geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
17-02-2009
beginners
Over die bestelling van dat slecht weer voor deze week, heb ik voorlopig alvast niet te klagen ;-) In feite heb ik eigenlijk helemaal niet te klagen. Een rustweek .... what's in the name? Zes, of misschien zelfs wel zeven, trainingen deze week. Dat is moelijk om aan sommige mensen nog uit te leggen dat zoiets een rustweek heet. Eerder een rustig-aan-week. Met vooral weinig fietsen en lopen. Qua zwemmen doe ik sowieso in andere gewone weken ook geen grootse trainingen en daarom is er eigenlijk niet echt een verschil met deze rustweek qua afstand of tijd. Vanmorgend ging het trouwens redelijk goed. En eigenlijk zelfs raar. Ik heb zowaar een zwemmer, die nochtans crawl aan het zwemmen was, in m'n baan moeten voorbij steken. En even later bleken de twee zwemmers, die in dezelfde baan dan mij zwommen, mij niet in te halen. En de zwemmer in de baan naast mij, die zwom maar even snel (of traag) dan mij. Een mens zou beginnen denken dat hij langzaam maar zeker een beetje aan het leren zwemmen is. Of lag het zwembad vanmorgend dan toch vol met alleen maar beginners? ;-)
Rudi heeft zonet m'n schema voor volgende week doorgestuurd. Pfff ... Het is rustweek. Met voorsprong mijn minst favoriete week van alle weken. Ik weet wel dat het goed is voor mezelf. Nu maar hopen dat het slecht weer wordt deze week, dat maakt het toch een beetje gemakkelijker.
Het leven kan toch mooi zijn, zo simpel ... "als de zon schijnt". Ik weet niet hoe lang het al geleden was. Maar ik had in ieder geval het gevoel dat ik vanmorgend mijn eerste serieuze fietstraining in maanden heb kunnen doen. Niets bijzonder qua training, dat niet. Maar wel nog maar de derde fietstraining buiten. En vooral de eerste keer dit jaar dat ik m'n koersfiets, en niet m'n mountainbike, van stal gehaald heb. Heel rustig, op één stukje na, toen ik een groepje zag rijden en me even niet kon bedwingen om er naar toe te rijden .... en ze dan te laten rijden omdat ze een andere richting uitreden. Rudi had voor deze week één keer spinning (een training op kracht) en 2 uurtjes losrijden voorzien. Het werden uiteindelijk 70 rustige kilometers, dus een dikke twintig minuten meer dan twee uur. Het moet maar zo plezant niet zijn, en vooral niet zo lang geleden. Gisteren ben ik de tweede keer deze week gaan lopen. En morgen volgt de derde looptraining. Ook weer anders dan de voorbije weken, toen het steeds maar twee looptrainingen waren. Het aantal kilometers blijft deze week wel hetzelfde. De leukste looptraining heb ik in ieder geval voor morgen gehouden: een training met wat versnellingen erin. Vanmiddag de derde keer deze week het zwembad in. Na twee trainingen van elk een kleine 1.500 m de voorbije week, had ik deze middag m'n achtste techniektraining. Het gaat snel. Want dat is al over half weg. Deze keer konden we opnieuw met het ganse gezin gaan. Dat is dan weer een voordeel van zwemtrainingen om je trainingen te kunnen combineren met het plezier van een gezinsuitstap. Sport en gezin combineren. De laatste tijd probeer ik dat soms ook met m'n buikspieroefeningen. London mag bij sommige oefeningen meetellen ... tot vijftig. Een hele opdracht en niet gemakkelijk voor hem, maar soms ook niet voor mij. Want als hij telt "..., achtendertig, negenendertig, tien-en-dertig, ..." moet ik in volle inspanning corrigeren en uitleggen dat we eigenlijk aan "..., achtendertig, negenendertig, veertig" en ondertussen "eenenveertig, tweeënveertig, ..." zitten. Buikspieroefeningen en leren tellen blijken in elk geval toch niet zo gemakkelijk te combineren.
Ik zit nu op een ritme van twee of drie zwemtrainingen, twee looptrainingen, twee fietstrainingen en - niet te vergeten - één rustdag per week. Deze week gaat het totaal aantal loopkilometers niet omhoog, maar staan er wel drie looptrainingen ingepland. Omdat ik (voorlopig) toch nog wil vermijden om twee dagen na mekaar te lopen, zal ik deze week een paar kunstgrepen moeten toepassen. Gisteren (maandag) had ik eigenlijk m'n rustdag willen doen, maar heb ik dan maar m'n weerstandstraining op de spinningfiets gedaan. Na wat feedback van Rudi heb ik het toch wat anders aangepakt dan vorige week. Een duidelijk hogere trapfrequentie tijdens de stukken weerstand (60 rpm tegenover 30 rpm vorige week) zorgde ook voor een iets hogere hartslag dan vorige week. Maar het bleef allemaal wel - zoals het schema het voorschreef - extensief. De losse stukken aan 100, zowel rpm als bpm. Het voelde wat zwaarder aan dan vorige week, wat waarschijnlijk niet abnormaal is omdat m'n hartslag uiteindelijk hoger ging. Maar eigenlijk vond ik het met die hogere frequentie ook wel leuker om doen. Vanmorgend ging het ook wel goed. Een al iets meer ingewikkelde zwemtraining dat wat ik tot nu toe gewoon was. Maar dat is nog niets als ik de tweede zwemtraining voor deze week bekijk. Amai. Het was trouwens wel een meevaller dat er vanmorgend zo weinig volk was in het zwembad. Ik had de hele tijd dan ook een baan voor mij alleen. Zalig. De laatste meters moest ik loszwemmen in een stijl naar keuze. Omdat ik dan toch de hele baan voor mij alleen had, heb ik me er eens aan gewaagd om rugslag te doen. Best wel plezant, maar wel moeilijk en ook wel zwaarder dan ik dacht. Ik zal het waarschijnlijk weer volledig verkeerd gedaan hebben, alhoewel dat ik vond dat ik nog redelijk vooruit ging. Gelukkig dat ik al twee trainingen heb kunnen doen deze week, want voor de rest van de week wordt het moeilijker. Morgen (woensdag) heb ik eigenlijk geen tijd, maar donderdag nog minder. Daarom ga ik toch proberen om er morgen een zwem- en een looptraining tussen te krijgen. Ook al is het bij momenten wel wat veel "rushen", het heeft ook één groot voordeel. Het slapen gaat ongelooflijk goed ... voorlopig alleen nog maar 's nachts ;-)
Wat minder naar het weerbericht luisteren. Dat had ik beter gedaan. Omdat ze regen en smeltende sneeuw voor vandaag voorspeld hadden, had ik me er al bij neergelegd dat buiten fietsen niet zou lukken. Omdat ik m'n looptrainingen nog heel voorzichtig - voldoende dagen uit elkaar - plan, had ik niet veel keuze en kon ik niet anders dan vandaag fietsen en zondag lopen. Gelukkig was ik gisterenavond nog op de site van het Wezenberg zwembad gaan kijken. Anders had ik er vanmorgend om 8 uur mooi gestaan. Er waren dit weekend immers opnieuw wedstrijden en dus geen mogelijkheid voor het publiek om te zwemmen. Change of plans. Vóór 10 uur had ik er twee uren spinning opzitten. De ganse tijd souplesse. Dat is qua afwisseling wel het minst interessante, maar ja. Gelukkig ben ik dan vanmiddag, net voor sluitingstijd, nog kunnen gaan zwemmen in het Sinbad. Een uithoudingstraining van 2 km. Heel plezant om te doen. Maar met momenten wel zwaar. Amai. De allereerste keer dat ik kramp heb gekregen tijdens het zwemmen, weliswaar op het einde. En ook de eerste keer dat ik na het zwemmen m'n kuiten echt voelde. Het zullen die paar 50 meters met het plankje geweest zijn - dus alleen trappelen met de benen en af en toe komen ademen - die het hem gedaan hebben. Wat was me dat? Dat ging nu eens totaal niet vooruit. Nogal een geluk dat het maar reeksen van 50 m waren. Het zal natuurlijk nog wat vroeg zijn om qua uithouding al verbetering te merken. Maar toch heb ik dat gevoel. En dat is goed voor 't koppeke.
Daarnet heb ik voor mezelf weeral een nieuwe - vooral mentale - stap gezet in de trainingsopbouw van m'n looptrainingen. Hoewel het voor velen misschien wel belachelijk zal lijken. Voor mij is het dat niet. Sinds het hervatten van m'n looptrainingen in oktober vorig jaar heb ik immers nog geen meter op asfalt gelopen, omdat ik steeds met de fiets naar de Finse piste rijd en daar m'n training begin en eindig. Alles op zachte ondergrond, op aanraden van m'n sportdokter. Vroeger heb ik dat nooit gedaan en begon elke looptraining thuis. Veel trainingen gebeurden uiteindelijk wel op de Finse piste, maar door het van en naar de piste lopen zat er in elke training toch steeds minstens 4 km op de weg. Sommige trainingen gebeurden natuurlijk volledig op de weg. Vandaag ben ik dan, na veel wikken en wegen, m'n training opnieuw van thuis begonnen. Een gewone, volledig extensieve 12 km training. De laatste weken loop ik ongeveer 5:00 per km op al m'n trainingen. Nu betrapte ik me erop dat ik - puur uit voorzichtigheid - een versnelling trager gelopen heb: zelfs richting 5:30 per km. Wat me achteraf bekeken toch iets te traag leek, zeker rekening houdende met de gemiddelde hartslag die niet boven de 115 ging. Al een paar weken doe ik nu per week twee looptrainigen van ongeveer een uur. Dus iets anders of iets extra doen was eigenlijk een logische stap. Op aanraden van Rudi ga ik nu eerst m'n loopvolume extensief opbouwen om nadien hopelijk terug wat meer aan m'n snelheid te kunnen werken. Maar dat is dus voor later. Eerst nog wat genieten om terug "gewone" looptrainingen te kunnen doen. In het weekend blijf ik voorlopig nog wel met de fiets naar de piste rijden. En voor de rest blijf ik rustig aan opbouwen, zoals het hoort. Step by step.
Het officiële begin van m'n triathlonbegeleiding, in voorbereiding van 2 augustus, heeft alvast zijn effect alvast niet gemist. Maandag heb ik een krachttraining gedaan op m'n spinningfiets zoals ik er nog nooit één had gedaan. "Rije, rije, rije, stoempe, stoempe, stoempe, ..." Jawadde. Heel lage trapfrequenties aan een lage hartslag. Ik zal wel horen van de coach of ik z'n schema juist begrepen heb. Maar ik had er in elk geval een goed en voldaan gevoel bij, niettegenstaande ik een bijzonder lage gemiddelde hartslag had. In al mijn vroegere trainingen op de spinning fiets is me het nog nooit gelukt om, zonder de hartslag de hoogte te hebben ingejaagd, achteraf toch een voldaan gevoel te hebben. Ondertussen heb ik ook m'n eerste twee zwemtrainingen met schema achter de rug. Twee keer een uithoudingstraining en laat dat nu net m'n favoriete training zijn. Spijtig dat ik niet meer tijd had. Beide trainingen hebben me wel geleerd dat ik niet alleen m'n techniek maar ook m'n uithouding in het zwemmen nog nergens staat. Maar van dat laatste heb ik absoluut geen schrik dat dat in orde komt. Net als bij het lopen en het fietsen, voel ik, dat het zwemmen - vooral de ademhaling dan - beter gaat naarmate ik langer bezig ben. Dat zal nodig zijn ook als ik ooit die 3,8 km (of 4,5 km) in open water wil kunnen uitdoen zonder accidenten.
Ik moet eerlijk toegeven dat het voorbije (sport)weekend niet de winnaars heeft opgeleverd die ik graag gehad had. In Melbourne had ik Roger Federer echt wel de evenaring van Pete Sampras zijn Grand Slam record toegewenst. In de eerste plaats omdat ik heel veel bewondering heb voor Federer. Maar ook een beetje omdat ik het niet zo heb met Rafael Nadal. Maar toch chapeau, dat hij, met zijn fysiek zo belastende stijl, na zo'n slopende halve finale het in de vijfde en beslissende set dan uiteindelijk vooral nog bleek te halen omdat hij fysiek nog frisser zat dan Federer. Dat is wel straffe kost. En terzelfdertijd toch een zwakte bij Federer die niet zou mogen bestaan. Zijn emotie bij zijn speech, maakt dan weer veel goed. Dat moet absoluut kunnen. Het toont trouwens aan hoe gedreven hij nog is, niettegenstaande hij ondertussen toch al over het hoogtepunt van z'n eigen tenniscarrière heen is. En Hoogerheide dan. Tja, ik kan er ook niet aan doen. Maar ik heb het niet zo met Niels Albert. Ook al was hij goed, heel goed, is hij goed en heeft hij deze wereldtitel meer dan verdiend. Wat de perfecte tactiek van de Belgische ploeg voor hem al dan niet heeft opgeleverd, weet ik niet. Maar in interviews zou hij het ook wel eens mogen hebben over hoe dankbaar hij wel is voor zijn ploegmakkers. Want zoiets zeggen alleen hele grote kampioenen. En by the way. Over Bert Anciaux zijn uitlatingen ga ik het niet hebben. Dat zou zonde zijn van de plaats op m'n blog. Het is al erg genoeg dat we voor het WK dezelfde favoriet hadden.
Na zes maanden schemaloos sporten, is het eindelijk zover. Vanavond zat er opnieuw een trainingschema van Rudi en Mieke in m'n mailbox. Het is anders dan vorig jaar, toen het enkel loopschema's waren. Ik heb nu immers voor de volgende zes maanden gekozen voor een volledige triathlonbegeleiding. Elk weekschema bevat dus trainingen voor zowel zwemmen, lopen als fietsen. Een ander verschil met de vorige keer is dat ik nu zelf ga bepalen wanneer ik welke training doe. Dat heb ik zo met hen op voorhand besproken. Met het lopen volgde ik perfect het voorgeschreven schema dag op dag. Maar omdat het met drie sporten heel wat moeilijker wordt om alles ingepland te krijgen, wil ik zelf kunnen bepalen wanneer ik m'n trainingen kan doen. Na een tijdje leer je de schema's van je coach vlotjes lezen. Dat is voor lopen dus ondertussen al het geval. Voor het fietsen zal dat ook wel meevallen. Voor het zwemmen is dat al een ander paar mouwen en staat er, voor mijn kunnen, 't één en 't ander in 't Chinees tussen. Maar dat komt ongetwijfeld wel goed. Ik ben nu vooral blij dat ik terug op een deftige manier naar een doel kan toewerken. Dat betekent niet dat ik nu plots heel wat meer ga beginnen trainen. Zeker en vast niet. Less is more. Om eerlijk te zijn zit de schrik voor loopblessures er nog stevig in. Ik heb ondertussen twee loopweken met telkens twee rustige looptrainingen van 12 km achter de rug. In januari kwam ik net niet aan 100 loopkilometers. En daar ben ik op dit moment best tevreden mee.
Niet bepaald de torso die je zou verwachten van een gepensioneerde zevenvoudige Tourwinnaar, maar eerder van de "muscles from Brussels" of zo. Het is nochtans één van de vele foto's die Elisabeth Kreuz - een Amerikaanse fotojournaliste uit Texas, gespecialiseerd in sportfotografie- maakte van Lance Armstrong, andere sporters en sportgebeurtenissen. "Het klinkt raar, maar hij moet geen overtollig vet wegwerken, maar louter spieren.", aldus Johan Bruyneel. Bij de meeste ex-sporters zou het nochtans het eerste zijn. Zelfs bij heel wat nog actieve sporters is het een jaarlijkse routine om na hun winterslaap hun vetlaagje weg te werken. Geen sportieve doelen en de riem eraf. Niet bij hem dus. Dan gaat het verder dan alleen het obsessieve voor de sport, de obsessie om de beste te zijn en daar alles voor over hebben. Dat is pure ijdelheid en niets anders. Niet kunnen verdragen dat je lichaam er niet afgetraind uit ziet en vooral niet afgetraind aanvoelt. I know the feeling. Ook al is elke vergelijking met bovenstaande foto totaal onbestaande, voor alle duidelijkheid ;-) Vanity, I confess. Of het nu een slechte eigenschap is of niet, laat ik in het midden. Het doet in ieder geval wat met een mens elke dag opnieuw. Zelfs in periodes dat er geen grootste sportprestatie moeten geleverd worden zorgt het voor die paar extra sit-ups, die enkele kilometers extra, voor net niet dat koekje, voor net niet dat stukje chocolade, voor net niet dat glaasje wijn, voor net dat boterhammetje minder.... En dat scherp staan ook helpt om beter te zwemmen, te fietsen en te lopen, dat is dan mooi meegenomen.
Voor alle atleten - recreatief of professioneel - die denken dat ze met echt belangrijke dingen bezig zijn. Mochten ze het vergeten zijn: "Zelfspot is het begin van alle wijsheid". Te beginnen bij mezelf. En met dank aan Jan om me daaraan te herinneren.
Economische crisis of niet. Daar trekken mijn voeten zich natuurlijk niets van aan. Het was stilaan tijd geworden voor een nieuw paar loopschoenen. Zowat het enige voordeel van gekwetst geweest te zijn, zal dan zijn dat m'n vorige aankoop al dateerde van april vorig jaar. Maar ik vrees dat ik dat profijt al dubbel en dik kwijt gespeeld ben aan dokters- en andere kosten. Om nog maar te zwijgen van de geleden morele schade ;-) Vanavond ben ik dan ook maar even langs geweest bij Runners Service. Gelukkig wees hun looptest uit dat m'n looppatroon in orde was. Geen enkele reden om van schoentype te veranderen. Ik was dan ook een gelukkig man dat ik mezelf weeral 125 Euro armer kon maken. Nog een paar honderden loopkilometers en dan mag ik bovendien ook m'n beide paren inlegzooltjes vervangen. 2 maal 75 Euro ... kassa, kassa. Waar had ik ook weeral gelezen dat lopen een sport is je heel gemakkelijk kan inplannen, maar vooral ook een goedkope sport is? Als er dit jaar ook nog een wetsuit zal moeten afkunnen, en misschien volgend jaar mijn allereerste nieuwe koersfiets, dan zullen het vanaf nu boterhammen met konfituur worden ;-)
Gisteren heb ik m'n vijfde techniektraining in het Sinbad gehad. En weeral heel wat bijgeleerd, wat dacht je? Deze les stond in het steken van vormspanning. Voor zover ik het zelf goed kan inschatten is dat misschien wel m'n grootse handicap tijdens het zwemmen. Te veel doorzakken, waardoor ik te diep in het water lig, veel te veel weerstand krijg .... en niet vooruit geraak. Gedurende de les lukte het me toch min of meer om het te verbeteren door het opspannen van m'n buik- en rugspieren. Maar gemakkelijk is anders. Ik ben benieuwd hoe me de volgende trainingen zullen vergaan, als ik vooral hier op wil focussen en wil verbeteren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik toch wel verrast ben dat ik nu net in het gebruik van m'n buik- en rugspieren één van m'n belangrijke zwakke punten ligt. Wetende dat ik al jaren consequent bezig ben om, naast het fietsen en het lopen, gemiddeld zo'n 2.000 verschillende soorten situps en 500 borst-, rug- en armspieroefeningen per week te doen. Dan kan het toch niet anders dan dat ik diezelfde buik- en rugspieren goed ga kunnnen gebruiken om m'n snelheid in het water de hoogte in te krijgen. Om tijdens m'n zwemtrainingen niet altijd ingehaald te worden, maar ook af en toe ook zelf eens iemand in te halen. Om in m'n wedstrijden deze zomer niet bij de allerlaatsten uit het water te moeten komen, zoals dat enkele jaren geleden wel het geval was.
Het is me toch wat met dat weer de laatste tijd. Tot mijn grote ergernis, slaag ik er nauwelijks nog in om buiten te gaan fietsen. Nog maar één fietstraining heb ik dit jaar kunnen doen. En daar moest ik dan nog serieuze vriestemperaturen voor trotseren. De vorige fietstraining buiten dateert al van kerstdag. In plaats van buiten te gaan fietsen, las ik ook af en toe wel een training op de spinningfiets in. Maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Als het over zwemmen, buiten fietsen of lopen gaat, komt het er altijd op aan om m'n teveel aan motivatie in te tomen. Een doel of niet. Dat heb ik niet nodig om me telkens weer op te laden om aan een training te beginnen. Maar met het spinning is dat toch net iets anders. Het is en blijft eentonig om in de garage een vol uur in je dooie eentje die trappers rond te krijgen en geen meter vooruit te komen. Een vol uur puur op souplesse rijden, komt er dan meestal ook nooit van. De juiste opzwepende muziek kiezen, helpt me immers om al trekkend, stampend en sleurend wat variatie in m'n trainingen te krijgen. En ook al is het dan wat saaier omdat ik helemaal alleen in de garage altijd op dezelfde muren en op dezelfde auto zit te kijken. Als het echt te zwaar wordt en ik het tempo van de muziek maar net kan volgen, is het misschien niet slecht dat er niemand in de buurt is om al die rare bekken en bewegingen gade te slaan. Ik kan me voorstellen dat het soms echt geen zicht is.
Rudi had me een tijd geleden gezegd dat het goed zou zijn dat ik bij m'n zwemtrainingen het gevoel zou krijgen dat het allemaal niet zo vlot (meer) gaat. Beter dan dat alles van zelf lijkt te gaan. Dat zou dan hopelijk een teken zijn dat ik m'n foute techniek hier en daar toch een beetje aan het verbeteren ben. Dat m'n foute automatische bewegingen van de voorbije maanden stilaan plaats maken voor nieuwe, minder foute bewegingen. Wel, als het stroef verlopen van m'n zwemtrainingen inderdaad een goed teken is, dan ben ik de laatste weken wel héél goed bezig. Want het gaat van geen kanten. Echt waar. Man, man, man. Ik begin nu stilaan ook meer en meer stukken zonder pull buoy te zwemmen. En dan is het sowieso miserie stroef. Eigenlijk begrijp ik het toch niet helemaal. Een maand of twee geleden zwom ik, weliswaar met pull buoy, al zonder problemen 1.500 m. En nu zwem ik, met pull buoy, maximum reeksen van 200 m en heb ik op het einde niet echt het gevoel dat ik dat zonder problemen 1.500 m zou kunnen volhouden. En zonder pull buoy, doe ik zelfs nog geen reeksen van 200m. Er valt dus nog heel wat te verbeteren tegen dat ik einde april in Oostende in m'n eerste wedstrijd op een deftige manier 800 m ga kunnen zwemmen zonder pull buoy, zonder wetsuit. Zo'n 100 dagen resten me nog om 800 m te leren wemmen zonder te verzuipen. En na 800 m, komt 1.000 m. En na 1.000 m, komt 1,5 km. En na 1,5 km, komt 1,9 km. Maar ja, "nog 100 dagen", dat klinkt nog redelijk goed. Beter dan "nog maar 30 trainingen" in ieder geval ;-)
En ik vind dat ik soms vroeg moet opstaan om te trainen om zo mijn sportieve ambities te kunnen waarmaken. Read this: "... the schedule is always the same here. 5AM - wake up, drink lots of coffee. 6AM - eat breakfast. 7AM - start the ride. Noon - finish " Het schema van ... jawel, de enige echte .... Lance Armstrong. Dat is andere koek. Maar zijn ambities zijn natuurlijk ook iets spectaculairder.
Als iemand me zou gezegd hebben dat ik ooit nog met de auto naar de Finse piste in Beveren zou rijden om daar een looptraining van amper 7 km te doen, zou ik vast en zeker beginnen lachen zijn. En toch was het daarnet van dat. Ik kon niet anders. Het was dat of niet gaan lopen. Als ik nu met de fiets zou gereden zijn, was ik waarschijnlijk geen 10 meter ver geraakt zonder op m'n bek te gaan. Eén keer was genoeg. Met de auto of niet. Tijdens lopen was het met momenten echt wel idyllisch: geen mens te bespeuren, alles wit rondom mij, niets te horen behalve de sneeuw die heerlijk onder m'n voeten kraakte. En op bepaalde stroken zonder verlichting kon ik toch goed zien waar ik liep, enkel door de weerkaatsing van de witte sneeuw. Maar wel (weeral) bevroren vingers tegen het einde. Het was nog maar geleden van zaterdagmiddag, toen na zo'n 50 kilometer de zon het plots voor bekeken hield en plaats maakte voor ijskoude mist. Gelukkig kwam ze er de laatste kilometers terug eventjes door en behoedde ze m'n vingers van verder afsterven;-). Het contrast met de 30° vanmorgend in het zwembad kon niet groter. Ik dacht nochtans dat ik even goed tegen de koude kon dan tegen de warmte. Maar ik denk dat ik m'n mening moet herzien. Hoe warmer hoe beter, dat wel. 30° of meer, laat maar komen. Na zo'n koude winter hebben we wel eens terug een bloedhete zomer verdient. Zo'n zomer met temperaturen waarbij ze op de radio aanraden om geen zware inspanningen te doen. Zo'n zomer dat ze terug kunnen beginnen lullen over de opwarming van de aarde. Want daar is het nu wel opvallend stil over.
Geen tijd om een balans op te maken van het voorbije jaar deze keer. Op beter gezegd: geen goesting om terug te blikken op 2008. Er valt immers niet veel te zeggen. Het jaar was nochtans redelijk goed beginnen met de Antwerp 10 miles binnen de 1u05. Maar daarmee is het belangrijkste op sportief gebied voor mezelf meteen verteld. Liever kijk ik vooruit naar 2009. Exact zeven maanden na vandaag, wil ik aan de start staan van m'n allereerste halve Ironman. Geen doel op zich, maar een belangrijke en noodzakelijke tussenstop voor m'n echte doel in 2010: een volledige Ironman. Heel 2009 zal dus in het teken van 2010 staan. En voor de rest wens ik ... - alle zwemmers, inclusief mezelf: veel kilometers, en vooral veel karakter om telkens weer s morgens vroeg te kunnen opstaan - alle fietsers/coureurs, inclusief mezelf: veel kilometers met veel tegenwind, maar vooral zonder valpartijen - alle lopers, inclusief mezelf: veel kilometers - snel of traag , dat maakt niet uit - maar vooral zonder blessures - alle niet-sportievelingen, inclusief alle voetballers: de moed om te beginnen sporten, en vooral om het vol te houden En ook wens ik ... - Sven Nys: een lelijke Belgische driekleur volgende week in Ruddervoorde en een mooie regenboogtrui in Hoogerheide - Luc Van Lierde: een mooi en waardig afscheid, na bijna 20 jaar triathlon op internationaal topniveau - Lance Armstrong: een mooie en knallende comeback, liefst met een achtste Tour de France overwinning En natuurlijk ook ... - Haile Gebreselassie: een nieuw maar niet zijn laatste - wereldrecord op de marathon - Wim: zijn eerste - maar niet zijn laatste marathon onder de 3 uur - Christel en Niko: finishen in hun eerste - maar niet hun laatste - 10 kilometerwedstrijd En niet te vergeten ... - Roeland: een mooie en knallende comeback, liefst met één of meer overwinningen in het-doet-er-niet-toe-welke-koers - Frank: een mooi en waardig afscheid, na ik-weet-niet-hoeveel-succesvolle-jaren-koersen En voor één keer ook ... - alle Nederlanders: na 12 jaar wachten, een nieuwe - maar niet de laatste Elfstedentocht En tenslotte ... - Rudi en Mieke: veel plezier in hun eigen sport(en) en in de begeleiding van hun atleten, maar vooral veel succes en veel geduld met mij
Omdat je gebonden bent aan de openingsuren van het zwembad, is het sowieso al moeilijker om zwemtrainingen in te plannen, in vergelijking met fietstrainingen en looptrainingen. Het is dus alvast een meevaller dat het Sinbad vanaf volgende week, naast dinsdag en donderdag, nu ook woensdagochtend om 7u00 zal openen. Het enige nadeel is dat ze tijdens schoolvakanties, als je al eens meer tijd hebt, hun openingsuren drastisch terugschroeven. Geen ochtendtrainingen, maar ten vroegste om 12u00. Wel, dat probleem is nu ook opgelost. Want ik ben vanmorgend voor het in eerst in het zwembad Wezenberg gaan zwemmen. Schoolvakantie of niet. Zij openen steeds om 7u00. Het is bovendien een olympisch 50m zwembad en dat is toch ook een stuk aangenamer zwemmen. Er was wel veel meer volk, vergeleken met hetzelfde uur in Sint-Niklaas. Zonder fileproblemen duurt het ook niet langer om er met de auto naar toe te rijden. Geen enkele reden dus om niet naar daar te gaan zwemmen? Of toch? Eén zwembeurt kost er 2 Euro. Een 12beurtenkaart kost 20 Euro. Behalve voor niet inwoners van de stad Antwerpen kost ze 24 Euro. Pardon? Ah ja, Antwerpen. Da's juist ook. Eigen (zwem)volk eerst.
Gisterenavond heb ik een uurtje gespinnd op de jaren 80 beats van Front 242. Degene die een beetje bekend zijn met die muziek, kunnen zich daar waarschijnlijk wel iets bij voorstellen. Na amper een kwartier lag er al serieuze plas zweet op de grond. Buiten was het winter. Binnen was het subtropisch. Vanmorgen ben ik een uurtje gaan lopen. Ja, ja, de last aan m'n lies is nu volledig verdwenen. Met dank aan Rudi om in amper een paar beurten me terug goed in elkaar te steken ;-). Het lopen? Niets bijzonder. Het eerste deel rustig aan iets rond de 5:20 per km. Het tweede gedeelte heb ik wat sneller gelopen. 4:45, zo bleek achteraf. Dat sneller lopen kwam niet omwille van de kou, maar gewoon om een beetje variatie in m'n trainingen te steken. Het was nochtans koud genoeg toen ik vertrok (-5°). En ik had blijkbaar beter wat dikkere handschoenen aangedaan dan mijn gebruikelijke, dunne loophandschoentjes. Na een uurtje lopen, waren m'n handen half bevroren geraakt. Nog net te doen. Niet echt een probleem. Maar ik moest nog wel met de fiets naar huis. Gelukkig was het ondertussen al licht geworden, wat toch een beetje scheelt qua (gevoels)temperatuur. Maar de wind was er teveel aan. Amper twee kilometer waren voldoende om van die half bevroren handen volledig bevroren handen te maken. Was het maar gisterenavond ... zweten als een paard, zalig. En dan denk je dat je het gehad hebt wat kou betreft voor die dag. Not! Want 's middags was het tijd voor m'n vierde zwemles. En dat betekent dus opnieuw bibberen. In het water is het zó goed. Maar uit het water, al is het zelfs maar met een stukje van m'n bovenlichaam, is het steeds opnieuw bibberen geblazen. "Scherp staan, dat komt er van", maak ik mezelf dan wijs. Ook in het zwembad is het soms dus een klein beetje afzien. Maar dat is misschien nog niets vergeleken wat Rudi en Mieke moeten doorstaan als ze telkens weer opnieuw proberen uit te leggen dat het nu net zo niet moet, maar anders ;-) Alhoewel ik vandaag toch een paar (echt gemeende) complimenten heb gekregen. En natuurlijk doet dat goed. Ook al weet ik dat de af te leggen weg nog héél lang is.
Niet bepaald de torso die je zou verwachten van een gepensioneerde zevenvoudige Tourwinnaar, maar eerder van de "muscles from Brussels" of zo. Het is nochtans één van de vele foto's die 
