|
In Saint-Privat leren we hoe de beweging aan een druk gedeelte van een Compostelaweg eruit ziet: in een doods dorp komen in de namiddag meer dan 100 wandelaars aan, die zich over de overnachtingsmogelijkheden verdelen. Er komt wat leven op de terrasjes. Er wordt gezellig gedineerd, maar het wordt vroeg stil. Als je 's morgens om 8 uur in de ontbijtruimte verschijnt, zijn de meesten al aan het vertrekken, om half negen blijf je bijna alleen achter.
Bij de bakker, de enige handelaar die overleeft, is het nog even druk. Je vertrekt ook. Om 9 uur moet het dorp weer zo goed als dood zijn, tot zes uur later de volgende golf aankomt.
Er begint weer een wandeldag waarop we tientallen anderen telkens opnieuw ontmoeten.
We starten met wat stijging tot aan het gehucht Rochegude. Hier eindigt de Velay en begint de Gévaudan. Even voor 1800 liep hier het "bête du Gévaudan" rond, dat niet alleen een schaapje maar ook al eens een kind lustte. Uiteindelijk werd het beest tegen een hoge beloning uitgeschakeld. Zouden zijn nakomelingen wel eens een Compostelagangertje lusten?
Het weer wordt heerlijk zonnig. We dalen steil af naar Monistrol aan de Allier, een stuk weg waarbij men in de wandelgidsen grote voorzichtigheid vraagt. De Compostelagangers zijn hier, allicht als redders van enig economisch leven in de streek, zo geliefd dat de hoofdstraat Rue des Jacquets heet. Een hele eer toch voor wie Jacques heet, dat er jacquets (bv Paul) en jacquettes (bv Marina) bestaan!
De weg uit de kloof richting Compostela is tegelijk die naar de "Circuit du calvaire", en als je zoiets ziet, weet je al wat er gaat komen ... Het wordt meer dan een uur stijgen, tot weer op zowat 1100 m. Als je boven gekomen bent en over de vallei terugkijkt, weet je wat langzaam reizen is. Met een autowegviaduct zou je hier 2 minuten over doen, nu zijn het bijna 4 uur.
De hoogvlakte waarop we nu komen is echt arcadisch, met de Margeridebergen die voor wat welving zorgen.
De chambre d'hôtes waar we overnachten heeft een eigen gezelligheid. De 10 gasten, onbekenden voor mekaar, zitten aan een tafel. De gastvrouw zit daar ook en laat aperitief, voorgerecht, eiergerecht, groentengerecht, wijn, kaasschotel en dessert aanrukken, door meneer bereid. Er wordt gekeuveld en gelachen. Zonder zwaarwichtigheid zegt iemand het treffend: "La rencontre des autres, c'est ça le chemin." Het is voor ons, liefhebbers van wat minder betreden paden, even aanpassen aan deze nogal specifieke reiscontext. Maar we snappen het tenminste! De rest kan komen.
We zetten vandaag 30 301 stappen, goed voor 20 km.
|
