We vertrekken vroeg uit Le Sauvage (kamer tegen 8.30 uur ontruimen, a.u.b!) en komen aan een Sint-Rochuskapel weer in de min of meer bewoonde wereld terecht. Een kalfje kijkt behoedzaam vanonder zijn moeder uit de wereld in, terwijl een ander de warmte van de zon leert kennen.

Even verder verlaten we het departement Haute-Loire en meteen ook de Auvergne. We komen in de Lozère, het departement ten zuiden van de Cantal, waar we ooit een vakantie doorbrachten met onze nicht Katleen en neef Peter. De Lozère behoort tot - hou je vast - Languedoc-Rousillon. We voelen ons echt opschieten! Natuurlijk hoort bij dit moment een selfie. Na de dorpen en gehuchten van de Ardennen, die van de Champagne, Bourgondië en een stuk Rhônestreek ook die van de Auvergne op onze weg gepasseerd!

In het dorpje Le Rouget wordt een café aangeduid waar bij aankomst niemand blijkt te zijn. In een soort woonkamer mogen Compostelagangers zichzelf bedienen. Voor de liefhebbers zijn er zelfs marsrepen. Wij maken met veel plezier gebruik van de lekkere bank, zetten koffie, schrijven iets in het gastenboek, laten een gift achter. Zoiets vind je niet dikwijls!

Voorbij het verzorgde grote dorp Saint-Alban-sur-Limagnolle wordt het landschap alleen maar mooier. Het krekelgetsjirp is nooit uit de lucht, de aanhoudende zuur-schepe geur van de brem wordt op den duur wat veel, maar de felgele wegboorden en hellingen zijn extra vrolijk. Ook andere tinten zijn er: die van fijne witte wilde narcissen, zich openende gele gentiaan, donkere naaldbomen in kleine groepen, veldbloemen in alle tinten. En vooral: heuvelende weidegronden met koeien. Wat een finale voor dit stuk voetreis!

In Les Estrets bewonderen we nog het kerkje met zijn "clocher-mur". Niet alleen onze dagetappe, maar ook ons hele voorzomertraject loopt even verder, in het gehuchtje Bigose, ten einde. We zijn vermoeid en de broeksriem zou een gaatje meer kunnen gebruiken. Maar het is echt goed geweest.

We zetten vandaag 30982 stappen, goed voor 22 km.

In de wereldstad Bigose nemen we in de herfst de draad weer op. Het hooggelegen weidegebied van de Aubrac ligt voor ons, verderop Conques. Op de bewijsfoto staat Marina tussen de naam van de bereikte 'intermediaire doelstelling' en het kruis. In vele opzichten symbolisch.

Over enkele dagen, wanneer we thuis zijn, zetten we nog wat foto's op de blog.