geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
31-01-2010
gelanceerd
Time flies when you're having fun. Het moet zo zijn, want de eerste maand van het jaar zit er weeral op. Het aantal kilometers dat ik heb kunnen buiten fietsen, laat weinig aan de verbeelding over. Pfff, wat wil je met zo'n winterweer? Ik hoor net op de radio dat we de koudste januarimaand van de eeuw achter de rug hebben. Global warming, was het niet? Hopelijk voelen we daar de komende zomer wat meer van. Voor de rest mag ik echter meer dan tevreden zijn en heb ik in januari mooie volumes kunnen trainen. Bijna 30 zwemkilometers, meer dan 200 loopkilometers en heel veel - of was dat te veel? - uren op spinningfiets. Het zijn natuurlijk niet alleen de kilometers die tellen, maar ook de trainingen zelf en vooral het gevoel tijdens en na de training. En net dat was vooral de voorbije week dik in orde. Een zwemtraining van 4 km. Heavy, maar goed verteerd. Twee 20ers gelopen met een gevoel dat het op het einde nog even goed ging. En m'n Garmin toonde aan dat het niet alleen het gevoel was, maar dat de laatste kilometers zelfs vlotter gingen dan de eerste. Nu nog de volgende 20km trainen en de buit is binnen ;-) En vooral m'n spinningtraining 's avonds tijdens de week kon tellen. Een 'ontplof-training' noemde Rudi het. En dat was exact hoe 'n kuiten aanvoelden bij de laatste reeks spurtjes. Net geen krampen, kan blijkbaar soms toch zalig aanvoelen. Veel woorden om te zeggen dat het jaar goed begonnen, dat ik goed gelanceerd ben en het er nu op aan komt op het zelfde elan verder te doen.
Pas dit weekend heb ik voor het eerst dit jaar een volwaardige fietstraining buiten kunnen doen: een kleine 90 km met de MTB. het weekend daarvoor verging het me slechter. Twee maal plat gereden met de MTB maakte dat ik amper 30 km op de teller had staan en dat ik de rest van de training noodgedwongen binnen op de spinningfiets moest afwerken. Weeral op de spinningfiets. Het begint met momenten toch een beetje tegen te steken. Ik zit deze maand nu al aan 10 uur spinning. Een maandtotaal dat ik al in geen jaren meer gehaald heb. Enkel in de voorbereiding van m'n Kasterlee periode vier jaar geleden. Maar er zit niets anders op. En het is nog even doorbijten. Het is vooral in het begin dat het even moeilijker gaat. Maar eens de eerste zweetdruppels verschijnen en vooral als het een gevarieerde training is, vergeet ik toch redelijk snel dat ik ter plaatse aan het trappen ben in een koude, kille en saaie garage. En gelukkig zijn er natuurlijk nog de zwem- en looptrainingen. De voorbije weken is het me gelukt om bij allebei het volume mooi op te drijven. Een zwemtraining van 3,5 km vorige week ging behoorlijk goed. En deze week staan er twee 20km looptrainingen op het programma. Ik begin zowaar het gevoel te krijgen dat ik voor een marathon aan het trainen ben ;-) En dat betekent ook meteen dat ik m'n verstand er moet bijhouden om geen zotte dingen te beginnen doen, zoals dat vroeger wel al eens het geval was. Het moet zijn dat Rudi me ondertussen goed begint te kennen. Dat van die optionele trainingen vond ik wel wat raar. Wat doe je daar nu mee met een optionele training? Hetzelfde als met een 'verplichte' training, denk ik dan maar ;-). Maar de waarschuwing om goed naar m'n lichaam te luisteren als ik zwaardere, intensieve trainingen na mekaar plan, die is zeker niet in dovemansoren gevallen. Die zware combinaties zitten er deze week vast en zeker in. En als het lichaam niet 100% mee wilt, zal het een keertje een rustigere training worden of zal er, in het slechtste geval, een training sneuvelen. Mentaal en qua motivatie ben ik dan wel - 'nog steeds niet' of is het 'voorlopig althans' ;-) - niet kapot te krijgen. Maar fysiek lijkt het me beter om bescheiden te zijn en te blijven.
Bij elke zwemtraining zitten ze in m'n hoofd. En vooral als ik net een techniektraining van Rudi en Mieke achter de rug heb. Al die goeie tips, die ik alleen maar in de praktijk moet omzetten en liefst allemaal tegelijkertijd. Hoge elleboog boven water, hoge elleboog onder water, actiever insteken, en ga zo maar door. Voor getalenteerde en getrainde zwemmers een fluitje van een cent. Beetje bij beetje maken die techniektrainingen me toch wel (een beetje) een betere zwemmer, hoop ik dan maar. Tot ik dit filmpje op YouTube tegen kwam en ik plots begon te twijfelen of ik echt wel goed bezig ben. Watch and be surprised. En alsof het nog niet straf genoeg is, doet hij het zonder badmuts, terwijl je toch zou denken dat hij wel een stootkussen zou kunnen gebruiken bij het keren ;-)
Ze zijn er mee aan het spelen. Vorig jaar hebben ze mij al een tijdje bezig gehouden door de Ironman in Zürich plots een week te vervroegen, nadat ik alles ter plaatse al geregeld had. Als je maar vier wedstrijden plant in een seizoen, denk je wel dat je het dan gehad hebt. Niet dus. Vandaag ontving ik een e-mail dat m'n eerste wedstrijd van dit jaar, waarvoor ik al was ingeschreven, niet doorgaat. Wegens organisatorische problemen: een nieuw politiereglement, wat dat ook moge betekenen. Vier min één is nog altijd drie. Dus zal ik maar drie wedstrijden doen en dus maar twee voorbereidingswedstrijden hebben op Zürich. Oostende is immers de enige traithlon, zo vroeg in het seizoen, waarin de drie proeven onmiddellijk achter elkaar moeten worden afgewerkt. Bij alle andere traithlons zo vroeg in het seizoen wordt de uitslag van de zwemproef gebruikt om de startvolgorde in het fietsen te bepalen. Dat is een formule die me totaal niet aanspreekt. Verdorie toch. Ik was er echt wel op gebrand om in Oostende te zien hoe het, na een jaar trainen, met m'n zwemprestaties gesteld zou zijn. Ik had immers perfect kunnen vergelijken met vorig jaar. Iets wat je in een wedstrijd in open water nooit echt kunt. Je weet immers niet of de afstand correct is en de (weers)omstandigheden kunnen ook serieus verschillen. De mentale boost die ik - drie maanden vóór D-day - in Oostende hoopte te krijgen door van m'n zwemtijd van vorig jaar een heel stuk af te doen, zal ik elders moeten gaan zoeken.
Door het winterweer en omdat ik ook wel wat loopkilometers op besneeuwde ondergrond afwerk, zijn de looptrainingen de laatste weken wat zwaarder dan normaal. Het blijven extensieve trainingen. Maar in de sneeuw lopen - zááálig - of op half besneeuwde fietspaden en voetpaden - iest minder zááálig - gaat nu eenmaal niet zo vlot. En toch dacht ik dat de gemiddelde snelheid van m'n laatste trainingen niet veel verschilden van het tempo dat ik normaal loop. Dat dacht ik, maar het klopt niet volledig. Toen ik de tempo's van m'n looptrainingen van de laatste maanden nog eens bekeek, bleek dat m'n tempo nu wel een beetje trager is dan wat ik de laatste maanden gewoon ben om te lopen. Maar er was nog iets anders dat niet klopte. In m'n gedachten zat ik nog altijd met m'n gemiddelde snelheid die uit de lactaattesten van twee en drie jaar geleden kwam. De snelheid waarmee ik m'n extensieve trainingen voor m'n twee marathons heb afgelegd: 5:20 per km. Zonder het goed te beseffen, betekent rustig en extensief lopen de laatste maanden niet meer 5:20 per km maar 5:00 per km. En dat niettegenstaande ik sinds augustus 2009 het aantal snelheidstrainingen op m'n één hand kan tellen. Strange. Zou m'n basissnelheid dan toch verbeterd zijn? Het zou een mooie opsteker zijn, ook al heb ik er geen enkele zinnige verklaring voor. De coach waarschijnlijk wel ...
Vorig weekend had ik de mogelijkheid om samen met een groepje triatleten een fietstraining te doen. De bedoeling was om samen rustig een uurtje of drie met de mountainbike op de baan te rijden. Het weer heeft er anders over beslist. Toen ik zondagochtend wakker werd, zag ik dat alles ondergesneeuwd lag. Deze keer was het weerbericht wel eens juist. En daarom had ik zaterdag al twee uurtjes op de spinning fiets getraind. Zondag kon ik dan een zware, maar heel plezante, looptraining in de sneeuw doen. Absoluut niet te warm aangekleed, maar toch zorgde zowel het zonnetje als een keer of twintig snel bergop voor heel wat zweet, terwijl het kwik de ganse tijd onder nul bleef. Met dit winterweer zijn het enkel de looptrainingen 's avonds in het donker die soms wat moeizamer verlopen. Afgezien van het feit dat ik nu niet kan buiten fietsen en als alternatief enkele uurtjes in de garage op m'n spinning fiets vertoef, verandert m'n wekelijks trainingsvolume er niet echt door. Het water in het zwembad voelt zelfs warmer aan dan anders. Dus het is niet al kommer en kwel. Toen ik dinsdagochtend in het Sinbad aan het zwemmen was, vroeg ik al lachend aan Tom of hij zich zondag geamuseerd had tijdens z'n fietstraining buiten. Toen antwoordde hij doodleuk dat ze met z'n vieren inderdaad drie uur hadden buitengereden .... met de mountainbike op de baan in de sneeuw. Gewoon de banden goed plat gezet en heel rustig en voorzichtig gereden. Best te doen, want als je valt, val je toch zacht in de sneeuw. Ja man. Leuk om te horen dat er blijkbaar nog triatleten zijn die nog gekker zijn dan mij in hun wekelijkse streven om voldoende kilometers te trainen. Meer heeft een mens soms niet nodig op zich heel normaal te voelen ...
