Het voorval van geweld tegen politieagenten in Molenbeek is geen uitzonderlijk geval, doch een gevolg van de samenloop van twee belangrijke elementen. Enerzijds is er het godsdienstfanatisme van extremistische Islamieten en anderzijds is er de hetze vanuit bepaalde autochtone middens tegen de islam.

Men kan stellen dat onverdraagzaamheid van beide kanten voeding geven en conflicten aanwakkeren.

Er is echter meer aan de hand.

Zowel het westerse christendom als de Islam steunen op de Joodse Bijbel, een geschrift dat in elke ontwikkeling en ideologie een eigen en aangepaste interpretatie krijgt en fundamenteel uiteenloopt naar de waarde van de interpretator en zijn gemeenschap.

De waarde en ideologieën van mensen worden bepaald door het gebied, de omstandigheden en het collectieve ontwikkelingsniveau der massa, waardoor inzicht en de leefomstandigheden, culturele, maatschappelijke en filosofische waarden creëren. Neem gewoon de zedige kleding omschreven in de Koran, die een voortvloeisel waren van leefomstandigheden en noden ter overleving, in gebieden die door gebrek aan wouden en begroeiing onvoldoende bescherming bieden voor de verzengende zon.

De kleding van religieuzen in christelijke gemeenschappen was tot voor enkele decennia afgeleid van gewoonte en kledingdracht uit het middenoosten, wat ons westerlingen echter nooit heeft gestoord.   

Dat westerse agressie tegen de derdewereld en niet westerse landen, onze economie tot vandaag voorziet van geroofde goederen uit die derdewereld, terwijl de ene oorlog na de andere wordt uitgevochten in gebieden die onze westerse industrie en rijkdom moeten onderhouden, willen we niet weten of zien.

Criminaliteit woekert verder.

Collectieve en onvoorwaardelijke collegialiteit onder de regerende patijen en hun mandatarissen moeten interne strubbelingen en tweedracht voorkomen, doch verhinderen ook gerecht verzet van leden van de regering tegen onverantwoorde beslissingen of acties van andere leden, en zet daarbij de deur open naar onverantwoord streven en activiteiten van regeringsmandatarissen of partijen. Dat persoonlijke belangen der mandatarissen hierdoor voorrang en onbeperkte bescherming krijgen is duidelijk, terwijl de belangen van het publiek hiermee in vraag komen. 

Vooral de bemoeiingen door een monarch in het landelijke bestuur van een (vermeende) democratie zoals in België het geval is, creëert een chaos in de regering van het land, gezien deze zowel met de monarch als de bevolking rekening moet houden. Terwijl beide partijen veelal tegengestelde eisen en belangen vooropstellen, wordt hierdoor elke mogelijkheid tot gezond bestuur vooruit keldert.

Bestrijding van de criminaliteit wordt echter gestuit door de financiële belangen van de leidende en gezagdragende partijen, die zelf hiervoor de criminele middelen niet schuwen, zich gedekt wetende door de onvoorwaardelijke collegialiteit en solidariteit van alle leden van de regering.

Westerse regeringen die geweld vanuit hun rangen uit collegialiteit verdoezelen, zijn echter een opendeur voor verdere ontwikkeling van criminaliteit waar ze zelf in verwikkeld zijn.

Groeiende criminaliteit betekend echter dat overheden van het betrokken gebied dit niet kunnen of willen stoppen, omdat men eigen belangen in gevaar brengt, eigen illegale bronnen blokkeert of de persoonlijke betrokkenheid en wandaden hierdoor aan het daglicht kunnen komen.

Toenemende criminaliteit zal echter in onze technologisch geavanceerde maatschappij op snel toenemend verzet van de mondig en wel geïnformeerde massa stuiten, net zoals de regeringen die deze criminaliteit niet in weten te dijken. De opkomst van nationale en regionale politieke fracties, die door hun kleinschaligheid en lokale gerichtheid meer betrokkenheid aan de bevolking bieden, is dan ook vanzelfsprekend, net zoals de ontkoppeling van de onvoorwaardelijke binding en onderworpenheid aan Europa.

Europa kan zich nauwelijks tot een geheel ontwikkelen, gezien de verschillen tussen noord en zuid net zoals tussen oost en west te groot zijn. De extreme verschillen zijn zonder voorafgaandelijk en intense gelijkschakeling zeker niet te overbruggen. De multiculturele maatschappij is daarmee een bedreiging voor de verdere ontplooiing van de Europese Unie en de verbonden landen, hun economie en hun welstand.

De overheidscriminaliteit in een land als België wordt met de dag duidelijke, net zoals de omvang van het geheel en de impact op de gehele maatschappij, economie en welstand van de bevolking.

Politieke benoemingen garanderen de onvoorwaardelijke steun van de benoemden, waardoor de mogelijkheden tot onverantwoord en ondemocratisch handelen en het streven naar eigen belangen en gewin van de leden van een regering uitzinnig toenemen.

Het Uplace incident bewees de bevolking dat de regeringspartijen, uitgezonderd de sp.a via Bruno Tobback en Ingrid Lieten zich onvoorwaardelijk aaneensloten in onvoorwaardelijke collegialiteit, waardoor elke discussie  uitgesloten werd, wat ernstige vragen opwerpt betreffende onze vermeende democratie en rechten van de burger.

De leugens der statistieken.

De ontwikkelingen op het vlak van vreemdelingenbeleid en de dienst vreemdelingenzaken moeten via statistieken aantonen dat er een terugloop van de stroom van asielzoekers werd geregistreerd. Men verzwijgt echter dat de aantrekkelijkheid van Europa als toevluchtsoord enorm is afgenomen door de hoge economische terugval en crisis terwijl de werkloosheid een ongekende hoogte bereikt, en het einde nog niet in zicht is. Het nieuws van dergelijk evolutie bereikt alle hoeken van onze planeet, waardoor meer mensen zich zullen bedenken vooraleer een trip naar het voormalige paradijs te wagen.

De werkeloosheid stijgt nauwelijks zegt men, en we doen het nog redelijk goed, volgens de statistieken althans, doch dergelijke cijfer geven niet weer hoeveel er per kop in uren per dag gemiddeld gepresteerd worden. Dergelijke cijfers zijn dus waardeloos en niet relevant voor een zicht op de graad van tewerkstelling of werkloosheid en zeker niet voor de graad van commercieel productiviteitsgemiddelde per inwoner.

Het wanbestuur volgt zichzelf op.

We worden sinds decennia geconfronteerd met wanbeheer en de neerwaartse evolutie van de Europese economie, terwijl de monetaire crisis de hele wereld economie op de rand van de ondergang brengt. Doch de enorme val van de westerse economie roept om maatregelen, waarbij blijkt dat de teloorgang van onze economie gelijkloopt met een onvoorstelbare uitkering van lonen aan toplui in overheidsdiensten, private instellingen en bedrijven, waardoor deze met het honderdvoudige van een arbeidsloon aan de haal gaan. Om de concurrentie het hoofd te bieden moeten bedrijven steeds verder moderniseren en automatiseren. Zodoende werd de tewerkstelling van personeel afgeslankt en ging het totale inkomen van de bevolking dalen, met daarmee ook de koopkracht van de potentiële eindafnemer. Dit was echter een vicieuze cirkel en een deel van de start voor een economische crisis.

De problemen werden echter steeds groter door wanbeheer der overheden en het systeem waarbij slechts willoze meelopers werden toegelaten via politieke benoemingen, terwijl mislukkelingen beloond en herbenoemd werden omwille van hun goedwil en devotie aan het corrupte systeem. De drijfveer ligt bij de beleggers die slechts op persoonlijke winsten uit zijn, en de adel die slecht eigen gewin en positie wil vrijwaren. Vermeende democratie zoals we in landen als België kunnen waarnemen, camoufleert het geheel en geeft het een schijn van democratie met vermeende inspraak der massa, die zwoegend nauwelijks het hoofd boven water kan houden en een tweede inkomen nodig heeft om aan de minimale moderne trend deel te kunnen nemen.

Het gemiddelde inkomen per inwoner.

Het is het gemiddelde commerciële productiviteit per inwoner die de welstand van een land moet verzekeren. Doch ook met dit gemiddelde zijn we nog niet aan een betrouwbaar overzicht, gezien dit in westerse landen veelal gepaard gaat met een keizerlijk leeuwendeel voor een minderheid van industriëlen, graaiende mandatarissen en hoog geplaatste ambtenaren, om van de nutteloze adel en monarchieën nog te zwijgen, terwijl de hard werkende massa nauwelijks kan overleven van een vol minimumloon.