We hebben een rustige week achter de rug. Een hele week zonder chemotherapie. Heerlijk! Bovendien moest Nicolas voorlopig ook minder pillen innemen. Op zaterdag en zondag moest hij zelfs helemaal geen pillen slikken. (Dat was sinds de start van de behandeling nog niet gebeurd.) En als we allemaal samen waren, was er toch ook een beetje vakantiegevoel. Zo keken we naar de Ronde van Frankrijk, gingen we een paar keer naar de tennisclub, aten we gezellig samen en keken daarna tot ’s avonds laat naar een film op TV…

Zondagvoormiddag zijn Marleen en ik met Michael en Nicolas gaan tennissen op Runkst. (Stephanie wilde liever thuisblijven om te chatten.) Het was fijn om zo met elkaar te spelen. Er werd veel gelachen en na de wedstrijd hebben we met de kinderen een glaasje gedronken op het terras. In de namiddag zijn we nonkel Dirk gaan bezoeken. Die heeft een paar weken geleden zijn achillespees afgescheurd en ligt sinds toen in de gips. Tot onze schaamte waren we er nog niet toe gekomen om hem eens te bezoeken.

Maandag waren alle kinderen thuis, want er was geen sportkamp deze week. Marleen en ik moesten gaan werken, maar gelukkig voor ons was Marijse terug. Ze had een paar ontspannende dagen aan zee gehad en had haar batterijen terug wat kunnen opladen. We hadden gisteren bij nonkel Dirk en tante Ludwine afgesproken dat Ruben (neef) met Nic mocht komen spelen. Rond de middag was hij er al. Met hun drieën (Michael, Nicolas en Ruben) hebben ze dan een aantal voetbaloefeningen gedaan, want zaterdag zouden de trainingen op STVV hernemen en Nic had weinig of niet gevoetbald tot nu toe. Hij had ook toegegeven dat hij wat twijfels had om terug te gaan trainen. Hij wist niet goed wat hij nog zou kunnen en had een beetje schrik dat hij zijn oude niveau niet zou kunnen halen.

Dinsdag verliep min of meer gelijkaardig. Ruben was terug daar en Nic heeft terug voetbaloefeningen gedaan. ’s Avonds had Marleen afgesproken om te tennissen met een paar vriendinnen. Stephanie en Nicolas moesten op hetzelfde ogenblik ook een dubbel spelen met Dirk en Jill. Michael en ik gingen mee om te kijken. Het was een warme, zomerse avond, zodat we na de tennis nog lang op het terras genoten hebben van het mooie weer.

Ook op woensdag deed Nicolas zijn voetbaloefeningen, maar hij had nadien zo veel pijn in zijn enkels dat hij in een emmer met koud water ging zitten. Marleen had een afspraak om ’s avonds bij Carla op de powerplate te oefenen. Nicolas had van de gelegenheid gebruik gemaakt om mee te gaan. Hij kreeg van Carla een aangepaste kinébehandeling met o.a. stroomstoten op zijn enkels. Voor donderdag en vrijdag werd er nog een behandeling gepland.

Nicolas moest donderdag al vroeg naar Leuven gaan voor een aantal onderzoekingen als afsluiting van het intensieve chemoblok. Marleen ging met hem mee. Ze vertrokken al om 6u30. Er werd bloed afgenomen en in de loop van de voormiddag ging hij nog maar eens in slaap voor een beenmergpunctie. Dan nog een longfoto en daarna mochten ze weer naar huis. Ik kreeg rond 12u een telefoon dat alles goed was verlopen. De longfoto was in orde, maar zijn bloedwaarden waren nog steeds laag. (Hij had nog altijd bloedarmoede en te weinig witte bloedcellen.) De uitslag van de beenmergpunctie zouden we pas later krijgen. We kregen ook een afspraak voor een besprekingsraadpleging op maandag 27-07-09.

Dimitri kwam vrijdagvoormiddag Nicolas halen voor een uurtje tennis. Hij had Jules ook gevraagd, zodat de twee jongens tegen elkaar konden tennissen. Achteraf zei Dimi dat Nicolas goed gespeeld had. Nic had blijkbaar minder last van zijn enkels, zodat zijn verplaatsing op het veld weer wat beter werd.

Zaterdag was het dan zover. Om 10u30 werden we in St. Truiden verwacht voor een eerste voetbaltraining. Om hem een hart onder de riem te steken, waren Marleen en ik mee naar daar gegaan. De nieuwe trainer en een paar spelers waren nog op verlof, maar er waren toch 11 spelers aanwezig, waaronder 3 nieuwe jongens. Nicolas viel natuurlijk op! Niet alleen omdat hij nog steeds de grootste van zijn ploeg was, maar vooral omdat hij er bleek uitzag door de bloedarmoede -tegenover de andere zongebruinde jongens- en natuurlijk door zijn kale hoofd. De training duurde bijna 2 uur en Nic deed ze helemaal uit. Je zag dat hij conditioneel zwak was en dat hij te weinig kracht had om hard te trappen, maar je zag ook dat hij zich amuseerde en dat hij nog steeds balgevoel had. Na de training was Nicolas doodmoe, maar ook blij dat het nog redelijk was meegevallen. Hij keek zelfs al uit naar de volgende training, nu maandag.

Zaterdagavond zijn we onder ons vijven naar de stad gereden om iets te eten. We kwamen uit in de Karakol, waar we lekker gegeten hebben en  een fijne avond hadden met de kinderen.

19-07-2009, 21:54 Geschreven door Guy