Ik voel me ellendig. Of dit van die vervelende verkoudheid of dreigende migraine is is me niet duidelijk, maar voor het ogenblik moet ik me weer scherp zetten om me recht te houden.

Ondertussen is voor mij het verdict gevallen : ik heb het boek waarover ik sprak gevonden : “Dag vreemde man.” Ik heb het deze namiddag in één trek uitgelezen. Het boek waarschuwt wel geen zelfdiagnose te stellen, het niet op de eigen situatie toe te passen, maar het verhaal is op zovele vlakken totaal herkenbaar. Duidelijker kan het niet. Geen enkel verhaal is vergelijkbaar met onze werkelijkheid, maar overal zitten de herkenbare elementen, zaken die te diep gaan om als louter toeval beschouwd te worden.

Enkele fragmenten :

“Hij was zo betuttelend! Nooit deed ik iets goed. Mijn zelfvertrouwen slonk weg.” “De regels die hij aan het hele gezin oplegde en zijn driftbuien.”

“Ik nam alle beslissingen : wat we zouden doen, waar we naartoe zouden gaan”

“Wat de fysiek ke kant van onze relatie betrof : dat kon voor hem niet rap genoeg gaan.” “Hij leek dat incident precies vergeten.” “Geld uitgeven doet hij niet graag. En dat is nog zacht uitgedrukt. ‘T Is geen pretje om samen te leven met iemand die zo op zijn geld zit als hij.”

“Ik heb hem vaak genoeg gezegd dat hij zijn mond moest opendoen! Maar nee, ik moest dat raden. Hij dacht dat ik zijn gedachten kon lezen.” “Wij hadden ook veel grotere problemen. Onder meer op het seksuele vlak. Hij had totaal geen inzicht in mijn emoties en hield enkel rekening met zijn eigen merkwaardige opvattingen.” “Hij wilde meer één ding. Met mij naar bed. Want een echtgenote moest volgzaam zijn. Hij meende dat hij alles met mij mocht doen wat hij wenste.” “Ik leerde snel dat het beter was niet openlijk tegen zijn mening in te gaan. Hij duldt geen tegenspraak en hij kent geen nuance. Alleen goed of slecht. En het is heel eenvoudig : al wie tegen hem is, is slecht.” “Wij deden gewoon wat hij vroeg, ter wille van de lieve vrede. Daar doet een mens enorm veel voor, om die te bewaren.” “Weet je wat het is met zo’n huwelijk? Altijd maar geven, geven, geven, En nooit iets terugkrijgen. Tot je leeggegeven bent. Kijk, ik hoefde geen cadeaus of zo. Maar een beetje meer inleving van zijn kant, een grotere inzet voor mij en de kinderen .... Als huismoeder keek ik altijd erg naar het weekend uit om eens iets bijzonders te kunnen doen. Samen erop uit trekken vond ik als heel wat. Hoefde niet, vond hij. Hij wilde alleen maar languit op de bank liggen. Maar ‘s avonds moest ik voor hém weer klaarstaan.” “Zolang hij bereid was om te leven volgens zijn regels, bleef het draaglijk.”

“De psychische agressie vond ik even erg. Mij vernederen in het bijzijn van de kinderen. Tot ik in tranen uitbarste.” “Hij wilde me het liefst van al opsluiten. Ook met de kinderen probeerde hij dat : er mochten nooit vriendjes komen spelen.”

....

Gisterenmiddag hoorde ik op de radio iets dat mijn oren deed spitsen : Men was bezig over mensen, partners van authistische volwassenen. Mensen die nooit geweten hebben dat er iets aan hun partner mankeerde, tot ze ontdekten dat deze niet in staat waren tot een normale relatie, niet in staat om diepere relaties aan te gaan. “Je moet zoveel energie erin steken, en je krijgt er weinig of niets voor terug.” “Het is een enorm dilemma. Enerzijds kan het nooit lukken een bevredigende relatie met zo iemand op te bouwen, maar anderzijds weet men dat de partner het nooit alleen kan redden.” Dergelijke woorden waren voor mij als een openbaring. Het lijkt zo mooi (?) te kloppen met mijn situatie. Koen deed de radio uit. Was hij ook aan het luisteren? Ik durfde niet te bekennen dat ik daarnaar aan het luisteren was. Ik heb dus niet alles gehoord. Ik heb wel gehoord dat er een boek over verschenen is. Het was trouwens door de publicatie van het boek dat het onderwerp ter sprake kwam. Maar ik weet de titel niet. Ik zou er zo graag meer over weten. Ik had er al gedacht te bellen naar Kortrijk, naar Studio West, en om de titel te vragen, maar het moet er van komen?!?

Misschien zou het lezen van dit boek me op weg helpen, me duidelijkheid verschaffen over wat er hier eigenlijk aan de hand is, en me de steun bieden Koens gedrag als abnormaal te zien, me doen beseffen dat ik niet faal, dat het gewoon niet kan lukken. De situatie zou daardoor misschien niet verbeteren, het begrip en de aanvaarding misschien wel. Het zou me misschien ook kunnen leren met bepaalde situaties om te gaan, te begrijpen hoe het komt dat hij zo of zo reageert.

Er zit een hoop ellende in me verborgen en het is tijd dat het er eens uitgespoeld raakt, want ik nader dicht de grenzen van het aankunnen. Ik had de indruk dat Koens vader het vorige week ook merkte. Van Koen kreeg ik enkel de reaktie dat het te ver ging, dat ik zo vies liep. Het kwam niet in hem op te vragen wat er mankeerde, dat er iets mankeerde en zelfs de verklaring van mijn hoofdpijn nam hij maar half.

Ik moet een uitweg vinden, een weg om terug op mijn eigen poten te staan. Dat ben ik de kinderen, maar ook mezelf verschuldigd. Ik moet eruit!

Sedert gisteren voel ik me, nu mijn hoofdpijn weg is, een stuk beter. Ik voel me wel ontzettend moe. Ik heb weinig kracht om iets te doen, om iets uit te voeren. Voor het ogenblik forceer ik me niet. Ik probeer mijn eigen tempo te volgen, mezelf niet voorbij te hollen en Koen buiten beschouwing te laten.