geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
31-03-2009
wetsuit
Anderhalf uur om vier keer te passen. Mocht dat tijdens het shoppen in een gewone winkel gebeuren, dan zou je mogen beginnen twijfelen aan mij ;-). Maar dat was niet het geval. Wat dan wel? Zondagmiddag, Olympisch zwembad in Oostende, pasdag voor wetsuits van Tri-Active. Een beetje gek dat ik daarvoor naar Oostende moest rijden, maar ik had niet veel keuze meer. De geplande pasdag in Temse met SBR-sport ging uiteindelijk toch niet door. En door het wachten waren alle andere pasdagen ondertussen al voorbij. Het toeval wil wel dat ik nu door die pasdag in Oostende al een paar 100 meter heb mogen proeven van het zoute zeewater in het zwembad waar ik binnen vier weken mijn eerste wedstrijd van het seizoen zal doen. En de wetsuit? Hij mocht er zijn. Man, man, man. Het was de allereerste keer dat ik er mee gezwommen heb. En laat het mij zo zeggen: je hebt zwemmen en zwemmen met wetsuit. Niet te vergelijken. Ik had al veel gehoord over het drijfvermogen van zo'n wetsuit. Maar het was nog straffer dan dat ik verwacht had. Zelf gewoon bij het instappen in het zwembad voel je al een verschil. En dus bij het zwemmen zelf zeker. Het belangrijkste voor mezelf was dat de wetsuit wel strak genoeg, maar tegelijkertijd ook nog comfortabel genoeg zat om op een deftige manier te kunnen zwemmen. Vermits dat evenzeer het geval was voor twee van de wetsuits, die ik gepast had, heb ik maar gekozen voor de goedkoopste van de twee. Uiteindelijk nog een serieuze kost. Maar diegenen die er een beetje van kennen, weten maar al te best dat het niet evident is om met een wetsuit voor minder dan 200 Euro naar huis te gaan. Voilà. Hij hangt in de kast te wachten om er binnen vier weken eens uit te komen. En dan nog een paar keren dit jaar. Hopelijk mijn steun en toeverlaat bij het begin van elke triathlonwedstrijd. En hopelijk niet mijn frustratie en ergernis bij het begin van elke triathlonwedstrijd omdat ik sta te sukkelen omdat ik hem niet deftig uitkrijg tijdens de wissel. Dat is potverdorie een sport op zich ;-)
Een moeilijke week. Gaan er eigenlijk ooit nog gemakkelijke komen? ;-) Maar tegelijkertijd één van de tofste trainingsweken is bijna achter de rug. Qua zwemmen was het niets speciaals. Daarin kan ik ook niet zo veel variëren omdat mijn niveau gewoon nog te zwak is. Maar qua lopen was het net iets meer en beter dan de voorbije weken. Het was m'n meest intensieve loopweek in maanden. In totaal 40 km. De eerste training was een (omgekeerde) wisseltraining: eerst lopen en dan fietsen. Door het fantastische weer deze week heb ik noodgedwongen dat fietsen moeten vervangen door spinning. En het eerste half uur heb ik het geweten. Het was een looptraining van 12 km. Na 6 km ging de snelheid, kilometer per kilometer, geleidelijk de hoogte in. Zodanig dat ik tegen een dikke 15km/h thuis arriveerde en onmiddellijk m'n training van anderhalf uur op de spinningfiets verderzette. Pfff. Het eerste half uur moest intensief zijn. En ook al toonde m'n hartslag dat niet echt aan. Het was toch wel bijten. Je zou denken dat fietsen onmiddellijk na lopen veel beter gaat dan lopen onmiddellijk na fietsen. Dat is dan blijkbaar toch alleen maar als het lopen rustig aan ging of tenminste rustig aan eindigt. Maar dat wat nu dus niet het geval was. Anyway, weeral iets bijgeleerd. Die wisseltraining zat daags nadien trouwens nog in m'n benen. Daarom leek het me ook verstandig om m'n tweede looptraining van 18 km heel rustig aan te doen. Het deed deugd nog eens een langere duurloop te doen. En daarbij vooral het gevoel te hebben dat het best ok zat, zelfs na een zware trainingsdag de dag voordien. M'n derde looptraining deze week was er één met intervallen: 10 in totaal, telkens 1 minuut net onder 4:00 per km. Het verschil met enkele weken geleden is duidelijk voelbaar. De versnellingen voelen gewoon beter aan. Puur op gevoel een beetje versnellen betekende een paar weken geleden zo'n 4:15 per km. Terwijl dat nu toch vlot naar 4:00 per km gaat. Dat een wisseltraining m'n favoriete training is, is niets nieuws. Maar ze heeft me ook iets bijgeleerd. Iets heel stom eigenlijk. Tijdens de wissel heb je maar één ding te doen: schoenen wisselen. Wel, dat is voor mij blijkbaar één ding te veel. Strange but true. Mijn hersenen zijn tijdens zo'n wissel blijkaar niet in staat op een normale manier de nestels van m'n loopschoenen te knopen ;-) Wat een gesukkel en een gesakker. Laat er voor zo'n "probleem" nu toch wel net een oplossing bestaan: lock laces. Ik heb m'n gewone veters ondertussen al door lock laces vervangen. Het enige wat me nog te doen staat is te zien tijdens m'n trainingen of het even comfortabel loopt dan wat ik gewoon ben. Maar ik verwacht eigenlijk weinig verschil. Weeral iets bijgeleerd.
Zaterdag bleek ik nog het slachtoffer van m'n eigen enthousiasme. Niets nieuws hoor ik sommigen al denken ;-) Ik was wat vroeger naar het Sinbad vertrokken om nog wat extra meters te zwemmen vóór de techniektraining. Onder het motto "Hoe meer, hoe beter". Uiteindelijk bleek dat dan toch niet zo te zijn. En Rudi heeft me zelfs afgeraden om dat de volgende keren nog te doen. Tegen het einde van de techniektraining bleken die 1.200 meter immers echt wel in m'n lijf te zitten. Met als gevolg dat ik de techniekoefeningen niet meer kon doen, zoals ik ze zou moeten doen. En op die manier mist zo'n training natuurlijk een deel van z'n effect. Soit, al doende leert men. Een leuke opsteker was wel dat ik op het einde van de training voor de allereerste keer een 100 meter zonder pull buoy onder de 2 minuten heb kunnen zwemmen. Vermoeid of niet. De coach had me twee minuten als richttijd opgegeven. Even tegenpruttelen en zeggen dat dat nooit ging lukken, hielp niet. De coach had gelijk. De coach heeft altijd (lees: dikwijls) gelijk ;-) En vandaag was het tijd voor dé training van de week. Eerst had ik, samen met de club, een dikke 80 kilometer gaan fietsen. M'n loopschoenen had ik op voorhand klaar gezet, tegen dat ik thuis kwam. De opdracht was simpel: van de fiets en direct 6 km lopen, waarvan de eerste km tegen ongeveer 15 km/h. De overige 5 km gewoon los tegen een rustig tempo. Tegen m'n eigen verwachting in, ging het bijzonder goed. Flannelen benen, dat wel. En natuurlijk heb ik wel afgezien de eerste minuten. Dat kan ook niet anders en dat zal ook nooit anders worden zo onmiddellijk na het fietsen. Maar ik kon wel de beoogde snelheid goed aanhouden. Het rare was zelfs dat, puur op gevoel, de overige 5 km nog ruim onder de 5:00 per km gingen. Maar één minpunt: de maag. Einhoven 2007 all over again? Het leek wel zo. Net hetzelfde gevoel, maar gelukkig niet zo erg. Waar het aan lag weet ik niet. Dat zal ik nog moeten uitzoeken en hopelijk zal ik vinden hoe ik dat in de toekomst kan vermijden. Nu had ik na een stevig ontbijt, tijdens het fietsen niets gegeten en alleen isotone sportdrank gedronken. De volgende keer moet ik misschien toch eens iets proberen te eten tijdens het fietsen. In ieder geval weegt het niet op tegen het goede gevoel dat ik aan deze eerste wisseltraining overhoud.
Weer "een honderd" die gesneuveld is. De eerste keer sinds juli vorig jaar, zal ik terug meer dan 100 kilometer op een maand gelopen hebben. Met m'n training van vandaag kom ik voor deze maand nu al boven de 100 km uit. Een leuke opsteker. Het was trouwens allemaal rozegeur en maneschijn vandaag. Eén enkel dagje verlof kan soms zo'n wereld van verschil maken om een weekschema al dan niet gemakkelijk af te werken. Een dag kan niet mooier beginnen als je vóór tien uur 's morgens al een zwemtraining van 2km en een looptraining van 13 km achter de rug hebt en daartussen je kleine spruit nog naar school hebt kunnen brengen. Alhoewel ik me, net voor m'n looptraining, wel even afvroeg of ik geen problemen zou krijgen om 2 km te zwemmen en 13 km te lopen op m'n nuchtere maag. Die 13 km was dan bovendien nog een intervaltraining met 15 snelle stukken van 1 minuut erin. Toch ging het de ganse training best goed. In het begin gingen de versnellingen tussen 4:00 en 4:15 per km. Na een vijftal versnellingen tussen 3:45 en 4:00 per km. Uiteindelijk heb ik er dus niet de minste last van gehad. Het was dan wel niet te verwonderen dat m'n ontbijt nog net iets beter smaakte dan gewoonlijk. Morgen staat alleen de techniektraining zwemmen op het programma. Voor de rest zal het sporten worden in de tuin ;-) Maar zondag ... dan is het bingo. M'n eerste wisseltraining, jawel. Dank u wel coach ;-) 's morgens met de club gaan fietsen en zorgen dat de loopschoenen klaar staan, tegen dat ik thuis kom. Dat zijn de trainingen waar ik het als triatleet allemaal voor doe: af de fiets en schoenen aan. Dat is potverdorie meer dan zes jaar geleden. Ik verwacht er niet veel van, maar ik ben tegelijkertijd toch ongelooflijk benieuwd hoe het me zal vergaan.
In alle stilte heb ik vanmorgen in het Sinbad een nieuw persoonlijk jubileum gevierd. Het moet zo rond kwart na zeven geweest zijn. M'n eerste 100 zwemkilometers sinds m'n triathlon start in augustus vorig jaar. En als klap op de vuurpijl zwom ik nog eens een 100 meter, zonder pull buoy nota bene, in 2:03. Rudi had na de techniektraining van zaterdag immers gezegd dat ik af en toe eens in 't oog houden welke tijden ik zwom. Om te kunnen zien of er progressie in zit. Daarom heb ik maar meteen de daad bij het woord gevoegd. En met een resultaat waar ik op dit moment best tevreden mee ben. What's next? Sneller zwemmen natuurlijk, want anders? Daar zal natuurlijk nog heel veel geduld, maar vooral nog heel wat trainingskilometers voor nodig zijn. Dus the only way is up. Op naar de 1.000 ...
Na negen looploze weken die begonnen in augustus vorig jaar: - knoopte ik in oktober terug aan met loopweken met twee trainingen van 5 km. - Na drie weken werden de 5 km trainingen 7 km trainingen. - Drie weken later werden de 7 km trainingen 10 km trainingen. - In januari deed ik voor het eerst terug een training van een volledig uur. - In februari begon ik opnieuw te trainen met schema's van Rudi en Mieke en deed ik voor het eerst opnieuw versnellingen. - Even later begon ik met één training per week die thuis vertrekt en toekomt zodat ik 4 km op de weg liep en niet de ganse training op de Finse piste. - Daarna deed ik voor het eerst drie trainingen in één week. - In februari bleven alle loopweken nog onder de 30 km, maar gingen sommige versnellingen wel al onder de 4:00 per km. - In maart liep ik voor het eerst 30 km per week. - Eén keer daarna ook eens 40 km op één week. - Deze week deed ik twee trainingen met vertrek en aankomst thuis. - De snelheid van m'n extensieve trainingen schommelt tussen 5:00 en 5:20 per km aan een hartslag rond de 125. Als ik het zo bekijk - en al zeg ik het zelf - heb ik de voorbije maanden rustig en heel verstandig m'n looptrainingen opgebouwd. En voor het eerst sinds zeven maanden groeit het vertrouwen dat ik op 2 augustus, zelfs na 90 km fietsen, nog een redelijk deftige halve marathon uit m'n benen ga kunnen schudden.
Net op het moment dat je denkt dat het beter zou geweest zijn te leren vissen i.p.v. te leren zwemmen. Net op zo'n moment komt een goede training eraan. Of ze echt goed was, dat weet ik natuurlijk niet. Maar ze was in ieder geval goed voor "de moral". Vanmorgen lag ik met nog twee andere zwemmers in een baan. Mijn eerste 600 meters zwom ik met vinnen. Niet zo verwonderlijk dat ik dan met voorsprong de snelste van de drie was. Als m'n beenslag goed gaat met vinnen, ga ik echt wel snel vooruit .... voor mijn doen. Dan lijkt het bij elke lengte of het zwembad te kort is ;-) De volgende 800 meter gingen, afwisselend per 100 meter, met en zonder pull buoy. Ook de eerste 100 meter met pull buoy stak ik beide zwemmers nog steeds één voor één voorbij. Ook al hangt dat meer af van hun snelheid dan die van mij. Het is toch af en toe leuker om zelf eens een zwemmer voorbij te kunnen steken, dan constant voorbij gezwommen te worden. Ik heb ondertussen al ontdekt dat een ongeschreven wet in het zwemmmen zegt dat als je met twee zwemmers tegelijkertijd de kant aantikt, dat je de snelste laat voorgaan. Awel, dat was nu tof dat ik vanmorgen in "mijn baan" steeds werd voorgelaten. Volkomen terecht trouwens. Want tot mijn grote verbazing zwom ik ook de 100 meters zonder pull buoy nog als snelste. Ik heb dan maar wijselijk m'n horloge niet in het oog gehouden om niet te weten hoe traag ik eigenlijk zwom ;-) Maar dat deed nu echt even niet terzake vanmorgen. Nog meer tevreden en voldaan dan gewoonlijk, stond ik even later onder de steeds verkwikkende douche. Denkende dat dat vissen misschien toch niets voor mij zou zijn. Te saai en vooral te weinig beweging. Bij mij dan toch ;-) Die gedachte van dat vissen zal zeker nog wel terug komen. Misschien zaterdagmiddag al tijdens de techniektraining met Rudi en Mieke. Als ik merk dat ik alles weer net verkeerd doe. Dat zou bij een techniektraining vissen toch anders zijn ;-)
Wat een week. Het moet zijn dat ik langzaam maar zeker oud word. Veel meer dan vroeger blijven business trips dagenlang in m'n lijf zitten. Het was nu wel twee keer bingo. Een trip naar Nederland valt best meer. Maar naar Duitsland 1.000 km heen en terug is niet direct iets om je week uitgerust mee te beginnen. Bovendien ook nog eens twee keer in dezelfde week 's avonds op stap. Donderdagavond naar Alex Agnew. Mééga grof, maar wel mééga goed trouwens. En gisterenavond naar Keulen voor een zoveelste prachtoptreden van Marc Almond. Een mens moet er wat voor hebben om zich te amuseren. Do I need to say more? Hoe ik er deze week in geslaagd ben om m'n voorgeschreven trainingschema af te werken, weet ik eigenlijk zelf niet. Het was trouwens een loopweek van 40 km. Dat was al geleden van juli vorig jaar dat ik in één week nog eens zo'n kilometeraantal bijeen liep. Hoera voor mezelf. Záálig. Ook al voelde ik me redelijk vermoeid vanmorgen. Het ging eigenlijk best goed. De derde looptraining deze week. Goed voor 15 km aan 5:02 per km met een gemiddelde hartslag van 125. Dat is potverdorie zoals in "the good old days" ;-) Wat een rotweer vanmorgen. Nog een geluk dat ik besloten had om zaterdagmorgen te gaan fietsen. De bedoeling was 80 km heuvelend met af en toe een intensieve klim. Daarom had ik niet veel andere keuze dan richting Temse-Tielrode-Elversele-Waasmunster te rijden. Op voorhand had ik het gevoel dat, om puur wat beklimmingen te gaan doen, 80 km wel redelijk veel zou zijn. Maar het viel al bij al goed mee. Het werden uiteindelijk 20 viaducten/hellingen en in totaal 90 km toen ik thuis kwam. Gisteren begon trouwens met een zwemtraining. In het zwemschema van 1.800 m had Rudi geschreven "500 crawl aan één stuk zolang mogelijk zonder pull buoy". "Zolang mogelijk" .... yeah right. Hij zal het wel geweten hebben, want hij kent mij ondertussen een beetje. Ik had dus de keuze tussen (mijn eerste keer) 500 crawl zonder pull buoy of werk voor de redders in de Wezenberg ;-). Gelukkig werd het het eerste. Maar dat is dan ook het enige goede nieuws. Mijn tijd durf ik hier eigenlijk niet neerschrijven. Traag, heel traag. Buiten de eerste 100/200 meter was het dan ook een kwestie van uithouding en kwam er van techniek niets meer in huis. Dat verklaart natuurlijk alles. Maar 2:39 per 100 meter is wel heel slecht. Of misschien dan toch nog wat goed nieuws. De mogelijkheid voor progressie is nog immens ;-)
Nu we het toch over de eerste keer hadden ... Weliswaar na de ernstige, bemoedigende woorden in Geerts reactie op m'n vorig bericht, waarvoor trouwens mijn gemeende dank. Het hoeft niet altijd over zwemmen, fietsen of lopen te gaan. En het moet vooral niet altijd even serieus zijn.
Zaterdag slaagde ik er voor de eerste keer in om 100 meter te zwemmen in minder dan 2 minuten, zonder daarbij voluit te gaan. Weliswaar nog met pull buoy, want volledig zonder hulpmiddelen zat ik nog wel net boven die 2 minutengrens. Hoe komt het dan dat zoiets plots wel lukt? Wel dat kwam gewoon uit de trukkendoos van meestertovenaar Rudi ;-) Tijdens de techniektraining zaterdag heb ik immers weer iets nieuws bijgeleerd: "afslag zwemmen". Een normale zwemmer zwemt trager als hij die techniek toepast. Een normale zwemmer dus. Niet bij mij ;-) Mede door het mooie weer, maar ook gewoon omdat dit weekend voor heel veel wielertoeristenclubs het nieuwe seizoen begonnen is, kriebelde het dit weekend ook echt voor de eerste keer om m'n fietstraining niet alleen te gaan doen, maar zondagmorgen samen met de club. Maar omdat ik het praktisch niet deftig geregeld kreeg, heb ik dan toch maar zaterdagmorgen 87 km solo afgelegd. Het meerendeel van de tijd in de beugels, maar wel redelijk rustig gereden. De voorbije week was ook de eerste keer dat ik een totaal van 30 km aan loopkilometers bereikte. De leukste training was de derde training zondagmorgen: een fartlek van 12 km met 12 versnellingen van 1 minuut. In het begin gingen de versnellingen ongeveer aan 4:10 per km. Maar hoe langer de training duurde, hoe sneller de versnellingen gingen. Een fenomeen dat zich vroeger bij mij ook al voordeed. Ik weet niet of dat normaal is of niet. De laatste drie versnellingen gingen aan zo'n 3:45 per km. Het advies van de coach is dat dat voor dit soort trainingen niet hoeft. Dus daar ga ik de volgende keer zeker op letten om het iets rustiger te doen. Wat ik eigenlijk sowieso al van plan was. En vandaag was het de eerste keer dat ik in korte mouwen ben kunnen gaan lopen. Niet dat het al zalig warm was, maar wel net warm genoeg. En het loopt nu eenmaal gewoon lekkerder met wat minder textiel rond je lijf. Nog een paar graden bij en de lange loopbroeken blijven ook in de kast. Een week vol "eerste keren". Dat is gewoon genieten ...
