Deze keer waren we weer echt Compostelagangers, die niet nieuwerwets fietsen, maar ouderwets stappen.
In het eerste en langste deel van onze tocht van deze keer zagen wij zeven andere Compostelapelgrims, dat is er minder dan één per dag. Maar vanaf de bedevaartsplaats en traditionele vertrekplaats naar Santiago de Compostela Le Puy-en-Velay barstte de wandelaars-bom. In eerste instantie stoorde ons dat (het wordt echt een soort wandel-toerisme en je wordt wat in een format gedwongen), maar het heeft ook zijn praktische voordelen (elke dag wel enkele drankgelegenheden op de weg; altijd mogelijkheden om drinkbaar water te tappen; er is vlot bagagetransport mogelijk (waar we nu gebruik van maken); mocht je bijv. lelijk vallen, dan komt er allicht wel snel iemand aan die mee zal helpen) en zijn charmes (de vele ontmoetingskansen, soms met interessante mensen; de bijzondere soort samenhorigheid die al snel ontstaat).
Het weer was wat minder: 2/3 sombere dagen, gelukkig zonder veel echte regen. Maar we liepen toch vaak met geleidelijk vochtiger wordende voeten. En des te meer genoten we van de zonnige dagen. Brem hebben we nu voor en tijdje genoeg gezien en geroken
Gebieden als het montagne du Pilat (het Franse Zwarte Woud), het lieflijke montagne de Margeride en de wat ruwere hoogtes van de Aubrac (die we nog verder moeten leren kennen) waren voor ons nieuw.
We hadden weer fijne ontmoetingen met bijzondere chambres d'hôtes-gastheren (zeker in Clavas en Aupinhac), maar voelen dat het na Le Puy soms wat anoniemer wordt.
We legden deze keer in 13 wandeldagen 239 km af (en rustten onderweg in Le Puy).
In totaal zijn we nu 1359 km ver. Daarvan hebben we 487 km gestapt en 872 km gefietst. Wie in de rechtst mogelijke lijn van Bonheiden naar Compostela reist, is daarmee ruim over de helft. Wij naderen de helft indien we vanaf nu de kortste weg zouden volgen.
In het najaar trekken we weer verder, te voet. De Aubrac en Conques wachten.
En verderop? De wat vlakkere zuidwesthoek van Frankrijk, de Pyreneeën en het ons nogal oneindig lijkende Noord-Spanje. En Compostela, où lapôtre Jacques nous attend.
De blog ligt weer voor een hele tijd stil.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van de eerste zeven dagen:
* van de 1ste (van dit traject) / 35ste (in het totaal) reisdag: platanen langs de Rhône, met een dorpje dat zich toont aan de linkeroever
* van de 2de / 36ste reisdag: een van de vele bebloemde korenvelden, hier een met klaprozen
* van de 3de / 37ste reisdag: een schitterende wilde bloem langs de weg
van de 4de / 38ste reisdag: in de donkere naaldwouden aan het montagne du Pilat
* van de 5de / 39ste reisdag: de camino in een van zijn talloze vormen, hier in de dunbevolkte streek vóór Montfaucon
* van de 6de / 40ste reisdag: een wilde bloem langs de weg
* van de 7de / 41ste reisdag: het dorpje Querières, rond een basaltkegel gelegen en bij dit weer met nevelen er bovenop
* van de 8de / 42ste reisdag: een dorpstuintje in de gietende regen in het oude dorp Saint-Pierre-Eynac
Hier nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van de laatste drie dagen:
* van de 11de (van dit traject) / 45ste (in het totaal) reisdag: de natuur vlak bij een boerderij in het gehucht Le Vernet en mede-pelgrims vóór ons: van voor naar achter de Zwitserse Katharina, de Duitse Miriam, de Duitser Joachim, de Nederlands-Limburger Erwin en de onverstaanbare Aziaat Maajkel met zijn skateboard op de rug (en soms eens onder zijn voeten, met alle gevolgen van dien)
* van de 12de (van dit traject) / 46ste (in het totaal) reisdag: aan een dorpshuis in Chazeaux en een van de befaamde Aubrac-runderen
* van de 13de (van dit traject) / 47ste (in het totaal) reisdag: dorpse lupinen met in de achtergrond een voor de streek typische klokkenmuur in Les Estrets en een beeld van deze laatste dag dat weergeeft hoe twee Compostelagangers, al worden ze soms wat moe, het met mekaar toch altijd blijven vinden
Wil je graag op de hoogte gebracht worden wanneer de blog weer in werking gaat en gebeurde dat tot nu toe niet?
Laat dan gewoon even je e-mailadres weten. Dat kan via "reacties" hieronder.
Dit zijn foto's van de dagen naar, in en weg uit Le Puy-en-Velay:
* van de 9de (van dit traject) / 43ste (in het totaal) reisdag: diamanten langs het pad (Bomans Rijke Bramenplukker gelezen) en het vertrek van bij Serge en Colette: Compostela roept, klaar en helder (en de vulkaan wordt al wat minder scherp)
* van de rustdag in Le Puy: zuilen en het altaar in de 11de-eeuwe kapel Saint-Michel-dAiguilhe bovenop haar rots
* van de 10de (van dit traject) / 44ste (in het totaal) reisdag: de bekende zwarte madonna van Le Puy en het begin van de afdaling van de honderden trappen langs de rechtstreekse deur die na de pelgrimszegen geopend wordt
Op deze 47ste reisdag krijgt het weer van de weervoorspellers 9/10, en ook van ons. En dan het landschap: niet spectaculair, misschien, maar harmonisch en kleurrijk!
We vertrekken vroeg uit Le Sauvage (kamer tegen 8.30 uur ontruimen, a.u.b!) en komen aan een Sint-Rochuskapel weer in de min of meer bewoonde wereld terecht. Een kalfje kijkt behoedzaam vanonder zijn moeder uit de wereld in, terwijl een ander de warmte van de zon leert kennen.
Even verder verlaten we het departement Haute-Loire en meteen ook de Auvergne. We komen in de Lozère, het departement ten zuiden van de Cantal, waar we ooit een vakantie doorbrachten met onze nicht Katleen en neef Peter. De Lozère behoort tot - hou je vast - Languedoc-Rousillon. We voelen ons echt opschieten! Natuurlijk hoort bij dit moment een selfie. Na de dorpen en gehuchten van de Ardennen, die van de Champagne, Bourgondië en een stuk Rhônestreek ook die van de Auvergne op onze weg gepasseerd!
In het dorpje Le Rouget wordt een café aangeduid waar bij aankomst niemand blijkt te zijn. In een soort woonkamer mogen Compostelagangers zichzelf bedienen. Voor de liefhebbers zijn er zelfs marsrepen. Wij maken met veel plezier gebruik van de lekkere bank, zetten koffie, schrijven iets in het gastenboek, laten een gift achter. Zoiets vind je niet dikwijls!
Voorbij het verzorgde grote dorp Saint-Alban-sur-Limagnolle wordt het landschap alleen maar mooier. Het krekelgetsjirp is nooit uit de lucht, de aanhoudende zuur-schepe geur van de brem wordt op den duur wat veel, maar de felgele wegboorden en hellingen zijn extra vrolijk. Ook andere tinten zijn er: die van fijne witte wilde narcissen, zich openende gele gentiaan, donkere naaldbomen in kleine groepen, veldbloemen in alle tinten. En vooral: heuvelende weidegronden met koeien. Wat een finale voor dit stuk voetreis!
In Les Estrets bewonderen we nog het kerkje met zijn "clocher-mur". Niet alleen onze dagetappe, maar ook ons hele voorzomertraject loopt even verder, in het gehuchtje Bigose, ten einde. We zijn vermoeid en de broeksriem zou een gaatje meer kunnen gebruiken. Maar het is echt goed geweest.
We zetten vandaag 30982 stappen, goed voor 22 km.
In de wereldstad Bigose nemen we in de herfst de draad weer op. Het hooggelegen weidegebied van de Aubrac ligt voor ons, verderop Conques. Op de bewijsfoto staat Marina tussen de naam van de bereikte 'intermediaire doelstelling' en het kruis. In vele opzichten symbolisch.
Over enkele dagen, wanneer we thuis zijn, zetten we nog wat foto's op de blog.
We trekken de heuvels vaan de Margeride in. De zon schijnt, maar er zijn plaatselijke onweders voorspeld. Al vrij snel verschijnen verre dondertorens. Dit is niet Marina's favoriete weer. Ze begint zo koortsachtig te stappen dat Paul zich als in een Turks stoombad voelt als hij probeert bij te blijven. Ook de verzending van een afscheids-sms aan onze zoons wordt al gepland...
De Margeride is een florissantere landbouwstreek dan wat we al gezien hebben: bewoonde boerderijen, nieuw gebouwde stallen, veel runderen (die er beter uitzien dan die meestal opgepompte exemplaren van bij ons).
Ook in een boerderij wat verder heeft men initiatief genomen: de boerin toont haar verzorgde kaasmakerij, heeft een terrasje op het erf en heeft met de rijdende bakker afgesproken dat die daar ook even komt staan als de dagelijkse golf wandelaars op zijn hoogtepunt is. Mooi om te zien. Plezierig is ook dat we hier het paar Erwin en Miriam weer ontmoeten en de onverstaanbare Aziaat-met-het-skateboard-op-de-rug Maajkel, voor wie romige melk in bekers geschept wordt. Het blijkt dat wij voor de Fransen, die zelden van thuis uit, maar vanuit een bedevaartsoord (in dit geval Le Puy) vertrekken, plots ervaren wandelaars zijn!
Maar voorbij Le Villeret loopt het met die ervaren wandelaars mis: we missen een afslag en komen in een verkeerd gehucht terecht. De bewoonster van het eerste huis snelt naar buiten en wijst ons de weg ... terug de berg op. Juist dan begint het ook nog flink te regenen ... de stemming kent even een dipje. Gelukkig raken we, met toch maar drie km omweg, weer op het rechte, druk belopen pad.
In Chazeaux, het laatste dorpje voor het massief van de Margeride, heeft een dorpsbewoner een terrasje voorzien waarop picknicken mag. Dat doen we met de Duitse Joachim en de Zwitserse Katarina, die we al dagenlang telkens weer ontmoeten. Hoe lekker wat brood met streekkaas kan zijn, terwijl je samen zit en de regen wegtrekt,weet alleen een wandelaar ver van huis ...
Het is nog flink stijgen het massief op, tot aan de eenzaam gelegen ferme-auberge du Sauvage, op 1292 m onze hoogstgelegen overnachtingsplaats op dit traject. Een oude abdijboerderij is omgebouwd tot een trekkersverblijf. Een coöperatie van dertig boeren baat dit uit, zoals een ietwat boerse dame ons voor het dessert trots komt uitleggen. Al hebben we een tweepersoonskamer, in de wat jeugdherbergachtige sfeer voelen we ons weer een beetje als toen we twintig waren en met onze neefjes Jan en Peter door de Schotse Highlands trokken. Mag toch eens?
Van Saint-Privat-d'Allier naar Saugues: langzaam reizen
In Saint-Privat leren we hoe de beweging aan een druk gedeelte van een Compostelaweg eruit ziet: in een doods dorp komen in de namiddag meer dan 100 wandelaars aan, die zich over de overnachtingsmogelijkheden verdelen. Er komt wat leven op de terrasjes. Er wordt gezellig gedineerd, maar het wordt vroeg stil. Als je 's morgens om 8 uur in de ontbijtruimte verschijnt, zijn de meesten al aan het vertrekken, om half negen blijf je bijna alleen achter.
Bij de bakker, de enige handelaar die overleeft, is het nog even druk. Je vertrekt ook. Om 9 uur moet het dorp weer zo goed als dood zijn, tot zes uur later de volgende golf aankomt.
Er begint weer een wandeldag waarop we tientallen anderen telkens opnieuw ontmoeten.
We starten met wat stijging tot aan het gehucht Rochegude. Hier eindigt de Velay en begint de Gévaudan. Even voor 1800 liep hier het "bête du Gévaudan" rond, dat niet alleen een schaapje maar ook al eens een kind lustte. Uiteindelijk werd het beest tegen een hoge beloning uitgeschakeld. Zouden zijn nakomelingen wel eens een Compostelagangertje lusten?
Het weer wordt heerlijk zonnig. We dalen steil af naar Monistrol aan de Allier, een stuk weg waarbij men in de wandelgidsen grote voorzichtigheid vraagt. De Compostelagangers zijn hier, allicht als redders van enig economisch leven in de streek, zo geliefd dat de hoofdstraat Rue des Jacquets heet. Een hele eer toch voor wie Jacques heet, dat er jacquets (bv Paul) en jacquettes (bv Marina) bestaan!
De weg uit de kloof richting Compostela is tegelijk die naar de "Circuit du calvaire", en als je zoiets ziet, weet je al wat er gaat komen ... Het wordt meer dan een uur stijgen, tot weer op zowat 1100 m. Als je boven gekomen bent en over de vallei terugkijkt, weet je wat langzaam reizen is. Met een autowegviaduct zou je hier 2 minuten over doen, nu zijn het bijna 4 uur.
De hoogvlakte waarop we nu komen is echt arcadisch, met de Margeridebergen die voor wat welving zorgen.
De chambre d'hôtes waar we overnachten heeft een eigen gezelligheid. De 10 gasten, onbekenden voor mekaar, zitten aan een tafel. De gastvrouw zit daar ook en laat aperitief, voorgerecht, eiergerecht, groentengerecht, wijn, kaasschotel en dessert aanrukken, door meneer bereid. Er wordt gekeuveld en gelachen. Zonder zwaarwichtigheid zegt iemand het treffend: "La rencontre des autres, c'est ça le chemin." Het is voor ons, liefhebbers van wat minder betreden paden, even aanpassen aan deze nogal specifieke reiscontext. Maar we snappen het tenminste! De rest kan komen.
We zetten vandaag 30 301 stappen, goed voor 20 km.
In de kathedraal van Le Puy wordt elke morgen na de mis van 7 u de pelgrimszegen gegeven aan vertrekkende compostelagangers. Al vertrekken we niet van hieruit en hebben we in Mechelen de pelgrimswijding al gekregen, we gaan graag naar die zegening toe. Aan het einde van de eigenlijke eucharistie blijven een 80-tal pelgrims. De zegen gebeurt bij het beeld van Sint-Jacob vooraan in de kerk; we krijgen een kleine medaille die een Sint-Jacobsschelp toont. Na een afscheidswens begint de afdaling van de 133 treden tot voor de kathedraal en nog eens 146 tot op het lager gelegen pleintje.
We moeten vanuit Le Puy, op ongeveer 600 m hoogte, geleidelijk klimmen tot op de hoogvlakte van de Velay. Aan de stadsrand staat een groot beeld van een compostelaganger uit vroeger tijden, maar begint Paul daar toch niet wat op te gelijken? Zoek de gelijkenissen en de verschillen!
De via Gebennensis (voie de Geneve) hebben we achter ons gelaten (, en dit zonder dat ons Zwitsers zakmes begint te disfunctioneren). Nu beginnen we de bekende vie Podensis, van Le Puy tot tegen de Spaanse grens. En daar kijk je niet naast: het aantal wandelaars is met factor 20 toegenomen. Zagen we de voorbije week precies 5 compostelagangers op 7 dagen, dan zijn dat er vandaag, eens op weg, wel 30. Kijk je op een lange helling voor en achter je, dan zie je dikwijls anderen lopen.
Er wordt ook, zeer begrijpelijk, commercialisering zichtbaar: waren we tot nu toe blij op een hele dagtocht eens een cafe open te vinden, dan worden nu langs de weg pelgrimscafes aangeprezen. En toch valt dat allemaal nog mee. We voelen dat we ook iets winnen: de vriendelijkheid onder compostelagangers die zich wat verbonden voelen. En er zijn persoonlijke kennismakingen, zoals we er vandaag een hadden met een sympathiek Nederlands-Duits jong paar.
Het weer is bewolkt, maar praktisch de hele dag droog. We passeren dorpen met huizen uit grote paarsbruine lavablokken. Bij Montbonnet bezoeken we een oude Sint-Rochuskapel.
Saint-Privat-d'Allier is een oud dorp waaraan je kan zien dat het door het succes van de via Podensis wat nieuw leven ingeblazen krijgt. En dat is ook in dit deel van dat arme Franse platteland heel erg nodig.
We stapten vandaag een flink eind: 34 187 stappen, goed voor 24 km.
Le Puy maakt de wens van de Compostelaganger "En (altijd maar) hoger!" in het klein waar. Op heel beperkte ruimte valt hier veel te klimmen. Onze eerste klim is die naar de kathedraal, waar de bekende zwarte madonna zich bevindt. Indrukwekkend hoe men, almaar rechtdoor, de met lava-keien geplaveide straten omhoog stapt, de steile trappen tot het portiek van de kathedraal beklimt, altijd maar hoger moet door het gebouw heen en, na nog een laatste trap bijna vooraan in de kerk, plots voor het hoofdaltaar met het mariabeeld staat.
We zijn hier juist in een jubileuljaar van Le Puy. Zo een jaar is dat wanneer 25 maart (in de oude traditie de dag van de Boodschap aan Maria) samenvalt met Goede Vrijdag. Dat is de volgende keer zo in ... 2157. Maar ook dit jaar dus. (Goed gepland van ons, toch?)
Nog in de voormiddag bezoeken we de wekelijkse markt in de benedenstad, juist op zaterdag (Goed gepland van ons, toch?). Mensen uit de omliggende dorpen en gehuchten komem er vooral een indrukwekkend aantal kazen aanbieden. Dan meteen - het weer is helder - naar de reusachtige Notre Dame de France, een 16 m hoog en 835 ton zwaar beeld, gegoten uit Russische kanonnen. Het steekt boven de stad uit en op inwendige trappen kan men er altijd maar hoger in, tot onder een koepel in de kroon van Maria.
Voor de voet van het beeld hebben we uitzicht op de kathedraal, de stad en ook de bergen van het montagne du Pilat, waar we de voorbije week zijn doorgetrokken.
Op de weg terug naar beneden komen we de "Accueil pèlerin" tegen. Voor de kaarten van Frankrijk en Spanje nemen we met de man van het Franse Compostelagenootschap door wat al achter, maar vooral wat nog voor ons ligt. Met een bezoek aan de kruisgang van de kathedraal sluiten we de rondjes in Le Puy af. Blij dat we onze weg langs deze bijzondere, traditierijke plaats hebben uitgestippeld.
Nu wat rusten, want morgen willen we al om 7 uur in de kathedraal zitten voor de ochtendmis met pelgrimszegen.
Van Aupinhac naar Le Puy: voor ons 'klein Compostela'
We vertrekken bij droog weer uit La Fontaine, het beste echte wandelaarsverblijf annex chambre d'hôtes dat we al zijn tegengekomen. Een foto met onze gastheer Serge, die zelf al naar Compostela gewandeld is, en zijn vrouw Colette hoort erbij. Serge wenst ons hartelijk "Ultreia! " toe (Verder!), dat wij , goed ingeoefend, met het gepaste "Et suseia!" (En hoger!) beantwoorden.
Zegt men niet dat mensen op weg naar Compostela soms tot fundamentele levensbeslissingen komen? Welnu, voor Marina geldt dat: nu we, de hoogtes boven de 1 000 m voorbij, in de tuinen opnieuw de mooist gekleurde irissen beginnen te zien, is haar beslissing genomen: ze zal zich voortaan in de tuin thuis ook op irissen gaan toeleggen!
Op de hoogte van Montjoie, zo genoemd omdat pelgrims daar plots Le Puy in de verte zien, wagen we ons nog eens aan een selfie. Het is een bijzondere plaats, want Le Puy is dat ook voor ons. Langs deze traditionele vertrekplaats naar Compostela wilden we, enthousiast gemaakt door Johan en Sonja, echt passeren, al is het een flinke omweg.
In Le Puy nemen we eerst de tijd voor een drankje vooraleer we het romaanse kerkje Saint-Michel-d'Aiguille, hoog op zijn basaltrots, bezoeken. Het is een van de symbolen van de stad. Natuurlijk branden we een kaarsje voor de aartsengel waarnaar onze jongste zoon genoemd is.
In het historische centrum, een weinig verderop, is het even historische Maison au Loup ons verblijf. Het beestje hangt te grijnzen tegen het vooruitstekende trappenhuis aan. Nog even de 53 treden van de wenteltrap op, als laatste klim voor vandaag. Oef, zover zijn we. We zijn blij en toch wel een beetje trots dat we met eigen beenkracht op deze 43ste reisdag toch tot hier geraakt zijn.
We zetten vandaag 26 483 stappen, goed voor een flinke 18 km.
Van Queyrières naar Aupinhac: 'Il faut y croire!'
We vertrekken met 10 ° uit Queyrières en wandelen nog even letterlijk rond in het dorp, dat gebouwd is rond een enorme rots, bestaande uit reeksen van typisch geometrisch gelijnde basaltzuilen. We dalen van ongeveer 1200 tot 800 m over paden die soms op riviertjes lijken en langs oeroude, lage stenen kruisen met een gedrongen Christusfiguur erop. Langs de wat donkere weggetjes groeien de mossen prachtig. We komen zelfs langs een slakkenkwekerij.
Met natte voeten, ondanks behoedzaam stappen, komen we na 8 km in Saint-Julien-Chapteuil. Terwijl Marina even aan het cafeetje blijft zitten met een kop koffie loopt Paul bij de slager ernaast binnen voor wat beleg. In het babbeltje zegt Paul dat het weer naar het schijnt toch stilaan beter zal worden. "Il faut y croire!" zegt de slager aanmoedigend. Zo hoopvol klinkt dat eigenlijk niet ...
We bezoeken de indrukwekkende romaanse kerk die je al van ver ziet staan. Ze heeft niet alleen een forse toren, maar ook een meer losstaande muur waarin een aantal klokken in nissen hangen, zoals in Griekse kerken. Fijn toch dat hier bijna alle kerken langs de Camino open zijn. Doordat het begint te regenen moeten we ons bezoekje aan Saint-Julien kort houden.
We stappen dan maar fiks door naar onze bestemming van vandaag. Ook in het oude dorp Saint-Pierre-Eynac hebben ze een romaanse dorpskerk met klokjes in nissen. We raken hier ook aan een koffie om bij op te warmen en lezen in de krant dat de neerslag in Frankrijk de laatste tijd het drievoud van zijn normale niveau bereikt en : het weer zal heel langzaamaan beteren. Il faut y croire!
Ondertussen zitten de bergen nog in bleke mist. Maar in Aupinhac worden we warm ontvangen. Er zijn kranten om in de natte schoenen te stoppen, de vochtige kleding en de ondanks de hoes doorwekende rugzakken mogen tegen de radiator aan.
En je zult zien: morgen gaan de regenkappen weer af.
We zetten vandaag 20 237 stappen, waaronder veel kleine. Dat is goed voor 14 km.
Van Tence naar Queyrieres: rustigjes over het hoogste punt
Als het 's nachts al veel geregend heeft, kan het voor de volgende dag wel meer meevallen, en dat is het geval. We vertrekken met een regenjasje over een ander jasje en komen ook zo aan, maar dat heeft zeker zoveel te maken met de maximum 13 ° die we halen als met de regen. Gisteren hebben we onze spullen zelf gedragen, maar voor het traject van vandaag, met veel stijging, veroorloven we ons bagagetransport.
Bij het vertrek uit Tence merken we meteen met welk gemak we vooruit gaan zonder die bagage, ook op de hellingen.
Tot Saint-Jeure zijn het maar 8 km, daar voorzien we de voormiddagkoffie. En zo komt het ook uit. We kijken wel op dat we op een bord dat bij het naderen van het historische dorpje staat opgesteld met "Vous voici parvenus ..." worden aangesproken. Zo'n botheid tegenover brave wandelaars hadden we niet verwacht, mais enfin, passons. Aan het dorpsplein wordt het helemaal goedgemaakt met een middeleeuws kerkje. En de dorpsfontein met Jacobsschelp draagt de tekst "Respirer les parfums du mot aimer". Daar kunnen we helemaal inkomen.
Enkele km verder ligt, ook boven de 1000 m, het mooie dorp Araules. We bekijken hier de glasramen die het leven van Maria voorstellen.
De volgende 5 km begint de klim over het massif du Meygal. Rustigjes stappend valt dat best mee. Vaak is het pad wel in een beekje veranderd, de voeten droog houden is er niet bij. Door de nevel hebben we uiterst zelden een kijkje op de typisch bolle vulkanen ("sucs") van deze streek. Maar wat lager kijkend zien we van alles: zich ontrollende varens, ongewone mossen in soorten, schitterende sedums.
Op de hoogte zien we onze adem vliegen, zuidelijk Frankrijk op 1 juni ... En dan passeren we het hoogste punt van de via Gebennensis, 1276 m. In de Pyreneeën wordt het nog wel wat hoger, zeker?
Al voor 4 uur komen we in het schitterend gelegen dorp Queyrières. Veel zien we er niet van. Er staat langs de weg wel een vierkoppig ontvangstcomité voor ons klaar! En onze Duitse gastheer maakt voor ons de houtkachel aan. Of die gaat helpen om onze doorweekte sokken en schoenen helemaal droog te krijgen, valt af te wachten. Een uur later wordt onze bagage afgeleverd, door een man met het woord "ambulance" op zijn pet en schouders. Alles onder controle!
We zetten vandaag 27 633 stappen, goed voor 19 km.
Van Montfaucon-en-Velay naar Tence: door violetjesland
Op deze zeer frisse dag (maximum 13 °) hebben we geen grote afstand af te leggen, zodat we aan een aangenaam tempo hellinkje-op-hellinkje-af kunnen sjokken. Ook bij dit sombere weer, met geregeld wat regen, blijft de natuur mooi. De bloemen die we nu zien bloeien, zijn er heel andere dan op de trajecten rond Pasen en in de herfst. Op deze wat zure maar toch vruchtbare gronden stelen de brem en het fluitekruid de show, en de wilde violetjes groeien hier zelfs op de pannen van de daken!
Af en toe ontwaren we in de verte al de bolle vulkanen waar we binnenkort tussendoor zullen wandelen.
Tence is een weer wat doods stadje. Leuk is wel dat men ons hier met vrolijke witte, blauwe en gele linten, wimpels en bloemen verwelkomt. De banketbakker laat zich opmerken met een Sint-Jakobsbeeld in chocolade. Als we dat van dichtbij bekijken, zien we ook de sablés au chocolat in schelpvorm aan de voet ervan. Na al die kou van vandaag veroorloven we ons 100 gram. Is zo'n Sint-Jakobssableetje bij een café au lait geen heel passende manier om krachten op te doen voor morgen?
We zetten vandaag 18 701 stappen, goed voor 12,5 km.
Onze gastvrouw in Les herbes sauvages is een bijzondere dame. Ze doet niet alleen de naam van haar chambre d'hôtes eer aan met haar schitterende bergtuin, haar kennis van kruiden en de bijzondere keuken, ze is ook voorzitster van de erfgoedvereniging. En zo kunnen wij 's morgens met haar een kijkje nemen in de moeilijk te bezoeken Abbaye Notre-Dame de Clavas. Ook brengt ze onze bagage naar Montfoucault, zodat we weer met lichte voet kunnen stappen.
We vertrekken na het abdijbezoek bij 9 °. Het blijft een frisse dag, met 2 keer een korte regenbui. Goed om te stappen, toch. Voorbij het gehuchtje Lhermut stopt een auto naast ons. De man heeft de Compostelaschelp op Paul zijn rugzak gezien en zegt ons dat we verkeerd aan het stappen zijn. Hij stelt meteen voor ons 2 km terug te voeren. Paul, met rugzakje, kiest vooraan positie naast de chauffeur. Marina geraakt, ondanks een geblokkeerde voorstoel achteraan in de auto en slaagt erin handig tegen de rand van een gevulde kuip mortel te balanceren tot we zijn afgezet waar we verkeerdelijk rechtdoor liepen. We zijn de man heel dankbaar. Wat een toeval ook dat 1 van de 5 à 7 auto's die we op dit hele dagtraject tegenkomen (buiten de aankomst in Montfaucon) ons nog goed op tijd passeerde.
Buiten die enkele auto's zien we op de hele wandeling precies 1 mens, met hond. Verder wat koeien en paarden (waarvan er een nogal wat van Brigitte Bardot heeft, zij het dat het nog even naar de kapper moet).
De Via Gebennensis slingert zich door dit heuvelend hoogplateau tussen minieme gehuchten op 1000 m hoogt en valleien op 900 m, met af en toe een doorkijk naar verre uitgedoofde vulkanen voor ons. Maar meestal wandelen we in oude, donkere dennenbossen.
Montfaucon, met zijn 1300 inwoners een plaatselijk centrum, biedt een nogal triest beeld met een hoofdstraat waarin zeker de helft van de winkels verlaten is. We moeten terugdenken aan Noord-Oost-Frankrijk.
Een verrassing is hier wel de verzameling van 12 laat-16de-eeuwse schilderijen van de Brabander Abel Grimmer in de Notre-Damekerk. Doordat we goed op tijd aangekomen zijn, kunnen we ze bijna een uur lang bekijken. Hoe zijn die Samaritaanse vrouw, die parabel van de vijgenboom, die vlucht naar Egypte in deze afgelegen bosstreek beland? Twee Vlaamse Compostelagangers weten het niet eens goed van zichzelf wanneer men hen hier vraagt hoe ze tussen de (nog schaarse) Zwitserse en Duitse doorreizigers terechtgekomen zijn. Maar zeker is: ook deze 39ste dag van onze Compostelatocht, al was hij wat eentoniger, schakelt zich aan al die dagen om niet te vergeten.
We zetten vandaag 25 870 stappen, door even verkeerd te lopen waren het 19 km.
Vandaag zijn er 19 km te stappen en aan het hoogteschema zien we dat het deze keer aanhoudend stijgen is. En juist nu moet het stormachtige regenweer er gaan aankomen. We zijn dus wat blij dat onze gastvrouw ons vertelt dat ze onze bagage wil vervoeren tot bij haar goede kennis die onze volgende gastvrouw zal zijn! En inderdaad: zonder bagage scheelt de inspanning enorm, zeker op de hellingen.
Om half negen zijn we al de deur uit, met regenbroek en regenjasje en verder alleen wat lichte dingen in de rugzak. Het regent en dat zal het, op een klein uurtje na, de hele dag doen. Maar soms is de regen licht en wind is er maar af en toe. In de vele gehuchten tegen de hellingen van de vallei van Saint-Sauveur-en-rue zie je nooit iemand. Alleen tevreden grazende koeien kijken even naar ons op. Hoewel we goed vorderen, worden we ingehaald door twee Zuid-Afrikaanse dames. Ze vragen hoe we het doen Compostelaganger te zijn zonder bagage en vinden het voor ons "baaie lekker" (zeer fijn) op die manier. Dat vinden wij ook!
We wandelen een tijdje over een gewezen spoortraject tegen de berg aan. We picknicken in de abri d'Aiguebelle en daar zitten onze Zuid-Afrikaanse dames al hetzelfde te doen. We wandelen almaar hoger, door hooggelegen naaldbossen. Op de Col de la Tracol, de waterscheiding tussen Middellandse Zee en Atlantische Oceaan, komen we in het departement Haute-Loire. Nog even klimmen tot aan de Suc du Tronche op 1204 m en het daalt alweer lichtjes naar het dorpje Les Sétoux. Hier branden we een kaarsje voor onze beschermer op deze tochten.
Nog 2 km tot het gehucht Clavas en tegen drieën zijn we, met stilaan nat wordende voeten, de regen uit. We warmen helemaal op bij koffie en brioche. Onze gastvrouw spiest onze schoenen op lange stokken boven de kachel. Wat kunnen eenvoudige dingen heerlijk zijn!
Van Sainte-Blandine naar Bourg-Argental: mooi, hoewel ...
Vanuit ons verblijf op de hoogte kan het alleen maar omlaag gaan naar het dorp met de onwaarschijnlijke naam Saint- Julien-Molin-Molette. We vinden dat het landschap van deze streek op dat van het Zwarte Woud lijkt. En ja, geregeld beginnen er zich ook koekoeken aan te melden, uit verschillende richtingen en de hele voormiddag lang. Maar in Saint-Julien-M.-M. staat het halve dorp op zaterdagvoormiddag op het dorpsplein te jeu-de-boulen: dit is echt wel la France.
Alles helemaal in orde dus. Hoewel ... Marina kan hier niet anders dan belangstelling vertonen voor de plaatselijke pharmacie. Die haar meest gegeerde pelgrimsproduct gaat al snel over de toonbank: blarenplakkers. Die moeten vervolgens netjes aangebracht worden. Een bij elk wandeltraject terugkerend probleem, die voeten! Gelukkig moeten we vandaag echter niet ver.
's Middags, bij het naderen van Bourg-Argental, vinden we in diepe schaduw een goede picknickplaats. De chambre d'hôtes hier is een meevaller. Er geldt zelfs een verlaagd tarief voor Compostelagangers. Hoewel ... een kleurige schildering op de tuinmuur vertelt dat we nu op 1693 km van Compostela zijn. Dat is 93 km meer dan gisterenmorgen en 69 meer dan gisterenmiddag! Het is nu volkomen duidelijk dat we de verkeerde kant uit stappen. Zouden we vanaf morgen niet beter in de andere richting beginnen te wandelen?
We zullen het een nachtje laten bezinken. We zetten vandaag maar 18 317 stappen, goed voor 12 km. En dat mag ook wel eens.
Van Chavanay naar Sainte-Blandine: nog 1000 mijl, hum ... 1015 mijl
In Chavanay gooien we bij ons vertrek de sleutel in de brievenbus. Hier springen we over op de via Gebennensis (voie de Genève), waarlangs Zwitsers en Zuid-Duitsers zich naar Le Puy en vervolgens naar Compostela begeven. We moeten vandaag van aan de rivieroever tot op 690 m. Van aan een uitzichtspunt nemen we afscheid van de Rhône. Het wordt een warme dag (27 ° in de schaduw), waarop we, al is de weg goed in orde en rijkelijk bewegwijzerd, veel meer in de zon dan in de schaduw en meer op asfaltweggetjes dan op zachte ondergrond lopen. Die 2 bijkomende kilo's aan water, onderweg nog aangevuld, zijn echt nodig!
Een beschilderde steen langs de weg zegt dat we nog 1600 km van Compostela zijn, in Engelse mijlen geteld zijn dat er 1000, zo klinkt het toch al wat minder, he?
Het overgangsgebied naar het montagne du Pilat heeft kleurige graanvelden: nu eens zijn die half korenbloemenblauw, dan weer deels papaverrood. Langs de weg geeft een gietijzeren kruis met vele symbolen het lijden van Christus beeldend weer. In het dorpje Bessey ontmoeten we Sven, een zeer sympathieke Zwitserse dertiger op weg naar Compostela, die in dezelfde gîte als wij zal overnachten. Hier krijgen we ook een kleine opdoffer: een nogal officieel ogende wegwijzer vertelt dat we nu 1624 km van "Saint-Jacques de Compostela" zijn. Bij al ons gestap wordt de afstand dus groter! Nu merken we ook dat de eerste steen naar Saint-Jean (!) de Compostela verwees. Misschien hadden we wel gewoon Jacques niet met Jan mogen verwarren??
De gehuchten volgen mekaar snel op. Van ver denken we, in een weidevlak op de hoogtes, de bergboerderij te zien waar we zullen overnachten. Maar de laatste loodjes blijken de zwaarste wanneer we in de laatste 3 km nog flink moeten stijgen. Maar wat een mooie plek, deze ecologische boerderij in de Pilat, binnen strak ingericht. Het contrast met het kasteeltje aan de Rhône kan niet groter. Eén ding hebben ze gemeen: geen wifi.
Maar vandaag was het mooiste traject tot nu toe van onze Compostelatocht. Bij het inslapen horen we het krekelconcert, een verre kikker-bariton valt op de juiste wijze in. We denken aan wat iemand voor ons in het gastenboek schreef:" Les choses les plus importantes du chemin ne sont pas à Compostela. Elles sont sur le chemin même."
We zetten vandaag 23 588 stappen, goed voor 17 km.
Van Vienne naar Chavanay: langs de Rhône tot in ... de Loire
Voor het wandeltraject dat we vandaag starten, warmen we een dagje op met een vlakke dagetappe langs de Rhône. In het station wurmen we ons tegen het bordje Vienne aan, waar we in de herfst de laatste foto namen. De bewijsfoto is immers het eerste om te doen.
Vienne is best bijzonder met, plompverloren in de stad, zijn Liviatempel en ook zijn Romeins forum waarachter je de bedevaartskapel op de heuvel ziet liggen. Maar we begeven ons bij heerlijk weer, net niet te warm door de meestal versluierde zon, op weg langs het langeafstandspad ViaRhona. Rechts hebben we aanhoudend met wijngaarden begroeide heuvels, links is de Rhône meestal onze gezel.
Voor ons duikt het montagne du Pilat op, waar we als het weerbericht zijn belofte houdt, met nogal wat stortbuien zullen door moeten. Vandaag worden we alvast verrast door dikke witte vlokken. Het zijn pluizen van de vele populieren die aan de rivierboorden staan. Ze komen als sneeuw aan de kant van de weg terecht.
Voorbij Condrieu komen we, braafjes de Rhône volgend, in het departement Loire. Zijn hier niet die beroemde kastelen van de Loire te bezoeken??
Ons verblijf in Chavanay, chambres d'hôtes "Chateau de la gorge" ziet er in vele opzichten 18de-eeuws uit, met interieurs van 250 jaar geleden. Wifi was er toen nog niet, vandaar uitgesteld blog-nieuws.
We zetten vandaag 28 304 stappen, goed voor een flinke 20 km.
Klaar voor het vijfde traject: van Vienne tot �
Na een (alweer) flinke onderbreking nemen we de Compostela-draad weer op. Eind mei - begin juni trekken we verder zuidwestwaarts vanuit Vienne.
Vorig jaar zijn we in een lente- en in een herfsttraject flink naar het zuiden gefietst, daarbij al te bergachtige gebieden mijdend. Nu moeten we echt wel naar het westen draaien willen we niet in de Camargue uitkomen! Dat betekent dat we het Franse Centraal Massief in moeten. Het wordt dus opnieuw stappen, want we zijn niet zón sportieve fietsers dat we op het stalen ros het gebergte gaan overwinnen. En stappen is eigenlijk de mooiste vorm van pelgrimeren.
We hopen de volgende twee weken vooral door het departement Haute-Loire te trekken. We zullen al vlug de Rhônevallei verlaten ,in Chavannay, waar de via Gebennensis ( de voie de Genève of französischer Jakobsweg ) de Rhône kruist. Tot Le Puy-en-Velay, voor velen de vertrekplaats naar Compostela, zijn het nog zon 200 kilometer. Geleidelijk komen dan de vulkaangebieden van de zuidelijke Auvergne. Volgens sommige van onze vrienden is het een prachtige streek, anderen zeggen ons dat het daar wat somber is. We zullen zien en weer dagelijks vertellen hoe wij het allemaal beleven. Na enkele dagen zijn we zeker weer helemaal in de pelgrimsmood.
We hebben de voorbije weken onze voeten flink getraind door dagelijks een stukje te stappen. Maar hopen dat de beide Sint-Jakobs ons weer zullen helpen nu we door toch wat serieuzer gebergte gaan sjokken!
Nog foto's van de laatste vijf dagen van dit traject:
* van de 6de / 31ste dag: het schitterend gelegen Berzé-le-Châtel in de Maconnais, de Roche de Solutré, die het begin van de Beaujolaisstreek markeert en het wijndorpje Saint-Verand bij avondlicht
* van de 7de / 32ste dag: een oorlogsmonument in het dorpje Mogneneins in de Combes dat de slachtoffers van de vier oorlogen gedenkt waarin Frankrijk de laatste 200 jaar betrokken was: die van 1870, WO I, WO II, die omtrent de Franse kolonies (alleen de slag van Waterlo ontbreekt...) en de smalle porte de miséricorde in Ars, geplaatst om zware zondaars discreet tot in de de kerk en bij de biechtstoel te laten komen, dit jaar geopend
* van de 8ste / 33ste dag: de ochtendnevelslierten over de leeggemaakte akkers bij Ars-sur-Formans en de vele fietsers (en skaters) bij het binnenfietsen van Lyon langs le Grand Parc met de ViaRhona
* van de rustdag in Lyon: het uitzicht over de stad vanop de "biddende heuvel" Fourvière, met de potloodtoren en, voor wie goed kijkt, de Mont Blanc op ongeveer 150 km afstand (links van het grijze torengebouw)
* van de 9de / 34ste dag: de kaaien van de Saône in Lyon, langs waar we de stad zuidwaarts verlieten en de aankomst bij valavond in Viennne. Voorlopige bestemming bereikt!
Na een (alweer) flinke onderbreking nemen we de Compostela-draad weer op. Eind mei - begin juni trekken we verder zuidwestwaarts vanuit Vienne.
Vorig jaar zijn we in een lente- en in een herfsttraject flink naar het zuiden gefietst, daarbij al te bergachtige gebieden mijdend. Nu moeten we echt wel naar het westen draaien willen we niet in de Camargue uitkomen! Dat betekent dat we het Franse Centraal Massief in moeten. Het wordt dus opnieuw stappen, want we zijn niet zón sportieve fietsers dat we op het stalen ros het gebergte gaan overwinnen. En stappen is eigenlijk de mooiste vorm van pelgrimeren.
We hopen de volgende twee weken vooral door het departement Haute-Loire te trekken. We zullen al vlug de Rhônevallei verlaten ,in Chavannay, waar de via Gebennensis ( de voie de Genève of französischer Jakobsweg ) de Rhône kruist. Tot Le Puy-en-Velay, voor velen de vertrekplaats naar Compostela, zijn het nog zon 200 kilometer. Geleidelijk komen dan de vulkaangebieden van de zuidelijke Auvergne. Volgens sommige van onze vrienden is het een prachtige streek, anderen zeggen ons dat het daar wat somber is. We zullen zien en weer dagelijks vertellen hoe wij het allemaal beleven. Na enkele dagen zijn we zeker weer helemaal in de pelgrimsmood.
We hebben de voorbije weken onze voeten flink getraind door dagelijks een stukje te stappen. Maar hopen dat de beide Sint-Jakobs ons weer zullen helpen nu we door toch wat serieuzer gebergte gaan sjokken!
