Met gemengde gevoelens kijk ik terug op de Van Moer kwarttriathlon van zaterdag 25 september. Zonder specifieke voorbereiding. Zonder veel ambitie. Wetende dat de korte afstand sowieso m'n ding niet is. Daarom verwachtte ik er eigenlijk niet veel van. Alleen zou ik nog eens graag een goede (lees: gewone) zwemstart willen. En tijdens het fietsen wou ik ook graag een deftig gemiddelde halen. De rest zou ik wel zien. En laat het nu net de rest zijn waar niet veel aan te zien was ;-)
15 km met de fiets onder politiebegeleiding naar de zwemstart. Spijtig genoeg is het niet alleen de politie die ons begeleidt, maar ook de (tegen)wind, de regen en - als klap op de vuurpijl - hagelbuien. Klappertandend aan de start. De Antwerp Ironman 70.3 van vorig jaar all over again, maar dan nog wat erger. De strijd lijkt me nu al gestreden. Net voor de start - als ik een beetje het gevoel begin te krijgen dat ik in m'n wetsuit toch nog een beetje kan opwarmen - krijgen we nog een extra hagelbui te verwerken. Dankuwel sch**tweer. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik in het water mag. En toch, wonder boven wonder, verloopt de zwemstart vlekkeloos. Het lijkt wel of ik eerst bijna onderkoeld moet geraken om een goede zwemstart te kunnen maken. Ik zit onmiddellijk in m'n ritme en dat blijft zo de ganse tijd. Als ik uit het water kom, roept Christel m'n tijd toe: 18 minuten en ... Dat is voor mij best ok. Ik wou dat ik hetzelfde van m'n wissel kon zeggen. Zeker vijf minuten verspelen is toch iets te veel van het goeie. Ik zal het nooit leren. Als ik net uit het water kom, functioneer ik gewoon niet meer zoals het moet. As simple as that.
Het fietsen dan. Gelukkig is het droog als ik vertrek. Maar de weg ligt er natuurlijk kletsnat bij. Dat wordt opletten in de bochten en vooral bij alle treinsporen, die ik zal moeten dwarsen. Ik probeer dan toch op de gemakkelijke stukken er serieus de pees op te leggen. Dat lukt met momenten heel goed. Maar de wind speelt toch, iets teveel naar m'n zin, in het nadeel. Het had sneller gekund, mochten we het parcours in de omgekeerde richting mogen rijden. So be it. Op bepaalde stukken geraak ik nauwelijks aan 30 km/h. Dan moet het op andere stukken soms tegen 50 km/h als ik nog een mooi gemiddelde wil halen. Net als ik volledig opgedroogd ben, begint het in de laatste 10 km terug te regenen ... en te hagelen. Een glad wegdek, een slechter zicht, nog een bochtig stuk kasseien, ... En alsof dat nog niet genoeg is, gaf daarnet een seingever aan dat ik moest omrijden omdat de sluisdeur, waar ik de eerste keer over ben gereden, nu open stond. Ik kan niet anders dan de snelheid wat laten zakken. En toch, tot m'n grote tevredenheid , merk ik - voor ik de wisselzone binnenrijd - dat ik 37,5 km/h gemiddeld heb gereden. Iets minder tevreden ben ik als ik ook merk dat het geen 45 km, maar ruim 48 km was. Het zou sowieso al moelijk geweest zijn door die slechte wissel van daarnet. Maar een goeie eindtijd kan ik dus nu wel zeker vergeten. Damned.
In tegenstelling tot de eerste wissel na het zwemmen, verloopt de tweede wissel na het fietsen normaal wel goed. Maar deze keer niet. Als ik me buk om m'n compressietubes aan te doen, schiet er een kramp in links onderaan m'n buikstreek. Om dood te gaan. Ik probeer nog eens opnieuw zonder succes. Het is minuten sukkelen om toch een positie te vinden waarin ik m'n compressietubes aangetrokken krijg. Bij het buitenlopen van de wisselzone breekt de veer. Twee slechte wissels en teveel kilometers moeten fietsen. Niettegenstaande ik twee vooropgestelde doelen heb gehaald, kan ik een goeie eindtijd toch vergeten. Dat is balen. Ik kan me niet meer opladen om me nog eens opnieuw af te beulen om 10 km aan een deftig tempo te lopen. En, eerlijk gezegd, de kou, de regen en de hagel hebben natuurlijk ook meer dan hun tol geëisd. Niet zozeer m'n benen voelen slecht, maar over m'n ganse lijf voel ik me gekraakt. En dat na nog geen twee uur wedstrijd. Tja. Net op dat moment komt ook nog een gedachte de kop op steken. Een gedachte die ik op dat moment absoluut niet nodig heb. Ik zit even met m'n hoofd negen maanden verder in Nice. Zalig, maar daar ga je natuurlijk niet sneller van lopen op een 10 km ;-) Maar dat kan me nu even niet schelen. Iets meer dan 10 km loop ik uiteindelijk in een beschamende 45 minuten. Het is wat het is. Think positive. Mijn twee vooropgestelde doelen heb ik gehaald. De rest trok op niets. Het was een goede training. En ik hoop dat er nog veel goede trainingen zullen volgen. Trainingen voor 26 juni 2011. M'n enige doel. The rest are details.

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Hank