geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
29-12-2008
Eigen volk eerst
Omdat je gebonden bent aan de openingsuren van het zwembad, is het sowieso al moeilijker om zwemtrainingen in te plannen, in vergelijking met fietstrainingen en looptrainingen. Het is dus alvast een meevaller dat het Sinbad vanaf volgende week, naast dinsdag en donderdag, nu ook woensdagochtend om 7u00 zal openen. Het enige nadeel is dat ze tijdens schoolvakanties, als je al eens meer tijd hebt, hun openingsuren drastisch terugschroeven. Geen ochtendtrainingen, maar ten vroegste om 12u00. Wel, dat probleem is nu ook opgelost. Want ik ben vanmorgend voor het in eerst in het zwembad Wezenberg gaan zwemmen. Schoolvakantie of niet. Zij openen steeds om 7u00. Het is bovendien een olympisch 50m zwembad en dat is toch ook een stuk aangenamer zwemmen. Er was wel veel meer volk, vergeleken met hetzelfde uur in Sint-Niklaas. Zonder fileproblemen duurt het ook niet langer om er met de auto naar toe te rijden. Geen enkele reden dus om niet naar daar te gaan zwemmen? Of toch? Eén zwembeurt kost er 2 Euro. Een 12beurtenkaart kost 20 Euro. Behalve voor niet inwoners van de stad Antwerpen kost ze 24 Euro. Pardon? Ah ja, Antwerpen. Da's juist ook. Eigen (zwem)volk eerst.
Gisterenavond heb ik een uurtje gespinnd op de jaren 80 beats van Front 242. Degene die een beetje bekend zijn met die muziek, kunnen zich daar waarschijnlijk wel iets bij voorstellen. Na amper een kwartier lag er al serieuze plas zweet op de grond. Buiten was het winter. Binnen was het subtropisch. Vanmorgen ben ik een uurtje gaan lopen. Ja, ja, de last aan m'n lies is nu volledig verdwenen. Met dank aan Rudi om in amper een paar beurten me terug goed in elkaar te steken ;-). Het lopen? Niets bijzonder. Het eerste deel rustig aan iets rond de 5:20 per km. Het tweede gedeelte heb ik wat sneller gelopen. 4:45, zo bleek achteraf. Dat sneller lopen kwam niet omwille van de kou, maar gewoon om een beetje variatie in m'n trainingen te steken. Het was nochtans koud genoeg toen ik vertrok (-5°). En ik had blijkbaar beter wat dikkere handschoenen aangedaan dan mijn gebruikelijke, dunne loophandschoentjes. Na een uurtje lopen, waren m'n handen half bevroren geraakt. Nog net te doen. Niet echt een probleem. Maar ik moest nog wel met de fiets naar huis. Gelukkig was het ondertussen al licht geworden, wat toch een beetje scheelt qua (gevoels)temperatuur. Maar de wind was er teveel aan. Amper twee kilometer waren voldoende om van die half bevroren handen volledig bevroren handen te maken. Was het maar gisterenavond ... zweten als een paard, zalig. En dan denk je dat je het gehad hebt wat kou betreft voor die dag. Not! Want 's middags was het tijd voor m'n vierde zwemles. En dat betekent dus opnieuw bibberen. In het water is het zó goed. Maar uit het water, al is het zelfs maar met een stukje van m'n bovenlichaam, is het steeds opnieuw bibberen geblazen. "Scherp staan, dat komt er van", maak ik mezelf dan wijs. Ook in het zwembad is het soms dus een klein beetje afzien. Maar dat is misschien nog niets vergeleken wat Rudi en Mieke moeten doorstaan als ze telkens weer opnieuw proberen uit te leggen dat het nu net zo niet moet, maar anders ;-) Alhoewel ik vandaag toch een paar (echt gemeende) complimenten heb gekregen. En natuurlijk doet dat goed. Ook al weet ik dat de af te leggen weg nog héél lang is.
Een tijdje geleden kwam ik te weten dat je Lance Armstrong kunt volgen op Twitter. Echt niet te geloven dat je zo iemand zijn reilen en zeilen via het internet kunt volgen. Ik ga er heel regelmatig een kijkje nemen. En zo kom je 't één en 't ander te weten. Grappige, onzinnige dingen. Maar ook echte interessante dingen. Onder andere dat hij een week geleden al voor de elfde keer gecontroleerd is geweest sinds hij zijn comeback bekend gemaakt heeft. Waanzinnig toch? De voorlaatste controle had de UCI zelfs speciaal iemand uit Duitsland naar Austin laten overvliegen. Ze kunnen blijkbaar echt niet verdragen dat hij terug komt. Ze willen hem pakken, zo veel is zeker. Maar ze gaan hem niet pakken. Hij gaat hen pakken, allemaal, één voor één. 2009 wordt een bijzonder mooi en interessant wielerseizoen. Ik kan niet wachten.
Op de website van Sporza, las ik dat door een positieve plas van een paard, Noorwegen zijn olympische bronzen medaille in het jumping moet afgeven. Zit doping dan echt overal? Maar vooral: hoe leg je aan zo'n paard (op een veilige manier) uit dat hij een plasje moet doen? En welke formaat van potje gebruik je dan? Of gaat dat bij paarden met een emmer? En zou dat paard Johan Museeuw kennen van in de wachtzaal bij veearts Landuyt? Geef toe, dat zijn misschien gemakkelijke vragen, maar geen gemakkelijke antwoorden.
Vamiddag zijn we met het ganse gezin naar de Kerstloop in Stekene getrokken. Deze keer niet voor een wedstrijd van mezelf, maar voor Christel haar allereerste wedstrijd. Diegenen die zich nu afvragen hoe ik haar zo ver gekregen heb, hebben het mis. Het was volledig op eigen initiatief. Normaal had ze twee weken eerder al haar wedstrijd meegedaan in Beveren, maar toen hadden we iets anders aan de hand. Daarom is het de Kerstloop in Stekene geworden. De 3km? Neen, dank u, meteen de 6km. Dat ze zonder problemen ging finishen, was voor mij geen verrassing. Maar rekening houdend met de snelheid die ze tijdens haar trainingen loopt, verraste het me wel dat ze al na 40 minuten - samen met London ;-) - al finishte. En ze had potverdorie nog overschot ;-) Het was voor mij eens een andere manier om naar een loopwedstrijd te gaan. En ik moet zeggen, dat ik er zeker niet minder van genoten heb. Dikke proficiat!
Een gouden regel bij het bloggen of bij het neerschrijven van om het even wat, is dat je soms beter even wacht en alles laat bezinken voraleer je dingen begint te schrijven waarvan je later spijt krijgt dat je ze geschreven hebt. Wel, dat was gisteren meer dan ooit het geval. Het zat hoog, heel hoog. Na m'n val, van nu bijna twee weken geleden, wou ik gisterenavond even uitproberen hoe een looptraining me zou afgaan. Dat had ik misschien beter niet gedaan. Het enige voordeel is dat ik nu weet waar ik sta. Amper 20 minuutjes waren genoeg - of moet ik zeggen teveel - om er een enorm slecht gevoel aan over te houden. De ganse avond had ik terug enorm veel last aan m'n lies. Gelukkig niet van dezelfde ernst dan onmiddellijk na de val. Maar wel last en pijn bij elke stap die ik zette en ik geraakte niet meer deftig in en uit de zetel. Zelfs tijdens het terug naar huis fietsen na de looptraining had ik last. Ik heb dan ook maar beslist om niet te gaan zwemmen omdat ik teveel last had. Can it get any worse? Gelukkig voelde alles deze morgen al wat beter, of moet ik zeggen minder slecht. Bij de eerste diagnose vorige week, gaf m'n sportdokter nochtans duidelijk te kennen dat de grootste miserie na een dikke week en amper drie beurten ostheopatie bij Rudi achter de rug zou moeten zijn. De pijn in m'n lies had niets met m'n lies te maken maar puur met uitstraling van pijn veroorzaakt door een blokkage ergens tussen m'n heiligbeen en m'n bekken. Dat kon allemaal goed zijn, maar het was nog niet gebeterd, integendeel. Daarom ben ik opnieuw bij haar langs geweest. Opnieuw een erg grondig onderzoek, nog iets uitgebreider dan de vorige keer. "Ik blijf bij m'n diagnose", was een duidelijk antwoord. Het zit serieus scheef, letterlijk en figuurlijk. Een paar extra beurten ostheopatie bij Rudi en bijhorende medicatie zouden de miserie moeten kunnen oplossen. Op zich redelijk goed nieuws, want dit zou gemakkelijker te verhelpen zijn, dan bijvoorbeeld eenn spierletsel. Waar ik gisterenavond nog voor vreesde, bleek gelukkig niet het geval te zijn. Ik mag wel blijven zwemmen en fietsen. Lopen dat is een ander paar mouwen. Net op het moment dat ik dacht van alle miserie in het lopen vanaf te zijn, dit weer. Dat kan ik echt wel missen als de pest. Lopen zal dus niet meer voor dit jaar zijn, vrees ik. Dat het jaar maar snel voorbij is, want het heeft me al genoeg sport-miserie gebracht.
De voorbije weken waren goed voor vijf ongewilde rustdagen op rij. Gelukkig kwam daar gisteren een einde aan door 's morgens een uurtje te spinnen en 's middags te kunnen gaan zwemmen. Een second skin plakker over m'n schaafwonde zorgde er voor dat ik toch aan de tweede techniektraining van Rudi en Mieke kon deelnemen. Deze keer was het Rudi die me onderhanden heeft genomen. Of het nu beter ging dan de vorige keer, zou ik niet direct durven te zeggen. Dat zal nog wat rap zijn. Maar ik heb er wel vertrouwen in dat ik heel langzaam aan toch een beetje het gevoel begin te krijgen of zal krijgen wat zoal de belangrijke dingen zijn, waarop ik moeten letten of wat de. Of vooral wat de dingen zijn die ik abolsuut niet mag doen. Het zal er nu op aankomen om de volgende weken en maanden, zoveel mogelijk van die dingen in de praktijk te brengen. Hoe meer zwemtraingen, hoe beter dus. Maar ja dat is niets nieuws natuurlijk. Het spinnen ging goed zonder veel noemenswaardige last aan m'n lies. Ook met weerstand trappen ging zonder problemen. Alleen het rechtstaand fietsen heb ik nog niet uitgeprobeerd. Vanmorgen heb ik opnieuw een uurtje gespinnd. Ook al had ik bijzonder veel goesting om buiten te gaan rijden. Ik denk dat het deze keer misschien wel een beetje overdreven voorzichtheid was, die me heeft binnen gehouden. Maar beter zo dan omgekeerd. Het heeft niet veel gescheeld of ik had me laten verleiden om ook een klein toertje te gaan lopen. Een week niet meer gelopen en het weer was/is te uitnodigend. Maar ik heb het dan uiteindelijk toch maar niet gedaan. Rudi had het me trouwens afgeraden. Omdat de kans te groot is dat ik anders ga beginnen lopen om m'n lies te sparen. Met alle gevolgen vandien. Dus toch maar niets. Het belangrijkste is in ieder geval dat ik vanaf dinsdag terug zal kunnen aanpikken met m'n twee zwemtrainingen per week. Dat ik hopelijk dinsdag of woensdag terug kan gaan lopen. En dat ik volgend weekend nog eens terug een paar uurtjes buiten kan gaan fietsen. Me gewoon terug sportman voelen. Trouwens over sprortvrouwen en sportmannen gesproken. Het zou normaal gezien toch echt niet spannend mogen zijn vanavond tijdens de verkiezing van sportman en sportvrouw van het jaar. Zowel Tia Hellebaut als Sven Nys zouden beiden toch met lengtes voorsprong moeten winnen. Als ze er in slagen om Sven Nys deze keer weer naast zo'n trofee te doen grijpen, dan weet ik het niet meer. Dat ze dan heel die boel maar afschaffen en opdoeken.
De gevolgen van mijn val zondag lijken toch iets ernstiger dan oorspronkelijk gedacht. Een serieuze schaafwonde op m'n rechterdij. Last in m'n hals en vooral serieuze last in m'n rechterlies. Vanavond ben ik dan ook langs m'n sportdokter langs geweest. Zo'n schaafwonde geneest normaal wel vanzelf. Maar het is bijkbaar toch een serieus exemplaar. Het is was toch niet zo eenvoudig om te weten hoe ik het exact moet verzorgen. Op dit moment mag ik er nog steeds niet mee gaan zwemmen. Hopelijk is het zaterdag voldoende verbeterd zodat ik m'n tweede zwemtechniektraining niet moet missen. De pijn in m'n lies, dat is wat anders. Ik was een beetje verrast wat m'n sportdokter allemaal aan het uitproberen was. Zo verrast dat ik nog eens herhaalde dat het wel m'n lies was die pijn deed en niet m'n rug. Dat had ze wel degelijk goed begrepen. Maar haar diagnose is dat ik door de val een blokkage in m'n bekken ter hoogte van m'n heiligbeen (of zoiets) heb opgelopen. De pijn daarvan straalt uit naar m'n lies. Het heeft, in tegenstelling tot wat ik dacht, dus niets met m'n lies zelf te maken. Niet mogen zwemmen door die schaafwonde, das één. Niet kunnen lopen door die blokkage is twee. Verdomme toch. Fietsen mag als ik niet teveel hinder ondervind. Ik was vandaag dan ook van plan om een uurtje te spinnen, maar heb het toch niet kunnen doen. Om die blokkage weg te krijgen, zal ik een paar maal bij Rudi moeten langs gaan. Hij mag die blokkage "eruit kraken". Gelukkig kreeg ik te horen dat het na een paar keren al in orde zou moeten komen. Ik en niet mogen of kunnen sporten .... het is nooit een succesvolle combinatie geweest. En dat zal het ook nooit worden. Hopelijk valt er dit weekend toch iets uit de bus: zwemmen of fietsen. En hopelijk kan ik volgende week terug beginnen lopen.
Vanmorgen, van zodra het voldoende licht was, vertrok ik voor m'n fietstraining. Omdat ik 's morgens vroeg al gemerkt had dat het toch redelijk vettig lag, besloot ik met m'n mountainbike te gaan en niet met m'n koersfiets. De bedoeling was een uurtje of drie op souplesse rond te rijden. Ergens in Sint-Gillis slipte m'n achterwiel ineens weg en moest ik serieus corrigeren om recht te blijven. Raar. Waarschijnlijk zo'n wegdeksel dat door de regen wat glad lag. Ik dacht eerst dat ik plat gereden was, maar dat was het geval niet. Na een klein uur rijden, bleek wat er aan de hand was. Net voorbij Stekene moest ik op een bepaald moment een flauw bochtje naar rechts nemen om van de baan op het fietspad geraken. Dat was althans de bedoeling. Maar ik smakte ineens brutaal tegen het asfalt. Deze keer geen schijn van kans om te corrigeren. De eerste momenten voelde het niet zo erg aan. Broek gescheurd, dat wel. Maar aan m'n mountainbike was gelukkig niets, zodat ik kon verder rijden. Of toch niet? Toen ik terug wou opstappen viel ik bijna terug. Ik kon gewoon niet deftig stappen. De baan was spekglad. Heel raar, want ik had de temperatuur gecheckt voor ik vertrokkken was en die was 4°. Buiten die slipper Sint-Gillis, had ik ook nog niets ondervonden. Wat doe je dan? Ik heb even geprobeerd om toch verder te rijden in de hoop dat het allemaal wel zou meevallen. Maar dat was dus niet het geval. Tien meter verder lag ik er terug. Ik heb dan maar rechtsomkeer gemaakt en ben terug naar huis gereden. In het begin ging het niet goed omdat ik constant het gevoel had dat ik onvoldoende grip had en dan begin je krampachtig te rijden. Maar na een paar kilometers ging dat gelukkig wat beter. Wat me minder goed verging was de pijn als gevolg van die val. De schaafwonde op m'n rechterbil trok serieus tegen bij elke trap die ik deed. Maar dat viel uitendelijk beter te verbijten dan de pijn in m'n lies. Ik had spijtig genoeg weinig keuze. De kortste weg naar huis betekende toch nog zo'n drie kwartier fietsen. Uiteindelijk was ik blij dat ik thuis was. Met die last in m'n lies, was het gdvdm zeer moelijk afstappen. Geen schade aan m'n mountainbike, denk ik. Maar wel aan m'n eigen carrosserie. De schaafwonde bleek toch wat serieuzer dan gedacht. Een gigantische tet van wel 2 cm dik op m'n rechterbil. Maar m'n lies baart me meer zorgen. Bij elke stap die ik zet, trekt alles verschrikkelijk tegen. En als ik in de zetel wil gaan zitten, ben ik wel effe bezig omdat ik m'n rechterbeen, zonder hulp, niet meer omhoog krijg. Hopelijk heb ik vannnacht niet te veel last en is het morgenvroeg al wat beter. Ik had immers geen rustperiode ingepland nu ;-(
Van dat goede weer om eindelijk nog eens buiten te kunnen gaan fietsen is voorlopig weinig in huis gekomen. Wat was me dat vandaag? Net na de middag stond ik nochtans volledig klaar in fietskledij om te vertrekken, toen een zoveelste bui me duidelijk maakte dat het misschien toch niet zo'n goed idee was. Op zich kon de regen me niet schelen, maar ik vond de temperatuur net iets te laag om, tijdens een paar uur durende fietstraining, de regen goed te kunnen verdragen. Daarom wisselde ik m'n fietskledij maar snel in voor loopkledij. Hopelijk lukt die fietstraining morgen wel. Ik had me voorgenomen om, na drie maal drie weken te hebben opgebouwd, nog eens iets anders te doen, nog iets extra. Ik heb dan toch niet gekozen voor een extra training, ook niet voor een langere training, maar voor een iets snellere training. 't is te zeggen, ik heb in m'n 10 kilometer twee snellere stukken van 500 m gestoken. Niet echt spectaculair, dat hoeft ook niet. De bedoeling was simpel. Na vier maanden, vind ik dat het toch stilaan tijd wordt om voorzichtig te testen hoe het nu eigenlijk staat met m'n linkerscheenbeen. Af en toe eens wat extra in de training zou nu toch stilaan moeten kunnen, hopelijk zonder dat ik er iets van voel. En vandaag gaf dat in ieder geval al een 10 op 10. Eigenlijk zelfs een 11 op 10. Niet alleen het gevoel tijdens en achteraf was zoals het hoort. Maar nu bleek, tegen m'n eigen verwachting in, m'n snelheid ook nog redelijk ok. Ik liep twee toertjes van 5km en heb telkens de laatste 500 puur, puur op het gevoel en redelijk rustig en relaxed, wat sneller gelopen. Toen ik achteraf keek hoe snel dat was, bleek dat de eerste keer bijna 4:00 per km en de tweede keer bal op die 4:00 per km. En dat heeft me toch wel aangenaam verrast. Ik liep een tempo waarvan ik het gevoel had dat ik het gerust een paar kilometers zou kunnen volhouden. Na twee maanden loopinactiviteit en twee maanden hele, rustige trainingsopbouw, vind ik dat meer dan behoorlijk. Een leuke opsteker. Het leek precies of het was één van m'n doodgewone trainingen van de voorbije twee, drie jaren. Ook weer typisch was dat de 5km rustig lopen na de eerste versnelling, zonder het zelf te voelen, weer sneller ging dan in het begin. Hetzelfde gevoel van vroeger: dat m'n snelheidsgevoel na een versnelling altijd in de war geraakt. Ik moet echt wel opletten, want het is en blijft nog altijd de bedoeling om rustige stukken niet onder de 5:00 per km te lopen. Dat bleek uit de twee lactaattesten, die ik dit jaar en vorig jaar gedaan heb. Dus ik zal nu zeker niet sneller moeten lopen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik me serieus heb moeten inhouden om na de 10km er niet nog wat extra kilometers aan te breien. Serieus tegen m'n goesting, maar nu ben ik wel content dat ik het niet gedaan heb. Ik zal serieus op m'n tanden moeten bijten om de komende weken rustig te blijven opbouwen. De goesting om te lopen is gewoon te groot. Om nog maar te zwijgen over de goesting om te fietsen en te zwemmen. Maar als dat hét probleem wordt voor de komende weken en maanden, dan zie ik het best wel zitten.
Best wel plezant dat ik een paar aanmoedigingen krijg na mijn fiasco van de eerste zwemles. En of ik ze nodig zal hebben die aanmoedigingen. Toen ik vanmorgen een paar dingen uitprobeerde waardoor ik dacht beter te gaan zwemmen, kwam ik tot de constatatie dat ik nog trager zwom dan voorheen. Way to go ;-( Laat de volgende techniektrainingen dus maar komen ... Voor het overige, hoor je mij niet klagen. Buiten het feit dat ze mij in het Sinbad op twee weken tijd evenveel keer keer liggen heb gehad door mij 's morgensvroeg om zeven uur voor de deur te laten staan omdat de redder ziek was, of zoiets. Ze geven er natuurlijk de uitleg aan die ze willen ...whatever. Balen was dat, vooral dan de tweede keer, eergisteren. Genoeg geklaagd over het niet kunnen zwemmen. Zowel letterlijk als figuurlijk. Haha, heb j'em? Voor het overige krijg ik de schaarse vrij uurtjes nog net volgepropt met lopen en fietsen. Alhoewel het fietsen de laatste twee weken zich uitsluitend afspeelt op de spinning fiets. Als ik de weersvoorspellingen mag geloven, zou daar dit weekend wel eens verandering in kunnen komen. Hopelijk vind ik daar, tussen de talrijke Sinterklaasfeestjest nog de tijd voor. Tijd vinden, dat is voor het lopen alvast minder een probleem. Daar is altijd wel tijd voor. Ondertussen zit ik trouwens aan de derde week met twee 10 kilometertrainingen. Dat betekent dat ik in totaal al negen weken aan het heropbouwen ben. Ik wil niet te vroeg victorie kraaien, maar het ziet er voorlopig toch wel goed uit. Ik ben ook tevreden dat ik me aan m'n eigen beloftes gehouden heb om traag, maar zeker op te bouwen en geen te grote sprongen voorwaarts te willen maken. Ook al begint het nu serieus te kriebelen om toch wat zwaarder te beginnen trainen, ik ga het niet doen. Het enige wat ik mezelf cadeau ga doen, is dat ik er ofwel een derde looptraining per week ga tussen steken, of eens een iets langere looptrainging in het weekend, of eens een paar versnellingen. Of, of, of. Maar dus zeker niet alledrie. Heel veel extra ik nu gelukkig (nog) niet nodig om te kunnen genieten van de combinatie zwemmen-fietsen-lopen, die ik nu ondertussen al meer dan drie maanden doe. Een zalige combinatie. Als ik nu al zo kan genieten van m'n trainingen, dan gaat dat wat geven als ik volgend jaar echt ga kunnen beginnen focussen op de die wedstrijden. Een mens moet blijkbaar eerst wat tegenslag meemaken om het over een andere boeg te gooien en dan te beseffen dat je nog beter af bent dan een tijdje geleden. Hoeveel werk er ook nog aan de winkel is. Dat is nu even niet belangrijk. Wel belangrijk is dat ik de juiste keuze heb gemaakt, zeker weten.
Het tweede weekend op rij dat tal van geplande activeiten, maar vooral het weer, me belet hebben om buiten te gaan fietsen. Gelukkig kan ik die fietstrainingen buiten, als ik wil, steeds compenseren met wat spinning. En dat heb ik dan ook gedaan, met zowel zaterdag als zondag een uurtje te spinnen. Zaterdag met een paar serieuze intensieve stukken er tussen. Zondag rustig aan, héél rustig aan. Maar belangrijker dit weekend was de eerste techniektraining zwemmen. Jawadde. Waar zal ik beginnen? Het enige wat ik zowat goed gedaan heb, was dat ik een zwembroek aan had en dat mijn zwembrilletje steeds goed opstaat zodat er geen water binnensijpelt ;-) Daarmee is het goede nieuws zowat verteld. En voor de rest. Alles wat een zwemmer zowat mis kan doen .... come and see me! Rudi en Mieke hadden, afhankelijk van de 'leerpunten' van hun zwemmers-leerlingen de groep in tweeën gesplitst. Rudi ontfermde zich over de beteren. Mieke over de anderen. Dat het gene vette ging zijn, wist ik natuurlijk op voorhand. Laat dat nu net de reden zijn waarom ik die techniektrainingen wil volgen en er ook zo enthousiast over ben. Maar dat het zo erg zou zijn, had ik, eerlijk gezegd, niet verwacht. Ik had gehoopt om een paar dingen bij te leren, die ik dan de komende weken, maanden, op m'n gemakje, beter en beter onder de knie zou kunnen proberen krijgen. Een paar dingen, zei ik? Niet echt. Laat ik het zo zeggen. Zwemmen of lopen en fietsen. Voor mij zijn het gewoon twee totaal verschillende werelden. Over het algemeen is lopen, en vooral fietsen, toch gewoon verstand op nul en trainen. En dat is trouwens één van de charmes van die sporten. Tijdens de training en na de training kun je dan nog wat nagenieten van het gevoel in je spieren, pezen, gewrichten, ... En zwemmen dan? Wel voor echte zwemmers zal dat waarschijnlijk ook wel zo zijn. Maar, spijtig genoeg, nog niet voor deze jongen. Echt waar, wat het meeste heeft afgezien zaterdag was m'n grijze hersenmassa. Geen spierpijn, maar koppijn. Het proberen goed doen, maar keer op keer merken, dat het je gewoon niet lukt. Niet een klein beetje, maar gewoon nog niet in de buurt komen van wat het moet zijn. Zoveel dingen waarop je moet letten: tenen, voeten, knieën, ellebogen, handen, nek, ... Man, man, man. Niet te doen. Als ik één ding goed probeerde te doen- met de nadruk op probeerde -, deed ik er twintig anderen verkeerd. Een verklaring waarom ik zo traag zwem, dat wel. Maar mentaal toch een serieuze opdoffer. De weg lijkt nog zovéél langer dan ik al dacht. Ik vraag mij echt af of Rudi en Mieke zoiets al hebben meegemaakt. Papa's eerste zwemles was een serieus fiasco. En ja, ik zie het toch nog zitten. En ik hoop vooral van hen hetzelfde.
