We liepen voor het eerst midden oktober, in een periode die, zeker in het zuiden, nog net geen herfst is. Dat bleek een goede periode, zeker voor het drukst belopen deel van de Franse Compostelawegen, nl. het stuk van Le Puy tot Conques. Je ziet geregeld andere stappers, maar van de overbevolking die we in juni zagen, is in oktober geen sprake meer. Een nadeel is dan weer dat niet alleen verblijven, maar ook voedingswarenwinkels en zelfs bakkers als de grote drukte voorbij is de deuren sluiten. Jammer, want het leven-gevende effect van de chemin dat het Franse platteland zo hard nodig heeft blijkt dus gedeeltelijk een seizoensverschijnsel: eens het herfst wordt, zitten de dorpsbewoners na het half jaar mét opnieuw een half jaar zonder bakker. We hoorden daar soms begrijpelijke boosheid over. Anderzijds begrijpen we wel dat table dhôte-aanbieders voor de lage maaltijdprijzen die gebruikelijk zijn alleen kunnen werken als er veel overnachters tegelijk zijn. Men vertelde ons zelfs dat een aantal mensen dat in het zomerhalfjaar in het pelgrimstoerisme werkt voor het winterhalfjaar in de skioorden van de Alpen of de Pyreneeën gaat werken.
We merkten in het meest bewandelde gedeelte wat pelgrims-moeheid van de kant van de bevolking, soms terecht: er verdwijnt al eens een afstandswijzertjes naar Compostela, het touw om het klokje te luiden in een afgelegen kapel werd gepikt, Buiten de drukste trajecten valt die houding plots weg en ontmoet je de gewone Franse hartelijkheid aan de lopende band. Nu we de hele tijd echte Compostelaweg bewandelden, ontmoetten we ook, en niet toevallig, mensen die ongelooflijk goedmenend zijn: de dame in Saint-Roch die van haar positieve gelovige levenshouding getuigde en het aan ons overliet of we voor de koffie iets in het busje gooiden, onze gastheer in Decazeville, die zich er wel dertig keer van verzekerde dat we niets te kort kwamen en maar al te goed wist dat hij aan 12 EUR voor hapje plus fles wijn plus brood plus voorgerecht plus tussengerecht plus hoofdgerecht plus kaas plus nagerecht plus koffie (alles even verzorgd en lekker) niets overhield, onze gastheer en gastvrouw in Montredon die Compostelagangers als vrienden ontvangen en ongevraagd 35 km aflegden om het etuitje van onze smartphone, dat hun zoontje langs de weg was gaan zoeken, naar ons volgende verblijf te brengen. Even goed kwamen we de meest nijdige man tegen die we in ons hele leven gehoord hebben. Ontmoetingen op een Compostelatocht...
We hadden weer 13 wandeldagen voorzien, maar moesten het wegens voetproblemen bij 10 houden. We legden 174 km af (en rustten onderweg in Conques). In totaal zijn we nu 1533 km ver. Daarvan hebben we 661 km gestapt en 872 km gefietst. Daarmee zijn we zeker over de helft van ons parcours naar Compostela, al weten we nog niet helemaal hoe dat er verder zal uitzien.
In het voorjaar trekken we weer verder, fietsend of eventueel stappend. De wat vlakkere zuidwesthoek van Frankrijk ligt voor ons. De blog ligt weer voor een hele tijd stil.
Wil je graag op de hoogte gebracht worden wanneer de blog weer in werking gaat en gebeurde dat tot nu toe niet?
Laat dan gewoon even je e-mailadres weten. Dat kan via "reacties" hier.
Ook "uitschrijven" kan op die manier.
Hier volgen nog wat foto's van mooie plekken of wat bijzondere momenten van de eerste zeven dagen:
* van de 1ste (van dit traject) / 48ste (in het totaal) reisdag: een sprookjespaddenstoel in Bigose en een typische paaltjesafspanning van de Aubrac
* van de 2de / 49ste reisdag: een Aubrac-koe op haar fotogeniekst
* van de 3de / 50ste reisdag: een landschapsbeeld van het hoogste deel van de Aubrac
* van de 4de / 51ste reisdag: een wijsheid langs de weg en schitterende bloempluizen
* van de 5de / 52ste reisdag: de aartsengel Michaël in de romaanse chapelle haute in Saint-Pierre-de-Bessuéjouls
* van de 6de / 53ste reisdag: een holle eik langs de weg
* van de 7de / 54ste reisdag: een kenmerkend beeld van het leeggelopen platteland: postkantoor te koop!
Gastheer Frédéric geeft hulp: hij haalt ijs voor Marina haar pijnlijke voet, een ontstekingsremmende zalf krijgen we na gebruik cadeau. Door het Centraal Massief zijn we nu heen. Hier zijn we nog op 400 m, tot aan de Pyreneeën wordt het nergens meer hoger.
Al is dit hier reeds de regio Midi-Pyrénées, de bewoners van de streek spreken van "Midi moins le quart": zuidelijk wel, maar soms meer koelte dan je zou verwachten. We vertrekken ook met ochtendnevel. Na 2 uur komen we aan een interessante romaanse Maria Magdalenakapel, 8 km later in Saint-Félix aan een Sint-Radegondakapel met een al even mooi romaans timpaan dat Adam en Eva toont, appel en slang incluis.
Het is nu middag en de zon is sterk genoeg om de nevel te verdringen, ook boven de vertes. Al is het weer zomers en lopen we soms over heerlijke pastorale weggetjes, het asfalt overheerst. Na Saint-Jean-Mirabel lopen we zelfs 2 km aan de rand van een, weliswaar rustige, "route nationale". Bij Marina doet elke stap met haar rechtervoet pijn. We schieten slechter en slechter op.
Een lange tekst langs de weg moedigt ons aan om Spanje er ook nog maar bij te nemen: "Avec les Basques tu vas chanter. Tu boiras de la Rioja." Maar wij zetten een punt achter dit traject in Figeac, de stad van de geniale Jacques Francois Champollion. Met Figeac eindigt ook een deeltje van onze "topo-guide". We stoppen dus aan het einde van deze 57ste reisdag samen met ons boekje. Er is hier ook een spoorwegstation, zodat we hier goed kunnen hernemen.
Dat doen we, als alles niet tegenzit, in de lente, waarschijnlijk met de fiets. Het wijntje zal nog even eentje van de Midi blijven. 's Avonds na het fietsen wel te verstaan.
We zetten vandaag 28 999 stappen, goed voor 18,5 km.
We moeten door de stadskern heen om weer op de Compostelaweg aan te sluiten. In de Notre-Damekerk bekijken we nog even rustig de symbolistische kruisweg van Gustave Moreau, want we hebben vandaag alle tijd. Een stempeltje in onze pelgrimspas zetten kan niet meer, want de stempel is losgerukt. Heeft een niet zo fijne Compostelaganger dit uitgehaald? Buiten staat het monument voor de gesneuvelden. Typisch hoe men er in deze mijnstad gebruik van maakte om evenzeer de heroiek van de mijnwerker uit te beelden.
Het wordt een dag in T-shirt of hemdsmouwen. Het gaat noordwaarts bergop tot aan een Sint-Rochuskapel. Speurend naar een plekje voor een voormiddagkoffie vinden we het terrasje van een pelgrimsverblijf, binnen heel gezellig, buiten uitkijkend naar de kapel - fantastisch! De eigenares, die uit haar tuintje terugkeert, hoort Marina dat woord zeggen en vraagt ons of we christenen zijn. Na onze bevestiging vertelt ze ons hoe ze deze pelgrimshalte begonnen is en "La Sentinelle" heeft genoemd omdat ze graag ergens hoeder en helper langs de Sint-Jacobsweg wou zijn. Hoe gemakkelijk men alles van een Compostelatocht kan zien als een metafoor, een beeld voor het leven, hoef je aan madame Brigitte niet te zeggen. Ze vertelt dat alles wat sedert haar vestiging hier gebeurt haar gelukkig maakt, en vooral: dat het lijkt alsof dit allemaal altijd al zo op haar gewacht had. We raken onder de indruk van haar positieve, dankbare levenshouding. Bij het weggaan omhelst ze ons. Het is niet onze eerste bijzondere ontmoeting, en wellicht niet de laatste.
We steken de Lot over en komen voorbij Livignac-le-Haut. Verderop duiden twee pijlen tegelijk de weg aan die we moeten volgen, maar in uiteenlopende richtingen. Gelukkig heeft een goedmenend mens in balpen op het ene pijltje "route", op het andere "chemin" gekrabbeld. Dat wordt dan voor ons het pad, want het al te vele asfalt mist nu al zijn uitwerking niet op Marina haar rechtervoet. We genieten van het heuvelop slingerende pad en de allereerste herfsttinten hier en daar.
Kort voor Montredon komen we aan een wegkruis waar drie departementen mekaar raken: de Aveyron, die we na 100 km uitlopen, aan de boord van het gebied Rouergue, het nog minder bevolkte departement Lot, waar we binnenkort in de Quercy komen, en het departement Cantal. Dat kennen we van een vakantie in deze zuidwesthoek van de Auvergne, lang geleden met ons nichtje Kathleen en Peter. We draaien eens om het kruis heen en Paul maakt vanuit de Cantal een foto van Marina bij het bordje dat ons in de Lot verwelkomt. Hier ontmoeten we ook een Franse Compostelaganger. Net als wij overnacht hij bij de zeer gastvrije Frédéric en Véronique in Montredon.
Hier verblijven alleen Compostelagangers. De houtkachel brandt al tegen de avondkilte die valt. Madame Brigitte zou er iets moois bij zeggen, net als over bergop en bergaf gaan, tweesprongen waar je niet goed weet wat te doen, goede mensen langs de weg, soms eens een tegenvallende medepelgrim en hoe je soms een hele tijd naar het noorden moet lopen als je in het zuiden wil uitkomen.
We zetten vandaag 19 781 stappen, goed voor 12 km.
