geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
23-11-2008
ideeën
Mijn goeie ideeën de laatste tijd zijn niet meer wat ze geweest zijn. Zo had ik twee weekends geleden het lumineuze idee om eens op een zondagmorgend in het zwembad in Beveren te gaan zwemmen. Als ik zou zorgen dat ik er iets vóór het openingsuur zou zijn en direct om negeg uur zou kunnen beginnen zwemmen, zal ik het zwembad wel voor mij alleen hebben. Dat klopte inderdaad voor de eerste minuten. Maar na vijf minuten, tien minuten, ... was het volledig naar de knoppen. Niet alleen te veel volk, maar - met alle respect - allemaal schoolslagzwemmers die héél veel plaats nodig hebben, héél traag zwemmen (nog trager dan mij, ja) en vooral niet rechtdoor kunnen zwemmen. Kortom ze zwommen allemaal in de weg. Ik heb er wel een paar omver gezwommen, maar op den duur begint dat ook te vervelen ;-) en hield ik het daarom, sneller dan gepland, voor bekeken. Daarom opnieuw een goed idee om mijn steentje bij te dragen aan de zwemmarathon dit weekend door om vijf uur 's zondagmorgend te gaan zwemmen. Nu zou ik het zwembad echt wel voor mij alleen hebben. Ik had immers vernomen dat ze nog volk zochten om de boel daar op de lastige uren ('s nachts en 's morgens heel vroeg) draaiende te houden. Blijkbaar was vijf uur 's zondagmorgend niet lastig genoeg. Waar ik een beetje voor gevreesd had, kwam uit. Iets voor vijven begin ik aan m'n baantjes en was het ok. Maar hoe meer het richting half zes ging, hoe meer volk er kwam. Ik was uiteindelijk alleen nog maar bezig om tussen iedereen door te proberen zwemmen. Op zich was er misschien niet zo veel volk. Maar ze hadden er ook bovendien niets beter op gevonden dan een vierde van het zwembad te bedekken met één of andere oversizede luchtmatras. Hé? Zwemmen in Beveren, het lijkt echt wel geen goeie combinatie te zijn. Dat is me nu wel duidelijk geworden. Ik ben dan onmiddellijk na het zwemmen maar aan m'n 10 kilometer training begonnen. Omdat het nog pikkedonker was had ik m'n looplamp nog eens opgezet. Heel gemakkelijk, vooral als de batterijen het na een paar minuten al begeven. What a day. Gelukkig was het een tiental minuten later al zes uur en sprong de verlichting langs het parcours aan, zodat ik op de meeste stukken terug gewoon zicht had. En moet ik zeggen dat het zalig was? The good old days ... 's morgens vroeg op m'n dooie eentje. Niemand, maar dan ook niemand te zien. Zo had het in het zwembad ook mogen zijn ;-) Om kwart voor zeven naar huis, niet zonder langs de bakker te gaan. Zowel het zwemmen als het lopen gebeurde natuurlijk op een nuchtere maag die al ondertussen al serieus beginnen knorren was. Wat kan een zondagmorgend toch mooi zijn als je even later, net vóór negen uur, volledig in het zweet, van je spinningfiets stapt en er al drie trainingen (en een ontbijt) hebt opzitten. Niet direct iets om elk weekend te herhalen, maar ik ben er nog van aan het genieten. Het is me dan toch gelukt om nog eens een goed idee te hebben ...
Een paar weken heb ik nodig gehad om mijn wedstrijdplanning voor volgend jaar te maken. M'n oorspronkelijke planning ligt ondertussen in de prullenmand. Het leek wel of elke wedstrijd die ik zag zitten en die perfect paste in m'n voorbereiding voor de Antwerp Ironman 70.3 tesamen viel met een Depeche Mode concert. Ik werd er even wanhopig van. Het werd dan ook echt puzzelen. Maar wie zoekt, die vindt. En ik ben er dus toch in geslaagd om een paar wedstrijden te vinden die ik als voorbereiding op Antwerpen ga doen. Het was heel wat anders dan het zoeken naar een paar loopwedstrijden waaraan je wilt meedoen. Keuze te over in dat geval. Maar het aantal triathlonwedstrijden, waaraan je kan meedoen, dat is toch wat anders. Ik heb uiteindelijk gekozen voor drie wedstrijden. Nog vier maanden te gaan vooraleer m'n eerste wedstrijd eraan komt: een achtste triathlon in Oostende. De definitieve datum kan ik nog niet terugvinden op het internet. Ik denk dat het op 11 april zal zijn (paaszaterdag): 800m zwemmen, 20km fietsen en 5 km lopen. Het zwemmen gebeurt in het zwembad, met aansluitend de fietsproef. Niet zoals bij sommige andere triathlonwedstrijden, waarbij de zwemproef in het zwembad 's morgens gebeurt en de fiets- en loopproef pas 's middags. Ik kick nu net op de wissels, dus daarom dat ik Oostende wel zie zitten. Een maand later, op 10 mei, ga ik in Geel m'n eerste kwarttriathlon doen: 1km zwemmen, 45 km fietsen en 10 km lopen. Geen zwembad meer, maar zwemmen in het kanaal Bocholt-Herentals. Dat zal een goeie test worden. Ook heel interessant is dat tijdens het fietsen niet gestayerd mag worden. Zo heb ik het graag. En m'n derde en laatste voorbereidingswedstrijd zal de Watermolentriathlon op 14 juni in Hamme zijn: 1,5 km zwemmen, 35 km fietsen en 10 km lopen. 1,5 km zwemmen in de oude Durme. Dat scheelt al niet zo veel meer met de 1,9 km zwemmen in het Galgenweel in Antwerpen. Spijtig is dat het in Hamme wel toegelaten is om te stayeren. Na Hamme zijn het nog zeven weken tot 2 augustus. Misschien iets te lang, maar ik heb geen keuze. Andere wedstrijden kwamen te dicht in de buurt van 2 augustus. Ik zie het volledig zitten. Laat Sinterklaas maar al komen, dan zijn we daar al vanaf. En hij mag meteen de Kerstman al meebrengen. En laten we ook ineens Carnaval overslaan. Dat het maar snel april wordt. Iedereen en alles opzij voor de Paashaas! ;-)
De laatste maanden, kun je er nergens over beginnen of er is wel iemand - of beter een paar mensen - die met lopen begonnen zijn. Een echte hype. En normaal verdwijnt zo'n hype meestal even snel dat dat hij gekomen is. Alhoewel dat ik daar wat het lopen betreft, wel anders over denk. Tegenwoordig wordt een portie gezonde, sportieve ontspanning als een must aanzien. Als je daar zelf voor kunt zorgen zonder er al te veel tijd mee te "verliezen", dan is het inderdaad bij velen bingo. Maar hoeveel er ook starten met goede bedoelingen. Ik ken er toch maar weinig die het echt volhouden. Om eerlijk te zijn ken ik er eigenlijk maar twee die het nog steeds volhouden. De ene al wat langer dan de andere. De ene ook wat fanatieker dan de andere. Maar ze zijn de enige twee uit een reeks, van ik denk wel tien of twintig, die geen reden zoeken om te stoppen. De enige twee die alleen maar redenen vinden om het te blijven doen. Ze lezen allebei m'n blog, dus ze zullen allebei wel goed weten dat het over hen gaat ;-) Het hoeft in m'n blog niet altijd over mezelf te gaan: zeuren over kwetsuren, doordrammen over m'n gestelde doelen, pronken met lage hartslagen, ... ;-) Neen, ik kan ook wel eens schrijven over de bewondering die heb voor alletwee, voor hoe ze het allebei volhouden, elk op zijn/haar manier. Wie had er vorig jaar gedacht dat ik misschien binnenkort zelfs naar een wedstrijd van hen kan gaan kijken? Dat is waarschijnlijk ook typisch aan het lopen. Je begint er gewoon aan en uiteindelijk begin je dingen te doen, waarvan je in het begin, in de verste verte, niet zou durven dromen hebben om ze ooit te kunnen doen. Mocht ik er toen over begonnen zijn, hadden ze me vast en zeker gek verklaard. Iedereen die ooit een marathon heeft uitgelopen, is ooit beginnen lopen. Er is is, naar mijn weten, nog geen enkele geweest die het van in het begin zag zitten om 42,195 km aan één stuk te lopen. Ook al gaat hij me voor gek verklaren, een tweetal weken geleden flitste het door m'n hoofd. Die 42,195 km wordt missschien ooit nog iets voor hem. En dan mag hij zeker zijn dat ik kom supporteren.
Negen weken niet lopen en ondertussen zeven weken met slechts twee korte, rustige looptrainingen per week. Welke schade richt zoiets aan aan m'n conditie? Dat vroeg ik me eigenlijk al een tijdje af. Zou het meevallen omdat ik wel ben blijven fietsen en ondertussen toch ook twee keer per week aan het zwemmen ben? Of zou het toch tegenvallen? Daarom trok ik er dit weekend, tijdens m'n twee trainingen, op uit met m'n hartslagmeter. Vroeger gebruikte ik m'n hartslagmeter bij nagenoeg elke training, maar de laatste maanden was dat minder en minder het geval. Zaterdagmorgen bleek alvast m'n "fietsconditie" (als zoiets al bestaat) dik in orde. Zeker voor deze periode van het jaar, met toch maar één training per week. Via Doel naar Terneuzen en terug naar huis. Op het keerpunt in Terneuzen stond er 65 km op de teller. Tevreden dat wel, maar ik ben ook wel een illusie armer. De illusie dat ik met m'n opzetstuur - dus in een betere houding - in elke omstandigheid op het vlakke, op souplesse en zonder enige moeite, 30 km/h zou kunnen blijven trappen. Dat kan misschien wel zijn maar niet in de polder als de polderwind je meter na meter achteruit probeert te stuwen. Amai, het was mentaal gezien één van m'n zwaardere trainingen. Van Doel tot in Terneuzen rechtdoor, met een strakke wind op kop. Afgezien van een aantal bochten altijd rechtdoor, dus geen meter om te recupereren. Na het keerpunt ging het natuurlijk eens zo gemakkelijk. En dat gaf me uiteindelijk ook het tevreden gevoel toen ik thuis kwam. M'n gemiddelde hartslag bleef onder de 130 voor 110 km aan bijna 31 km/h. Dat had ik van mezelf - zeker op dit moment - niet gedacht. En het lopen dan. Voor het eerst sinds de hervatting van m'n trainingen, heb m'n Garming terug gebruikt om snelheid en hartslag te registreren. Zoals dat al zeven weken het geval is, liep ik ook nu volledig op het gevoel. Ik was dan ook wel eens benieuwd wat dat zou betekenen qua snelheid. En m'n eerste 10 km looptraining verraste me eigenlijk nog meer dan m'n fietstraining. Eigenlijk zelfs iets te snel: 4:57 aan een gemiddelde hartslag van 126. Die schade aan m'n conditie zal dus blijkbaar al bij al wel meevallen. Raar, vind ik zelf eigenlijk. Maar het is natuurlijk wel mooi meegenomen en een leuke opsteker. Toch zal het me er zeker niet toe aanzetten om een tandje bij te steken. De komende drie weken houd ik het bij twee looptrainingen per week. Gelukkig zijn het ondertussen wel al 10 km trainingen geworden.
Maandagmorgen in het Sinbad geraakte ik aan de babbel met twee andere triatleten. Twee triatleten die wel konden zwemmen. Ze deden reeksen van ongeveer 500 m en dubbelden mij daarbij telkens (maar) één keer. Ze vroegen me of ik ook aan triatlon deed. Zo fier als een gieter, zei ik hen wat m'n doel volgend jaar en het jaar daarna was. Maar ook dat ik bij het zwemmen nog een hele weg af te leggen heb. Toen gaf één van hen als antwoord, dat hij het gezien had, toen hij me inhaalde, maar dat het helemaal nog niet zo erg was. Ze hadden allebei al andere, veel ergere dingen gezien. De ene zei zelfs dat hij zijn niveau toen hij beginnen zwemmen was, zowat vergelijkbaar was met dat van mij nu. Vorig jaar was hij in de Ironman in Nice gefinished. En kijk. De paar honderden meters die ik daarna nog zwom, die gingen precies een beetje beter, een beetje vlotter, een beetje gemakkelijker. Ook al wist ik dat het nog altijd even erbarmelijk was. Het voelde gewoon beter aan. Het waren zalige baantjes. Ik zat even met m'n gedachten niet meer in het Sinbad, maar ergens anders, ver weg. Trouwens, binnen ongeveer twee weken beginnen "we" eraan. "We" dat zijn Rudi en Mieke en mezelf. Na twaalf weken watergewenning, ben ik klaar voor de techniektrainingen. Dan zal het geen kwestie meer zijn van beter aanvoelen, maar van gewoon effectief beter zwemmen, van echt zwemmen.
Rond het einde van het jaar worden er in de buurt steeds een aantal leuke loopwedstrijden georganiseerd. In Beveren, in Stekene en in Nieuwkerken. Zowel vorig jaar als het jaar voordien heb ik er met veel plezier aan deelgenomen. Dat zal dit jaar niet het geval zijn, om een welbekende reden. Ik had me voorgenomen om geen wedstrijden meer te lopen dit jaar, ook al zou alles gunstig evolueren. Belofte maakt schuld. Een mens moet toch af en toe zijn verstand eens gebruiken. Vanaf nu staat alles in het teken van een volledig herstel in de eerste plaats. En natuurlijk ook in het teken van de Antwerp Ironman 70.3 volgend jaar in augustus. En dat betekent niet alleen dat ik dit jaar geen loopwedstrijden meer ga doen, maar ook dat ik volgend jaar aan geen enkele loopwedstrijd ga mee doen. Er zullen enkel triathlonwedsrtijden op m'n programma komen. Misschien ook eens een zwemloop. Omdat het aanbod aan triathlonwedstrijden niet zo uitgebreid is dan dat aan loopwedstrijden, ben ik nu al bezig om te bepalen aan welke wedsrtijden ik zou willen meedoen. Ik heb maandagavond samen met Rudi en Mieke al een aantal mogelijke (kwart)triathlons overlopen. Toen ik gisterenavond die planning min of meer definitief wou maken, kwam ik tot de vaststelling dat het nog moeilijker was dan gedacht. M'n wedstrijdplanning vloekt immers met de planning voor die andere passie. Net in de maand juni van volgend jaar hebben we immers al een aantal Depeche Mode concerten gepland. Er zit dus niet anders op dan opnieuw de traithlonkalender door te gaan en alternatieve wedstrijden te vinden . En daartussen liefst nog wat deftig trainen, als het even kan. Het zal niet gemakkelijk worden. Niets aan te doen. There's an easy way and there's a hard way. Het zal alleen wat puzzelen worden. Serieus puzzelen. Zo'n puzzel met net iets te veel stukjes.
Een tweetal weken geleden las ik - eerlijk gezegd met een beetje jaloezie - op Luc Van Lierde zijn blog dat hij dagelijks zijn zwemtrainingen om kwart na zes 's morgens doet. "Is dat zwembad dan zo vroeg open?", vroeg ik me af. Waarschijnlijk niet, maar voor topatleten zoals hij zullen ze wel (volkomen terecht) een uitzondering maken. Ik heb ook wel grenzeloos respect dat hij - zeker in de onzekere situatie waarin hij zich nu bevindt - nog steeds de discipline kan opbrengen om elke dag op zo'n vroeg uur op te staan om z'n baantjes te trekken. Hij moet nog steeds bezeten zijn van zijn sport, zoveel is zeker. Maar ik reclameer niet. Ik heb immers zelfs ook de kans om twee keer per week 's morgens om zeven uur in het Sinbad in Sint-Niklaas te trainen. In Beveren is dat een ander paar mouwen. Daar heb ik soms de indruk dat de openingsuren eerder bedoeld zijn om zo weinig mogelijk mensen te doen zwemmen. Maaandagavond pas om kwart voor negen 's avonds open zijn en van die dingen. Máááár ... voor één keer, komt daar verandering in. En dan zijn we er natuurlijk bij. In het kader van de Vlaamse zwemweek, organiseert de gemeente immers een heuse 24 uren zwemmarathon. Neen, het is niet de bedoeling om zotten te vinden die 24 uren aan één stuk gaan zwemmen. Maar wel om zoveel mogelijk lengtes te zwemmen en er in ieder geval voor te zorgen dat gedurende die 24 uren er steeds minstens één iemand aan het zwemmen is. De marathon begin zaterdagmiddag 22 november om één uur 's middags. En je raadt het al, het probleem is vooral om mensen te vinden die 's nachts willen komen zwemmen. En omdat ik niet volledig zot ben, maar wel een klein beetje, heb ik besloten om me "op te offeren" om zondagmorgen om vijf uur 's morgens een half uurtje te komen meezwemmen. Of hoe je kunt (blijven) proberen om meer dan 24 uren in één dag te krijgen. Of hoe ik dan toch nog kan deelnemen aan een marathon dit jaar ... ;-)
