Van Arblade-le-Haut tot Arzacq-Arraziguet: zondag in Gascogne
De wegwijzer voor de deur van ons verblijf zegt dat het geen 1000 km meer is tot Compostela. Dat en het mooie weer brengt ons meteen in zondagsstemming - het zal vandaag heel warm worden.
Iets over negenen zijn we al de deur uit. In dit heuvelende land zijn er veel kleine weggetjes waar het ongestoord landelijk fietsen is. Al snel krijgen we het cadeau van deze dag: in de verre verte worden plots de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneen zichtbaar. In Barcelonne kopen we ons zondagsgebak. In de stad Aire-sur-l'Oradour is het tijd voor koffie en wat cultuur: de kathedraal en ook de forse, oeroude Eglise Sainte-Quitterie.
In de namiddag is het wat minder: het wordt nu echt warm. We zijn nu in het departement Landes gekomen, maar wie zich daarbij beboste vlaktes voorstelt, komt in deze uithoek bedrogen uit. Ook hier zijn, voor de veiligheid, de dorpen altijd op de allerhoogste plaats van de heuvel gebouwd, met hun kerkje als een klein fort.
In Miramont-Sensacq staat de hoogstgelegen dorpskerk van de Landes en ... natuurlijk voert onze weg ook daarlangs. En daarbij de warme zon ... Geen wonder dat wat water van de pelgrimskraan zo smaakt.
Even voorbij het dorpje Pimbo met zijn versterkte kerk fietsen we de Pyrenées Atlantiques in, ons laatste Franse departement. Arzacq-Arraziguet verwelkomt ons met een voor het weekend fraai bijgesnoeide laan van platanen. Het is 6 uur, we zijn er!
Van Larressingle tot Arblade-le-Haut: versterkte dorpen op de heuvels
We blijven ons wat suf voelen na het opstaan, maar gelukkig is het al meteen 9° buiten en het zal een warme zomerdag van bij ons worden.
We stoppen nog even in het oude Larressingle, hoog gelegen, zeer klein en stevig ommuurd. Je bent er in de vroege middeleeuwen. Het gaat naar een andere zulke plaats, Montréal, langs de vele wijngaarden van de Armagnac.
Gisteren hadden we een wat zuidelijker route dan de Compostelaweg gekozen, maar we raakten te diep in de heuvels. Dus volgen we nu maar braafjes de wat grotere wegen tussen de plaatsen op de Compostelaweg. Al is het verkeer er niet te druk, we missen er toch de rust om van dorpen en landschappen te genieten. Nu geldt: oppassen voor het verkeer en de helling die na de afdaling volgt telkens zo goed mogelijk op raken met de gemaakte vaart. Gelukkig voelen we dat we wat fietsconditie aan het opbouwen zijn.
In het bisschopsstadje Eauze picknicken we bij het kleinste kathedraaltje dat we ooit zagen en waarvan de toren niet eens zo ver boven de bomen uitsteekt. We raken er maar niet weg, maar tegen 3 uur moet het. Nog een dikke 20 km hellingen fietsen en we komen aan op onze bestemming, een typisch verblijf voor Compostelagangers dit keer. We proberen flink wat te rusten!
Heerlijk helder weer, een zee van licht heel de dag lang! Maar het is maar 3 graden als we ons om 9 uur naar beneden laten rollen van de heuvel waarop Gramont ligt. En zo rollen we meteen een ven de kleinste Franse departementen (Tarn-et-Garonne) uit en een ander, de Gers, in. Tegelijk komen we in de regio Gascogne. Klinkt toch heel zuidelijk, he?
De wegenwerkers van dit departement blijken nijvere lui: vele km lang hebben zij op de route die we volgen alle gaten in de weg met bitume toegegoten en tegelijk kunstig van grind voorzien. Het wordt vooral gezellig als die kleverige steentjes aan de binnenkant van je spatbord blijven plakken. Gelukkig halen we de werkers na een tijdje in: nu wel gaten, maar tenminste geen plak meer.
Na Saint-Clair komen we in een streek waar de vrolijke gele kleur van het koolzaad overheerst. In Lectoure bekijken we de kathedraal van Saint-Gervais en Saint-Protais (Sint Gervaas wellicht in het Nederlands, het tweede weten we niet zo goed - alleszins geen naam die je je zoon geeft). Het is er markt en we lopen flink, met stalen blik, langs het belangrijkste streekproduct hier: de flessen Armagnac. Door streekkaas en een magnifieke coeur-de-boeuf tomaat laten we ons wel verleiden. Bij de picknick in het versterkte dorp Terraube blijkt dat een goede keuze te zijn geweest.
We hadden op de abdij van Flarant gemikt, maar we gaan trager vooruit dan we hoopten, fietsen dan ook nog verkeerd en draaien dan maar braafjes naar de klassieke Compostelaroute terug. Zo komen we langs het gezellige Condom-en-Armagnac, waar de 4 musketiers het kathedraalplein opvrolijken - d'Artagnan was van de Gers, zo krijgen we als uitleg.
Nog maar wat klimmen en heel even dalen en we komen bij Larressingle, weer een versterkt dorp. Het is 6 uur geworden en we zijn blij dat we er zijn.
Na het avondeten biedt onze gastvrouw een Armagnac aan - een Compostelaganger mag toch niet zomaar weigeren?
Bij het vertrek uit Moissac stoppen we even bij de Pont Napoléon over de Tarn. Van daaruit is er voor fietsers een stukje "voie verte" dat ons over het jaagpad van het oude Canal de la Garonne voert. We komen langs een aantal sluizen, terwijl we even links van ons ook de Tarn zien liggen, wat later de Garonne em nog wat later het Canal de Golfech. Het is gemakkelijk trappen, maar na zo een 15 km moeten we echt wel naar het zuiden draaien of we zouden nog in Bordeaux uitkomen. Een brug brengt ons tegelijk over het mooie oude en het er kaal uitziende nieuwe kanaal, wat verder steken we de Garonne over. Het is altijd een stap, weer zo een belangrijke rivier passeren.
Aan het marktpleintje van Auvillar is het mooi als in een prentenboek, vooral door de magnifieke 18de-eeuwse korenmarkthal. Alleen is er geen enkel teken van leven. Is hier een A of B-bom gevallen? Gelukkig kennen we het Franse platteland al een beetje. We picknicken op deze mooie plek, maar vinden het toch gezellig als we na 10 minuten een kat en vervolgens een hond zien en als wat later zelfs een koppel in een autootje passeert.
Het is nog een zestal dorpen fietsen tot onze bestemming, door een vruchtbare streek met vele oude gehuchten en wat vreemde, op een puntige klokkenmuur uitlopende kerktorens. De hellingen zijn soms pittig en de wind durft al eens kopwind te zijn. De schwung gaat er dus wat uit en we zijn blij als we tegen 5 uur de dorps-auberge ban het historische Gramont bereiken.
Op onze 61ste reisdag houden we het bij een halve-dagrit: een eerste causse over, even langs een valleitje en dan nog anderhalf uur steil bergop en lang bergaf tot Moissac. De koele wind houdt ons helemaal in conditie. We fietsen door het "Pays des serres", wat niet op glazen kassen slaat, maar op de lange strepen kalk die hier en daar voorkomen. Om het helemaal misleidend te maken spant men in deze fruitstreek ("terroir de la reine claude") nogal wat plastic over de meloenplantjes, tussen de druivelaars met eetdruiven en langs de fruitboompjes.
Zoals verhoopt zijn we al op de middag in de traditionele Compostelastopplaats Moissac. Als enige gasten in ons pelgrimsverblijf worden we weer warm en persoonlijk, en zelfs met palmen en bloeiende blauwe regen ontvangen. Gisteren zijn we al in het departement Tarn et Garonne gekomen en om dat te bewijzen loopt het pittoteske Garonnekanaaltje aan onze deur voorbij.
En dan naar de abdijkerk van Saint-Pierre: de kloostergang wordt hier zonder veel bescheidenheid "le plus beau du monde" genoemd, het romaanse timpaan "la porte du ciel". Maar ze stellen niet teleur. Christus houdt het Boek des Levens in de hand, een aantal ouderlingen - die het leven toch al wat zouden moeten kennen - kijken verbaasd naar Hem op. Dit is voor ons een plaats om even extra stil te staan. We denken aan twee fijne mensen die pas overleden zijn, aan de erg zieke vader van een vriendin en aan de bekommernissen die onszelf bezig houden. We markeren dat met vier brandende kaarsjes.
Er blijft tijd voor rust in ons stemmige verblijf.
Van Cahors tot Lauzerte: door de Quercy ... blanc?
Over de 14de eeuwse Pont Valentre verlaten we Cahors. De hellingen die je op moet om vanuit de meander van de Lot tot op het karstmassief te geraken, brengen ons even van de wijs, en ook van de fiets. We zijn al (te) vlug aan uitblazen toe. Maar de hoogtes bieden veel afwisseling en kleurige verrassing: we komen langs wijngaarden die uit felgele stroken paardenbloemen bestaan met nog kale wijnstokken ertussen en door nogal spookachtige heuvels met gedrongen, bemoste, nog kale eiken. Even later voelen we aan de cactussen en palmen die er al eens staan het zuiden weer wat nader komen en ook de dorpsstraat van Lascabanes oogt zeer Occitaans.
De eigenlijke Quercy blanc zal wel wit zijn als sommige akkers pas geploegd zijn, maar wij zien vooral een zeer vruchtbaar landbouwgebied met knalgroen jong graan, felgele koolzaadvelden en rijke, altijd van een toren voorziene herenboerderijen, waar nu soms ganzen gekweekt worden.
Onze bestemming Lauzerte, hoog op een heuvel, is van ver te zien. Al logeren we enkele kilometers buiten het stadje, we doen toch de moeite ons tot helemaal boven te begeven om de Eglise Saint-Barthélémy en het oude marktplein te bekijken. De plaats ligt op de Compostelaroute en hier en daar zie je al een bezoeker, altijd een Compostelaganger. Wijzelf fietsen het stadje weer uit, vanavond frissen we in de B & B van Paul en Sue ons Engels wat op.
Het is bij vertrek maar 7° en het zal er in de zon 27 worden, goed dat alle laagjes (regenjasje, jasje, trui) uit kunnen. We fietsen verder doorheen de eerst wat smallere, daarna brede valleien die de Célé en de Lot uit het kalksteenplateau hebben gesleten, gewoonlijk lichtjes bergaf, een makkelijke manier om vooruit te komen!
Het is niet de eerste keer dat we in de vroege lente fietsen, maar toch weet ook de vallei van de Célé ons met haar hoge rotsen, vele bloesems, vele tinten van zilver en de eerste zwemen van groen te betoveren. Even voorbij Cabrerets, een "halte de Compostelle", mondt de Célé uit in de Lot. Die volgen we tot Cahors, met 20 000 inwoners waarschijnlijk de kleinste departementshoofdstad van Frankrijk.
We komen al om drie uur aan en hebben alle tijd om, zoals de pelgrims van vele eeuwen, over de Pont Valentre te stappen. In de Saint-Etiennekathedraal worden we door twee dames hartelijk ontvangen. We kunnen er de magnifieke nieuwe glasramen bekijken, door ene Gerard Collin ontworpen met de computer. In de kruisgang aan de kathedraal kijkt een middeleeuws Compostelaganger ons wat minder gelukkig aan. Wijzelf houden het opgewekt.
Bij het vertrek uit Moissac stoppen we even bij de Pont Napoléon over de Tarn. Van daaruit is er voor fietsers een stukje "voie verte" dat ons over het jaagpad van het oude Canal de la Garonne voert. We komen langs een aantal sluizen, terwijl we even links van ons ook de Tarn zien liggen, wat later de Garonne em nog wat later het Canal de Golfech. Het is gemakkelijk trappen, maar na zo een 15 km moeten we echt wel naar het zuiden draaien of we zouden nog in Bordeaux uitkomen. Een brug brengt ons tegelijk over het mooie oude en het er kaal uitziende nieuwe kanaal, wat verder steken we de Garonne over. Het is altijd een stap, weer zo een belangrijke rivier passeren.
