|
Acht dapperen (Pascal M, Pascal D, Renaud, Paulino, Georges, Roland, Paul en uw dienaar) én Roland's eega (respect! :-)) aan de start van wat een 145 km lange tocht zou worden. Voor sommigen een bekend parcours, anderen stonden dan weer voor een nieuwe ervaring.
Om 9u30 verlieten we de startplaats in Angleur, om ons naar de officiële start in Tilff te begeven. Het beloofde een mooie dag te worden: zon, niet te warm en een lichte bries voor de afkoeling.
Eerste verrassing na een twintigtal kilometer, wanneer blijkt dat de Côte de Esneux niet moet beklommen worden. Er werden dus blijkbaar enige wijzigingen in het parcours aangebracht. Een paar kilometer verder moet het dan plots scherp rechtsaf, een gaan de pijpen aan het dans. Steil naar boven, adem afgesneden en dus pompen maar! De kennismaking met het 'betere klimwerk' verloopt voor sommigen onder ons echt brutaal, maar iedereeen haalt uiteindelijk de top van de Côte de Chambralles (max. 16 %).
Van dan af is het voortdurend klimmen en dalen doorheen een schitterend landschap (voor zover je er kunt van genieten natuurlijk :wink:). Na de Côte de Wanne (na 70 km) is er de eerste bevoorrading. Die is meer dan welgekomen. Zelden heeft Isostar zo goed gesmaakt. Na een rustpauze van een twintigtal minuten gaat het dan richting Côte d' Amermont (3600 m lang, max. 21 (!) %). Hier moet uw dienaar toch eventjes afstappen om op adem te komen. Gelukkig ben ik niet de enige...
De Rosier (5 km, max 12%) brengt ons even in de waan dat we een Alpencol aan het beklimmen zijn. Er komt gotver... geen eind aan. En dan gaat het bergafwaarts (letterlijk :!:) naar La Redoute. Op de bevoorradingsplaats worden de nodige middelen genomen om deze verschrikking het hoofd te kunnen bieden. The only way is up, en dus daar gaan we... Renaud, Pascal D, en Paul bereiken de top zonder voet aan de grond te zetten. Proficiat ! Boven krijgt iedereen een blikje Red Bull; dit hadden ze beter aan de voet gedaan, want volgens de reclame geeft het spul je vleugels...
Met het zwaarste achter de rug komt de meet in zicht. Sommigen hebben echter af te rekenen met opkomende kramp, zodat het toch even voorzichtig moet worden aangepakt. Uiteindelijk bereikt iedereen de meet, moe maar voldaan. De eerste pint smaakt heerlijk, en de tweede ook. Het bezoek aan de plaatselijke Italiaan is de kroon op een alweer een schitterende uitstap. Geen valpartijen, geen mechanische pech. Alleen verschrikkelijk veel Hollanders :roll:
|
