Anders dan bij ons vorig traject helemaal in Spanje dat was in april hadden we nu praktisch de hele tijd heerlijk weer. Het landschappelijk eentonige traject over de tafelbergen van de Castiliaanse meseta beviel ons eigenlijk. Je moet wel van de combinatie van oker en blauw houden! Ook met de drukte viel het mee, zo midden in de herfst: in verblijven en op stopplaatsen ieder dorpje heeft wel zijn bar die graag Compostelagangers ontvangt was er altijd ook wel iemand anders, maar we zagen nooit tien mensen bij mekaar. We hadden enkele fijne ontmoetingen.
We zijn weer een stuk opgeschoten. We legden deze keer 243 km af. In totaal hebben we nu 2562 km afgelegd. Daarvan hebben we 1303 km gestapt en 1250 km gefietst. We hebben nog zon 270 km te doen. (Wie van bij ons langs de kortste weg naar Compostela trekt, doet daar ongeveer 2350 km over.)
In april of juni stappen dat is ten minste de bedoeling tot Compostela.
De blog ligt weer voor een hele tijd stil.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken van de eerste vijf dagen van deze tocht:
* van de 1ste (van dit traject) / 90ste (in het totaal) reisdag: een balkonnetje in Tardajos
* van de 2de / 91ste reisdag: de Maria van een polychrome calvarie uit de 15de eeuw in de kerk van Santa Maria de Manzano in Castrojeriz
* van de 3de / 92ste reisdag: de meseta je houdt ervan of niet
* van de 4de / 93ste reisdag: San Martín in Frómista: vanonder de dakoversteek kijken kat en rund je al tien eeuwen vrolijk aan, samen met 307 anderen
* van de 5de / 94ste reisdag: bij Vlamingen in de leer geweest: het koorretabel van de Santa Maria la Blancakerk in Villalcázar de Sirga; ook: een hagedis die zich eind oktober nog laat zien.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken van de laatste drie reisdagen van deze tocht en van de rustdag in León en die in Astorga:
*van de dag in León: boven een portaal van de kathedraal wordt het paradijs afgebeeld; op een triptiek binnen gaan de zondaars waaronder enkele monniken naar de hel; een everzwijn speelt doedelzak onder een van de koorzitjes; ook in ons verblijf is de blik et sus eia (en hoger) mogelijk
* van de 12de / 101ste reisdag: wat wordt het weer?
* van de 13de / 102de reisdag: een aanmoediging in de regen
* van de 14de / 103de reisdag: de camino bij Santibáñez de Valdeiglesias
* van de dag in Astorga: de kapel in Gaudis bisschoppelijk paleis.
Een rustig Spaans provinciestadje is een geschikte plaats voor een stapper om z'n blik, vooral op de horizon gericht, weer naar het alledaagse te wenden. Op allerheiligendag valt veel drukte weg. Spaanse families, dikwijls meerdere generaties samen, vullen pleintjes en cafés. Af en toe stappen daar enkele Compostelagangers tussendoor.
Astorga is de Spaanse chocoladehoofdstad en levert ook aan een heel ruime regio een heel groot assortiment aan koekjes. Maar er is hier ook wel wat te bekijken. Er zijn stukken oude stadsmuur bewaard. Er is een kathedraal, met roze torens. In de allerheiligenmis gaan er niet minder dan zes priesters voor. Christus ranselt er de kooplieden uit de tempel. De kerkschat evenaart die van León, we zien er een zilveren kistje van 11 eeuwen geleden dat zelfs te mooi is om te stelen (als je dat al zou willen of kunnen). Er is een door Gaudi gebouwd bisschopspaleis, nog lang niet de Sagrada Família, maar je voelt al wat de man in zich had.
Aan de ingang van dit Palacío de Gaudi nemen we de "bewijsfoto". Precies daar staat - als God en Sint-Jakob het willen - Paul opnieuw, wanneer we aan ons eindtraject tot Compostela beginnen.
Over enkele dagen verschijnen, zoals altijd, nog wat mooie foto's op de blog.
Van Villares de Orbigo naar Astorga: geen stapje te weinig
Er kondigt zich een zonnige dag aan. Pas zijn we de deur uit of we horen getoeter. De rijdende bakkerswinkel! Al vlug staat Paul in een rijtje met enkele dorpsbewoners.
Schitterend, we hebben brood voor een picknick!
Na Santibáñez de Valdeigleisias - het aantal inwoners overschrijdt nauwelijks het aantal lettergrepen - gaat het weer een stukje páramo op: wat akkers, kleine eikjes en voor het eerst in honderden km: mosgroei aan de bomen. We gaan richting Galicië, dat is duidelijk.
Aan het wegkruis van Santo Toribio picknicken we. Er is hier leven van andere Compostelagangers die even blijven genieten van het eerste uitzicht op Astorga en de Montes de León die vóór hen liggen. We dalen af naar San Justo de la Vega. Dat is voor ons het laatste dorp, want het eindpunt van dit traject is nabij.
Tegen Astorga kruist de camino één enkel treinspoor. Men sluit dat af met 2 hekken, niet meer dan 7 stappen uit elkaar. Maar dan: aan beide kanten van het spoor zigzagt een surrealistische voetgangersbrug de hoogte in. We tellen onze stappen: 480. Dat is flink over de 300 m. Kan het nog mooier voor Compostelagangers die graag bluffen met hun aantal gezette stappen?!
Tegenover ons laatste verblijf wacht ons een ander monument: het ook wat bizarre bisschoppelijk paleis, ontworpen door de jonge Gaudi.
Morgen veroorloven we ons hier nog een landingsdag. We zetten vandaag 21 198 stappen, goed voor 14,5 km.
Van Villar de Mazarife naar Villares de Orbigo: over 19 bogen
We vertrekken vandaag met 7 laagjes kleding over mekaar, en die gaan de hele dag niet uit. Er is nochtans bijna geen wind en de regen komt er maar geleidelijk en wordt niet meer dan motregen, maar 5 à 7 graden is niet veel.
We beginnen met 10 km bijna rechtdoor stappen bij lichte nevel, eerst langs een stille asfaltweg, daarna over een aardeweg, tot Villavante. Een kop koffie, een babbel met andere Compostelagangers een blik op de voor deze streek typische kerktoren met zijn drie klokjes en het gaat weer verder.
Tussen Puente de Orbigo en Hospital de Orbigo vloeit ... inderdaad, de Orbigo en over die rivier ligt de langste pelgrimsbrug van de hele camino frances. We tellen 19 bogen. Picknicken doen we met dit weer niet, liever gaan we de albergue aan de brug binnen. De uitbater toont weer die winter-pelgrims-sympathie die ons opvalt: al direct krijgen we van het huis een kop hete kippensoep aangeboden. Kan nooit zo heerlijk zijn als je warm thuis zit! We stappen nog tot Villares de Orbigo, waar de Vlaamse Christine ons in haar albergue ook al warm verwelkomt.
De betaling voor de maaltijden is hier een donativo, d.w.z wat je wil geven. 's Avonds: gezellig aan tafel en een lange babbel met andere Compostelagangers, terwijl de regen buiten ongenadig valt.
We zetten vandaag 23 849 stappen, goed voor 17 km.
Aan het ontbijtbuffet kúnnen we vandaag niet anders dan nog en nog maar iets halen. We kunnen immers pas om 10 u. het Pantheón Real bezoeken, al zouden we liever veel vroeger de stad uitwandelen. Als we daar om 10.05 uur arriveren, blijkt klokslag 10 uur al een rondleiding begonnen en zouden we een uur moeten wachten. Onze half gemeende, half gespeelde ontreddering aan de kassa brengt de verantwoordelijke ogenblikkelijk op een uitstekend voorstel: we kunnen nog bij de rondleiding aansluiten.
Schitterend. De kwalificatie "de sixtijnse kapel van de romaanse kunst" is er misschien net iets over, maar dit pantheon van de koningen van León is magnifiek: schilderingen over het evangelie, maar ook over profane thema's, zoals de typering van de maanden van het jaar.
Veel later dan bedoeld stappen we kwiek de stad uit, een achttal km door voorsteden en nijverheidszones, nog langer zelfs over beton of plaveien. Ideaal om blaren te kweken, wat Paul nooit, maar deze keer eens wél overkomt.
Op een voetgangersbrug wenst een man ons buen camino. Hij wijst naar de verre bergen, nauwelijks zichtbaar, waar flink wat sneeuw gevallen is. Gek hoe dapper Spanjaarden je vinden wanneer je bij koud weer toch blijft stappen: we krijgen veel buen caminos, in een cafeetje waar we koffie drinken, krijgen we een gratis portie tortilla aangeboden, een man stopt met de auto, omdat hij denkt dat we de verkeerde richting willen kiezen.
Na het bedevaartsoord La Virgen del Camino, met zijn moderne kerk, kiezen we maar weer voor de alternatieve route. We vinden er ook een heerlijk alternatieve albergue in Oncina de la Valdoncina, eenvoudig en authentiek. We moeten wat haasten, maar pauzeren er nog even.
Wat verder gaat het een stukje páramo op, hoogvlakte die aan de Hoge Venen doet denken. Stilaan wordt het echt fris: de zon verdwijnt definitief en bij een temperatuur van enkele graden krijgen we een gure wind op kop.
Gelukkig naderen we Villar de Mazarife. Daar wordt het moeilijk: de Albergue de Jesús wil je duidelijk graag ontvangen, terwijl die van Tio Pepe haar bordje er maar enkele meters achter plaatst. Vervelend voor een Compostelaganger... Maar er is een belangrijk element: we hebben bij Tio Pepe gereserveerd, dan mag je toch niet zomaar terugkrabbelen? We houden het dus maar bij Tio Pepe en het blijkt daar bijzonder gezellig!
Van aan het pantheon zetten we vandaag 28 174 stappen, goed voor 20,5 km.
