We verlaten Ars in de morgennevel. Een bord langs de tertiaire weg die we volgen, maant ons aan voorzichtig te zijn omdat er gejaagd wordt. Ja , hoe fiets je eigenlijk behoedzaam door die witte nevelslierten als je schoten in de verte hoort? Maar de zon is er vandaag al vlug, zodat we het parklandschap dat ontstaan is door de aanleg van ruime golfterreinen goed kunnen bekijken.
Zijn die roestkleurige bomen lariksen in herfsttint?
Globaal is dit een eentonig gebied, maar op een zo mooie dag verrassen zelfs de kolen met hun bijzondere kleuren. Ook vandaag zien we langs de weg een elektronische snelheidsmeter. Nadat het een vorige keer mislukte om de aanduiding van de snelheid waarmee Marina langs fietste op de gevoelige plaat vast te leggen, proberen we of het fotograferen van het oplichtend cijfer nu misschien lukt. En inderdaad, deze keer een betere foto, toch?
Op een zo warme allerheiligendag riskeert je oordeel vertroebeld te worden, maar we moeten nu toch maar eens uitmaken waar in Frankrijk het Zuiden nu echt begint. In Mâcon (volgens een vroegere kennis uit Mâcon), in Moulins (volgens een ver aangetrouwd familielid wonende in Moulins) of in Lyon (volgens onze vriend Herman, die wel in Frankrijk maar niet in Lyon woont)? We beslissen het met Herman eens te zijn en leggen dit moment van voortschrijdend inzicht vast op een selfie met zonnebloemen. (Dat Marina op de foto lacht als een boer die kiespijn heeft, heeft echt niets te maken met de toekenning van de prijs aan Herman.)
In Miribel eindigt het plateau van de Combes en zien we in de diepte de Rhône naar Lyon trekken, waar hij (veel later dan wij) de Saône zal ontmoeten.
Dan volgt een korte steile afdaling en rijden we Lyon langs het grote stadspark binnen. Op de 10 km 'voie verte' die volgen, worden we verrast door de vele honderden fietsers.
Tegen vijven komen we aan in onze chambre d'hôtes in de hoog gelegen historische wijk Croix-Rousse.
We fietsten vandaag 46 km. Morgen bekomen we een dagje in Lyon.
Op onze 32ste reisdag zijn we door Bourgondië heen, we komen in het gebied Rhône-Alpes. We draaien de noordelijke Beaujolaissstreek uit om door zo vlak mogelijk gebied verder zuidwaarts te geraken. Tegen het vertrek komt nevel opzetten, die alleen maar dichter wordt naargelang we ons verder bergafwaarts naar de Sâone laten rollen. Een beetje gevaarlijk toch!
Bij de oversteek van de Sâone komen we in het departement Ain terecht. Al vlug merken we dat deze naam, in het juiste ritme telkens herhaald, zeer geschikt is bij het omhoog fietsen van de vele, soms gemene hellingen. Terwijl we in Mogneneins de Calvarie bewonderen, die aan de ene kant Christus op het kruis toont, aan de andere kant Maria die Jezus zoogt, breekt eensklaps de zon door. De Combes, de zuidelijke Bresse, waar we doorheen fietsen, is een flink golvende, wat archaïsche landbouwstreek, die ons aan het mooie Waals-Brabant doet terugdenken. Al vlug gaat het naar de door het weerbericht beloofde 20 graden. Wat kunnen we anders doen dan, na een picknick in indian summer landscape, al fietsend van het heerlijke weer te genieten en samen de vier regels uit 'l'Éte indien' te zingen die we kennen?
Niet al te laat bereiken we Ars, waar midden 19de eeuw de heilige Jean-Marie Vianney leefde, 'le saint curé de Ars'. We rollen onze fietsen binnen bij onze gastvrouw voor vannacht. Even later betreden we de basiliek langs de smalle 'porte de la miséricorde' die Jean-Marie Vianney liet installeren om grote zondaars discreet naar binnen te laten komen. In dit 200ste jaar na zijn priesterwijding werd ze speciaal geopend. Goed voor ons! Vandaar gaat het naar het woonhuis van de eenvoudige dorpspastoor, die patroonheilige van de priesters werd.
We gaan slapen met een wijsheid van de saint curé:"De fouten die we maken, zijn slechts zandkorreltjes vergeleken bij de berg van Gods barmhartigheid."
Cluny is een plaats waar je de geschiedenis vóelt. Vanuit het Benedictijnenklooster hier, gesticht in 910, werden rechtstreeks en onrechtstreeks wel 1000 andere kloosters gesticht. 900 jaar later werden het klooster en de machtige abdijkerk door de Franse staat voor de stenen verkocht. Slechts een vijfde van de kerk bleef uiteindelijk staan, maar dat maakt wel indruk. "Dat het maar 200 jaar geleden is dat zoiets kon gebeuren, ongelooflijk toch,"zegt onze gastvrouw. Ze is 85 jaar en ze houdt er nog dit jaar mee op, we behoren tot haar laatste klanten. Afgaande op de leeftijd van enkele hoteliersters/chambres d'hôtes-uitbaatsters gaat men in Frankrijk wel erg laat met pensioen. We beginnen ons al wat bezwaard te voelen, tot onze gastvrouw vertelt dat ze ook graag naar Compostela getrokken was, "maar eerst was er teveel werk en nu ben ik te oud."
We maken het in Cluny toch niet te lang, want er ligt een moeilijker stukje 'voie verte' voor ons. Nu ook lezen we pas goed dat de fietstunnel du Bois Claire, waar we doorheen moesten, sedert 15 oktober gesloten is omwille van de vleermuizen die er overwinteren. Om die diertjes niet te storen, moeten we de weg over de heuvelkam nemen. Een flinke klim, die in de dagplanning niet voorzien was. Hoewel de zon lekker schijnt, krijgen we een kille wind op kop. Zo een traject waarin je blij bent zeker niet teveel ondergoed te hebben meegenomen, wat de mensen die je van dichtbij passeert ook mogen denken... Het verweerde zwarte bord "Col du Bois Clair" is echt geen juweel, maar wij zien het heel graag!
Langs het plots in alle glorie opduikende Berzé-le-Châtel gaat het vele km omlaag in de richting van Mâcon. Voorbij de karakteristieke Roche de Solutré in de verte draaien we zuidwaarts de Beaujolaisstreek in. Anders dan de wijnflesetiketten, die ze altijd in één adem noemen, wijst de wegwijzer naar Puilly én Fuissé en meteen gaat het weer steil bergop. We worden al wat moe. Toch maakt het landschap met zijn schitterend verkleurde wijngaarden alles goed .
Maar tussen Fuissé en Saint-Veran toont de Michelinkaart kleine pijltjes op de weg. Het wordt weer dikwijls fiets duwen ... Hoog boven het dorp worden we wel beloond met een magnifiek uitzicht.
Met warm avondlicht bereiken we Saint Amour-Juliénas. We zijn kapot, zoals dat heet. Maar is, wanneer de zon achter de wijnbergen verdwenen is, Saint Amour niet de beste plaats die men zich kan dromen?
Wanneer we in de Moulin Madame het gordijn opentrekken, straalt de zon al. We volgen de hele dag de 'voie verte Bourgogne du sud', aangelegd op een oud spoorwegtraject. Het is een gemakkelijke, goed verzorgde en druk gebruikte route. Praktisch iedereen die je kruist roept je een vriendelijk bonjour toe. We kruisen zelfs een oudere man met rugzak die met zijn wat verwilderde baard en dito blik wel eens een Compostelaganger op zijn retour zou kunnen zijn.
In Givry is er markt. Als we ons luidop afvragen waar we onze fietsen veilig kunnen achterlaten terwijl we wat beleg gaan kopen, stelt een vriendelijke Nederlander die ons hoort voor er even op te letten. Hij is hier bloembollenverkoper en vertelt dat hij ook naar Compostela getrokken is. Hij was drie jaar van huis doordat hij onderweg bleef hangen wanneer hij dat wou. Misschien schieten wij dan toch nog niet zo slecht op?
Het verse geitenkaasje dat we kochten, smaakt heerlijk bij een zonnige picknick. Bij dit weer schitteren de gouden wijnstokken in de zon. We passeren het kasteel van Cormarin en denken aan onze vrienden Mieke en Dirk, die ons hier enkele jaren geleden naartoe brachten.
We passeren in Taizé, tijd om aan onze vriend Roel te denken. Het geeft een warm gevoel te zien hoeveel honderden jongeren hier weer zijn. Aan het onthaal vragen we een stempel in ons pelgrimsboekje en worden we meteen uitgenodigd om te avondeten, de avondviering van 8 uur bij te wonen en te overnachten. Maar we hebben in Cluny geboekt en houden het bij nog een stop aan het graf van de nu juist 100 jaar geleden geboren Frère Roger.
Onze 29ste reisdag is pas de tweede met slecht weer: het regent bijna van aan het vertrek uit Beaune tot de aankomst bij Givry. We volgen eerst de 'voie verte des vignes', heuvel op heuvel af en zeer goed bewegwijzerd door de wijngaarden en dorpskernen. Ze volgen mekaar zeer snel op: pas ben je Beaune uit en je bent in Pommard. Pommard uit zie je Volnay al liggen. En zo volgen nog Meursault, Puligny-Montrachet en Chassagne-Montrachet. Aan de geel en oranje kleurende wijnstokken zijn na de oogst nog wat kleine trosjes blijven hangen. Op die manier kan het om in elk van de gemeenten rustig te proeven. En zo doen we het ook. Onnodig dus dat boven een van de fietswegwijzers een afbeelding van een Sint-Jacobsschelp Compostelagangers eraan herinnert dat ze ook hier hun fatsoen moeten houden.
Minder fatsoenlijk is men in het cafeetje op de markt van Meursault, waar men voor een café au lait zonder verpinken 4 euro aanrekent. En dan vertelt een bord tegen de muur van datzelfde cafeetje dat men de koffie hier aanrekent naargelang de vriendelijkheid van de klant. Ow, geen fatsoen gehouden?
Vanaf Chagny volgen we even het Canal du Centre naar het oosten. Hoge sluizen volgen mekaar hier snel op. Nog even door een bosgebied en we komen uit op de 'voie verte' die ons morgen naar Taizé en Cluny zal brengen. Ruim vóór vier uur arriveren we al in ons historische verblijf. Nu uitblazen en vooral opdrogen!
In het wat duurdere toeristenstadje Beaune vonden we toch een voor Compostelafietsers prima hotelletje. De altijd glimlachende uitbaatster dateert al nét niet meer uit de 19de eeuw, de meubels waarschijnlijk nog net wel. Maar alles zit netjes in de verf. We veroorloven ons hier een dagje rust. Aan een bezoek van een van de vele caves begeven we ons niet, je kan hier zo ook een gezellige dag beleven (en de wijn van wel een 20-tal dorpen in de streek per glas bestellen).
We bekijken de kerk van Notre-Dame en krijgen aan het onthaal van het beroemde Hôtel-Dieu (Hospice de Beaune), waar men het wel zo gemaakt heeft dat men zonder betalen van het gebouw niets ziet, een mooie stempel in onze pas. Uitleggen dat we het gebouw een paar jaar geleden al bezocht hebben en dat dus liever niet overdoen hoeft niet eens. Binnensluipen langs het achtergedeelte van het complex, waar zich nu een hospice in een iets modernere betekenis bevindt, levert toch nog een foto voor de blog op van het fraai betegeld dak. Het glaasje Saint-Véran en Pommard achteraf op het welslagen van onze halvelingse rooftocht smaakt des te beter.
Van Champdôtre naar Beaune: de sexten in de abdij
We vertrekken tijdig uit Champdôtre. Zoals ook de vorige dagen is de voormiddag nevelig maar niet koud. Een snelheidsmeter bij de ingang van een van de drie dorpjes die zich Tart noemen (telkens met iets anders erbij) meldt ook de snelheid van de fietsers. We zien een kans om het thuisfront te bewijzen hoe kwiek wij hier wel over godverlaten wegen zoeven. De installatie toont een kleurige 21. Mooi toch? Maar wat blijkt? Op de foto is daar niets van te zien! Zo wordt pelgrimsijdelheid bestraft. Niet meer dan terecht.
Na een flinke rit door de bossen bereiken we kort na het middaguur de abdij van Cîteaux. We zijn dus op tijd om aanwezig te zijn in de sexten, de gebeden op het zesde uur van de monnikendag. Een kwartiertje voedsel voor de ziel op een stilteplaats. Bij het buitenkomen straalt de zon ons tegemoet. Een dame waarmee Paul even en babbel deed roept ons bij het wegfietsen "Buen camino!" achterna.
Na de middag gaat het verder zuidwestwaarts, tussen vele tinten van groen en geel. Bij het naderen van Beaune komen we tussen de wijngaarden. In de verte wenken de heuvels van deze wijnstreek.
Bij het binnenrijden zien we op grote elektriciteitsmasten vele honderden zwaluwen die zich verzamelen. Wanneer we wat later in het stadje een glaasje wijn drinken, is het prachtig om zien hoe ze telkens weer in enorme vluchten overcirkelen. Trekken ze morgen met z'n duizend naar het zuiden? Dan volgen wij ze nog een tijdje.
Op onze 32ste reisdag zijn we door Bourgondië heen, we komen in het gebied Rhône-Alpes. We draaien de noordelijke Beaujolaissstreek uit om door zo vlak mogelijk gebied verder zuidwaarts te geraken. Tegen het vertrek komt nevel opzetten, die alleen maar dichter wordt naargelang we ons verder bergafwaarts naar de Sâone laten rollen. Een beetje gevaarlijk toch!
