Morus alba

Botanische naam  : Morus alba
Nederlandse naam : Witte moerbezie, Witte moerbei
Herkomst         : China
Bijzonderheden   : vaak als grote struik
Grondsoort       : alle, lichte klei, zware klei
Vochtbehoefte    : droog
Licht            : zon
Wind             : gevoelig
Gebruik          : parken, vruchthout
Hoogte           : 5.00-8.00 m
Vorm             : bol
Kroon            : half open
Bloeikleur/vorm  : onopvallend
Bloeitijd        : mei
Blad             : bladverliezend
Vrucht           : wit, eetbaar

Standplaats:
Een moerbei groeit het beste op een vruchtbare, lichte zandgrond. De moerbei is kalkminnend. Een regelmatige bemesting met stalmest voldoet het beste om de kalk- en organische voorraad aan te vullen en op peil te houden.

Kenmerken:
Morus alba heeft een redelijk lange steel die ongeveer de helft van de vruchtlengte bedraagt. Bij onrijpheid heeft de vrucht een lichte flets zure smaak, bij rijpheid zoet tot zeer zoet zonder enige zuurheid. De vrucht is nogal vlezig. De vruchtjes rijpen doorgaans van half juni tot begin juli. De vruchten zijn wit,geel, lavendelkleurig of zwart. Het blad is getand hartvormig of gelobd, licht groen en glanzend bovenaan en licht harig onderaan met een lichte bladstructuur en nervatuur. Morus alba is een stevig groeiende boom die in jong stadium een struik vormt maar al gauw uitgroeit tot een stevige boom van zo’n 15 m hoog. De boom leeft zo’n 50 tot 100 jaar.

Bloemen :
De moerbei bloeit eind mei. De boom is zelf fertiel. Vruchten van de moerbei zijnbuitengewoon smakelijk

Er zitten zowel mannelijke als vrouwelijke bloemen aan de boom (eenhuizig). De mannelijke bloem lijkt op de bloeivorm van een hazelaar (katje): ze zijn alleenstaand. De vrouwelijke bloemen staan steeds bij elkaar en groeien na bevruchting uit tot een vlezige, op bramen lijkende vruchten.

Planten :
Een moerbei plant je in het najaar op een plaats die veel zon krijgt.
Maak een ruim plantgat en vul dit op de bodem eerst met verteerd organisch materiaal (bladaarde, oude verteerde stalmest). Dek de wortels toe met verteerd, organisch materiaal.

Snoeien :
Om de groei er wel in te houden worden alle nieuwe scheuten in de winter getopt: de uiterste groeipunt wordt afgesnoeid
Snoei een moerbei uitsluitend vanaf het begin tot midden winter. De bomen verkeren dan in rust.

Gebruikte delen:
Moerbeivruchten zijn niet in één keer rijp. Vanaf half augustus tot ver in september rijpen de vruchten. Er moet in die periode dus geregeld worden geplukt.

Eigenschappen:
Moerbeien zijn meestal 2 huizig, dat wil zeggen ofwel mannelijk ofwel vrouwelijk. Maar sommige variëteiten zijn éénhuizig. Voor de vruchtzetting heeft dat echter absoluut geen belang want de moerbei is parthenocarp,hij zet dus ook vrucht zonder bestuiving.

Zijderupsen worden enkel gevoed met de bladeren van de witte moerbei, de andere soorten hebben te ruwe en behaarde bladeren. In Azië wordt de witte moerbei industrieel gekweekt voor de bladproduktie voor de zijderupsteelt. Daartoe zijn veredelingsprogramma’s opgezet om variëteiten te ontwikkelen met enorme bladproduktie, het ontstaan van variëteiten met lekkere vruchten is een toevallig neveneffect.

De moerbeivruchten worden reeds duizenden jaren gebruikt als voedsel. De vrucht wordt ook gedroogd net als rozijnen en kan op die manier lang bewaard worden .

Moerbeivruchten zijn uitermate bevorderlijk voor de spijsvertering.

Vermeerderen :
De moerbei laat zich eenvoudig stekke,:snij een tak af welke ongeveer een halve meter lang is en doe deze in een pot met aarde

Soorten :

“Morus alba” of de “witte moerbei” heeft witte,gele,lavendelkleurige of zwarte vruchten.

“Morus nigra” of de “zwarte moerbei” heeft steeds zwarte vruchten.

“Morus rubra” of de “rode moerbei” heeft steeds zwarte vruchten

Morus alba heeft een steeltje dat ongeveer half zo lang is als de vrucht. De onrijpe vrucht smaakt flets zurig. De kleur van de rijpe vrucht kan zowel wit, geel, lila of zelfs zwart zijn.

Morus rubra heeft een iets langere steel dan Morus alba. Bij onrijpheid (rood) smaakt de vrucht stevig zuur, bij rijpheid (zwart) is de vrucht lekker zoetzuur. Het vruchtvlees is steviger dan bij Morus alba.

Morus nigra heeft een steeltje dat zo kort is dat het lijkt alsof er geen is omdat het kleine dingetje helemaal in de vrucht is ingebed. Bij onrijpheid (rood) is de vrucht nog zuurder dan een citroen , bij rijpheid (zwart) heeft de vrucht een zeer geconcentreerde zoetzure smaak en is ze extreem sappig

Weetjes :

Minder bekend zijn de heerlijk sappige vruchten. 't Is wel oppassen geblazen met die vruchten; vlekken zijn bijna niet te verwijderen.

De witte moerbei (Morus alba) is een plant uit de moerbeifamilie (Moraceae). De soort komt oorspronkelijk uit China. Omdat dit de belangrijkste moerbei voor de zijderups is, wordt de soort ook buiten China in veel gebieden met een geschikt klimaat aangeplant. In Duitsland staat de plant niet alleen in parken, maar wordt de soort ook als haagplant gebruikt.

De witte moerbei is een tot 16 m hoge boom. De schors is grijsgroen tot roodbruin, die van een oude boom donker oranjebruin. De kruin is hoog en tamelijk smal. Takken zijn opvallend vaak gebroken, waardoor de kruin vaak ook lager en gewelfd wordt.

De loten zijn dun en recht en fijn behaard. De vorm van het blad is zeer variabel, aan een boom kunnen gelobde en ongelobde bladeren voorkomen. Veel bladeren zijn aan de basis hartvormig of rond en de meeste zijn eivormig toegespitst. De bladeren zijn meestal 8 x 10 cm groot met uitschieters naar boven van 12 x 20 cm. De bladeren hebben een zaagrand en de bladnerven zijn aan de onderkant behaard. De bladsteel is ongeveer 2,5 cm lang, gegroefd en licht behaard.

De vruchten zijn wit, later geel, maar vaak ook roze tot paars en eetbaar. Omdat ze niet lang houdbaar zijn, worden ze, als ze al worden aangeboden, in gedroogde vorm aangeboden.

De witte moerbij is interessant vanwege het record voor de snelste beweging in de plantenwereld. De meeldraden schieten het stuifmeel weg in een beweging die slechts 25 μs duurt. De beweging bereikt daarbij een snelheid van meer dan de helft van de geluidssnelheid

 

Osmanthus burkwoodii

Botanische naam  : Osmanthus burkwoodii
Nederlandse naam : Schijnhulst
Herkomst         : Engeland
Bijzonderheden   :
Grondsoort       : humeus
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw, zon
Groep            : (sier)heesters
Gebruik          : groepen/vakken, solitair, tuinen
Hoogte           : 2.00-3.00 m
Vorm             : opgaand
Bloeikleur/vorm  : geurend, wit/créme
Bloeitijd        : april, mei
Blad             : wintergroen

Standplaats:
Groeit op elke normale, humusrijke grond.
Stelt geen bijzondere eisen alhoewel een beschutte plek tegen koude wind wordt aangeraden.
Volle zon of halfschaduw.

Kenmerken:
mooie bloem- en bladstruik met dichte, afgeronde groeiwijze, die zelfs als haag kan gebruikt worden. Trekt bijen aan.
De donkergroene bladeren zijn 2-4 cm lang, eirond tot elliptisch en enigszins gezaagd en leerachtig. Aan de bovenzijde zijn ze glanzend donkergroen terwijl de onderzijde meer lichtgroenig gekleurd is.
Een wintergroene, compact groeiende heester.
Zowel als solitair als in groepen een opvallende plant met donkergroen blad.

Bloemen :
Bloeit met kleine witte, geurende bloemen in april- mei

Planten :
ook geschikt voor kleinere tuinen.
Kan worden toegepast in groepen of als lage haag.

Snoeien :
Snoeien is niet echt nodig. Enkel nodig om te modelleren.
Laat zich makkelijk op vorm snoeien.
Snoeien in het voorjaar na de bloei

Gebruik:
Osmanthus burkwoodii is een mooie bloem- of bladstruik die ook in de rotstuin past. Zelfs als geurende luxehaag is hij heel goed toe te passen. Kies altijd een ietwat warme en beschutte groeiplaats. Ze doen het ook nog goed op drogere gronden.

Eigenschappen:
deze plant bevat geurende plantendelen

- deze plant is wintergroen (groenblijvend)

- exotische aandoende plant voor gebruik in potten, bakken, terraskuipen edm.

- geschikt voor groepsbeplantingen

- geschikt voor een solitaire positie in een beplantingsschema

- deze plant is aantrekkelijk voor bijen (lokt bijen)

- deze plant is zijn onaantrekkelijk voor konijnen, zijn min of meer veilig voor konijnenvraat

Vermeerderen :
door zaaien, stekken of afleggen

Weetjes :

Eventueel winterbescherming geven bij felle zon tijdens kale vorst. Als de bloemen na de bloei lelijk zijn, kunnen ze net als bij Rhododendron voorzichtig worden uitgebroken.

Mulchen is uitstekend

De naam schijnhulst is goed gekozen, omdat deze struik erg op hulst lijkt. De bladeren zijn vrijwel gelijk, leerachtig met scherpe tanden. Een kenner ziet het verschil aan hoe de bladeren aan de tak zitten. Bij hulst zijn ze over de tak verspreid en bij schijnhulst zitten ze tegenover elkaar, overstaand genoemd

Osmanthus x burkwoodii is ontstaan uit een kruising tussen twee andere schijnhulst-soorten namelijk Osmanthus decorus en Osmanthus delavayi. De eerst genoemde Osmanthus komt oorspronkelijk uit Noordoost-Turkije en de tweede uit Zuidwest-China.

Lemna trisulca

Botanische naam  : Lemna trisulca
Nederlandse naam : Puntkroos
Herkomst         : Europa, Azié, Noord-Amerika, Mexico
Bijzonderheden   : onder water, bij bloei aan oppervlakte
Grondsoort       : alle
Licht            : half schaduw, zon
Gebruik          : groepen, verwildering,zuurstofplant
Hoogte           : drijvend
Vorm             : overig
Winterbeeld      : ondergedoken, overblijvend

Standplaats:
In zoet of brak, voedselrijk water.
Geschikte pH: neutraal en basisch (alkalisch) bodems. Het kan niet groeien in de schaduw. Het kan alleen groeien in het water

Kenmerken:
Puntkroos (Lemna trisulca ) is een plant uit de aronskelkfamilie (Araceae) die voorkomt in Europa, Azië, Noord-Amerika en Mexico. Bij de plant zitten de lancetvormige schijfjes onder water, behalve als ze bloeien. De schijfjes zijn aan één eind steelachtig versmald. Bloeiende schijfjes zijn eirond tot eirond-lancetvormig. Hierin verschilt puntkroos van klein kroos (Lemna minor), waarbij de schijfjes altijd op het wateroppervlak drijven. De plant komt voor in zoet en brak, voedselrijk water en vermeerdert zich vooral vegetatief.

Een schijfje is een bladachtige stengel zonder bladeren. Een enkel worteldraadje hangt aan elk plantje.

Bloemen :
Puntkroos bloeit van mei tot juni
De bloemen zijn eenslachtig en eenhuizig. Een bloemdek ontbreekt. Aan de rand van een schijfje zitten vaak twee mannelijke en één vrouwelijke bloem bijeen. De mannelijke bloem heeft één meeldraad en de vrouwelijke een eenhokkig vruchtbeginsel.
De vrucht is een droge vrucht.

Planten :
Ze kunnen heel goed samen gaan met andere drijvers als kikkerbeet en krabbescheer en ook met hoornblad gecombineerd worden.

Werkzame bestanddelen:
Puntkroos bezit een grote reinigende kracht waardoor ze ook sterke algengroei afremmen. Je moet er wel voor zorgen dat de plantjes de vijver niet gaan overheersen.
Regelmatig verwijderen is dan ook absoluut noodzakelijk.

Eigenschappen:

-Doordat hun bladeren zo zacht zijn levert de plant enorme hoeveelheden zuurstof. Vanwege die zuurstofproductie zijn ze dan ook heel belangrijk in de vijver.

-Vereist een zonnige ligging in stilstaand water dat rijk is aan nitraten en limoen

-Kroos kan een lastige vijver onkruid zijn al is het gemakkelijk te controleren door simpelweg scheppen het uit

-Dit schepte materiaal is een uitstekende aanvulling op de composthoop.

-De groeiende plant is een goede bron van voedsel voor vissen en vogels, alsmede het verschaffen van dekking voor wezens in de vijver

-Deze soort is zeer geschikt voor gebruik in koud water aquaria echter als alle leden van het geslacht, kan haven visparasieten

-De plant overwintert in gematigde gebieden door middel van rust knoppen die zinken naar de bodem van de vijver in de late herfst en opstaan ​​in de lente

Vermeerderen :
Deze kleine plantjes vermeerderen zich enorm snel en vormen al gauw hele plakkaten. Regelmatig een deel verwijderen is absoluut nodig

Weetjes :

Puntkroos is afkomstig uit Europa, Azië, Noord-Amerika, Mexico en onder water groeiend, bij bloei komen ze aan de oppervlakte

Vissen, kikkerdikkopjes en andere vijverbewoners houden veel van kroos. Vissen eten zelfs graag van deze plantjes

Voedsel voor vissen en watervogels en habitat voor aquatische ongewervelden. Vanwege zijn hoge voedingswaarde, word Puntkroos gebruikt voor vee en varkensvoer in Afrika, India en Zuidoost-Azië.

Harpagophytum procumbens

Duivelsklauw, Harpagophytum procumbens, is een plant uit de woestijngebieden van Namibië, Botswana en het noorden van Zuid-Afrika. De plant wordt ook wel naar zijn herkomst vernoemd, nl 'bitterwortel van Namibië' of naar de hoofdstad van Namibië 'de wortel van Windhoek". Op het eerste gezicht is het een zeer aantrekkelijke plant, met op de grond liggende uitlopers, die in het voorjaar met schitterende rood-paarse bloemen bedekt zijn en doen denken aan de bloemen van vingerhoedskruid

De plant duivelsklauw (devil's claw) is afkomstig uit de woestijnstreken van zuidoost Afrika en dankt zijn naam aan het feit dat de vrucht is voorzien van talrijke 'klauwtjes'.

Deze 'klauwtjes' zorgen ervoor dat de vruchten zich aan de hoeven van vee kunnen vasthouden waardoor de verspreiding ervan makkelijker wordt.

Gewrichten, spieren en rugpijn

Duivelsklauw is ontstekingswerend bij chronische en acute reumatische aandoeningen. Het is het absolute hoofdmiddel bij artritis en de ziekte van Bechterew, waarbij nachtelijke pijn en startpijn of stijfheid op de voorgrond staan. Het vermindert de zwelling en de pijn, ook bij artrose.

Duivelsklauw geeft verbluffende resultaten bij jicht, artritis en reuma door o.a. de uitscheiding van urinezuur en de beschermende werking op het kraakbeen.

Duivelsklauw helpt bij chronische rugpijn, spierpijn en spierstijfheid, peesontstekingen, verstuikingen en zenuwpijn. Het kan helpen de dosis klassieke pijnstillers te verlagen of af te schaffen en heeft een veel betere tolerantie.

Duivelsklauw heeft een bloedzuiverende werking bij bijvoorbeeld chronische nicotine-intoxicatie

Duivelsklauwextract wordt gemaakt uit de wortels van de plant en bevat de actieve stoffen gluco-iridoïden.

Voor sporters kan duivelsklauw erg handig zijn wanneer je je onderrug soepel wil rekken en strekken. Daar wordt het vaak voor ingenomen.

Ouderen kunnen duivelsklauw proberen bij ongemakken in het heup- en kniegewricht.

Duivelsklauw wordt overigens ook nog wel eens toegepast op paarden en/of honden. In veel landen wordt duivelsklauw beschouwd als doping voor een paard, en de werking is nog niet afdoende onderzocht. De werking van duivelsklauw op het paard en op honden zal hier daarom verder niet worden besproken. Vooralsnog is er onvoldoende bewijs om het gebruik van duivelsklauw bij het paard of bij honden af te raden, dan wel aan te bevelen. Wel moet worden opgemerkt dat u bij het gebruik van onvoldoende onderzochte producten altijd met enige terughoudendheid dient op te treden!

De bijwortels van de Duivelsklauw verbeteren de beweeglijkheid van de gewrichten omdat ze bestanddelen bevatten die zowel een pijnstillende als ontstekingsremmende werking hebben.

Te gebruiken bij:

--Reuma, gewrichtspijn
--Artrose, artritis
--Iaschias, jicht
--Peesontsteking, tennisarm

Niet gebruiken bij: Zwangerschap

Algemene beschrijving

Door sporters wordt Duivelsklauw o.a. gebruikt om door overbelasting ontstane tendinitis (peesontsteking) en de symptomen van een tennisarm te bestrijden.

Inwendig

Door Duivelsklauw oraal in combinatie met Lithotamnium te gebruiken wordt de uitscheiding van urinezuur gestimuleerd en geneutraliseerd waardoor verbluffende resultaten worden geboekt bij jicht, artritis en reuma.

Uitwendig

De heilzame en waardevolle plantaardige bestanddelen van de Duivelsklauw gewrichten-gel, worden snel in de huid opgenomen en zorgen voor smering van de gewrichten waardoor u zich beduidend beter kunt bewegen.

Hippophae rhamnoides

Botanische naam  : Hippophae rhamnoides
Nederlandse naam : Duindoorn
Herkomst         : Europa, China
Bijzonderheden   : tweehuizig
Grondsoort       : alle, zand, kalkrijk
Vochtbehoefte    : droog, normaal, nat
Licht            : zon
Wind             : ongevoelig, zeewind bestendig
Groep            : (sier)heesters
Gebruik          : groepen/vakken, kust/zeewind, landschap
Hoogte           : 1.00-2.00 m
Vorm             : breed
Bloeikleur/vorm  : geel, groen, onopvallend
Bloeitijd        : april, mei
Blad             : bladverliezend, grijsgroen
Vrucht           : oranje, eetbaar
Twijg/stam       : doornen/stekels

Standplaats:
Zonnige plaatsen op droge tot vrij vochtige, voedselarme, kalkhoudende, humusarme grond. De struik verdraagt zout (zand en stenige plaatsen).

Kenmerken:
De duindoorn (Hippophae rhamnoides) is een tweehuizige struik; er zijn mannelijke en vrouwelijke planten. De plant komt in Nederland van nature vooral voor in open, kalkrijke duinen. De duindoorn is een xerofyt; ook is hij goed bestand tegen zout en het stuiven van het zand. Hij wortelt dan ook zowel horizontaal als verticaal. In Centraal-Azië groeit hij in woestijn-achtige omgevingen, in de Alpen in open land en aan rivieroevers.

Bloemen :
Bloeimaanden: April en mei
De struiken zijn tweehuizig. De groenige bloemen groeien in de oksels van dicht bij elkaar geplaatste, bruine knopschubben. Ze verschijnen voor de bladen. Mannelijke bloemen hebben 2 min of meer rechtopstaande ronde slippen, die samen de 4 meeldraden helemaal kunnen omsluiten. Vrouwelijke bloemen zijn spoelvormig en hebben bijna allemaal geen steeltje. De lange stempel is roodbruin.
Vruchten: De oranje bessen zijn bijna bolrond en 6 tot 8 mm groot. Ze zijn eetbaar, maar vrij zuur

Planten :
Duinen (duinstruwelen en zandvlakten), opgespoten grond (met kalkrijk zand), langs spoorwegen (spoordijken), rotskusten, rivieroevers, grindafzettingen in gebergten en kiezelbanken.

Gebruikte delen:
het sap van de duindoorn kan preventief tegen verkoudheden worden gedronken.
De besjes zijn erg zuur, maar met suiker kan je ze lekker verwerken tot siroop of jam. Van de siroop maken ze lekkere limonade. Een deel van de overgebleven duindoornvelletjes gaat naar de theefabriek. Daar verwerken ze de restanten van de bessen tot thee

Werkzame bestanddelen:
De zure bessen zijn rijk aan vitamine C en daarnaast vitamine A, B1, B2 en E.

Eigenschappen:
Hij kan ook gebruikt worden om sikstof in de bodem vast te leggen en de bodem vruchtbaarder te maken.
Het is ook een ideale plant om als haag te gebruiken.

Vermeerderen :
vermeerdert zich door uitlopers.

Soorten :

-- 'Leikora': tot ong. 3m hoog. Zeer grote vruchten.
Voor een goede vruchtzetting moet de mannelijke cultivar 'Pollmix' in de buurt worden geplant. Heldergrijs blad.

-- 'Pollmix': mannelijke vorm van 'Leikora'.

-- Hippohae rhamnoides Silver Star® 'Darstar', uit Denemarken afkomstige cultivar. Zeer mooie bossige plant met dichtbebladerde, zilverwitte tallen.
Vormt een dichte struik.
Het is een mannelijke vorm zonder vruchten.

Weetjes :

De duindoorn leeft in symbiose met een bacterie van het geslacht Frankia die in wortelknolletjes stikstof bindt. Dit proces vindt vooral plaats in jonge wortels. Door de stikstoffixatie is er lokaal meer stikstof in de grond waardoor men vaak stikstoflievende planten als brandnetels onder de duindoorn vindt. De duindoorn wordt in zijn milieu tien tot vijftien jaar oud waarna zijn plaats ingenomen wordt door opvolgende plantensoorten

In de winter kunnen de bessen gaan gisten, hierdoor kunnen vogels (o.a. kramsvogels) dronken worden.

In de zestiende eeuw schrijft de Engelse botanicus William Turner dat arme kustbewoners uit de bessen een saus maken. De Nederlandse botanicus Abraham Munting spreekt over de 'duynbezie', zoals hij de duindoorn noemt. In zijn Nauwkeurige Beschryving der Aardgewassen (1696) staat: De bladeren en Vruchten der Duynbezien zijn koud en droog van aart. Verslaan den dorst der Koortsige lieden drijven ook uyt alle slijmerige en taye vochten. Van het zap dezer Vruchten werd een Verjuys gemaakt, zeer bequaam ten gebruyk in spijzen. Op een paar plaatsen wordt de struik gekweekt voor de fruitteelt.

in China worden echte plantages aangelegd om er producten van te maken die worden gebruikt in de culinaire, cosmetische en farmaceutische industrie.

De oude Grieken wreven de huid van paarden in met bladeren en jonge spruiten van de duindoorn. Ze glansden dan mooi. Dat is ook de oorsprong van de wetenschappelijk geslachtsnaam Hippophae van hippos = paard en phaes = lichtend. De botanische soortnaam rhamnoides = doornachtig geeft aan dat de plant doornen heeft.De Fransen voedden de schapen met duindoornbladeren zodat de vacht een speciale glans kreeg.

Astilbe 'Fanal'

Botanische naam  : Astilbe 'Fanal'
Nederlandse naam : Astilbe (arendsii groep)
Herkomst         :
Bijzonderheden   : granaatrood
Grondsoort       : alle, humeus, veen, kalkarm
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw
Gebruik          : groepen/vakken, borders, snijbloem, waterkant
Hoogte           : 0.40-0.60 m
Bloeikleur/vorm  : rood/bruin, pluim
Bloeitijd        : juni, juli, augustus
Blad             : groen

Standplaats:
Verlangt een plekje in de halfschaduw en een voedzame, humusrijke bodem met weinig boomwortels in haar nabijheid.

Bloemen :
Ziet er prachtig uit het weergeven van de robijn rode bloemen in het midden om van een schaduw achtertuin. Vooral opvallend in een grote groep omringd door kleinere, witte bloeiende planten

Bij bloeiende planten is het belangrijk om veel knoppen te hebben en om die knoppen uit te laten komen. De aanmaak van knoppen wordt gestimuleerd met een, verhoudingsgewijs, hoger fosfor gehalte. De bloei van de knoppen wordt gestimuleerd door een hoog kalium gehalte. Het hogere kalium gehalte zorgt tevens voor een langere bloei en verbetert de kwalitatieve eigenschappen zoals geur van de bloemen. Daarnaast zorgt het hogere kalium gehalte voor een efficiëntere waterhuishouding zodat de planten zuiniger zijn met water. Hoe verder de onderlinge gehalten uiteenlopen des te sterker gaat er een stimulerende werking vanuit. Advies samenstelling: N5+P2+K4 tot maximaal N9+P6+K8

Planten :
Zorg voor voldoende vocht in de bovenlaag van de grond. Dek lichte gronden met blad en houtsnippers af om vocht vast te houden.
Volg een regelmatig water schema tijdens het eerste groeiseizoen om een diepe, uitgebreid wortelstelsel vast te stellen. Voor een nette uitstraling, verwijder de oude gebladerte voor nieuwe bladeren ontstaan.

Gebruikte delen:
Word ook als snijbloem gebruikt

Eigenschappen:
Deze plant is ook te gebruiken als borderplant (op een iets zonniger plek). De bodem moet dan wel goed vochthoudend zijn. Woekert niet of nauwelijks en laat zich goed combineren met andere planten.

Vermeerderen :
Na een jaar of vier scheuren.

Weetjes :

-Regelmatig wieden.

-Konijnen blijven er vanaf.

ILEX - HULST

Botanische naam     : Ilex aquifolium
Nederlandse naam    : Scherpe hulst, Groene hulst
Herkomst            : West-Europa, China, Inheems
Bijzonderheden      : haag, twee-huizig
Grondsoort          : alle, kalkrijk
Vochtbehoefte       : normaal
Licht               : half schaduw
Wind                : weinig gevoelig
Groep               : (sier)heesters
Gebruik             : randen/hagen, solitair, kust/zeewind, tuinen, insecten
Hoogte              : 5.00-10.00 m
Vorm                : kegel
Bloeikleur/vorm     : wit/créme
Bloeitijd           : mei, juni
Blad                : wintergroen, gestekeld
Vrucht              : rood/bruin

Standplaats:
Hulst groeit zowel in volle zon, halfschaduw en schaduw, maar verlangt voldoende vochthoudende humusrijke grond. Een kalkbodem hebben ze niet graag. Zeer natte gronden zijn niet geschikt voor hulst.

Kenmerken:
De besdragende soorten dragen in de lente onopvallende, witte bloemen van ongeveer 8 millimeter groot. Ook de vruchten zijn ongeveer 8 millimeter groot, min of meer rond en rood van kleur. Niet elke cultivar draagt veel bessen

Bloemen :
In mei verschijnen de kleine, waswitte bloemetjes. Ze zijn okselstandig geplaatst en verschijnen in bosjes. Ze hebben een vijfgelobde kelk met een witte, gespleten kroon en vier of vijf meeldraden, die aan het vruchtbeginsel kleven. De groene bessen kleuren in het najaar prachtig rood Hulst is doorgaans tweehuizig: mannelijke en vrouwelijke bloemen groeien niet aan dezelfde plant. In de rode bes zitten twee tot acht zaden.

Planten :
Plant u een hulst om de vele mooie, rode bessen, dan kunt u voor de bevruchting het beste bij vrouwelijke exemplaren een mannelijke planten. En om bezitters van kleine tuinen toch van hulsttakken vol bessen te laten genieten, hebben kwekers zelfbestuivende variëteiten ontwikkeld. Ilex aquifolium 'J.C. van Tol', 'Pyramidalis' en 'Alaska' zijn er als beshulst. Ook van deze variëteiten zal het aantal bessen groter zijn als er een mannelijke hulst in de buurt staat.

Gebruikte delen:
De bladeren en bessen worden gebruikt in kerststukjes. Hout van de hulst wordt gebruikt voor meubilair en inlegwerk. De jonge bladeren kunnen in juni worden geplukt en gedroogd. Thee die hiervan wordt getrokken, werkt koortsverlagend en urinedrijvend.
Hulst is in bepaalde gebieden beschermd.

Werkzame bestanddelen:
Werkzame stoffen: Looizuur ,Bitterstof

Eigenschappen:
Hulst laat zich zeer gemakkelijk knippen en kan gebruikt worden als solitair, in groepen en als haag. Zelfs de Romeinen gebruikten al hulst om er ondoordringbare hagen mee aan te planten.

Vermeerderen :
Een hulst kan worden vermeerderd door te zaaien, te stekken, te delen of via uitlopers. Neem aan het eind van de zomer of begin van het najaar de halfhoutige takken als stekken. Of pluk de bessen meteen nadat ze goed op kleur zijn. Laat het vruchtvlees verrotten en was daarna de zaden heel goed schoon. Het vruchtvlees bevat namelijk stoffen, die de kiemkracht remmen. Bewaar het zaad in wat vochtig zand. Zaai ze het eerstkomende voorjaar op een halfschaduwrijke plek in vochtige, humusrijke grond. De opkomst kan een periode van drie jaar bestrijken. Cultivars kunnen door afleggen, enten of stekken worden vermeerderd. De jonge boompjes kunnen in strenge winters, vooral als ze in de volle winterzon staan, nog wel eens wat vorstschade oplopen.

Soorten :
Meer dan 400 bladhoudende en bladverliezende soorten uit de gematigde zones van het noordelijk en zuidelijk halfrond.Mannelijke en vrouwelijke soorten.Met en zonder rode, gele, zwarte en of witte bessen.

Weetjes :

De vrucht is een kleine bes, meestal rood, met een tot tien zaden. De bessen zijn mild giftig en kunnen bij mensen braken en/of diarree veroorzaken. Ze zijn echter zeer belangrijk voedsel voor veel soorten vogels. Ook andere wilde dieren eten de bessen. In de herfst en de vroege winter zijn de bessen hard en ogen niet aantrekkelijk. Wanneer echter de vorst enkele malen er over is gegaan, worden de bessen zacht en eetbaar. Tijdens winterstormen nemen vogels graag hun toevlucht in Ilex-soorten. Ze vinden daar een schuilplaats, bescherming tegen roofdieren door de stekelige bladeren en voedsel.

Symboliek
Hulst is een symbolische plant vanwege zijn altijd groene verschijning. Volgens het volksgeloof beschermt hulst tegen blikseminslag en tegen vijandige machten zoals demonen en heksen.

Cattleya

Standplaats:
Het hele jaar zo licht mogelijk. Alleen tegen zeer felle zon moet geschermd worden (verbrandingsgevaar).

Kenmerken :
In niet-bloeiende toestand zijn de planten bepaald niet decoratief. De langwerpige pseudobulben eindigen in een of twee min of meer stugge bladeren. Ze zijn om ze zoveel mogelijk tegen de felle zon te beschermen nog van een waslaagje voorzien.

Soorten :
Heel veel soorten en varieteiten

Gieten:
Gedurende de groeiperiode vrij ruim. De grond mag nooit helemaal uitdrogen. Tijdens de rustperiode minder gieten. De pseudobulben mogen best wat indrogen.

Bemesting:
Gedurende de groeiperiode bij elke derde watergift wat speciale orchideeënmest aan het gietwater toevoegen.

Verpotten:
Om de twee tot drie jaar, steeds aan het begin van de groeiperiode. We gebruiken uiteraard speciale orchideeëngrond.
De Cattleya’s bezitten dikke vleesachtige wortels en deze zijn omgeven door een velamen, alleen het puntje is groen. Deze wortels bezitten een hoge zuigkracht en houden de vochtigheid vast. Bij sommige wortels is chlorofyl te vinden, waardoor ze kunnen ademen. Hiervoor verlangen ze een luchtige grond. Nooit water geven waarin teveel kalk zit, want dan verkalt het velamen en wordt de wortelwerking onderbroken. Ook teveel water verdrijft de lucht uit de grond en doet de wortels afsterven. Hierbij worden de bladeren dof, slap en verschrompelen. Deze plant dient verpot te worden in een luchtig substraat.

Beschadigers:
Wanneer de bloei schede nog gesloten is, wordt daar vaak plantesap afgescheiden. Daar bevinden zich vaak blad-, schild- en wolluizen, die zeker tijdig bestreden moeten worden.

Temperatuur:
Gedurende de groei periode 20 à 25°C (overdag). In de rusttijd 15 à 17°C (sommige vormen iets warmer).

Bij aankoop op letten:
--Kies steeds planten die óf in volle bloei staan of waarvan de bloemknoppen zich nog in de bloemschede bevinden. Op die manier wordt voorkomen dat de planten ten gevolge van de verandering in standplaats de bloemknoppen afstoten.
--Cattleya's zijn duurder dan andere orchideeën. Dat is onder meer een gevolg van de langere kweekduur. Indien er goedkope Cattleyaplanten worden aangeboden, is daar meestal wat mee aan de hand.

Er was eens... een beroemde plantkundige.

Hij ondernam in 1818 een expeditie naar Brazilië. Hij verzamelde orchideeën en andere tropische planten voor de Europese markt.
De gevonden planten werden zorgvuldig in kisten verpakt. Als verpakkingsmateriaal voor zijn 'groene buit' gebruikte deze plantenjager delen van allerlei andere planten die daar in massa's voor het grijpen lagen.
Ontvanger van deze zending was de Engelse plantenliefhebber Cattleya.
Hij was ook geïnteresseerd in het eigenaardige verpakkingsmateriaal dat o.a. uit lange plantendelen bestond. Uit nieuwsgierigheid plantte hij enige van die lange stengels in een compostmengsel en zette ze in zijn kas.

Groot was zijn verbazing toen zich uit deze plantendelen nooit eerder waargenomen orchideeënbloemen ontwikkelden. U zult het al wel begrepen hebben: de Cattleya had z'n intrede in Europa gedaan.

Ook heden ten dage is de Cattleya een buitenbeentje onder de orchideeën. Zijn sprookjesachtige, mooie bloemen, de geur en het gevarieerde kleurenspel houden talloze plantenliefhebbers in de ban.

Verzorging :

• Eigenlijk is de verzorging van Cattleya betrekkelijk eenvoudig.
Dat komt omdat alle ongeveer 30 soorten die bekend zijn en in Midden- en Zuid-Amerika voorkomen onder ongeveer gelijke klimatologische omstandigheden groeien. Ze groeien epifytisch, dus op bomen maar ook op rotsstenen .
Tijdens de groei periode staan ze graag warm; zo'n 20 à 25 °C. In de rustperiode daarentegen nemen ze al genoegen met 15 à 17 °C. Deze rustperiode is voor een Cattleya uiterst belangrijk.
Indien deze ontbreekt zal de bloei te wensen overlaten.

Helaas is deze rustperiode niet precies aan een bepaald jaargetijde gebonden. Meestal echter zijn het de lichtarme wintermaanden. Daarna is het zaak de planten goed te observeren.

De nieuwe groeischeut die aan de pseudobulben zichtbaar wordt, geeft het begin van groei periode aan. Men ontdekt dan ook snel nieuwe wortels; ( nieuwe scheut groeit en de nieuwe bladeren worden gevormd

Bloemen :
Heel vlot daarna ontwikkelt zie een platte bloemschede aan ,basis van het blad.

Hierin bevindt zich een korte, niet-vertakkende bloemstengel met bloemen. Het kan echter vaak lang duren voor die bloemen te voorschijn komen; soms ontluiken ze pas als er nog een rustperiode is geweest. Aanvankelijk is de schede zachtgroen, maar in de maanden die volgen wordt hij bruinachtig en verdroogt. Dat is normaal.

Dat de jaarlijkse groei ten einde is, kan men vaststellen aan de donkergroene kleur. De plant moet dan koeler gehouden worden. Daarbij wordt natuurlijk ook veel minder gegoten. Pas wanneer men vaststelt dat er zich in de schede een knop bevindt of dat er wortelvorming plaatsvindt, mag er weer wat meer gegoten worden en mogen de planten weer wat warmer staan. Om in de kamer, waar de relatieve luchtvochtigheid laag is, de bloei te bevorderen kan men proberen de bruine schede te openen. Doe dat uiterst voorzichtig, want de kans dat de bloemknoppen daarbij beschadigd worden is natuurlijk aanwezig. Wanneer de bloeiperiode erg kort duurt, heeft dat dikwijls te maken met lichtgebrek. Maar ook wateroverlast door te veel gieten kan de oorzaak zijn.

Door kruisingen o.a. met andere geslachten (Brassavola. Laelia en Sophronitis) zijn talloze nieuwe vormen ontstaan. Cattleya's en verwanten zijn dan ook tegenwoordig vrijwel het hele jaar in allerlei kleuren te koop.

Allium Savitum - Knoflook

Standplaats:
De plant groeit op goed doorlatende grond en in de volle zon
Je kan knoflook uitsluitend voor de plantbol, op zonnige, tamelijk vochtige plaatsen kweken. Zorg ervoor dat je lichte, goed omgespitte grond

Kenmerken:
Geur :Veel componenten in knoflook zijn zwavelverbindingen. Deze worden bijna allemaal door het lichaam verteerd, behalve allylmethylsulfide (AMS). Dit wordt niet verteerd in de ingewanden, maar opgenomen in het bloed. Het bloed brengt de AMS naar de longen en de huid waar het een, voor anderen, onprettige geur veroorzaakt. Uit een onderzoek gedaan door de Universiteit van Edinburgh blijkt dat de geur helpt tegen muggen.

Ook kleine stukjes knoflook in de mond, zoals tussen de tanden, kunnen slechte adem veroorzaken.

Dit laatste kan gedeeltelijk verholpen worden door het kauwen van peterselie, of kervel,door het eten van een geraspte appel of enkele lepeltjes honing

Bloemen :
Deze plant bloeit in juli en moet je oogsten eind augustus
Wit tot roze bloempjes

Planten :
De broedbolletjes in maart of oktober planten op een onderlinge afstand van 15 tot 20 cm

Gebruik Inwendig
Knoflook is een goed lange termijnmiddel bij problemen met de bloedsomloop.

--Het houdt de bloedvaten schoon en de bloeddruk laag.

--Vermindert het risico op problemen met de bloedsomloop bij diabetici.

--Beschermt het hart.

--Desinfecteert en verwijdert slijm uit de longen.

--Helpt bij aandoeningen en infecties van de luchtwegen met slijmvorming.

--Werkt preventief tegen verkoudheid, griep en andere virusinfecties.

--Verlicht de symptomen van bijholteontstekingen en hooikoorts.

--Verbetert de vertering van vetten.

--Doodt wormen in de ingewanden.

Gebruik Uitwendig

--Knoflookolie bij oor- en neusinfecties (druppels).

--Olie als borstzalf bij verkouden kinderen.

--Op pessaria bij vaginale infecties.

--Op wratten en schimmelinfecties, waaronder dauwworm.

--Als kompres bij abcessen.

Opgelet!
Knoflook kan de maag irriteren, maar is wel zeer heilzaam.

Eigenschappen:
Antisceptisch, antiviraal, schimmeldodend, krampstillend, slijmoplossend, anti-allergisch, verlaagt de bloeddruk, verlaagt het bloedsuiker- en cholesterolgehalte, bevordert de bloedsomloop.

Knoflook is een kruidachtige, overblijvende plant, behorende tot de leliefamilie. De stengel is tot aan het midden bebladerd. De bloeiwijze draagt bolletjes.

De werkzame bestanddelen die uit de bol gewonnen worden, bestaan uit etherische olie, waarin zich glycosiden bevinden die uiteenvallen in vluchtige zwavelhoudende mengsels. Andere bestanddelen zijn suikers, pectinen, vitaminen en hormoonstoffen.

Vermeerderen :
Knoflook kan alleen vegetatief vermeerderd worden. In hun bloeiwijze komen wel bloemen voor maar deze vormen geen zaad. In plaats van zaad vormen ze in de bloemtop broedbolletjes.

Soorten :
Knoflook hoort bij de Alliaceae familie die uit 600 soorten planten bestaat.
Rose de Lautrec, Thermidrome, Cristo, Printanor, Rose d'Auvergne, Blan de la Drôme, Olifant Knoflook (grote bollen), Blanke Reuzen, enz...
Vermoedelijk komt knoflook van de steppen in Centraal-Azië. Via nomaden ging deze plant naar het Midden-Oosten. Daar werd hij in cultuur gebracht en veredeld tot een variëteit met grote bollen

Knoflook bewaren
Verse knoflookteentjes voelen stevig aan. Knijp daarom bij de aankoop voorzichtig in de bol. Bewaar knoflook op een donkere, droge plaats in een open pot of mand. Zo zijn de bollen doorgaans enkele maanden houdbaar. Zodra de tenen binnen het omhulsel beginnen te verschrompelen of te ontspruiten, is de knoflook niet meer goed. Bewaren in de koelkast vermindert de typische knoflooksmaak en bevordert meer een uiensmaak.
Knoflook kan je wel goed invriezen.
Verwijder de pel en hak de knoflook fijn. Bewaar dit in een potje in de diepvriezer. Zo heb je steeds knoflook in huis.

Geschilde knoflookteentjes worden vaak bewaard in olie. Hierbij is echter voorzichtigheid geboden. Deze manier van bewaren in afwezigheid van lucht kan de groei van de dodelijke bacterie Clostridium botulinum of de botulismebacterie bevorderen indien aanwezig.
Dit kan worden voorkomen door de knoflooktenen vooraf een paar uren in azijn of citroensap te leggen. Om de vorming van een groenblauw lint te voorkomen als gevolg van een reactie van een zwavelhoudende verbinding in knoflook met het zuur, kunnen de knoflooktenen voor het inleggen ook nog worden geblancheerd.

Weetjes :

Knoflook, een van de meest gebruikte keukenkruiden, stamt oorspronkelijk uit Centraal-Azie maar wordt nu in de meeste klimaten gekweekt. De knoflookbol bestaat uit vele afzonderlijke teentjes onder een wit, papierachtig vel.

Folklore
Knoflook wordt al eeuwen gebruikt als versterkend voedsel en tegen infecties.

Culpeper merkte op dat knoflook al in de Oudheid als goedkoop middel tegen alle kwalen gold. Hij achtte knoflook vanwege de sterke geur ongeschikt voor mensen met een cholerische of melancholieke natuur.

Europese landarbeiders meenden dat knoflook hen de kracht gaf om onder de hete zon te kunnen werken.

In het graf van Toetanchamon werden knoflooktenen gevonden

In Rusland wordt Knoflook ook wel 'Penicilline voor de arme' genoemd

De Chinezen, de oude Grieken en ook de Romeinen gebruikten al knoflook tegen allerlei kwalen zoals infecties, wonden en zweren, zwakte, en tumoren.

In het oude Egypte zwoeren artsen hun eed onder het aanroepen van de Knoflook, deze plant werd als heilig beschouwd. Hoe belangrijk de Knoflook was in Egypte blijkt verder uit een bericht van de Griekse schrijver Herodotus (van 480 v. Chr. – na 430 v. Chr.) waarin staat dat bij de bouw van de grote piramide van Cheops 1600 zilvertalenten werden uitgegeven voor de aankoop van een voorraad uien, knoflook en radijzen voor de arbeiders. In de bijbel wordt Knoflook vermeld als een van de planten waarnaar men terugverlangt na de vlucht uit Egypte

Crassula

Wie eenmaal dikblad in huis heeft gehaald zal waarschijnlijk zo enthousiast zijn, dat hij/zij zal proberen het sortiment uit te breiden. Reden genoeg om winkels af te lopen, bij vrienden te ruilen om zo een hele verzameling aan te leggen. Zijn de omstandigheden in uw huis ideaal, dan kunt u een zeer vormenrijke en interessante groep planten aanschaffen.

Soorten
Er zijn meer dan 300 soorten Crassula (afgeleid van het Latijn crassus = dik) bekend. Het overgrote deel hiervan groeit in droge en warme streken van Zuid-Afrika.
Crassula behoort tot de vetkruidfamilie (Crassulaceae), vetplanten waartoe o.a. ook Kalanchoe, Echeveria, Rochea en de in tuinen veel voorkomende huislook (Sempervivum) en muurpeper (Sedum acre) behoren.

Standplaats
Dikblad moet warm en zonnig staan en dat betekent dus een venster op hetzuiden. Wit berijpte en lichtgroene soorten tegen te felle zon beschermen. In de winter de planten koel (8-12 "C) zetten. De bladkleur blijft dan mooier en de kans op bloei wordt groter.

Verzorging
Weinig gieten en wanneer de planten 's winters koel staan zelfs uiterst weinig water geven.
In de zomermaanden eenmaal per maand mest geven, meer is niet nodig. Wel moeten de planten jaarlijks, als ze ouder zijn om de drie jaar worden verpot. Daarvoor wordt de potgrond vermengd met scherp zand en klei gebruikt. Denkt u vooral aan een goede drainage.

Ziekten
Echte ziekten komen bij dikblad nauwelijks voor. Het zijn heel sterke planten, mits ze op de juiste plaats staan en een goede verzorging krijgen.
Problemen zijn vooral het gevolg van teveel water in de winter: wortels verrotten en dat heeft ook tot gevolg dat de stengelbasis verrot en de plant dood gaat.
Te hoge wintertemperatuur betekent ook slappe planten en nauwelijks of geen bloei. Bovendien kan er gemakkelijk spint, thrips en bladluis optreden, soms zelfs schild- en wolluis.

In een vroeg stadium van aantasting helpt een flinke waterstraal met lauwwarm water, bijvoorbeeld onder de douche.
De oplossing is echter nadat de diertjes dood zijn - zorgen voor een juiste standplaats. De meeste mensen geven vooral tijdens de winter teveel water en de planten staan in die periode bovendien meestal te warm.

Vermeerderen
Alle dikbladsoorten zijn gemakkelijk te vermeerderen. U kunt kopstek of zelfs de dikke bladen gebruiken.
zowel blad- als kopstek ongeveer een week laten drogen. Daarna stekken in zandige grond ol op kleikorrels.

Tip
Veel dikbladsoorten kunnen 's zomers op een zonnige plaats buiten staan. Beschermen tegen te veel regen en eind augustus naar binnen halen.

Prunella grand. 'Loveliness'

Botanische naam  : Prunella grand. 'Loveliness'
Nederlandse naam : Brunel , bijenkorf 
Herkomst         :
Bijzonderheden   : drachtplant, vlinders, mauveblauw
Grondsoort       : alle
Vochtbehoefte    : droog, normaal
Licht            : half schaduw, zon
Gebruik          : groepen/vakken, randen, bodembedekker, verwildering , kust/zeewind, insecten, bloemenweide, bostuinen
Hoogte           : 0.20-0.40 m
Bloeikleur/vorm  : blauw, aar
Bloeitijd        : mei, juni, juli, augustus
Blad             : groen

Standplaats:
Deze bodembedekkende vaste plant stelt weinig eisen aan de grond.

Kenmerken:
In bloei is het een zee van golvende aren, die vaak lilapaars, wit, of diep lilaroze van kleur zijn

Bloemen :
In de zomer bloeit de hij vanaf juni tot aan de eerste nachtvorst. Bijen vliegen af en aan op de bloeiende brunel

Eigenschappen:
Bij de Grandiflora-groep vallen vooral de bloemaren op door hun grootte. De bladeren zijn gaafrandig en ei-lancetvormig. Het blad is frisgroen van kleur. De stengels stijgen op tot een hoogte van 15 - 20 cm. Dit is de beste soort om een tapijt te vormen.

Vermeerderen :
Door uitlopers

Weetjes :

Een zeker gemakkelijk te houden plant voor iedere tuin is de brunel of prunel.

Wanneer hij het naar z'n zin heeft, verovert hij elk jaar wel wat meer van de ruimte om zich heen. Uitlopers van 10 - 20 cm zijn heel gewoon.

Het is een uitstekende plant om een tapijt te vormen.

Potentilla fruticosa 'Abbotswood'

Botanische naam  : Potentilla fruticosa 'Abbotswood'
Nederlandse naam : Ganzerik , Vijfvingerkruid
Herkomst         : Noord-Europa, Noord-Amerika en Azie
Bijzonderheden   : grote bloem, beste witbloeiende vorm
Grondsoort       : alle, kalkarm
Vochtbehoefte    : droog, normaal
Licht            : zon
Groep            : (sier)heesters
Gebruik          : groepen/vakken, randen/hagen, tuinen
Hoogte           : 0.50-1.00 m
Vorm             : breed
Bloeikleur/vorm  : wit/créme
Bloeitijd        : juni, juli, augustus, september
Blad             : bladverliezend, blauwgroen

Standplaats:
Deze plant wenst een voedselrijke, vochthoudende tot vochtige bodem. Voor wat betreft de zuurgraad is ze vrij tolerant (pH = 5.5 - 8). Verlangt een plekje in de zon of lichte schaduw. Bij voorkeur uit de middagzon. Kan bij nachtvorst in april-mei schade oplopen.

Kenmerken:
De nederlandse naam is Heesterganzerik, familie van de Rosaceae.
De bloemkleur is wit en de bloeitijd is van ca. juni tot en met september.
De bladeren zijn blauwgroen.
De volwassen hoogte van deze middelgrote heester is ca. 70 cm.
Verdraagt een temperatuur tot -35 gr. C.
Heeft een opvallende bloeiwijze.
Is goed verkrijgbaar.

Bloemen :
Bloemkleur : wit
Bloeiperiode : juni - sept ,grote bloemen van 2,5 cm groot

Planten :
4 tot 5 /m²

Snoeien :
moet ieder jaar in het voorjaar, bij voorkeur in maart, gesnoeid worden. Knip alle takken ongeveer 7 cm boven de grond af. Wanneer de struik als haag wordt gebruikt, moet deze ook in haagvorm worden gesnoeid. Vergeet dan niet ook enkele takken diep uit de struiken weg te knippen. De haag blijft zodoende tot vlak boven de grond.

Oude, verwaarloosde heesters kunnen ook tot vlak boven de grond (10-15 cm) worden teruggezet.  

Eigenschappen:
De bloei van de knoppen wordt gestimuleerd door een hoog kalium gehalte. Het hogere kalium gehalte zorgt tevens voor een langere bloei en verbetert de kwalitatieve eigenschappen zoals geur van de bloemen. Daarnaast zorgt het hogere kalium gehalte voor een efficiëntere waterhuishouding zodat de planten zuiniger zijn met water.

Vermeerderen :
Moeten iedere 3 tot 4 jaar gescheurd worden

Soorten :

--'Daydawn': zalmroze bloemen

--'Primrose Beauty': hooggroeiend, met spreidende, overhangende takken en talrijke crèmegele bloemen

--'Tangerine': oranje bloemen

--'Elisabeth': citroengele bloemen

--'Longacre': geel, tot 1 m

Weetjes :

Potentilla of ganzerik behoort tot de familie van de roos-achtigen (Rosaceae). De 500 soorten zijn voornamelijk te vinden in noordelijke gematigde gebieden. De potentilla vertegenwoordigd zowel eenjarige, vaste planten als heesters.

Rosa 'Baron Girod de L'Ain'

Botanische naam  : Rosa 'Baron Girod de L'Ain'
Nederlandse naam : Remontant roos
Herkomst         :
Bijzonderheden   :
Grondsoort       : alle, humeus, lichte klei
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : zon
Wind             : weinig gevoelig
Groep            : oude rozen
Gebruik          : groepen/vakken, tuinen
Hoogte           : 1.00-2.00 m
Vorm             : opgaand
Bloeikleur/vorm  : geurend, rood/bruin
Bloeitijd        : juni, augustus
Blad             : bladverliezend
Twijg/stam       : doorns/stekels

Beschrijving:
Karmijn rood met een witte kraag, vol, zeer geurig. Bewezen ras met anjer-achtige bloemen en grijs-groene bladeren
Is een hybride eeuwigdurende roos. Het is een krachtige groeier van bossige gewoonte, met stekelige stengels en donkergroene bladeren. In de zomer en de herfst, het produceert geurende, dubbel, donker-rode bloemen met een aantal bloemblaadjes met subtiele witte aftekeningen aan de randen

Snoeien :
Bloeit op oud hout, snoeien na de bloei

Bodem pH vereisten:
5,6 tot 6,0 (zure)
6,1 tot 6,5 (zwak zuur)

Vermeerdering:
Van zomerstek
Van semi-stekjes
Van stekjes
Door enten
Door knopvorming

Helianthemum 'Wisley Pink'

Botanische naam  : Helianthemum 'Wisley Pink'
Nederlandse naam : Zonneroosje
Herkomst         : uit de bergen 
Bijzonderheden   : matig winterhard
Grondsoort       : alle, humeus, kalkrijk
Vochtbehoefte    : droog
Licht            : zon
Wind             : weinig gevoelig, zeewind bestendig
Gebruik          : groepen/vakken, randen, bodembedekker, borders, verwildering, kust/zeewind, insecten, rotstuinen
Hoogte           : 0.10-0.20 m
Bloeikleur/vorm  : roze
Bloeitijd        : juni, juli, augustus
Blad             : wintergroen, donkergroen

Standplaats:
Halfschaduw -Zon
Alle grondsoorten -Droog -Goed gedraineerd -Humusrijk
Plant zonneroosjes bij voorkeur op de zuidkant of op de zuidelijke helling van de rotstuin. Alvast in de volle zon en op een goed doorlatende grond. Helianthemum vraagt een kalkrijke grond. Geef wat kalk in het najaar (oktober-november).

Kenmerken:
Zonneroosjes zijn stevige, meestal groenblijvende planten. Ze hebben glimmende, groene tot grijze, viltige kleine bladeren afhankelijk van ras tot ras. In koude winters kunnen soms de bladeren gedeeltelijk afvallen.

Bloemen :
De bloemkleur is zachtroze en de bloeitijd is van ca. juni tot en met augustus.
De bloemen variëren van enkel, halfgevuld of gevuld in vele kleurschakeringen.
In het voorjaar de plant flink terugsnoeien zodat deze weer opnieuw kan uitlopen en een zee aan bloemen kan geven in de zomer 20 cm hoge soort bloeit zachtroze van juni t/m augustus. Het blad is grijs van kleur

Planten :
plantafstand is 30 cm. (8-11 st. per m2.)
Balkon-Bodembedekker-Potten en bakken-Randbeplanting-Rotstuin
Vakbeplanting-Vaste planten border

Gebruik :
Helianthemum zijn bijzonder geschikt voor rotstuinen, de heidetuin of een plaatsje vooraan in de border. Ze zijn altijd mooi te combineren met grassen, ereprijs, vlas of havikskruid

Eigenschappen:
De bladeren zijn grijs en ongeveer 20 cm. hoog. De volwassen hoogte van deze vaste plant is ca. 25 cm. Verdraagt een temperatuur tot -20 gr. C. en blijft de gehele winter groen.

Vermeerderen :
De plant is te vermeerderen door het stekken van gerijpte scheutjes in de zomer en te zaaien.
Zonneroosjes zijn te vermeerderen door het nemen van kruidachtige stekken in het najaar. Neem bij voorkeur stekken met een hieltje. Dat zijn stekjes die van de plant worden getrokken waardoor er nog een vlaggetje oud hout aan de onderkant blijft hangen. Deze stekjes worden dan in een koude bak of in een serre overwinterd en in het voorjaar als ze beworteld zijn worden ze opgepot.

Soorten :
Meerdere bekende soorten van zonneroosje

Weetjes :

Helianthemum betekent 'bloem van de zon' die zich alleen bij zonneschijn openen, en dat kan je zo letterlijk nemen. Het zijn dwergachtige, struikachtige, vaste planten en met zo'n 100 soorten ruim vertegenwoordigd zijn in de vaste planten wereld.

Er zijn talloze hybriden die meestal laag blijven en breed uitgroeien.

Zonneroosjes groeien overal waar de grond droog is en een beetje kalk bevat. Strooi eventueel in de herfst wat kalk. Kort ieder voorjaar alle takjes zo in, dat onder de plaats waar u knipt nog wat groen zit. Knip absoluut niet na half augustus in. De plant is gevoelig voor strenge vorst. Dek eventueel in de winter af met wat blad en takken.

De planten bloeien op de takken die het vorige jaar werden gevormd. Om de planten compacter te houden kun je best na de bloei deels terug snoeien.

Abelia schumannii

Familie          : Caprifoliaceae - kamperfoelieachtigen
Botanische naam  : Abelia schumannii
Nederlandse naam : Abelia
Bloeikleur       : roze, geurende bloemen
Bloeimaand       : mei, juni, juli, augustus, september
Bladkleur        : Groen
Hoogte           : 70 - 120 cm (kan na tien jaar uiteindelijk tot 2 meter hoog worden)
Wintergroen      : Bladverliezend
Winterhardheid   : Goed winterhard
Standplaats      : Zon tot halfschaduw
Soort gewas      : Heester / struik
Habitat          : Normale bodem

Standplaats:
Abelia presteert het best in de volle zon, in een vochtige maar goed doorlatende grond.

Kenmerken:
Abelia shumannii is een bladverliezende struik die een stuk lager blijft dan de meeste andere soorten abelia's.
Schumann Abelia is een elegante struik met gebogen stengels, die clusters van aantrekkelijke, lila-roze bloemen in de zomer te dragen

Bloemen :
De kleine plant met de rode takken staat graag beschut en bloeit vanaf mei tot aan september met roze bloempjes.

Planten :
Het is een prima plant, die uitstekend kan worden gebruikt als lage haag. En een aantal soorten is bruikbaar als potplant voor op het balkon of op het terras.

Eigenschappen:
Een bladverliezende struik tot circa 2 m hoog, met slanke, gebogen takken. De jonge twijgen zijn paars en bedekt met donshaartjes. De bladeren zijn groen, ovaal, afgeronde punt tot ca. 3 cm lang ongeveer 1 cm. De trechtervormige bloemen zijn roze-roze met oranje markeringen en tot ongeveer 1,5 cm lang, en bloei van mei tot augustus.

Vermeerderen :
Het kan worden vermeerderd door stekken
Abelia kan je vermeerderen door in het midden van de zomer (juli - augustus) half verhoute stekken te nemen. Knip hiervoor tot tien cm lange takuiteinden af. De wond onderaan moet gaaf zijn. Strip de onderste blaadjes af en laat enkele de bovenste twee bladparen zitten. Plaats de stekken naast elkaar in een pot gevuld met voedselarme stekgrond. Benevel de stekjes maar zorg ervoor dat de grond ook niet te nat is. De pot met stekken (die elkaar net mogen raken), zet je op lichte standplaats waar de stekken niet in contact komen met rechtstreekse zonnestralen. De eerste winter plaats je de pot op een vorstvrije plek in een kas, serre, garage, tuinhuis of zolder. In de lente als de ergste vorst is geweken kunnen de bewortelde stekken in de tuin worden uitgeplant en getopt om het vertakken te bevorderen.

Soorten :
Het geslacht telt ongeveer 23 soorten, de meeste geconcentreerd in Noord-oost Azië en drie soorten in Mexico. Het geslacht is vernoemd naar Dr. Clarke Abel (1780-1826), die de soort Abelia chinensis ontdekte tijdens zijn reis door China toen hij als arts verbonden was aan het gezantschap van Lord Amherst

Snoeien :
Abelia's die tot augustus en langer bloeien kun je best pas in het voorjaar snoeien. In de lente wanneer de kans op strenge vorst is geweken, zie je ineens welke takken de winter niet hebben overleefd of een stuk zijn ingevroren. Dode en zwakke takken snoei je volledig weg. Bij de gezonde takken, snij je per struik een derde van de oudste takken weg. Op die manier zijn alle takken van de abelia nooit ouder dan drie jaar en stimuleer je de vorming van nieuwe scheuten die uit de grond komen opschieten. Zo heb je struiken met jonge takken die veel bloemen produceren, want de meeste bloemen verschijnen op de twijgen van het voorafgaande jaar en op de scheuten die vroeg in het voorjaar werden gevormd. Regelmatig de uiteinden van de takken toppen is aan te raden om compacte, gesloten struiken te bekomen.

Weetjes :

De generieke naam, Abelia, herdenkt dr. Clarke Abel, een botanicus en chirurg die China bezocht in 1816-1817 als Chief Medical Officer (op voordracht van Sir Joseph Banks ) en Naturalist naar de ambassade. Er werd echter Abelia parvifolia niet gegroeid in het westen van tuinen tot bijna een eeuw later. Zoals A. schumannii in Plantae Wilsonae, het was een van de vele planten verzameld door Ernest Wilson (ook bekend als 'Chinees' Wilson) op expedities in 1907, 1908 en 1910, en teruggestuurd naar het Arnold Arboretum

Centaurea montana

Botanische naam  : Centaurea montana
Nederlandse naam : Bergkorenbloem
Herkomst         : Alpen
Bijzonderheden   : talud, drachtplant
Grondsoort       : alle, humeus, lichte klei
Vochtbehoefte    : droog
Licht            : half schaduw, zon
Wind             : weinig gevoelig, zeewind bestendig
Gebruik          : snijbloem, insecten, bloemenweide, kuipen/potten, waterkant
Hoogte           : 0.40-0.60 m
Bloeikleur/vorm  : paars, roze, wit, zwart, violetblauw
Bloeitijd        : mei, juni, juli
Blad             : grijsgroen

Standplaats:
Een langbloeiende plant die vookeur geeft aan kalkrijke grond en een warme zonnige plek
De Bergkorenbloem stelt weinig eisen aan de bodem; bij voorkeur vochthoudend, goed gedraineerd en niet te licht.
Verdraagt goed kalk en tijdelijke droogte.

Kenmerken:
De plant wordt 30-60 cm hoog en heeft langwerpige tot lancetvormige bladeren, die van boven spoedig kaal worden. De bladeren zijn tot 4 cm breed en lopen langs de stengel af

Bloemen :
De bergcentaurie bloeit van mei tot september met bloemhoofdjes, die bestaan uit buisbloempjes. De bloemkroon van de randbloemen is blauw en die van de andere bloemen roodachtig. De omwindselbladen zijn franjeachtig ingesneden en hebben aan de top geen stekel.

Planten :
Komen het mooist tot hun recht in grotere groepen
De plantdichtheid voor de Bergkorenbloem is 6 tot 9 planten per m² .
Vooral geschikt voor een plaats vooraan de border; niet onaardig langs heester- en bosranden of in de verwilderde tuin.

Werkzame bestanddelen:
De bloemen van C. cyanus en C. montana zijn geneeskrachtig en worden nog steeds gebruikt als oogwater.

Eigenschappen:
Dit is een zeer variabel, maar altijd aantrekkelijke plant te vinden in weiden en bossen op de bergen van Europa. De typische vorm gekweekt in tuinen heeft grijs, lancet-vormige bladeren en grote, diepe blauw of blauw-paarse bloemen, tot 3 (7,5 cm) over in de vroege zomer. Het doet het best in een vocht vasthoudende bodem en is even goed thuis in de zon of halfschaduw.

Vermeerderen :
Ze zaaien zich wel uit maar de jonge plantjes zijn gemakkelijk te verplanten
De soort heeft de neiging zichzelf uit te zaaien en door worteluitlopers z'n eigen plekje te veroveren.

Zaaien:
Kiemtemperatuur 18°C. Maart - april in potten in de koude bak.
Ter plekke zaai je in maart - april en september - oktober. Kiemtijd 14-21 dagen
Bloeit het jaar na zaaien.

Soorten
Er zijn ongeveer 500 soorten, waarvan slechts een beperkt aantal met voldoende sierwaarde voor de tuin.

**'Alba' wit
**'Carnea(rosea)' roze
**'Caerulea' blauwpaars
**'Jordy' zwartpurper
**'Violetta' violetblauw

Weetjes :

--Gevoelig voor meeldauw en om dit zoveel mogelijk te vermijden is een schrale humusrijke grond te verkiezen, na de bloei terugsnoeien , dan krijg je weer gezond groen blad.

--De naam Centaurea is een verwijzing naar de legendarische centaur (half mens, half paard) Chiron, die in de Griekse mythologie de opvoeder en geneesheer was van Achilles.

Enkianthus campanulatus

Botanische naam  : Enkianthus campanulatus
Nederlandse naam :
Herkomst         : Japan
Bijzonderheden   : herfstkleur rood, doosvrucht
Grondsoort       : humeus, veen, kalkarm
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw
Wind             : gevoelig
Groep            : (sier)heesters
Gebruik          : solitair, tuinen, heidetuinen, giftig
Hoogte           : 2.00-3.00 m
Vorm             : opgaand
Bloeikleur/vorm  : roze
Bloeitijd        : mei
Blad             : herfstkleur, bladverliezend
Vrucht           : rood/bruin

Standplaats:
Hij groeit goed in vochtige, voedzame, zure grond.
Deze plant verkiest een humeuze,zure, vochtige, koele grond. Vermijd hete, droge plaatsen al mag de plant wel in volle zon tot halfschaduw staan.

Kenmerken:
Over het algemeen zijn deze planten middelgrote struiken, bladverliezend en hun kleine takken vormen een soort kransjes, Hun verspreide bladeren staan in groepjes aan het eind van de takken, ze zijn gesteeld en getand. Hun bladschijf is ellipsvormig, bijna ruitvormig, 3 tot 7 cm lang, behaard aan de bovenkant, evenals op de nerven aan de onderzijde.

Bloemen :
Enkianthus bloeit vanaf half mei tot ver in juni. Vanaf augustus zijn bruine, min of meer ovale vruchten te bewonderen.
De bloemen hebben kroonties in de vorm van vijfpuntige klokjes. De bloemkroon kan twaalf mm lang worden en is oranje-geel met rode nerfjes. De bloemen vormen tosjes, in tuiltjes hangend aan een ongeveer 2 cm lang steeltje. ze bloeien in mei, na het verschijnen van het blad. De vruchtjes zijn doosjes met 5 afdelingen

Planten :
Hij is heel geschikt voor moerascultuur en als onderbeplanting van coniferen.

Gebruikt :
draagt vruchten - geurend - bestand tegen zeewind - bladplant - snijbloem - bloemschikken - snoeibaar - bijenplant – herfstkleur
Ze worden gekweekt voor hun massa's van delicate klokvormige bloemen, die vanaf medio voorjaar lijken de vroege zomer en hun vurige herfstkleuren. Ze zijn ideaal struiken voor een open bos tuin of in een schaduwrijke border.

Eigenschappen:
--Zuurminnende struik met een mooie herfstkleur.
--De hoogte na 10 jaar is 300 cm.
--De bloemkleur is wit met een rose randje.
--Deze plant is zeer winterhard

Vermeerderen :
kan worden gezaaid of gestekt
Ze kunnen heel goed uit zaad vermeerderd worden ('s winters onder glas, op veengrond vermengd met zand), maar ook uit zomerstek in augustus of door afsnijden van eenjarige scheuten.

Soorten :

**'Albiflorus' - Een soort met roomwitte bloemen die grote rode markeringen missen. De plant is compact groeien met redelijk goede oranje-rode kleur val

**'Red Bells' - Waarschijnlijk de meest voorkomende cultivar, deze plant heeft bloemen met een rode rand. De daling van de kleur is altijd goed en de groeiwijze rechtop staant.

**'Showy Lantern' - Een nieuwe vorm gekozen op een kinderdagverblijf Massachusetts, deze cultivar heeft dieproze bloemen en dichte vertakking van de grond af. In de zomer is het blad donkergroen en de bladeren scharlaken . Een superieure kloon, maar minder winterhard dan de soort.

**'Sikokianus' (ook gezien vermeld als var sikokianus en 'Siko-kianus'.) - Een speciale bloeiende selectie met kastanjebruine bloemknoppen die open te stellen voor baksteen rode bloemen te onthullen.

**'Variegata' (misschien hetzelfde als 'Tokyo Masquerade') – Deze soort werd verlaat met een witte rand die worden gehouden op de roodachtige stengels. Het wordt zelden gezien en waarschijnlijk minder winterhard dan de soort.

Weetjes :

Hij is in 1880 in Engeland geimporteerd uit zijn vaderland Japan. De naam van het geslacht is gevormd uit twee Griekse woorden: egkyein - rijk, vruchtbaar - en anthos – bloem

Haar oorsprong ligt in Japan en is hier goed winterhard. Heeft een prachtige herfstverkleuring! Gele, oranje en rode kleuren sieren dan uw tuin in het najaar.

Deze heester wil absoluut geen zon op de voet. Dek de voet af met oud blad, dennentakken of een laag grove compost. Regelmatig snoeien is niet nodig. Eventueel oud hout na de bloei verwijderen.

Ipheion uniflorum

Botanische naam  : Ipheion uniflorum
Nederlandse naam : Oude Wijfjes
Herkomst         : Peru, Argentinie
Bijzonderheden   : violetblauw
Grondsoort       : alle, humeus
Vochtbehoefte    : normaal
Licht            : half schaduw, zon
Wind             : gevoelig
Groep            : bol
Gebruik          : borders, rotstuinen, verwildering
Hoogte           : 0.15-0.30 m
Bloeikleur/vorm  : geurend, paars, blauw
Bloeitijd        : april, mei
Plantdiepte      : < 0.05 m

Standplaats:
Zonnige plaats. Natte voeten vermijden.
Zorg voor een goed doorlatende grond
Verlangt een goed vochtdoorlatende grond, vooral in de winter is natte grond nefast; zandgrond tot lichte leem.

Kenmerken:
De bloemen van I.uniflorum zijn bleekblauw en doen denken aan deze van Vinca major (grote maagdenpalm).
Geschikt als onderbegroeiing bij rhododendrons of zelfs bij rozen.
De knolletjes hebben een lichte uiengeur die aaltjes bij rozen op afstand zou houden.
Goed voor verwildering.
Ipheion uniflorum is ongeveer 15-20 cm hoog en aan ieder steeltje verschijnt maar één bloemetje. Het blad is grasachtig en lijkt wel wat op bieslook.

Bloemen :
Maart- mei
Lilablauwe stervormige bloempjes en gele meeldraden met wintergroen grasachtig blad dat mals aanvoelt.
Na de bloei sterft het blad af maar in augustus/september verschijnt het nieuw blad.

Planten :
Najaar: eind september- eind november.
Als plantdiepte neem je twee keer de hoogte van de bol.
de kleine bollen moeten in oktober 5 cm. diep geplant worden. Beschermen tegen strenge vorst door ze af te dekken met blad

Eigenschappen:
Goed voor verwildering en passend bij lage siergrassen, Muscari armeniacum, Crocus chrysanthus 'Saturnus' en andere bodembedekkers.
Ze zouden ook de aaltjes bij de rozen op afstand houden zoals de bekende stinkertjes dat doen.

Vermeerderen :
afnemen van broedbolletjes
Met veel zon en warmte bloeit zij uitbundig en vermeerderd zij het beste.

Soorten :

**'Charlotte Bishop' bloeit roze met een donkere nerf op elk bloemblaadje,

**'Wisley Blue' heeft grotere blauwe bloemen met een donkerblauwe middennerf en bloeit het vroegst,

**'Jessie' heeft donkerblauwe bloemen,

**'Rolf Fiedler' bloeit met grote hoeveelheden helderblauwe bloemen, zoet geurend, **'Alberto Castillo' is een rijkbloeiende witte selectie

Weetjes :

Een pollenvormend bolgewasje met stervormige, geurende bloempjes en grasachtig blad. Mooi als randplant, tussen stenen maar ook heel goed tussen vaste planten toe te passen. Geschikt voor verwildering.

Iberis umbellata

Botanische naam  : Iberis umbellata
Nederlandse naam : Scheefbloem, Schermscheefbloem
Herkomst         : Zuid-Europa
Bijzonderheden   : korte bloei
Grondsoort       : alle, humeus, kalkrijk
Vochtbehoefte    : droog, normaal
Licht            : zon
Groep            : 1 jarig
Gebruik          : borders, rotstuinen, kuipen/potten, perkplant
Hoogte           : 0.10-0.30 m
Bloeikleur/vorm  : lila
Bloeitijd        : mei, juni, juli
Blad             : groen

Standplaats:
Vaak licht beschaduwde, open plaatsen op matig droge tot matig vochtige, neutrale tot meestal kalkrijke, matig voedselrijke tot matig voedselarme, vaak stenige grond.
Het groeit in droge rotsachtige hellingen, in dichtbegroeide gebieden en op open plekken, bij voorkeur op kalkrijke gronden, op een hoogte van 0-1,300 meter (0-4,300 ft) boven zeeniveau

Kenmerken:
is een kruidachtige jaarlijkse bloeiende plant van het geslacht Iberis en de familie Brassicaceae .
De geslachtsnaam is afgeleid van "Iberia", de oude naam van Spanje, terwijl de soort bijnaam komt van het Latijnse "scherm", wat "paraplu" en verwijst naar de vorm van de bloeiwijze

Bloemen :
De bloemen zijn in het scherm- vormige tuilen . De kelk is violet en de bloemkroon bestaat uit vier witte, roze of paars. De bloemblaadjes zijn afgerond aan de top, met de perifere die de vorming van een grote vexillum 8-10 millimeter (0,31-+0.39 in) lang is.
De bloeiperiode loopt van mei tot en met juni.
De bloemen zijn tweeslachtig en bestoven door bijen en vlinders. De vrucht is een silique 7-10 mm (0,28 tot 0.39 in) lang.
Plukken verlengt de bloei
De hoofdbloei is wel van mei tot juni maar tot de vorst komen er nog enkele bloempjes op.

Planten :
Een mooi randplantje en geschikt voor de voorrand van de border

Gebruikt :
Zeer geschikt voor de siertuin. Heeft opvallend blad, bloeiwijze, of vorm en laat zich eenvoudig combineren. Deze eenjarige plant verlangt een zonnige plek en goed doorlatende, voedselrijke grond. Is zeer geschikt om te combineren met de 'basisplanten'. Ook bruikbaar in potten en bloembakken. De plant heeft stevige stengels en laat zich goed combineren.

Eigenschappen:
Deze plant bereikt een hoogte van 30-50 cm (12-20 cm).
De bladeren zijn groen en lineair-lancetvormig, 15-25 millimeter (0,59 tot 0.98 in) lang is.
Schermscheefbloem is een sierplant uit Zuid-Europa, die vanuit tuinen is verwilderd.

Vermeerderen :
Zaait zich uit in de onmiddelijke omgeving van de plant.
Zaaien:
Kiemtemperatuur 18.5 - 28.0. Maart - april in potten in koude bak.
Ter plekke zaai je in april - mei en september - oktober.
Uitdunnen op 15 cm. Kiemtijd 10 - 30 dagen. Onregelmatige kieming.
Voor verspreide bloei elke 3 weken opnieuw op dezelfde plek wat zaadjes uitzaaien.

Soorten :
--Iberis umbellata 'Dwarf Fairy'
--Iberis umbellata 'Splendens'

Weetjes :

Deze plant is aantrekkelijk voor bijen, vlinders en / of vogels
Bloemen zijn geurend
Regelmatig water geven

Dien op zure gronden in het najaar wat kalk toe. Snoei ieder jaar direct na de bloei de planten in, zodat ze tot onder toe goed in het blad blijven. Weinig wiedwerk. Na 5 jaar scheuren.