De laatste dagen evolueert mijn schoonvader gunstig. Het lijkt er op dat hij geen verlammingsverschijnselen zal overhouden. Alleen zijn linkergezichtsveld is weg. Er wordt weinig hoop gegeven dat dat nog zal veranderen, maar men heeft wel duidelijk gezegd dat er met revalidatie geleerd wordt hoe daar mee om te gaan. Dat mijn schoonvader het daar moeilijk mee zal hebben, weet ik, maar eigenlijk mogen we blij zijn dat het allemaal niet veel erger is. Zo neem ik het toch op.
Natuurlijk weet iedereen dat mijn schoonvader niet graag de revalidatie zal volgen. Maar het is te belangrijk om daar aan toe te geven. Het moet, zegt de arts, net zoals het van belang is dat hij regelmatig buiten komt, van tussen de vier muren van het huis. Mijn schoonmoeder en ik hebben gezegd dat dit niet zo evident is, dat hij, door slechte heupen, enkel in hun auto geraakt aan de bestuurderskant, en in onze auto. Ik kan begrijpen dat het niet voor de hand liggend is, zei de arts, maar het moet. Het is te belangrijk voor zijn verder herstel.
Op weg naar huis, had ik aan mijn schoonmoeder gezegd dat Koen altijd wel eens zijn vader kon meenemen als hij bvb. naar de dieren in verder gelegen weiden ging kijken. Dan was mijn schoonvader eens weg, zag hij eens iets, ook al betekent het alleen maar in de auto zitten. Ik ging ervan uit dat dit voor Koen geen probleem zou vormen. Zoals ik al schreef : zijn vader is jarenlang op het bedrijf komen helpen. Dan is dat toch een kleine moeite terug. Niet dus! Zijn reactie : "je denkt toch niet dat ik daar mijn tijd zal aan hangen!" Hij moet de ontsteltenis op mijn gezicht gelezen hebben, want hij corrigeerde onmiddelijk : "je denkt toch niet dat papa zal willen dat ik daar mijn tijd aan hang!"
Vanmiddag belde mijn schoonzus, die wist dat we deze voormiddag de arts zouden zien, om te vragen hoe het was. Ik vertelde het, zei dat ik vond dat mijn schoonvader verder vooruit ging. Koen was er bij, en wéér commentaar : ik ging er te licht over, vertelde het alsof het zomaar allemaal beterde, terwijl dat volgens hem geen waar was. Als je maar zo bent, kun je maar beter dood zijn, dan ben je niemand tot last! Ik heb hem gevraagd of hij dan wou dat zijn vader dood was. Hij ontweek door te antwoorden dat hij het wel zou weten als hij in zijn vader zijn plaats was, én dat zijn vader precies hetzelfde dacht als hij. Simpele conclusie van iemand die nog nooit gesnapt heeft dat ik vanuit mezelf een andere mening kan hebben dan hij. Als ik een andere mening heb, dan heb ik me laten opdraaien door de één of ander. Want man en vrouw zijn één, dus kan het niet anders dan dat ik hetzelfde denk.
Ik weet niet meer hoe ik met het dubbele moet omgaan : tegenover zijn moeder zegt hij dat ik altijd kan rijden als het nodig is, als ze niemand heeft, in de voormiddag, of in de namiddag. Zijn broer kan 's avonds altijd. Gisterennamiddag heb ik gereden, deze voormiddag ook. Deze voormiddag toen we vertrokken zei hij nog tegen zijn moeder dat het wel eens lang zou kunnen duren, voor we de arts zagen. Net alsof het geen enkele rol speelde hoe lang ik weg was. Maar als ik terug thuis kom, dat zit het er op. Zijn broer zit maar "half" zo lang weg. Dat het 's avonds rustiger is, dat zijn broer vlotter rijdt, dat er dan geen artsen, kinesisten, of wie dan ook in de kamer komen, waarbij mijn schoonmoeder graag blijft om te weten hoe het is, dat ik gisteren ook nog langs de post moest met een aangetekende brief,.... dat doet volgens hem allemaal niet ter zake, maar verklaart volgens mij wel het half uur verschil in tijd. Dat half uur is al uitgegroeid tot een uur en ik moet maar zorgen dat ik het net in dezelfde tijd kan........ We mogen er maar een half uur bij, waarbij niet op de laatste minuut gekeken wordt, maar daar kan ik dus echt geen half uur van af doen, of dan moet ik niet meer rijden. pffffffff. Het ergste vind ik nog als hij durft te vragen of ik er wel eens aan gedacht heb hoeveel ik zou kunnen verdienen in de tijd dat ik weg ben. Ik werk als zelfstandige, op uurtarief. Hoe durft hij daar ook maar aan te denken, zonder zich schuldig te voelen? Beseft hij dan echt niet hoeveel ik de voorbije jaren kunnen verdienen heb omdat zijn vader bijsprong in plaats van ik????? Ik kan er echt niet meer bij!
Het moeilijke is dat ik klem sta : ten opzichte van de anderen is hij tolerant, is het allemaal geen probleem. Maar op het ogenblik dat ik terug thuis ben, krijg ik de volle lading. Ik wil dit nu niet laten blijken tegen mijn schoonmoeder, want ze heeft al meer dan genoeg aan haar hoofd, en ik wil niet dat ze het niet meer durft te vragen. Tegenover de rest van de familie vind ik dat eigenlijk ook niet kunnen nu, maar ik zou er zelfs de kans niet toe krijgen. Hij zorgt ervoor dat hij er steeds netjes bij is als ik bel, zodat ik zeker geen woord teveel kan zeggen. Ik vertel niets dan hetgeen ik weet en zelfs dan is het niet goed. Zo kreeg ik deze middag ook de lading : ik hoefde volgens hem niet te zeggen wat er moest gebeuren. Ik had niet anders gedaan dan gezegd wat de arts vertelde, ook dat de revalidatie wel zou moeten, omdat het belangrijk was voor hem. Daarnaast drong ik me volgens hem op om donderdag ook mee te gaan met mijn schoonmoeder naar de arts, terwijl daaromtrent geen enkele afspraak gemaakt werd, enkel vermeld dat de arts er dan opnieuw zou zijn. Daarnaast bleef hij maar doordrammen over het feit dat zijn vader nooit naar de revalidatie zal willen gaan, en dat hij gelijk heeft, want dat dit toch maar verloren tijd is. Ik vraag me echt af, wat ik daar mee moet.
Ik mag mijn schoonouders graag, ben vanuit mezelf steeds bereidt om bij te springen als het nodig is. Ik vind dat niet meer dan normeel. Dat ik van hem niets voor mijn eigen ouders zou mogen doen, besef ik maar al te goed. Maar dit had ik toch niet verwacht.
