....

Gisterenmiddag hoorde ik op de radio iets dat mijn oren deed spitsen : Men was bezig over mensen, partners van authistische volwassenen. Mensen die nooit geweten hebben dat er iets aan hun partner mankeerde, tot ze ontdekten dat deze niet in staat waren tot een normale relatie, niet in staat om diepere relaties aan te gaan. “Je moet zoveel energie erin steken, en je krijgt er weinig of niets voor terug.” “Het is een enorm dilemma. Enerzijds kan het nooit lukken een bevredigende relatie met zo iemand op te bouwen, maar anderzijds weet men dat de partner het nooit alleen kan redden.” Dergelijke woorden waren voor mij als een openbaring. Het lijkt zo mooi (?) te kloppen met mijn situatie. Koen deed de radio uit. Was hij ook aan het luisteren? Ik durfde niet te bekennen dat ik daarnaar aan het luisteren was. Ik heb dus niet alles gehoord. Ik heb wel gehoord dat er een boek over verschenen is. Het was trouwens door de publicatie van het boek dat het onderwerp ter sprake kwam. Maar ik weet de titel niet. Ik zou er zo graag meer over weten. Ik had er al gedacht te bellen naar Kortrijk, naar Studio West, en om de titel te vragen, maar het moet er van komen?!?

Misschien zou het lezen van dit boek me op weg helpen, me duidelijkheid verschaffen over wat er hier eigenlijk aan de hand is, en me de steun bieden Koens gedrag als abnormaal te zien, me doen beseffen dat ik niet faal, dat het gewoon niet kan lukken. De situatie zou daardoor misschien niet verbeteren, het begrip en de aanvaarding misschien wel. Het zou me misschien ook kunnen leren met bepaalde situaties om te gaan, te begrijpen hoe het komt dat hij zo of zo reageert.

Er zit een hoop ellende in me verborgen en het is tijd dat het er eens uitgespoeld raakt, want ik nader dicht de grenzen van het aankunnen. Ik had de indruk dat Koens vader het vorige week ook merkte. Van Koen kreeg ik enkel de reaktie dat het te ver ging, dat ik zo vies liep. Het kwam niet in hem op te vragen wat er mankeerde, dat er iets mankeerde en zelfs de verklaring van mijn hoofdpijn nam hij maar half.

Ik moet een uitweg vinden, een weg om terug op mijn eigen poten te staan. Dat ben ik de kinderen, maar ook mezelf verschuldigd. Ik moet eruit!

Sedert gisteren voel ik me, nu mijn hoofdpijn weg is, een stuk beter. Ik voel me wel ontzettend moe. Ik heb weinig kracht om iets te doen, om iets uit te voeren. Voor het ogenblik forceer ik me niet. Ik probeer mijn eigen tempo te volgen, mezelf niet voorbij te hollen en Koen buiten beschouwing te laten.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />