Criminaliteit kan slechts tot ontwikkeling komen en standhouden indien er een onvoorwaardelijke collegialiteit onder de leden van een maatschappij van kracht is.

Een gezonde instelling daar en tegen, steunt op voorwaardelijke collegialiteit, met als absolute voorwaarde het correct functioneren van de instelling naar het doel der instelling.

Een regering moet dus correct functioneren naar de belangen en de toekomst van het onderhorige volk. Elke nieuwe informatie in het kader van een te nemen beslissing, die de eerdere afspraken in vraag stellen, moet er dus toe leiden dat men de afspraken te gronde herziet en eventueel aanpast, en dit in het belang van de functie en verantwoordelijkheid van goed en correct regeren.

De jongeste ontwikkelingen in de handel en wandel van de Vlaamse regering toonde ons dat deze aan de normen van een criminele organisatie voldoet en de onvoorwaardelijke collegialiteit doorbreken op het veto van de voltallige regeringsopponenten stuit. De vanzelfsprekendheid die hierbij blijkt wijst er op dat een niet alleen een Vlaamse zaak is doch een Belgisch gebruik en gewoonte op regeringsvlak. Onze regeringen voldoen hierbij dus niet aan het absolute minimum vereiste normen voor een goede regering.

België wordt hierdoor niet geregeerd op grond van rede of logica!

Op 31 mei 2012 en na onderzoek van alle betreffende adviezen en het Project-MER heeft Vlaams minister van Leefmilieu, Natuur en Cultuur Joke Schauvliege (DC&V) in beroep beslist om de NV Uplace een milieuvergunning te verlenen voor de exploitatie van een gebouwencomplex in Machelen.

Merkwaardig in dit besluit is dat op middenlange en lange termijn er geen directe bedreiging is in tewerkstelling, terwijl er eerder een extra tewerkstelling kan ontstaan door de nood aan extra vervoer, infrastructuurwerken.

Waarmee geen rekening mee is gehouden is de dringende nood tot inkrimping van individueel persoonsvervoer, waarbij de crisis en afbouw van onze industriële capaciteiten, die momenteel te hoog liggen, ook de overdadige koopkracht van de massa der middenklasse zal aantasten, met alle gevolgen van dien.

Naar de toekomst toe zou het wenselijk zijn dat men middelgrote winkelcentra of winkelgaanderijen zou plannen in steden en gemeenten in een autoluwe omgeving met bijhorende parking, en gelegen in de directe woonomgeving van de bevolking. Men dient er mee te rekenen dat gezien de jongste ontwikkelingen op economisch vlak, de mobiliteit van de massa in de naaste toekomst zal krimpen, en de nood aan buurtwinkels of kleinere supermarkten zal toenemen. Ook veroudering van de bevolking en hogere leeftijden zullen de nood aan plaatselijke voorziening van huishoudelijk materiaal en levensmiddelen, doch ook verzorging doen toenemen bij een bevolking die mindervalide is.

Opvallend hierin is ook de reactie van de voltallige regering op de commentaren van sp.a vice-minister-president Ingrid Lieten en sp.a voorzitter Bruno Tobback, en de tegenwerpingen die zij nu maken op het Uplace project. Het verzet tegen hen is duidelijk niet verbonden aan de logica doch aan de onvoorwaardelijke collegialiteit, waardoor nu ook de Vlaamse regering zich verlaagt tot het niveau van de georganiseerde criminaliteit. Niet het belang der burgers is hier ter sprake gebracht, wel vereiste om aan een onvoorwaardelijke collegialiteit te voldoen en het feit dat enkelen hier niet verder aan mee willen doen.

Zelfs het kleinste kind zal begrijpen dat elke ondernemer er een behoorlijke som voor over heeft, om een dergelijk project in de wacht te slepen, en men moet een volslagen idioot zijn om aan te nemen dat dit hier niet het geval is. Laten we even veronderstellen dat men de onvoorwaardelijke collegialiteit laat varen, dat riskeert elke minister die een project wil steunen met mogelijkheden om de extra fooien te incasseren, op het verzet van hen te stuiten die niet mee mogen snoepen. In dit kader is het begrijpelijk dat men binnen een regering afspraken maakt om de extra en illegale inkomsten van de leden der regering via collegialiteit te vrijwaren. Men heeft zich kandidaat gesteld om als vertegenwoordiger zijn zakken rijkelijk te vullen, of is er iemand in het land die gelooft dat men in de politiek als idealist enige kans heeft of ver komt?

Als gevolg van voorgaande rijst de vraag of men zich moet verwonderen over feiten of gebreken op zulk bestuurlijk vlak. Laten we maar een kijken naar de affaires van de “Roze Balletten”, “Dutroux”, de bendes van Nijvel, de moord op Patrick Haemers, Van Noppen, Vleesschauwer, André Cools en de zovele onopgeloste moorden, om van de vloed van seksschandalen en kindermisbruiken maar te zwijgen. Of gaan we het hebben over de schandelijke uitkeringen van vergoedingen voor hen die aan de wieg stonden van fraudezaken en faillissementen. Ook de duidelijke en onbetwistbare betrokkenheid van België en de belangen in de slachtingen der laatste decennia in Centraal Afrika werden collectief verwezen naar het conflict tussen twee etnische gemeenschappen die niet bestaan, en vóór honderden jaren via vermenging tot een volk versmolten.

In het Uplace conflict is één ding duidelijk tot uiting gekomen, onze politici met zovele er momenteel aan bod zijn, vergrijpen zich aan principes die bij een maffia organisatie thuishoren, niet bij volkgericht en democratisch bestuur.

Besluit:

Wie zich niet aan de regels der onvoorwaardelijke collegialiteit onderwerpt moet het niet trachten op te nemen voor het volk, hij of zij kan beter weg blijven uit de politiek. In deze context is dan ook begrijpelijk dat Maggie De Block, arts zijnde doch mogelijk gedwongen, het negeren van de rechten van een weeskind door haar ondergeschikte diensten, terzijde schuift en net zo min ingrijpt bij het toekennen van verblijfsvergunning aan criminelen. Totaal foutieve besluiten moeten namelijk volgens hun principe door een voltallige regering herzien worden, terwijl het belang van het volk slechts bijzaak is. Ook Maggie De Block mag op basis van dergelijke regels vroegere beslissingen en fraudes of vervalsingen en geknoei niet terugschroeven. Dat de belangen van hoog geplaatste op criminele wijze worden behartigd in de federale regering moet de bevolking al lang duidelijk zijn, doch het jongste voorval in de Vlaamse regering toont ons hetzelfde euvel en maakt de gehele politiek nog ongeloofwaardiger dan zij al was.   

Met andere woorden zetelen er in België geen regeringen maar gedegen maffiaorganisaties die het land regeren, en dit zoals de laatste decennia bleek, onder het waakzame oog van GODFATHER Albert II.

Hoeveel slachtoffers moeten er nog vallen voor dat het volk dit begrepen heeft?