Op deze 47ste reisdag krijgt het weer van de weervoorspellers 9/10, en ook van ons. En dan het landschap: niet spectaculair, misschien, maar harmonisch en kleurrijk!
We vertrekken vroeg uit Le Sauvage (kamer tegen 8.30 uur ontruimen, a.u.b!) en komen aan een Sint-Rochuskapel weer in de min of meer bewoonde wereld terecht. Een kalfje kijkt behoedzaam vanonder zijn moeder uit de wereld in, terwijl een ander de warmte van de zon leert kennen.
Even verder verlaten we het departement Haute-Loire en meteen ook de Auvergne. We komen in de Lozère, het departement ten zuiden van de Cantal, waar we ooit een vakantie doorbrachten met onze nicht Katleen en neef Peter. De Lozère behoort tot - hou je vast - Languedoc-Rousillon. We voelen ons echt opschieten! Natuurlijk hoort bij dit moment een selfie. Na de dorpen en gehuchten van de Ardennen, die van de Champagne, Bourgondië en een stuk Rhônestreek ook die van de Auvergne op onze weg gepasseerd!
In het dorpje Le Rouget wordt een café aangeduid waar bij aankomst niemand blijkt te zijn. In een soort woonkamer mogen Compostelagangers zichzelf bedienen. Voor de liefhebbers zijn er zelfs marsrepen. Wij maken met veel plezier gebruik van de lekkere bank, zetten koffie, schrijven iets in het gastenboek, laten een gift achter. Zoiets vind je niet dikwijls!
Voorbij het verzorgde grote dorp Saint-Alban-sur-Limagnolle wordt het landschap alleen maar mooier. Het krekelgetsjirp is nooit uit de lucht, de aanhoudende zuur-schepe geur van de brem wordt op den duur wat veel, maar de felgele wegboorden en hellingen zijn extra vrolijk. Ook andere tinten zijn er: die van fijne witte wilde narcissen, zich openende gele gentiaan, donkere naaldbomen in kleine groepen, veldbloemen in alle tinten. En vooral: heuvelende weidegronden met koeien. Wat een finale voor dit stuk voetreis!
In Les Estrets bewonderen we nog het kerkje met zijn "clocher-mur". Niet alleen onze dagetappe, maar ook ons hele voorzomertraject loopt even verder, in het gehuchtje Bigose, ten einde. We zijn vermoeid en de broeksriem zou een gaatje meer kunnen gebruiken. Maar het is echt goed geweest.
We zetten vandaag 30982 stappen, goed voor 22 km.
In de wereldstad Bigose nemen we in de herfst de draad weer op. Het hooggelegen weidegebied van de Aubrac ligt voor ons, verderop Conques. Op de bewijsfoto staat Marina tussen de naam van de bereikte 'intermediaire doelstelling' en het kruis. In vele opzichten symbolisch.
Over enkele dagen, wanneer we thuis zijn, zetten we nog wat foto's op de blog.
We trekken de heuvels vaan de Margeride in. De zon schijnt, maar er zijn plaatselijke onweders voorspeld. Al vrij snel verschijnen verre dondertorens. Dit is niet Marina's favoriete weer. Ze begint zo koortsachtig te stappen dat Paul zich als in een Turks stoombad voelt als hij probeert bij te blijven. Ook de verzending van een afscheids-sms aan onze zoons wordt al gepland...
De Margeride is een florissantere landbouwstreek dan wat we al gezien hebben: bewoonde boerderijen, nieuw gebouwde stallen, veel runderen (die er beter uitzien dan die meestal opgepompte exemplaren van bij ons).
Ook in een boerderij wat verder heeft men initiatief genomen: de boerin toont haar verzorgde kaasmakerij, heeft een terrasje op het erf en heeft met de rijdende bakker afgesproken dat die daar ook even komt staan als de dagelijkse golf wandelaars op zijn hoogtepunt is. Mooi om te zien. Plezierig is ook dat we hier het paar Erwin en Miriam weer ontmoeten en de onverstaanbare Aziaat-met-het-skateboard-op-de-rug Maajkel, voor wie romige melk in bekers geschept wordt. Het blijkt dat wij voor de Fransen, die zelden van thuis uit, maar vanuit een bedevaartsoord (in dit geval Le Puy) vertrekken, plots ervaren wandelaars zijn!
Maar voorbij Le Villeret loopt het met die ervaren wandelaars mis: we missen een afslag en komen in een verkeerd gehucht terecht. De bewoonster van het eerste huis snelt naar buiten en wijst ons de weg ... terug de berg op. Juist dan begint het ook nog flink te regenen ... de stemming kent even een dipje. Gelukkig raken we, met toch maar drie km omweg, weer op het rechte, druk belopen pad.
In Chazeaux, het laatste dorpje voor het massief van de Margeride, heeft een dorpsbewoner een terrasje voorzien waarop picknicken mag. Dat doen we met de Duitse Joachim en de Zwitserse Katarina, die we al dagenlang telkens weer ontmoeten. Hoe lekker wat brood met streekkaas kan zijn, terwijl je samen zit en de regen wegtrekt,weet alleen een wandelaar ver van huis ...
Het is nog flink stijgen het massief op, tot aan de eenzaam gelegen ferme-auberge du Sauvage, op 1292 m onze hoogstgelegen overnachtingsplaats op dit traject. Een oude abdijboerderij is omgebouwd tot een trekkersverblijf. Een coöperatie van dertig boeren baat dit uit, zoals een ietwat boerse dame ons voor het dessert trots komt uitleggen. Al hebben we een tweepersoonskamer, in de wat jeugdherbergachtige sfeer voelen we ons weer een beetje als toen we twintig waren en met onze neefjes Jan en Peter door de Schotse Highlands trokken. Mag toch eens?
Van Saint-Privat-d'Allier naar Saugues: langzaam reizen
In Saint-Privat leren we hoe de beweging aan een druk gedeelte van een Compostelaweg eruit ziet: in een doods dorp komen in de namiddag meer dan 100 wandelaars aan, die zich over de overnachtingsmogelijkheden verdelen. Er komt wat leven op de terrasjes. Er wordt gezellig gedineerd, maar het wordt vroeg stil. Als je 's morgens om 8 uur in de ontbijtruimte verschijnt, zijn de meesten al aan het vertrekken, om half negen blijf je bijna alleen achter.
Bij de bakker, de enige handelaar die overleeft, is het nog even druk. Je vertrekt ook. Om 9 uur moet het dorp weer zo goed als dood zijn, tot zes uur later de volgende golf aankomt.
Er begint weer een wandeldag waarop we tientallen anderen telkens opnieuw ontmoeten.
We starten met wat stijging tot aan het gehucht Rochegude. Hier eindigt de Velay en begint de Gévaudan. Even voor 1800 liep hier het "bête du Gévaudan" rond, dat niet alleen een schaapje maar ook al eens een kind lustte. Uiteindelijk werd het beest tegen een hoge beloning uitgeschakeld. Zouden zijn nakomelingen wel eens een Compostelagangertje lusten?
Het weer wordt heerlijk zonnig. We dalen steil af naar Monistrol aan de Allier, een stuk weg waarbij men in de wandelgidsen grote voorzichtigheid vraagt. De Compostelagangers zijn hier, allicht als redders van enig economisch leven in de streek, zo geliefd dat de hoofdstraat Rue des Jacquets heet. Een hele eer toch voor wie Jacques heet, dat er jacquets (bv Paul) en jacquettes (bv Marina) bestaan!
De weg uit de kloof richting Compostela is tegelijk die naar de "Circuit du calvaire", en als je zoiets ziet, weet je al wat er gaat komen ... Het wordt meer dan een uur stijgen, tot weer op zowat 1100 m. Als je boven gekomen bent en over de vallei terugkijkt, weet je wat langzaam reizen is. Met een autowegviaduct zou je hier 2 minuten over doen, nu zijn het bijna 4 uur.
De hoogvlakte waarop we nu komen is echt arcadisch, met de Margeridebergen die voor wat welving zorgen.
De chambre d'hôtes waar we overnachten heeft een eigen gezelligheid. De 10 gasten, onbekenden voor mekaar, zitten aan een tafel. De gastvrouw zit daar ook en laat aperitief, voorgerecht, eiergerecht, groentengerecht, wijn, kaasschotel en dessert aanrukken, door meneer bereid. Er wordt gekeuveld en gelachen. Zonder zwaarwichtigheid zegt iemand het treffend: "La rencontre des autres, c'est ça le chemin." Het is voor ons, liefhebbers van wat minder betreden paden, even aanpassen aan deze nogal specifieke reiscontext. Maar we snappen het tenminste! De rest kan komen.
We zetten vandaag 30 301 stappen, goed voor 20 km.
