Rechtspraak wordt gevoerd via juristen die een persoon of instelling adviseren en vertegenwoordigen op de rechtbank, doch deze mensen werken niet voor niets en moeten dus vergoed worden.

Juristen die zich tegen inmengingen van hogerhand verzetten worden systematisch gekelderd. Uiteraard zijn er een massa betrouwbare juristen die hieraan niet mee willen werken, doch dit probleem wordt al even systematisch omzeild door gewillige leden van het juridische korps in te schakelen als tijdelijk voorzitter bij een rechtspraak waarin men een persoon of jurist wil wraken.

Vooral waar de overheid direct of indirect of een regeringsmandataris bij betrokken is, worden alle middelen en de vereiste tot collegialiteit van iedere aangesprokenen geëist, om getroffenen te beletten zich te verzetten, en schuwt men de manipulatie van het parket niet om verzet in de kiem te smoren. Dit fenomeen was uiteraard ook een van de voornaamst redenen dat de activiteiten van Dutroux zulk een omvang konden aannemen. Dat deze ontwikkelingen het werk zijn van hooggeplaatste personen is duidelijk, doch de continuïteit van dergelijk systeem is verbazingwekkend en vraagt een continuïteit aan de basis, die slechts verzekerd kan zijn indien zij van buiten de politiek en op hoger niveau werd opgebouwd om onderbreking van het systeem te voorkomen. Ook het feit dat slachtoffers langst alle mogelijke pistes werden afgeblokt is hier een opvallend verschijnsel, (Roze Balletten, Dutroux, Bende van Nijvel enz.) gezwegen van het feit dat het telkens eenvoudige burgers en hun nabestaande zijn, die slachtoffer zijn en hun rechten niet kunnen laten gelden.

De hoge paramilitaire ontwikkeling van de bende operaties te Nijvel en omgeving, en de frequentie waarmee deze op klaarlichte dag toesloegen, op plaatsen waar zij uitzonderlijk in het oog liepen en op een optimale hinder konden rekenen, bewees dat de plaats, tijdstip en omstandigheden hiervoor uitgekozen waren. Het zinloos doden en afslachten van toevallig aanwezige vrouwen en kinderen, die hen niet bedreigde of in de weg liepen, kon nauwelijks anders dan gepland opzet zijn. Het feit dat het niet om buit ging was opvallend en niet te miskennen. De veronderstelde redenen sloegen nergens op, en gaven zelfs geen mogelijke verklaring, doch spraken de feiten op het terrein tegen. De klungelachtige wijze waarop alle onderzoeken werden afgebroken of verhinderd, geeft duidelijk en terechte voeding aan de veronderstelling van opzet vanuit de hoogste kringen van het land en het Hof, gezien het de “Procureur des Konings” was die alle onderzoeken via het verplaatsen van de dossiers in de war stuurde.

De Moord op Patrick Haemers die men uitdrukkelijk omschreef als een feit van zelfdoding, wat echter gezien de omstandigheden fysiek onmogelijk leek en psychisch nog absurder was.

Fysiek gezien is het nogal ingewikkeld indien een man van dergelijke gestalte zich gaat verhangen aan een radiator van maximaal een meter hoogte, en gezien zijn lichaamsgewicht in liggende toestand, dit de strop rond de nek niet dicht kon trekken.

Psychisch gezien is het totaal absurd te veronderstellen dat de opgejaagde en getergde zondebok van een dergelijk moordcommando en complot, zelfmoord pleegt de dag voordat hij voor een publiekjury moet verschijnen. Hij had echter de avond voor de confrontatie met de publiekjury kenbaar gemaakt dat hij tekst en uitleg zou geven voor deze jury. Onder dergelijke omstandigheden zal een kandidaat zelfmoordenaar zijn plan tot zelfmoord verschuiven tot na zijn tekst en uitleg voor deze jury. Het feit dat hij gedurende de nacht voor zijn confrontatie met de publiekjury zelfmoord zou gepleegd hebben is hierdoor meer dan onwaarschijnlijk en absoluut ongeloofwaardig. Dat zijn verklaringen voor een publiekjury de opdrachtgevers de das zouden omgedaan hebben is echter zeker, terwijl deze al even zeker in de hoogste kringen van het land moeten gezocht worden.

De moord op André Cools is en blijft een onopgelost raadsel. Op 15 maart 2007 werd de moordenaar van Cools, Domenico C., in hoger beroep tot twintig jaar gevangenisstraf veroordeeld. Tot maart 2006 was hij voortvluchtig geweest toen hij bij een wegcontrole in Duitsland in hechtenis werd genomen. Hij werd echter in 2011 vervroegd vrijgelaten. De opdrachtgever of reden werd nooit met zekerheid aangeduid.

De moord op wachtmeester Peter De Vleesschauwer is nooit opgelost, terwijl zijn aandeel in een zwendel met vermeende gestolen kunstwerken, nauwelijks in aanmerking kunnen komen voor de vernoemde moord, zeker gezien de slachtoffers van deze zwendel geen particulieren waren. De Vleesschauwer werd van zijn post weggelokt wat betekend dat zijn belager ofwel een bekende was ofwel een bevoegde persoon die hij gezien zijn statuut of functie binnen moet laten. Dat hij ondanks zijn post verliet roept extra vragen op, en verondersteld dat er dwang werd uitgeoefend, wat nauwelijks kan, tenzij de indringer gewapend was, wat verondersteld dat deze tot een Rijkswacht- of Politie-eenheid behoorde. De motivatie voor de moord lijkt een durende vraag te blijven, terwijl er geen aanwijzingen zijn dat er ooit behoorlijk naar gezocht werd.

De Moord op vleeskeurder Karel van Noppen. De doorbraak in de strijd tegen de hormonenmaffia kwam er na de moord op 20 februari 1995 op veearts & keurder van het IVK, Karel van Noppen, die een netwerk van hormonendealers op het spoor kwam en bij zijn oversten hiervan melding maakte. De moord werd, naar het onderzoek later uitwees, uitgevoerd in opdracht van de hormonenmaffia, door een huurmoordenaar. Karel van Noppen werd naar verluid vermoord kort nadat hij zijn meerderen op de hoogte bracht van bezwaarlijke resultaten in het onderzoek. Dit laatste zou kunnen wijzen op corruptie en een lek bij deze overheidsdienst, wat echter nooit degelijk werd onderzocht.

De affaire Dutroux is wel het sluitstuk bij uitstek in een reeks van ophefmakende en verdachte misdaden, terwijl hier een spoor naar de betrokkenheid van hogere instanties nauwelijks te overzien of te miskennen is.

De blunders stapelden zich op en alle onderzoeken werden op amateuristische wijze gedaan, terwijl verwanten van zijn slachtoffers door Politie en Parketten van het kastje naar de muur werden gestuurd, en geen inzagen of uitleg kregen. De bal kwam pas aan ‘t rollen wanneer de onderwijzer en vader van een der slachtoffers, de school waarin hij actief was wist te mobiliseren en zo de zaken ruchtbaar wist te maken. Het gebrek aan vrijheid van woord en pers kwamen hiermee duidelijk en ontegensprekelijk tot uiting, net zoals het gebrek aan verantwoord “te woord staan” van de diensten voor wet en orde, ten overstaan van burgers en slachtoffers of nabestaanden. Of het allemaal nog niet genoeg was wordt het publiek nadien geconfronteerd met de uitzonderlijke ijver waarmee de verantwoordelijke CD&V minister zich inzet om medewerkers en betrokkenen van Dutroux in vrijheid te stellen.

De niet te miskennen misdadiger Michel Nihoul, Belgische zakenman en oplichter uit Brussel, die net zoals de toenmalige Prins Albert vernoemd werd als een aanwezige bij de Roze Balletten, en die bij deze affaire betrokken was, doch onmiskenbaar vele goedgeplaatste vrienden ook in de onderwereld en in politieke rangen had, kwam hiermee als eerste vrij, om grond van vermeende twijfels of hij wel bij de criminele activiteiten van Dutroux bewust betrokken was. Vervolgen werd er druk onderhandeld vanuit dezelfde CV&V rangen de gezellin en mede daadster van Dutroux Míchele Martin in een voorwaardelijke vrijheid te stellen, onder toezicht van een Frans  klooster, alsof deze nonnen haar zouden kunnen beletten om er van onder te muizen. Om het allemaal af te ronden lekte een bericht uit als zou Dutroux in zijn gevangenschap prinselijk bediend worden op al zijn wenken, wat gezien het voorgaande nauwelijks anders te verwachten was, gezien hij waarschijnlijk informatie naar opdrachtgevers moet hebben en voor hen dus gevaarlijk kan genoemd worden.

            De ertsmijnen van Oost Kongo in Katangan, Kivoe en Kasaï vertegenwoordigen een onschatbare waarde aan non-ferrometalen met als hoofdbrok de vermaarde kopermijnen op der grens tussen Oost Kongo (Katanga) en Zambia. De mijnontginning en grondstoffen uit Kongo werden vooral door Leopold II via zijn investeringen en met steun van mede investeerders uit de rangen van de oude adel gefinancierd, waardoor uitzinnige winsten ontstonden die vooral ook te danken waren aan de waanzinnig lage vergoedingen die arbeiders bekwamen.

De Union Minière du Haut Katanga (UMHK) was een Belgisch mijnbouwbedrijf, ooit actief in Katanga, in wat nu de Democratische Republiek Kongo (voorheen, Kongo Vrijstaat, uit 1908, Belgisch Kongo, uit 1972, Zaïre). Het werd opgericht op 28 oktober 1906, als gevolg van een fusie van een vennootschap opgericht door Leopold II en Tanganyika Concessions Ltd (een Brits bedrijf, opgericht door Robert Williams, die begon de opsporing van delfstoffen in 1899, en kreeg mijnconcessies in 1900 ), om de minerale rijke Katanga ontginnen.
In feiten kan men rekenen dat de in 1906 opgerichte “Union Minière” en vroegere rubberwinningen in grote mate eigendom was van de koning Leopold II (staatshoofd van 1865 tot 1909) en enkele rijke vrienden. Ook na de onafhankelijkheid van Kongo in 1960 bleef België met Union Minière de voornaamste handelspartner met 80% van de ertshandel uit het gebied, met verbonden onschatbare winsten voor de aandeelhouders.

            Rwanda, een strategisch waardevol gebied voor de Belgische en Europese industrie der non-ferro en edelmetalen. Rwanda is een gebied boven aan de meren van Midden Afrika en nabij de rijkste ertswinning van non-ferro en edelmetalen van het Afrikaanse continent. Rwanda biedt ondanks zijn ligging op de evenaar doch dank zij de hoogte van 2000 tot 2500 meter een vrij zacht klimaat van gemiddeld rond de 25°C met matige schommeling tussen dag en nacht, waardoor het land uitzonderlijk geschikt is als langdurig verblijf voor westerse troepenmachten. Rwanda werd hierdoor als bewakingspost en uitvalsbasis gereserveerd door de Belgische overheid, die op deze wijze en met militaire aanwezigheid, de controle over het gebied verzeker wist.

Het stamhoofd en aanvoeder, als Mwami der voormalige Toetsi bevolking gekend, had echter te veel invloed en macht en streefde naar een volledige onafhankelijkheid van het gebied, waardoor deze als gevaar voor westerse inmenging werd aanzien.

Mwami verwijst oorspronkelijk echter niet expliciet naar een koning, wel naar een leider en militair hoofd van de bevolking. Toetsi en andere Niloten overleefden als veehoudende nomaden die geen bepaald gebied claimden. Dit gebied werd tot aan de koloniale bezetting via Hoetoe koning en zijn onderkoningen beheerd, terwijl de eerste ontdekkingsreizigers het als een uitzonderlijk goed geordend, veilig en vreedzaam gebied omschreven. De Toetsi bevolking zwier vermoedelijk al van voor 1500 in het gebied der Hoetoe rijken rond en onderhielt een uitstekende relatie met de Hoetoe bevolking via wederzijdse dienstverlening en bescherming, waardoor deze volkeren zich spontaan mengden tot een mengvolk. Door onderlinge samenwerking der Hoetoe’s, Toetsi’s en lokale Twa-Pygmeeën werd dit gebied uitzonderlijk gevrijwaard van Arabische slavenjagers. De splitsing in twee etnische volkeren werd in 1957 door de Belgische overzeese regering van het gebied voltrokken, afgaande op de herkomst van de familienamen, en vermeld op hun Identiteitskaarten. Terwijl de oorspronkelijke bestuurssystemen, koning en onderkoningen van het Hoetoe gebied door de westerse overheden werden genegeerd, werd de Mwami echter omwille van zijn invloed en gezag door de bezetters als een koning behandel en betiteld. Het land vertoonde geen sporen van geweld of onenigheden tussen de lokale stammen.

Het eerste rapport wat wij over dit gebied te lezen krijgen is een verslag van twee Britse ontdekkingsreizigers anno 1858, Sir Richard Francis Burton en zijn kompaan Mister Speke.

Het middenstuk van de westelijke Riftvallei heeft een bergachtige samenstelling die moeilijk begaanbaar is. Hierdoor vormden zich, op zichzelf staande bevolkingsgroepen. Dit geld vooral voor de volkeren in het Kongobekken en de hoogvlakte van Tanganyïka.

De ontdekkingsreizigers Burton en Speke vonden daar in 1858 hechte inheemse rijkjes met vreedzame instelling. De oorspronkelijke bewoners van deze gebieden waren Twa-Pygmeeën, de Hoetoe’s en de Toetsi. De Pygmeeën waren jagers, de Hoetoe’s waren landbouwers en de Toetsi waren veehoudende nomaden doch gelijktijdig krijgers.

Bij de vorming der maatschappij sprak het beroep van de betreffende volkeren een belangrijk woord mee. De Toetsi waren hoog in aanzien omdat zij vee bezaten. Dit volk ook wel Wattusi genaamd, trokken met hun kudden door wat Roewanda-Boeroendi genoemd wordt.

Ook in het voormalige Tanganyïka vestigden zij zich, ook al was het maar voor tijdelijk. Zij werden niet gedreven door veroveringszucht, doch wilden slechts goede weidegrond voor hun vee.

Op hun eindeloze trektochten leefden ze soms enige tijd naast de plaatselijke bevolking en men ruilden de normale levensbehoefte met elkaar.

Bij de landbouwbevolking was de grond een gemeenschappelijk bezit.

Bij de herder was het bezit van vee gebonden aan de persoon. Hij kon zijn bezit dus vermeerderen. Het bezit van vee was niet alleen een teken van rijkdom maar ook van maatschappelijk aanzien.

De Hoetoe’s die ook vee wenste te hebben, boden de Toetsi hun bescherming aan, in ruil voor deze bescherming kreeg een Hoetoe een of meerdere geiten in bruikleen. Op deze wijze schiepen deze volkeren een soort “klantenkring” in de trant van, de ene dienst is de andere waard.

Door honderden jaren van wederzijdse bescherming van belangen was een krachtige weerstand en coöperatie ontstaan. Neger Arabieren, slaven jagers, die diverse malen trachtte het gebied binnen te dringen, werden telkens met vereende krachten afgeslagen.

Mwami Mutara III Rudahigwa was van 1931 tot juni 1959 Mwami van het toenmalige Belgische mandaatgebied Rwanda. Mutara III behoorde tot de leidende Nyiginya-clan, de voornaamste Toetsi-familie. Mutara III overleed in juni 1959 onder verdachte omstandigheden. Volgens Boze tongen werd hij door extremisten omgebracht, doch slechts de Belgische en Europese mogendheden hadden enig belang bij zijn uitschakeling. Zijn opvolger, Kigeri V, werd in januari 1961 afgezet tijdens een Hoetoe-revolte. Het merkwaardige was het de oorspronkelijke bevolking die belang hadden aan de aanwezigheid van de Mwami die hen ook gedurende de koloniale bezetting had verdedigd en beschermd tegen willekeur en uitbuiting door kolonisten. Dat dergelijk geweld door Belgische aandeelhouders of de Europese non-ferro metaalindustrie werd opgezet is gezien hun belangen in de regio zeker niet uit te sluiten. Revoltes van extremisten die als Hoetoe’s werden aangeduid, werden duidelijk tegen de belangen van de bevolking en van buiten uit in het leven geroepen, en druisten in tegen de belangen van de autochtone bevolking. Pogingen om de macht en invloed van de Mwami te vernietigen hadden slecht voordelen voor de westerse industrie en vooral Belgische aandeelhouders, terwijl het slechts in het nadeel van de bevolking was. De escalatie van 1994 werd slechts in Europa voor het eerst door Premier Jean-Luc Dehaene als een Hoetoe opstand en genocide tegen de vermeende Toetsi minderheid omschreven, terwijl in de Amerikaanse pers het voorval als een slachting door Extremisten op Huti’s werd genoemd. (Huti stond hier voor de vermenging van Hoetoe en Toetsi). De belangrijkste en invloedrijkste partij die hier belangen had was deze der Europese aandeelhouders en mijn exploitanten, met mogelijk het Belgische koningshuis op kop. In nasleep van de in België opgezette revolte in midden Afrika, Oost Kongo, Rwanda en Burundi werden de laatste decennia alleen al meer dan 2 miljoen mannen, vrouwen en kinderen op beestige wijze omgebracht.

De achterbakse macht van koning Albert II van België, die verwacht wordt neutraal te blijven om zodoende de democratie een normale ontplooiing te gunnen. Doch democratie en monarchie zijn tegengestelde belangen en staan dus haaks opeen. De macht van het geld is uiteraard een element dat men niet kan ontlopen, en uiteindelijk overal de werkelijke machten vormen. Kongo werd door een Europese overeenkomst eigendom van de Belgische Vorst Leopold II. Dat de Belgische monarchie onder Leopold II, fortuinen kon uitgeven om Brussel te verfraaien, was te danken aan de plundering door de vermeende eigenaar en monarch, Leopold II van de toenmalige privé kolonie van de Vorst, het latere Belgisch Kongo. Wanneer bekend werd dat de autochtone bevolking van het gebied op een barbaarse wijze werd mishandeld, en als slaven behandeld om voor de koning te werken, terwijl weigeraars uiterst wreed werden gestraft, werd het gebied onder druk van de Europese gemeenschappen aan de Belgische staat overgedragen, en dus voortaan staats eigendom. Dat de industrie en investeringen in handen bleven van de investeerders is wel begrijpelijk en logisch, wat maakt dat de middelen die het Belgische Vorstenhuis achter de hand heeft niet te schatten zijn. De invloed en macht die achter het Koninklijk vermogen schuilgaan zijn niet te onderschatten, waardoor het verloop van zowel de politiek als de continuïteit tegen de democratie en wil van de massa in, verklaard kan worden.

Gezien vele meldingen door getuigen van de aanwezigheid van de toenmalige Prins Albert bij de activiteiten der Roze Balletten, betrokkenheid van de huidige koning, Albert II in ongure zaken lijkt niet alleen mogelijk doch, gezien de rol van de Procureurs des Konings in de bende onderzoeken, zelfs waarschijnlijk, temeer daar er vanuit deze hoek nooit duidelijke reacties waren op de houding van betrokken Procureurs. Hierbij aansluitend staat de duidelijke doch vooral asociale en antidemocratische houding van de Vorst, in de regeringsonderhandelingen na de verkiezingen van zondag 13 juni 2010, en zijn deel in de uitsluiten van de grootste politieke partij van het land.  

Onvoorwaardelijke collegialiteit, criminaliteit en slagkracht der Belgische regering, wordt door onze regeringen misbruikt om wandaden, criminele en illegale acties der leden toe te dekken en de daders te beschermen, waarbij verantwoordelijke niet terugschrikken om zelfs de rechtspraak hiervoor in te schakelen en te manipuleren. Wie dacht dat staatssecretaris De Block een humanere en socialere wind zou laten waaien in de diensten voor vreemdelingenzaken en asiel komt bedrogen uit. De wantoestanden uit het verleden worden niet rechtgezet en zij sluit zich daarmee aan bij de ideologie van de regerende partijen, door onvoorwaardelijk en collegiaal de blunders en criminele acties uit het verleden, met gewelddadig effect op een weesmeisje, stilzwijgend te onderschrijven en ongemoeid te laten. Men zou van een sociale vrouw anders verwachten, doch geld en positie gaan blijkbaar voor op het recht en belang van de kiezer of een weerloos weeskind.

De hele heisa rond de commentaren van Ingrid Lieten en de Uplace affaire geven toch het wansmakelijke beeld van regeringen die absolute en blinde onderlinge collegialiteit verkiezen, boven dit van het volkbelang.

Het feit dat in de betwisting over het Uplace project, in een regering de absolute samenhorigheid primeert en politici in onderlinge overeenkomst, elkaar indekken en beslissingen niet willen of mogen aanvechten, heeft tot gevolg dat geen enkele van de deelnemende partijen in een regering in België voor het publiek nog betrouwbaar is, en de belangen van de bevolking dus niet onvoorwaardelijk voorop kan stellen.

Het aanvechten van de beslissing van Joke Schauvliege (DC&V) door Ingrid Lieten en Bruno Tobback (sp.a) en de verzet dat zij nu moeten incasseren aangaande het Uplace project, toon dat men binnen de regeringen in België van de leden een absolute samenhorigheid eist tegenover een goedgekeurde beslissing, zelfs indien achteraf blijkt dat het belang ervan twijfelachtig is, mag men de collega die de beslissing nam noch zijn beslissing in vraag stellen. Dergelijke praktijken maken noodzakelijke herzieningen in het belang van de bevolking echter onmogelijk, en horen thuis in een maffiaorganisatie, niet in een democratie. Niet het volksbelang, maar de faam van een collega minister primeert voor de heren ministers.

            De rechtspraak ten dienste van de criminaliteit. Nee, wij hebben geen gebrek aan integere rechters, doch zij bepalen niet altijd wat mag en kan, terwijl wie tegenwerkt door de overheid eventueel terzijde wordt gezet. Men kan niet van onder de indruk dat de Belgische rechtspraak de criminaliteit en de criminelen beter beschermd dan hun slachtoffers. Doch wat verwacht men van een overheid die de criminaliteit in eigen rangen systematisch verbergt onder mom van onvoorwaardelijke collegialiteit, en de rangen sluit zelfs indien er terechte aanwijzingen zijn dat een genomen beslissing op corruptie werd geschoeid. Dat deze overheid uiteindelijk verplicht is om met alle middelen de rechtspraak van haar dak te houden kan nauwelijks anders. Dergelijke toestanden leiden uiteraard tot willekeur waarbij hoog geplaatsten en financieel sterkere partijen hier munt uit slaan, terwijl zo de rechten van de burger maar al te veel op de helling komen.

De uitbuiting van de arbeider en graaicultuur der “high society” hebben in nasleep en teloorgang van de kolonies een langzame en nauwelijks merkbare aftakeling van de westerse overvloed en bijhorende welstand van de werkende klasse teweeggebracht. Vooral de graaicultuur van de High Society ging ten koste van de arbeiders en bedienden op de werkvloer, terwijl zij na de kolonisaties door regeringen geviseerd werden om de ontstane tekorten in te vullen. De uitbuiting van de arbeider dwong in vele westerse landen de vrouw tot het nemen van een betrekking als tweede verdiener om in de moderne noden te kunnen voorzien. Hiertegenover staat dat we in deze moderne tijden van super snelle en ongecensureerde nieuwsverspreiding steeds meer met de graaicultuur van onze overheden geconfronteerd worden. De markten worden gelijktijdig door opkomende industrielanden en Oost Azië systematisch ingepalmd, een evolutie waar onze verspilzucht en zowel wanordelijke als sociaal inefficiënte maatschappij niet tegenop kan. Hier is de ondergang gelijklopend met de toenemende graad van criminaliteit, die door wanbestuur van onze maatschappij gevoed wordt.  

De Psychopathische geldgier, de meest moorddadige waanzin van de menselijke ontwikkeling, is als een kanker die een wereldwijd spoor trekt als product van de Arische ontwikkeling. De moderne mens en zijn vooral westerse beschaving is een niet te stuiten monster dat het begrip beschaving en ontwikkeling schrijft met bloed en geweld tegen weerlozen en onderworpenen, zonder noodzaak doch slecht uit zinloze gemakzucht, machtswellust en zelfverheerlijking.

Deze waanzin was basis voor de ontwikkeling van Goden en geloof die het eigenbelangen en bijhorend geweld zouden rechtvaardigen en zegenen, om tot slot deze waanzinnigen te belonen met een eeuwige zelfverheerlijking als heiligen naast hun God.

Het is opvallend dat hun goden die zij creëren net zoals zijzelf verslaaft zijn aan geld, weelde en macht. Zij worden dan ook in westerse tradities, gekoesterd, aanbeden en omgeven van pracht en praal in prachtige en rijkelijk uitgedoste tempels. Hieruit ontstaan legendes die uiteindelijk fantasierijk in heilige boeken worden opgetekend als zijnde door de goden zelf geschreven of geïnspireerd. Deze heilige schriften weerspiegelen echter Goden die verslaafd zijn aan het stoffelijke en de menselijke macht en praal die onder hun aanvoering verworven wordt met het zwaard, en zodoende deze psychopathische geldgier verheerlijkt.

Uiteindelijk zal de Ariër zich in zijn waanzin zelf verheerlijken en tronen naast God als uitverkorenen en edelen, gemachtigd om de medemens tot slaaf te maken, te gebruiken, onwillige te straffen en te doden, zoals bij Gorilla’s de patriarch jongen dood om de moeder aan zijn lusten en driften te onderwerpen.

De hele moderne westerse wereld draait rond geld en macht, en de idealist die zich sociaal opstelt wordt als gek verklaard en aan de kant gezet. Deze vermeent beschaafde wereld bestaat uit plunderaars en dieven naast dwazen die zich voor meerderen te pletter werken, terwijl fysisch- en psychisch geweld de scepter zwaaien. Het onderscheid tussen recht en onrecht is flinterdun en bepaald door de macht en positie van de dader, terwijl de heersende klasse een leeuwendeel voor zich reserveert moet de ondergeschikte zwoegen voor een aalmoes.

            Is de beschaving nog ver weg? …. Verdomd er is in België nog niets in zicht!