geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
20-03-2009
benieuwd
Weer "een honderd" die gesneuveld is. De eerste keer sinds juli vorig jaar, zal ik terug meer dan 100 kilometer op een maand gelopen hebben. Met m'n training van vandaag kom ik voor deze maand nu al boven de 100 km uit. Een leuke opsteker. Het was trouwens allemaal rozegeur en maneschijn vandaag. Eén enkel dagje verlof kan soms zo'n wereld van verschil maken om een weekschema al dan niet gemakkelijk af te werken. Een dag kan niet mooier beginnen als je vóór tien uur 's morgens al een zwemtraining van 2km en een looptraining van 13 km achter de rug hebt en daartussen je kleine spruit nog naar school hebt kunnen brengen. Alhoewel ik me, net voor m'n looptraining, wel even afvroeg of ik geen problemen zou krijgen om 2 km te zwemmen en 13 km te lopen op m'n nuchtere maag. Die 13 km was dan bovendien nog een intervaltraining met 15 snelle stukken van 1 minuut erin. Toch ging het de ganse training best goed. In het begin gingen de versnellingen tussen 4:00 en 4:15 per km. Na een vijftal versnellingen tussen 3:45 en 4:00 per km. Uiteindelijk heb ik er dus niet de minste last van gehad. Het was dan wel niet te verwonderen dat m'n ontbijt nog net iets beter smaakte dan gewoonlijk. Morgen staat alleen de techniektraining zwemmen op het programma. Voor de rest zal het sporten worden in de tuin ;-) Maar zondag ... dan is het bingo. M'n eerste wisseltraining, jawel. Dank u wel coach ;-) 's morgens met de club gaan fietsen en zorgen dat de loopschoenen klaar staan, tegen dat ik thuis kom. Dat zijn de trainingen waar ik het als triatleet allemaal voor doe: af de fiets en schoenen aan. Dat is potverdorie meer dan zes jaar geleden. Ik verwacht er niet veel van, maar ik ben tegelijkertijd toch ongelooflijk benieuwd hoe het me zal vergaan.
In alle stilte heb ik vanmorgen in het Sinbad een nieuw persoonlijk jubileum gevierd. Het moet zo rond kwart na zeven geweest zijn. M'n eerste 100 zwemkilometers sinds m'n triathlon start in augustus vorig jaar. En als klap op de vuurpijl zwom ik nog eens een 100 meter, zonder pull buoy nota bene, in 2:03. Rudi had na de techniektraining van zaterdag immers gezegd dat ik af en toe eens in 't oog houden welke tijden ik zwom. Om te kunnen zien of er progressie in zit. Daarom heb ik maar meteen de daad bij het woord gevoegd. En met een resultaat waar ik op dit moment best tevreden mee ben. What's next? Sneller zwemmen natuurlijk, want anders? Daar zal natuurlijk nog heel veel geduld, maar vooral nog heel wat trainingskilometers voor nodig zijn. Dus the only way is up. Op naar de 1.000 ...
Na negen looploze weken die begonnen in augustus vorig jaar: - knoopte ik in oktober terug aan met loopweken met twee trainingen van 5 km. - Na drie weken werden de 5 km trainingen 7 km trainingen. - Drie weken later werden de 7 km trainingen 10 km trainingen. - In januari deed ik voor het eerst terug een training van een volledig uur. - In februari begon ik opnieuw te trainen met schema's van Rudi en Mieke en deed ik voor het eerst opnieuw versnellingen. - Even later begon ik met één training per week die thuis vertrekt en toekomt zodat ik 4 km op de weg liep en niet de ganse training op de Finse piste. - Daarna deed ik voor het eerst drie trainingen in één week. - In februari bleven alle loopweken nog onder de 30 km, maar gingen sommige versnellingen wel al onder de 4:00 per km. - In maart liep ik voor het eerst 30 km per week. - Eén keer daarna ook eens 40 km op één week. - Deze week deed ik twee trainingen met vertrek en aankomst thuis. - De snelheid van m'n extensieve trainingen schommelt tussen 5:00 en 5:20 per km aan een hartslag rond de 125. Als ik het zo bekijk - en al zeg ik het zelf - heb ik de voorbije maanden rustig en heel verstandig m'n looptrainingen opgebouwd. En voor het eerst sinds zeven maanden groeit het vertrouwen dat ik op 2 augustus, zelfs na 90 km fietsen, nog een redelijk deftige halve marathon uit m'n benen ga kunnen schudden.
Net op het moment dat je denkt dat het beter zou geweest zijn te leren vissen i.p.v. te leren zwemmen. Net op zo'n moment komt een goede training eraan. Of ze echt goed was, dat weet ik natuurlijk niet. Maar ze was in ieder geval goed voor "de moral". Vanmorgen lag ik met nog twee andere zwemmers in een baan. Mijn eerste 600 meters zwom ik met vinnen. Niet zo verwonderlijk dat ik dan met voorsprong de snelste van de drie was. Als m'n beenslag goed gaat met vinnen, ga ik echt wel snel vooruit .... voor mijn doen. Dan lijkt het bij elke lengte of het zwembad te kort is ;-) De volgende 800 meter gingen, afwisselend per 100 meter, met en zonder pull buoy. Ook de eerste 100 meter met pull buoy stak ik beide zwemmers nog steeds één voor één voorbij. Ook al hangt dat meer af van hun snelheid dan die van mij. Het is toch af en toe leuker om zelf eens een zwemmer voorbij te kunnen steken, dan constant voorbij gezwommen te worden. Ik heb ondertussen al ontdekt dat een ongeschreven wet in het zwemmmen zegt dat als je met twee zwemmers tegelijkertijd de kant aantikt, dat je de snelste laat voorgaan. Awel, dat was nu tof dat ik vanmorgen in "mijn baan" steeds werd voorgelaten. Volkomen terecht trouwens. Want tot mijn grote verbazing zwom ik ook de 100 meters zonder pull buoy nog als snelste. Ik heb dan maar wijselijk m'n horloge niet in het oog gehouden om niet te weten hoe traag ik eigenlijk zwom ;-) Maar dat deed nu echt even niet terzake vanmorgen. Nog meer tevreden en voldaan dan gewoonlijk, stond ik even later onder de steeds verkwikkende douche. Denkende dat dat vissen misschien toch niets voor mij zou zijn. Te saai en vooral te weinig beweging. Bij mij dan toch ;-) Die gedachte van dat vissen zal zeker nog wel terug komen. Misschien zaterdagmiddag al tijdens de techniektraining met Rudi en Mieke. Als ik merk dat ik alles weer net verkeerd doe. Dat zou bij een techniektraining vissen toch anders zijn ;-)
Wat een week. Het moet zijn dat ik langzaam maar zeker oud word. Veel meer dan vroeger blijven business trips dagenlang in m'n lijf zitten. Het was nu wel twee keer bingo. Een trip naar Nederland valt best meer. Maar naar Duitsland 1.000 km heen en terug is niet direct iets om je week uitgerust mee te beginnen. Bovendien ook nog eens twee keer in dezelfde week 's avonds op stap. Donderdagavond naar Alex Agnew. Mééga grof, maar wel mééga goed trouwens. En gisterenavond naar Keulen voor een zoveelste prachtoptreden van Marc Almond. Een mens moet er wat voor hebben om zich te amuseren. Do I need to say more? Hoe ik er deze week in geslaagd ben om m'n voorgeschreven trainingschema af te werken, weet ik eigenlijk zelf niet. Het was trouwens een loopweek van 40 km. Dat was al geleden van juli vorig jaar dat ik in één week nog eens zo'n kilometeraantal bijeen liep. Hoera voor mezelf. Záálig. Ook al voelde ik me redelijk vermoeid vanmorgen. Het ging eigenlijk best goed. De derde looptraining deze week. Goed voor 15 km aan 5:02 per km met een gemiddelde hartslag van 125. Dat is potverdorie zoals in "the good old days" ;-) Wat een rotweer vanmorgen. Nog een geluk dat ik besloten had om zaterdagmorgen te gaan fietsen. De bedoeling was 80 km heuvelend met af en toe een intensieve klim. Daarom had ik niet veel andere keuze dan richting Temse-Tielrode-Elversele-Waasmunster te rijden. Op voorhand had ik het gevoel dat, om puur wat beklimmingen te gaan doen, 80 km wel redelijk veel zou zijn. Maar het viel al bij al goed mee. Het werden uiteindelijk 20 viaducten/hellingen en in totaal 90 km toen ik thuis kwam. Gisteren begon trouwens met een zwemtraining. In het zwemschema van 1.800 m had Rudi geschreven "500 crawl aan één stuk zolang mogelijk zonder pull buoy". "Zolang mogelijk" .... yeah right. Hij zal het wel geweten hebben, want hij kent mij ondertussen een beetje. Ik had dus de keuze tussen (mijn eerste keer) 500 crawl zonder pull buoy of werk voor de redders in de Wezenberg ;-). Gelukkig werd het het eerste. Maar dat is dan ook het enige goede nieuws. Mijn tijd durf ik hier eigenlijk niet neerschrijven. Traag, heel traag. Buiten de eerste 100/200 meter was het dan ook een kwestie van uithouding en kwam er van techniek niets meer in huis. Dat verklaart natuurlijk alles. Maar 2:39 per 100 meter is wel heel slecht. Of misschien dan toch nog wat goed nieuws. De mogelijkheid voor progressie is nog immens ;-)
Nu we het toch over de eerste keer hadden ... Weliswaar na de ernstige, bemoedigende woorden in Geerts reactie op m'n vorig bericht, waarvoor trouwens mijn gemeende dank. Het hoeft niet altijd over zwemmen, fietsen of lopen te gaan. En het moet vooral niet altijd even serieus zijn.
Zaterdag slaagde ik er voor de eerste keer in om 100 meter te zwemmen in minder dan 2 minuten, zonder daarbij voluit te gaan. Weliswaar nog met pull buoy, want volledig zonder hulpmiddelen zat ik nog wel net boven die 2 minutengrens. Hoe komt het dan dat zoiets plots wel lukt? Wel dat kwam gewoon uit de trukkendoos van meestertovenaar Rudi ;-) Tijdens de techniektraining zaterdag heb ik immers weer iets nieuws bijgeleerd: "afslag zwemmen". Een normale zwemmer zwemt trager als hij die techniek toepast. Een normale zwemmer dus. Niet bij mij ;-) Mede door het mooie weer, maar ook gewoon omdat dit weekend voor heel veel wielertoeristenclubs het nieuwe seizoen begonnen is, kriebelde het dit weekend ook echt voor de eerste keer om m'n fietstraining niet alleen te gaan doen, maar zondagmorgen samen met de club. Maar omdat ik het praktisch niet deftig geregeld kreeg, heb ik dan toch maar zaterdagmorgen 87 km solo afgelegd. Het meerendeel van de tijd in de beugels, maar wel redelijk rustig gereden. De voorbije week was ook de eerste keer dat ik een totaal van 30 km aan loopkilometers bereikte. De leukste training was de derde training zondagmorgen: een fartlek van 12 km met 12 versnellingen van 1 minuut. In het begin gingen de versnellingen ongeveer aan 4:10 per km. Maar hoe langer de training duurde, hoe sneller de versnellingen gingen. Een fenomeen dat zich vroeger bij mij ook al voordeed. Ik weet niet of dat normaal is of niet. De laatste drie versnellingen gingen aan zo'n 3:45 per km. Het advies van de coach is dat dat voor dit soort trainingen niet hoeft. Dus daar ga ik de volgende keer zeker op letten om het iets rustiger te doen. Wat ik eigenlijk sowieso al van plan was. En vandaag was het de eerste keer dat ik in korte mouwen ben kunnen gaan lopen. Niet dat het al zalig warm was, maar wel net warm genoeg. En het loopt nu eenmaal gewoon lekkerder met wat minder textiel rond je lijf. Nog een paar graden bij en de lange loopbroeken blijven ook in de kast. Een week vol "eerste keren". Dat is gewoon genieten ...
Het minste wat ik kan zeggen over m'n zwemtraining vanmorgen is dat ze anders was dan alle andere zwemtrainingen die ik tot nu toe heb gehad. Of ik ze nu echt leuker vond, kan ik moeilijk zeggen. Maar achteraf bekeken, was het zeker een training die volgens mij wel nodig was en is en die me zeker wat bijbrengt. Om de eenvoudige reden dat het tijdens triathlonwedstrijden niet anders zal zijn. Te veel volk, voor te weinig water. As simple as that. Man, man. Wat was me dat deze morgen? Van het Sinbad weet ik zo ondertussen al een beetje wat de rustige en de drukke momenten zijn. Van het Wezenberg zwembad weet ik dat nog absoluut niet, bleek vandaag. Maandagmorgen viel het redelijk mee. Ik zeg wel redelijk. Want als je bekijkt hoeveel volk er om zeven uur 's morgens al in het water aan het ploeteren is, is dat toch wel immens. Maar voor het zwemmen zelf, viel het gerust mee. Maar vanmorgen. Er was gewoon geen baan die niet overbevolkt was. Dan doet een mens de moeite om 's morgens vroeg te gaan zwemmen. Het resultaat laat zich raden. Slaag gekregen, stoempen gekregen van handen en voeten en vooral geprobeerd om niet te verzuipen. In het begin had ik het er echt moelijk mee en dacht ik even om er de brui aan te geven. Maar dat deed ik dan toch maar niet. Je weet wel ... "Winners never quit. ..." En raar genoeg bleek het na een tijdje zelfs te wennen. En vooral toe ik begon te beseffen dat dit eigenlijk wel eens een simulatie kon zijn van hoe het er in mijn triathlonwedstrijden zal aan toe gaan. Dus verder doen maar. Slaag krijgen en toch blijven zwemmen.
Gisterenavond kreeg ik van Rudi m'n trainingsschema's voor deze week. Voor de zwemtrainingen had hij een eerste test voorzien om te weten welke tijd ik zou zwemmen om 800m. Dat is precies de afstand die ik ook zal zwemmen in m'n eerste triathlonwedstrijd dit jaar in Oostende. Omdat het deze week Krokusvakantie is, ben ik genoodzaakt om 's morgens in het Wezenberg zwembad i.p.v. in het Sinbad te gaan zwemmen. Maar voor die test komt dat eigenlijk goed uit want in Oostende gaat de wedstrijd ook door in een 50m zwembad. Rudi kent mijn zwemtalent ondertussen al genoeg om te weten dat hij absoluut niet veel moet verwachten. M'n eigen verwachtingen waren dan ook niet anders. Langs de ene kant zag ik er echt wel naar uit om zo'n test te doen. Langs de andere kant wrong het een beetje omdat ik van mezelf wist dat het toch niet goed zou zijn. Wetende dat geduld niet m'n beste eigenschap is, had ik bovendien besloten om deze morgen reeds m'n 800m test te doen. Om een lang verhaal kort te maken. It was really bad. Normaal kikker ik onder de douche, na zo'n ochtendlijke zwemtraining, volledig op en heb ik energie voor tien voor de rest van de dag. Dat was deze morgen net iets anders. En dat heeft weinig of niets te maken met de te slappe waterstraal van de douches in het Wezenberg zwembad ;-) Maar dus alles met m'n abominabele tijd die ik neerzette op die 800 m. Nota bene dan nog met pull buoy, wat niet volledig de bedoeling was van de test. Wel geteld 17 minuten en 48 seconden om precies te zien. Dat is amper 2:14 per 100m. Ik had, na een half jaar zwemmen, toch wel iets meer verwacht en stiekem gehoopt om heel close in de buurt van 2 minuten per 100 te komen. Maar ik had het, eerlijk gezegd, al in de mot tijdens het zwemmen. Een verschil met het Sinbad was dat ik veel meer golven voelde tijdens het zwemmen en onder andere daardoor al voelde dat het niet goed ging. Maar vermits dat in open water nog erger zal zijn, is dat zeker geen excuus en maakt het dat alleen nog maar erger. Dat heb je nu met zwemmen dat het op zo'n moment geen zin om het slechte gevoel fysiek proberen te compenseren, want dan zwem ik mezelf nog meer achteruit. Willen focussen op de juiste techniek, maar er toch niet in lukken. Dat is wat er gebeurde, meter na meter. Anyway, ik zal er mee moeten leven dat m'n zwemmen gewoon heel slecht is, ondanks de vele inspanningen die ik er voor doe. Meer trainingen zouden waarschijnlijk wel wat aarde aan de dijk brengen. Dat zal wel zo zijn, maar dat zit er gewoon niet in. M'n dagen zitten nu al overvol. Dus zit er niets anders in dan "dream on" en vooral "keep going".
Even een kleine rechtzetting op m'n blog n.a.v. de vraag van Geert wie dan wel Paul Radcliffe mag zijn? Straf dat een loopgoeroe zoals hij dat niet wist eigenlijk. Paul i.p.v. Paul-a. Tja, waarom dacht ge dat hij/zij zo snel kan lopen? ;-) Voor de rest is alles ok met mezelf. Alhoewel ik me wel afvraag waarom een mens zich in zijn rustweek vermoeider voelt dan in een gewone trainingsweek. Dat zal dan wel teken zijn dat die rustweek net op tijd komt, denk ik dan maar. Met dank aan de coach om dat zo goed te plannen. Van mijn wens voor het slechte weer is trouwens verbazend veel in huis gekomen. Dit weekend trekt het weeral op niets. Same story all over again. Samen met een drukke agenda, zowel de voorbije week als het komende weekend, komt het eigenlijk allemaal zo slecht nog niet uit. Het enige wat me nog te doen staat op sportief vlak dit weekend is een kort fietstochtje morgenvroeg en een korte looptraining zondag. Allebei extensief. Als ik kijk naar de kilometers die ik dit jaar al heb buiten gefietst. Man, man. Dat heb ik nog niet eerder meegemaakt "sinds het begin van de metingen". Amper 260 km en februari is al bijna voorbij. Wel toevallig dat m'n teller net op 260 staat, wetende dat ik een tweetal maanden geleden nog met de gedachte speelde om begin april de Ronde van Vlaanderen te rijden. De volledige afstand wel te verstaan, goed voor ... jawel 260 km. Ik had nog wel aan Rudi moeten vragen of dat in m'n planning te passen viel. Misschien was dat helemaal het geval niet. Maar daar hoef ik me nu dus geen zorgen over te maken. Met zo weinig kilometers in de benen is daar gewoon geen beginnen aan. Voorlopig houd ik me zoet met de gedachte dat ik over 14 weken in Oostende aan m'n eerste triathlonwedstrijd van dit jaar zal deelnemen. Veel te kort in afstand (800 m -20 km - 5 km) om goed te zijn voor mij. Maar dat is dan maar zo. Het zal hem vooral te doen zijn om dat ongelooflijke triathlongevoel te krijgen. Want daar is het hem immers allemaal om te doen. Uit het water, op de fiets. Af de fiets, en beginnen lopen. Záálig. Was het maar al april ...
Het hoeft niet altijd over mezelf te gaan op m'n blog. Gisterenavond had ik hem nog wat smsjes gestuurd om hem veel succes te wensen. En vooral om hem meer in zichzelf te doen geloven. Elke rechtgeaarde sporter weet immers dat je je te pletter kunt trainen, maar als het D-day is dan geldt maar één ding "It's all in the mind". En zie, hij heeft zichzelf vandaag verbaasd. En nog geen klein beetje. Op enkele maanden tijd van niets naar 4 km lopen in een dikke 20 minuten. Knap gedaan. Z'n eerste - maar zeker niet z'n laatste - mooie loopprestatie. Proficiat Niko. Het wordt nu echt wel tijd dat je ook een blog gaat beginnen, want ik ga je niet bij elk nieuw persoonlijk record een plaatsje op m'n blog gunnen ;-)
Over die bestelling van dat slecht weer voor deze week, heb ik voorlopig alvast niet te klagen ;-) In feite heb ik eigenlijk helemaal niet te klagen. Een rustweek .... what's in the name? Zes, of misschien zelfs wel zeven, trainingen deze week. Dat is moelijk om aan sommige mensen nog uit te leggen dat zoiets een rustweek heet. Eerder een rustig-aan-week. Met vooral weinig fietsen en lopen. Qua zwemmen doe ik sowieso in andere gewone weken ook geen grootse trainingen en daarom is er eigenlijk niet echt een verschil met deze rustweek qua afstand of tijd. Vanmorgend ging het trouwens redelijk goed. En eigenlijk zelfs raar. Ik heb zowaar een zwemmer, die nochtans crawl aan het zwemmen was, in m'n baan moeten voorbij steken. En even later bleken de twee zwemmers, die in dezelfde baan dan mij zwommen, mij niet in te halen. En de zwemmer in de baan naast mij, die zwom maar even snel (of traag) dan mij. Een mens zou beginnen denken dat hij langzaam maar zeker een beetje aan het leren zwemmen is. Of lag het zwembad vanmorgend dan toch vol met alleen maar beginners? ;-)
Rudi heeft zonet m'n schema voor volgende week doorgestuurd. Pfff ... Het is rustweek. Met voorsprong mijn minst favoriete week van alle weken. Ik weet wel dat het goed is voor mezelf. Nu maar hopen dat het slecht weer wordt deze week, dat maakt het toch een beetje gemakkelijker.
Het leven kan toch mooi zijn, zo simpel ... "als de zon schijnt". Ik weet niet hoe lang het al geleden was. Maar ik had in ieder geval het gevoel dat ik vanmorgend mijn eerste serieuze fietstraining in maanden heb kunnen doen. Niets bijzonder qua training, dat niet. Maar wel nog maar de derde fietstraining buiten. En vooral de eerste keer dit jaar dat ik m'n koersfiets, en niet m'n mountainbike, van stal gehaald heb. Heel rustig, op één stukje na, toen ik een groepje zag rijden en me even niet kon bedwingen om er naar toe te rijden .... en ze dan te laten rijden omdat ze een andere richting uitreden. Rudi had voor deze week één keer spinning (een training op kracht) en 2 uurtjes losrijden voorzien. Het werden uiteindelijk 70 rustige kilometers, dus een dikke twintig minuten meer dan twee uur. Het moet maar zo plezant niet zijn, en vooral niet zo lang geleden. Gisteren ben ik de tweede keer deze week gaan lopen. En morgen volgt de derde looptraining. Ook weer anders dan de voorbije weken, toen het steeds maar twee looptrainingen waren. Het aantal kilometers blijft deze week wel hetzelfde. De leukste looptraining heb ik in ieder geval voor morgen gehouden: een training met wat versnellingen erin. Vanmiddag de derde keer deze week het zwembad in. Na twee trainingen van elk een kleine 1.500 m de voorbije week, had ik deze middag m'n achtste techniektraining. Het gaat snel. Want dat is al over half weg. Deze keer konden we opnieuw met het ganse gezin gaan. Dat is dan weer een voordeel van zwemtrainingen om je trainingen te kunnen combineren met het plezier van een gezinsuitstap. Sport en gezin combineren. De laatste tijd probeer ik dat soms ook met m'n buikspieroefeningen. London mag bij sommige oefeningen meetellen ... tot vijftig. Een hele opdracht en niet gemakkelijk voor hem, maar soms ook niet voor mij. Want als hij telt "..., achtendertig, negenendertig, tien-en-dertig, ..." moet ik in volle inspanning corrigeren en uitleggen dat we eigenlijk aan "..., achtendertig, negenendertig, veertig" en ondertussen "eenenveertig, tweeënveertig, ..." zitten. Buikspieroefeningen en leren tellen blijken in elk geval toch niet zo gemakkelijk te combineren.
Ik zit nu op een ritme van twee of drie zwemtrainingen, twee looptrainingen, twee fietstrainingen en - niet te vergeten - één rustdag per week. Deze week gaat het totaal aantal loopkilometers niet omhoog, maar staan er wel drie looptrainingen ingepland. Omdat ik (voorlopig) toch nog wil vermijden om twee dagen na mekaar te lopen, zal ik deze week een paar kunstgrepen moeten toepassen. Gisteren (maandag) had ik eigenlijk m'n rustdag willen doen, maar heb ik dan maar m'n weerstandstraining op de spinningfiets gedaan. Na wat feedback van Rudi heb ik het toch wat anders aangepakt dan vorige week. Een duidelijk hogere trapfrequentie tijdens de stukken weerstand (60 rpm tegenover 30 rpm vorige week) zorgde ook voor een iets hogere hartslag dan vorige week. Maar het bleef allemaal wel - zoals het schema het voorschreef - extensief. De losse stukken aan 100, zowel rpm als bpm. Het voelde wat zwaarder aan dan vorige week, wat waarschijnlijk niet abnormaal is omdat m'n hartslag uiteindelijk hoger ging. Maar eigenlijk vond ik het met die hogere frequentie ook wel leuker om doen. Vanmorgend ging het ook wel goed. Een al iets meer ingewikkelde zwemtraining dat wat ik tot nu toe gewoon was. Maar dat is nog niets als ik de tweede zwemtraining voor deze week bekijk. Amai. Het was trouwens wel een meevaller dat er vanmorgend zo weinig volk was in het zwembad. Ik had de hele tijd dan ook een baan voor mij alleen. Zalig. De laatste meters moest ik loszwemmen in een stijl naar keuze. Omdat ik dan toch de hele baan voor mij alleen had, heb ik me er eens aan gewaagd om rugslag te doen. Best wel plezant, maar wel moeilijk en ook wel zwaarder dan ik dacht. Ik zal het waarschijnlijk weer volledig verkeerd gedaan hebben, alhoewel dat ik vond dat ik nog redelijk vooruit ging. Gelukkig dat ik al twee trainingen heb kunnen doen deze week, want voor de rest van de week wordt het moeilijker. Morgen (woensdag) heb ik eigenlijk geen tijd, maar donderdag nog minder. Daarom ga ik toch proberen om er morgen een zwem- en een looptraining tussen te krijgen. Ook al is het bij momenten wel wat veel "rushen", het heeft ook één groot voordeel. Het slapen gaat ongelooflijk goed ... voorlopig alleen nog maar 's nachts ;-)
Wat minder naar het weerbericht luisteren. Dat had ik beter gedaan. Omdat ze regen en smeltende sneeuw voor vandaag voorspeld hadden, had ik me er al bij neergelegd dat buiten fietsen niet zou lukken. Omdat ik m'n looptrainingen nog heel voorzichtig - voldoende dagen uit elkaar - plan, had ik niet veel keuze en kon ik niet anders dan vandaag fietsen en zondag lopen. Gelukkig was ik gisterenavond nog op de site van het Wezenberg zwembad gaan kijken. Anders had ik er vanmorgend om 8 uur mooi gestaan. Er waren dit weekend immers opnieuw wedstrijden en dus geen mogelijkheid voor het publiek om te zwemmen. Change of plans. Vóór 10 uur had ik er twee uren spinning opzitten. De ganse tijd souplesse. Dat is qua afwisseling wel het minst interessante, maar ja. Gelukkig ben ik dan vanmiddag, net voor sluitingstijd, nog kunnen gaan zwemmen in het Sinbad. Een uithoudingstraining van 2 km. Heel plezant om te doen. Maar met momenten wel zwaar. Amai. De allereerste keer dat ik kramp heb gekregen tijdens het zwemmen, weliswaar op het einde. En ook de eerste keer dat ik na het zwemmen m'n kuiten echt voelde. Het zullen die paar 50 meters met het plankje geweest zijn - dus alleen trappelen met de benen en af en toe komen ademen - die het hem gedaan hebben. Wat was me dat? Dat ging nu eens totaal niet vooruit. Nogal een geluk dat het maar reeksen van 50 m waren. Het zal natuurlijk nog wat vroeg zijn om qua uithouding al verbetering te merken. Maar toch heb ik dat gevoel. En dat is goed voor 't koppeke.
Daarnet heb ik voor mezelf weeral een nieuwe - vooral mentale - stap gezet in de trainingsopbouw van m'n looptrainingen. Hoewel het voor velen misschien wel belachelijk zal lijken. Voor mij is het dat niet. Sinds het hervatten van m'n looptrainingen in oktober vorig jaar heb ik immers nog geen meter op asfalt gelopen, omdat ik steeds met de fiets naar de Finse piste rijd en daar m'n training begin en eindig. Alles op zachte ondergrond, op aanraden van m'n sportdokter. Vroeger heb ik dat nooit gedaan en begon elke looptraining thuis. Veel trainingen gebeurden uiteindelijk wel op de Finse piste, maar door het van en naar de piste lopen zat er in elke training toch steeds minstens 4 km op de weg. Sommige trainingen gebeurden natuurlijk volledig op de weg. Vandaag ben ik dan, na veel wikken en wegen, m'n training opnieuw van thuis begonnen. Een gewone, volledig extensieve 12 km training. De laatste weken loop ik ongeveer 5:00 per km op al m'n trainingen. Nu betrapte ik me erop dat ik - puur uit voorzichtigheid - een versnelling trager gelopen heb: zelfs richting 5:30 per km. Wat me achteraf bekeken toch iets te traag leek, zeker rekening houdende met de gemiddelde hartslag die niet boven de 115 ging. Al een paar weken doe ik nu per week twee looptrainigen van ongeveer een uur. Dus iets anders of iets extra doen was eigenlijk een logische stap. Op aanraden van Rudi ga ik nu eerst m'n loopvolume extensief opbouwen om nadien hopelijk terug wat meer aan m'n snelheid te kunnen werken. Maar dat is dus voor later. Eerst nog wat genieten om terug "gewone" looptrainingen te kunnen doen. In het weekend blijf ik voorlopig nog wel met de fiets naar de piste rijden. En voor de rest blijf ik rustig aan opbouwen, zoals het hoort. Step by step.
Het officiële begin van m'n triathlonbegeleiding, in voorbereiding van 2 augustus, heeft alvast zijn effect alvast niet gemist. Maandag heb ik een krachttraining gedaan op m'n spinningfiets zoals ik er nog nooit één had gedaan. "Rije, rije, rije, stoempe, stoempe, stoempe, ..." Jawadde. Heel lage trapfrequenties aan een lage hartslag. Ik zal wel horen van de coach of ik z'n schema juist begrepen heb. Maar ik had er in elk geval een goed en voldaan gevoel bij, niettegenstaande ik een bijzonder lage gemiddelde hartslag had. In al mijn vroegere trainingen op de spinning fiets is me het nog nooit gelukt om, zonder de hartslag de hoogte te hebben ingejaagd, achteraf toch een voldaan gevoel te hebben. Ondertussen heb ik ook m'n eerste twee zwemtrainingen met schema achter de rug. Twee keer een uithoudingstraining en laat dat nu net m'n favoriete training zijn. Spijtig dat ik niet meer tijd had. Beide trainingen hebben me wel geleerd dat ik niet alleen m'n techniek maar ook m'n uithouding in het zwemmen nog nergens staat. Maar van dat laatste heb ik absoluut geen schrik dat dat in orde komt. Net als bij het lopen en het fietsen, voel ik, dat het zwemmen - vooral de ademhaling dan - beter gaat naarmate ik langer bezig ben. Dat zal nodig zijn ook als ik ooit die 3,8 km (of 4,5 km) in open water wil kunnen uitdoen zonder accidenten.
Ik moet eerlijk toegeven dat het voorbije (sport)weekend niet de winnaars heeft opgeleverd die ik graag gehad had. In Melbourne had ik Roger Federer echt wel de evenaring van Pete Sampras zijn Grand Slam record toegewenst. In de eerste plaats omdat ik heel veel bewondering heb voor Federer. Maar ook een beetje omdat ik het niet zo heb met Rafael Nadal. Maar toch chapeau, dat hij, met zijn fysiek zo belastende stijl, na zo'n slopende halve finale het in de vijfde en beslissende set dan uiteindelijk vooral nog bleek te halen omdat hij fysiek nog frisser zat dan Federer. Dat is wel straffe kost. En terzelfdertijd toch een zwakte bij Federer die niet zou mogen bestaan. Zijn emotie bij zijn speech, maakt dan weer veel goed. Dat moet absoluut kunnen. Het toont trouwens aan hoe gedreven hij nog is, niettegenstaande hij ondertussen toch al over het hoogtepunt van z'n eigen tenniscarrière heen is. En Hoogerheide dan. Tja, ik kan er ook niet aan doen. Maar ik heb het niet zo met Niels Albert. Ook al was hij goed, heel goed, is hij goed en heeft hij deze wereldtitel meer dan verdiend. Wat de perfecte tactiek van de Belgische ploeg voor hem al dan niet heeft opgeleverd, weet ik niet. Maar in interviews zou hij het ook wel eens mogen hebben over hoe dankbaar hij wel is voor zijn ploegmakkers. Want zoiets zeggen alleen hele grote kampioenen. En by the way. Over Bert Anciaux zijn uitlatingen ga ik het niet hebben. Dat zou zonde zijn van de plaats op m'n blog. Het is al erg genoeg dat we voor het WK dezelfde favoriet hadden.
Na zes maanden schemaloos sporten, is het eindelijk zover. Vanavond zat er opnieuw een trainingschema van Rudi en Mieke in m'n mailbox. Het is anders dan vorig jaar, toen het enkel loopschema's waren. Ik heb nu immers voor de volgende zes maanden gekozen voor een volledige triathlonbegeleiding. Elk weekschema bevat dus trainingen voor zowel zwemmen, lopen als fietsen. Een ander verschil met de vorige keer is dat ik nu zelf ga bepalen wanneer ik welke training doe. Dat heb ik zo met hen op voorhand besproken. Met het lopen volgde ik perfect het voorgeschreven schema dag op dag. Maar omdat het met drie sporten heel wat moeilijker wordt om alles ingepland te krijgen, wil ik zelf kunnen bepalen wanneer ik m'n trainingen kan doen. Na een tijdje leer je de schema's van je coach vlotjes lezen. Dat is voor lopen dus ondertussen al het geval. Voor het fietsen zal dat ook wel meevallen. Voor het zwemmen is dat al een ander paar mouwen en staat er, voor mijn kunnen, 't één en 't ander in 't Chinees tussen. Maar dat komt ongetwijfeld wel goed. Ik ben nu vooral blij dat ik terug op een deftige manier naar een doel kan toewerken. Dat betekent niet dat ik nu plots heel wat meer ga beginnen trainen. Zeker en vast niet. Less is more. Om eerlijk te zijn zit de schrik voor loopblessures er nog stevig in. Ik heb ondertussen twee loopweken met telkens twee rustige looptrainingen van 12 km achter de rug. In januari kwam ik net niet aan 100 loopkilometers. En daar ben ik op dit moment best tevreden mee.
