Onze vermeende Europese democratie is opgebouwd op de fundamenten van monarchieën, die als gevolg van de roep naar democratie, inspraak via volksvertegenwoordiging toelaten. Inspraak wordt echter in de meeste westerse landen in de praktijk beperkt tot het uiten van mening over het gevoerde beleid via verkiezingen. Hierbij komt dat in die westerse landen waar de monarchie nog standhoudt, deze haar positie geld en macht niet zelden misbruikt om eigen belangen vooraan te plaatsen, zelfs tegen het volksbelang in, terwijl democratie in degelijke gevallen slecht een schijnvertoning behelst.

Voor België zijn er massa’s van voorbeelden hiervan, terwijl dit land duidelijk door machten gestuurd wordt die boven de politiek en buiten de invloed der gemeenschap en bevolking liggen.

De diensten voor Vreemdelingenzaken zijn een puinhoop en puilen uit door misbruiken, valsheid in geschrift en illegale handelingen, om nog maar te zwijgen van het beleid dat criminelen legaliseert en onze gevangenissen vult met illegalen, terwijl deze per kerende naar het land van oorsprong zouden terug gezonden moeten worden.

Het is overduidelijk dat de verantwoordelijke Staatssecretaris Maggie de Block (Open VLD) al haar inspanningen en goede intenties ten spijt, niets vermag tegen wantoestanden en geknoei binnen de dienst vreemdelingenzaken, visa en migratie. Hierdoor verandert er fundamenteel niets naar de wens of behoefte van de bevolking, noch op het vlak van veiligheid voor de bevolking, terwijl illegale en schadelijke acties van deze diensten niet aan banden worden gelegd. Klachten tegen de betrokken diensten of hun verantwoordelijke worden door parketten onder de tafel geveegd en slachtoffers worden aan hun lot overgelaten.

De zaken Dutroux en de genaamde bendes der jaren tachtig van Nijvel en omstreken, bewezen dat het systeem voor recht en orde, door de hoogste kringen van het land gesaboteerd werden, wat slechts stand kon houden als de sabotage van boven de politiek en hoofden der politici werd bedisseld, terwijl de laatste verkiezing duidelijk aantoonde dat de Monarch zich met succes tegen de wil en wetten van het volk en de democratie durfde en kon keren, zich van het volk en hun belangen niets aantrekkend. HEBBEN JULLIE NU NOG VRAGEN?

Het Belgische en Europese aandeel in het Midden-Afrika conflict en de weerslag op de Europese politiek en economie.

De koloniale bezettingen en slavernij gaven westerse landen een rijkelijk inkomen, waar ook de bevolking, meer en meer bij betrokken, van wist te profiteren. De instorting der koloniale regimes zette echter de nationale inkomsten op de helling, zeker daar deze nagenoeg gepaard gingen met de opkomst van het socialisme naar Duist model, dat door de bezetter tijden WO II in verscheiden West-Europese landen was geïntroduceerd.

Gewezen koloniale beheerders haasten zich om met hun voormalige kolonies overeenkomsten te sluiten om zogeheten wederzijdse samenwerking betreffende industriële en sociale ontwikkelingen verder te laten gaan.

Degelijke samenwerking was vooral nodig om de ontstane bronnen in overzeese gebieden open te houden en de toevoer van producten naar Europa en de hier opgebouwde industrie en handel te verzekeren. Onwelwillende heersers in voormalige kolonies werden daarom onder mom van dictatoriaal gezag en gebrek aan democratie via open of verheelde militaire interventies bestreden en verdreven.

Voor België en Europese metallurgie was het openhouden van de toevoer van grondstoffen uit centraal Kongo levens noodzakelijk, doch dat niet alleen, de mijnbouw, exploitaties en verbonden metallurgie van Katanga, Kassaï en Kivoe, waren opgezet door de eerste koloniale eigenaar, koning Albert II, in samenwerking met persoonlijke vrienden uit de oude adel, die hierin hun geld staken en zich van deze goedkope bronnen rijkelijk tegoed deden. Het feit dat deze gebieden nabij Rwanda-Boeroendi hoogvlakte, bood hen na de onafhankelijkheid van de kolonies de mogelijkheid op deze hoogvlakte met een extreem zacht klimaat van om en rond de 25° Celsius langdurende interventie troepen te installeren en het gebied te controleren. In het kader van deze planning werd het gebied

opgesplitst in twee Staten, Rwanda en Boeroendi. Het gebied werd beheerd onder Belgische supervisie door Mwami Mutara III. Mutara III onderhield uitstekende contacten met de Belgen en de missionarissen en voerde enkele belangrijke hervormingen door. In 1943 bekeerde Mutara III zich tot het Katholieke geloof. Vanaf de jaren vijftig streefde hij naar de onafhankelijkheid van Rwanda. In 1957 werden alle Identiteitspapieren van de bevolking door de Belgische overzeese regering ingetrokken en gewijzigd, waarbij de vermeldingen van afkomst werden aangegeven als zijnde Hoetoe of Toetsi. Hiervoor werd voortgegaan op de familienaam, behorende tot de Bantoe of tot de Niloten afkomst. Deze etnische opsplitsing strookte echter niet met de werkelijkheid gezien deze volkeren al gedurende ruim 500 jaar vermenging ondergingen, doch deze actie moest leiden tot het onderdrukken van de machtige Niloten gelederen. De door de Belgische overheid moeilijk te manipuleren Mutara III overleed in juni 1959 onder verdachte omstandigheden, wat niet verwonderlijk is gezien zijn sterk streven naar volledige onafhankelijkheid en zijn enorme populariteit bij de bevolking. Zijn opvolger, Kigeri V, werd in januari 1961 afgezet tijdens een vermeende Hutu-revolte. Mutara's 80 jarige weduwe, Rosalie Gicande, behoorde in 1994 tot de 800.000 Toetsi's die door extremistische milities werden vermoord. Op 20 april, toen de slachtpartij twee weken duurde, werd ze uit haar woning in Butare gehaald en achter het museum doodgeschoten.

Het nut van durende conflicten in centraal Afrika is vooral beperkt tot de opbrengsten voor de Belgische adel en de voeding van de Europese edelmetaalindustrie. Het verlies van de invloed en supervisie op de mijnexploitatie van Midden-Afrika weegt uiteraard zwaar op de monetaire stroom naar Europa, die echter vooral ten goede kwam van de Europese Adel en “High Society”. De kosten vallen echter ten laste van de Belgische belastingenbetalers.

De Belgische politiek.

NV-A staat te trappelen om het roer over te nemen, doch ook op gemeentelijk vlak betreft het een roer van een tot zinken gedoemd schip. Overname van het roer en dit radicaal omgooien mag dan de enige oplossing inhouden, maar zal een te groot schokeffect teweegbrengen, terwijl degene die dit doet de zondebok wordt. Hun overwinning zou wel eens hun ondergang kunnen worden, doch in de politiek is voorlopig alleen massa’s geld zonder eervolle resultaten te rapen, wat trouwens bij alle partijen, voor de meerderheid der politici, het werkelijke doel blijkt.

Vlaams Belang profileert zich teveel als een anti Islam partij, waar men de doelstelling” het belang van het eigen volk” dreigt te verliezen, terwijl generaliseren voor de meerderheid van de bevolking en de doorsnee intellectueel, onrealistische en niet te pruimen is.

Het Islamextremisme is wel is waar een plaag, doch behelst slechts een kleine minderheid der Islamieten in ons land, die gezien de tolerantie van de gemeenschappen, zelfs in Islamitische kringen geen of onvoldoende steun of voedingsboden vinden en dus bot vangen.

Open VLD pleit voor lasten verlaging op de arbeid, wat gezien de tekorten in de staatskas al een farce lijkt, en terwijl men in een ruk pleit voor een verhoging van de pensioenleeftijd. De ene hand neemt wat de andere hand gegeven heeft. Lasten verhoging voor hoge inkomens zou meer aanslaan bij de massa, doch niet bij hun vrienden. Pijlpunt van doelstelling voor Turtelboom, “Minder gerechtelijke arrondissementen voor efficiëntere rechtspraak.” Doch de rechtspraak loopt mank als een mindervalide zonder benen, De Vleesschauwer, Dutroux,  de bende van Nijvel en vele anderen gevallen indachtig, alle integere rechters en leden van ons rechtssysteem ten spijt, dank zij de onverantwoorde bemoeiingen en manipulaties vanuit regering en overheden.

CD&V pakt uit met de slagzin “een betaalbare woning voor iedereen”. Dit klinkt aantrekkelijk als het niet was dat men in gevolde de crisis al grote tekorten zijn en men dringen moet bezuinigen, waardoor we veronderstellen dat dit weer een slagzin is als een windei, dat bij gebrek aan middelen in de kast zal belanden voor de volgende regering, die slechts een schuldenberg en een lege portefeuille zullen erven. Het is trouwens Wouter Beke die hiermee uitpakte, en uit ervaring is geweten dat hij zich niet al te best aan zijn woord kan houden.

Sp.a moet dringend de S van Socialistische uit hun symbool verwijderen, daar zij slecht het spoor van CD&V en Open VLD in hun wielzog volgen, en de arbeider aan de kant laten staan.

Groen doet er goed aan groen te blijven, hun nut wordt pas duidelijk als we naar gezonde lucht zullen snakken. Het kan echter nog even duren voor we dit beseffen, en verantwoord ecologisch werken kost tijd en geld.

Allen, ook de oppositiepartijen zijn teveel begaan met het ronselen van stemmen via gangmakers, om zo de oppositie het hoofd te bieden. Zij vergalopperen zich hierbij in het streven naar gangmakers en hun vermeende aanhang, terwijl men nu moet denken aan het werven van degelijke strategen, om de crisis het hoofd te bieden. Deze crisis nog niet halfweg en strategie en inzicht zijn van groter belang, doch bij gebrek aan inzicht zal men dit pas merken als het kalf verdronken is. De gang van zaken stelt bij geen der partijen veel goeds in het vooruitzicht, doch de man in de straat zal wel de rekening voorgeschoteld krijgen.

Als laatste, de Belgische Monarch Albert II, mogen we niet vergeten, noch zijn edele herkomst van rovers die ooit plunderend en moordend zich verrijkten en zichzelf vervolgens kroonden, en zijn invloed op de Belgische politiek. Politiek is deze wel is waar officieel niet van de partij, maar wel de man bij uitstek die handelt van achter de scène.

Zijn trawanten, de oude adel, van eenzelfde slag en herkomst, en hun betrokkenheid in Rwanda en Kongo, waar het ene bloedbad na het andere plaats heeft. Zij vormen de enige partij die hier daadwerkelijke belangen hebben. Dat vanuit deze hoek alles gedaan wordt om hun betrokkenheid te verhelen, terwijl ieder die hierover durft gewagen, via illegale kanalen latent vervolgd of geëlimineerd wordt.

Het contrast van rijk en arm.

Lonen voor mandatarissen die vaak het tienvoudige van een middelbaar geschoolde ver overtreffen, terwijl hun bekwaamheid dit van een afgestudeerde uit de hoger middelbare cyclus nauwelijks of niet overtreft, en zij in de meeste gevallen na hun mandaat een puinhoop achterlaten, om vervolgens als promotie, een ander mandaat of gouden handdruk te ontvangen.

De lastendruk op de werknemers in België ligt hoog en onmenselijk voor de alleenverdiener met lage scholing en voltijdse betrekking, terwijl deze geen volwaardige gezinslast op hun enkelvoudig loon kunnen dragen.

Managers steken miljoenen als jaarlijks loon op zak, terwijl arbeiders en bedienden een hongerloon ontvangen.

Griekenland zit monetair nabij het failliet, en men verwijt hun verwencultuur ten voordele van de bevolking, doch indien dit gericht is naar de verdienstelijke bevolking, maakt dit het werkelijke probleem niet.

Als men bedenkt dat hoge lonen voor mandatarissen, politici, kaders in de privé en topambtenaren en kaders bij de overheden, meer dan het tienvoudige tot honderdvoud van goedbetaalde arbeider vertegenwoordigen, is de rekening snel gemaakt. Man kan per slot rekenen dat hierdoor minsten 1% van de bevolking een rijkelijk loon ontvangt om net zoveel uren te besteden aan zijn taak als de arbeider die zich uitslooft, wat in het beste geval misschien nog te pruimen zou kunnen zijn indien dergelijke kaders hun werk naar behoren en met vrucht invullen.

Tot slot.

Men mag toch rekenen dat in onze gemoderniseerde en kapitalistische wereld minsten 1% van de actieve beroepsbevolking in een matig tot hoog kader zit met een vergoeding van tussen 10 tot 200 maal dit van een laag geschoolde of ongeschoolde werkkracht. Dat deze mensen hun plaats en inkomen als duivels in een wijwatervat verdedigen is normaal, doch schandelijk en onaanvaardbaar, waar blijkt dat er tekorten en monetaire crisis het gevolg zijn, en het geheel onhoudbaar blijkt.

De economie redden betekend sparen, doch sparen gaat niet zonder snijden, snijd men bij de industrieel dan dreigt hij zijn bedrijf te verplaatsen, dreigt men bij de kaders dan trekken ze naar het buitenland, pakt men de arbeider, die toch niet kan gaan lopen, dan verschrompeld de koopkracht en de daarvan afhankelijke economie.

Indien bekwame kaderleden opstappen, staan bij de huidige crisis een veelvoud aan bekwame krachten elders bij gebrek aan werk te trappelen om het roer over te nemen, dus laat de ontevredenen maar opstappen, geen nood, er is teveel aan arbeidskrachten op de planeet, in alle maten en gewichten en van alle niveaus.

Onze bedrijven zullen trouwens moeten inkrimpen om te kunnen overleven, we zitten immers met overschotten aan producten en productiecapaciteiten.

De crisis is trouwens nog niet halfweg en de sneeuwbal is nog geen lawine, doch de onvermijdelijke lawine zal nog komen.