|
We trekken de heuvels vaan de Margeride in. De zon schijnt, maar er zijn plaatselijke onweders voorspeld. Al vrij snel verschijnen verre dondertorens. Dit is niet Marina's favoriete weer. Ze begint zo koortsachtig te stappen dat Paul zich als in een Turks stoombad voelt als hij probeert bij te blijven. Ook de verzending van een afscheids-sms aan onze zoons wordt al gepland...
De Margeride is een florissantere landbouwstreek dan wat we al gezien hebben: bewoonde boerderijen, nieuw gebouwde stallen, veel runderen (die er beter uitzien dan die meestal opgepompte exemplaren van bij ons).
Ook in een boerderij wat verder heeft men initiatief genomen: de boerin toont haar verzorgde kaasmakerij, heeft een terrasje op het erf en heeft met de rijdende bakker afgesproken dat die daar ook even komt staan als de dagelijkse golf wandelaars op zijn hoogtepunt is. Mooi om te zien. Plezierig is ook dat we hier het paar Erwin en Miriam weer ontmoeten en de onverstaanbare Aziaat-met-het-skateboard-op-de-rug Maajkel, voor wie romige melk in bekers geschept wordt. Het blijkt dat wij voor de Fransen, die zelden van thuis uit, maar vanuit een bedevaartsoord (in dit geval Le Puy) vertrekken, plots ervaren wandelaars zijn!
Maar voorbij Le Villeret loopt het met die ervaren wandelaars mis: we missen een afslag en komen in een verkeerd gehucht terecht. De bewoonster van het eerste huis snelt naar buiten en wijst ons de weg ... terug de berg op. Juist dan begint het ook nog flink te regenen ... de stemming kent even een dipje. Gelukkig raken we, met toch maar drie km omweg, weer op het rechte, druk belopen pad.
In Chazeaux, het laatste dorpje voor het massief van de Margeride, heeft een dorpsbewoner een terrasje voorzien waarop picknicken mag. Dat doen we met de Duitse Joachim en de Zwitserse Katarina, die we al dagenlang telkens weer ontmoeten. Hoe lekker wat brood met streekkaas kan zijn, terwijl je samen zit en de regen wegtrekt,weet alleen een wandelaar ver van huis ...
Het is nog flink stijgen het massief op, tot aan de eenzaam gelegen ferme-auberge du Sauvage, op 1292 m onze hoogstgelegen overnachtingsplaats op dit traject. Een oude abdijboerderij is omgebouwd tot een trekkersverblijf. Een coöperatie van dertig boeren baat dit uit, zoals een ietwat boerse dame ons voor het dessert trots komt uitleggen. Al hebben we een tweepersoonskamer, in de wat jeugdherbergachtige sfeer voelen we ons weer een beetje als toen we twintig waren en met onze neefjes Jan en Peter door de Schotse Highlands trokken. Mag toch eens?
We zetten vandaag 30982 stappen, goed voor 22 km.
|
