Het verhaal van mijn Ironman in Frankfurt begon ruim een jaar geleden. De opening van de online inschrijving voor 2014 viel ongelukkig samen met onze autorit op weg naar de Ironman in Klagenfurt einde juni vorig jaar. Een andere triatleet was zo vriendelijk om voor mij die woensdagmorgen voor zijn PC te zitten en mij in te schrijven. Een andere keuze had ik niet omdat de vorige edities van het Europese Ironman kampioenschap steeds heel snel uitverkochten. Het moment toen Tom me opbelde in de auto om te zeggen dat mijn inschrijving gelukt was, gaf me een dubbel gevoel. Heel dankbaar en blij dat het gelukt was. Maar terzelfdertijd vroeg ik me ook af waar ik in godsnaam mee bezig was. Al drie maanden lang had ik nauwelijks kunnen lopen door een hardnekkige scheenbeenvliesontsteking en ik stond op vier dagen van de start van mijn volgende Ironman. Er bestaan betere omstandigheden om je vol enthousiasme in te schrijven voor een wedstrijd. Gelukkig wist ik toen nog niet dat mijn blessureleed, na mijn volgende Ironman wedstrijd in Bolton vijf weken later, nog bijna vier maanden langer zou duren en zich ook niet zou beperken tot enkel die scheenbeenvliesontsteking. Het was pas na een tijdje van verplichte totale sportieve inactiviteit, dat ik in december vorig jaar heel voorzichtig terug kon beginnen trainen. Start-to-swim, start-to-bike en start-to-run. Het hoeft geen verdere uitleg hoe tevreden ik was, als week na week bleek dat het de goede kant op ging met mijn carrosserie. De ambitie voor mijn twee Ironman wedstrijden in 2014 beperkte zich op dat moment tot deftig kunnen finishen en vooral genieten. En dat vond ik best ok zo. En ja, natuurlijk begon ik, na enkele maanden trainen, toch weer anders te denken en toch met tijden te rekenen. Wat wel en niet zou kunnen. Wat anderen ook beweerden, het doel om in Frankfurt onder de 10u grens te duiken, heb ik, tot aan de start van de wedstrijd, nooit een realistisch doel gevonden. En daar waren een aantal goede redenen voor. Mijn zwemmen was er, tot mijn grote frustratie, de laatste tijd op achteruit gegaan. Tijdens de halve triathlon in Leuven, een maand geleden, kreeg ik daar de bevestiging van. Een zwemtijd zoals in Klagenfurt en Bolton vorig jaar (binnen de 1u15) bleek niet meer haalbaar. Voor een sub 10u wedstrijd, zou dat betekenen dat ik, in het slechtste geval en de wissels meegerekend, nog maar 8,5u over zou hebben voor het fietsen en het lopen samen. Onbegonnen werk. Als ik de resultaten van Frankfurt van vorig jaar (o.a. de tijd van Sofie Goos als referentiepunt ;-) bekeek, zag ik dat een fietstijd van 5u voor mij te ambitieus was. En ook verliepen mijn looptrainingen de voorbije weken best goed, om mijn marathon binnen de 3u30 te lopen, daar leek - na een periode van bijna acht maanden in 2014 niet te hebben kunnen trainen - mijn basis nog onvoldoende voor. Dat alles kon de pret niet bederven. Ik stond zondag opnieuw gezond en wel aan de start van een Ironman wedstrijd en ik was er klaar voor. Klaar om af te zien. Klaar om te genieten.

Zoals bij alle vorige Ironman wedstrijden, lukt het ons bijzonder goed om er een leuke familievakantie van te maken. Alles verloopt prima. Met als uitschieters London en Vegas hun Ironkids moment. En niet te vergeten: het weer, hoogzomer in Frankfurt. Enkel zaterdag krijgen we wat bewolking en 's avonds wat gedruppel. Maar zondag is de zomer daar weer in al haar glorie met volop zon en het kwik dat vlot tot boven de 30 graden klimt. Vakantieweer, mijn weer. De laatste uren voor de wedstrijden verlopen zoals het hoort: redelijk goed geslapen, op tijd opgestaan, goed kunnen ontbijten en op tijd, in alle rust, naar de zwemstart. Tot zover even het goede nieuws.

Het startschot, de wedstrijd. Ook al leg ik me bij de zwemstart redelijk opzij, het gewring en gestamp is er niet minder om. Rustig blijven en geduld oefenen, leert mijn ervaring dan. Je kan natuurlijk ook niet veel anders doen. Maar dat geduld oefenen, blijft maar duren. Veel te lang naar mijn zin. In nog geen enkele wedstrijd heb ik tijdens het zwemmen zoveel slaag gekregen. Met uitzondering van een aantal momenten, is het van de eerste tot de laatste meter een gevecht en geraak in niet in mijn ritme. Ik ben al blij dat er geen klok hangt bij de korte oversteek op het strand voor we aan de tweede lap begonnen. Dan kan ik niet weten hoe slecht ik aan het zwemmen ben. Want dat is zeker het geval. In al het gewriemel, probeer ik dan toch in de tweede (kortere) ronde wat sneller te zwemmen. Het resultaat is dat ik volledig kapot uit het water kom. Wat een begin van de wedstrijd. Nog maar eens het bewijs dat een Ironman wedstrijd dikwijls meer een mentale wedstrijd dan een fysieke wedstrijd is.

Slecht gezwommen, weliswaar niet onverwacht. Ik draai de knop om en begin aan een goede wissel in T1. Misschien een detail, maar op dat moment niet. De eerste keer in een Ironman westrijd met mijn schoenen op de fiets en dat verloopt bijzonder goed. Niet zoals in Leuven waar ik ongetwijfeld de prijs verdiende voor "grootste knoeier in T1". Maar nu net zoals de echte ;-). Mijn fiets staat helemaal achteraan in de wisselzone. Goed kunnen doorlopen zonder fietsschoenen levert me dus heel wat voordeel op. En het aantrekken van mijn schoenen al rijdend, gaat vanzelf. Het zullen rare 180 fietskilometers worden omdat ik zonder Garmin, en dus zonder enige aanduiding van snelheid of afstand, moet rijden. Mijn Garmin vond het een goed idee om donderdag tijdens de officiële verkenning van het fietsparcours te beginnen haperen. Als alternatief had ik er een klein papiertje op gekleefd met een aantal tussenpunten, hun afstand en het tijdstip dat ik verwacht daar te passeren als ik 35 km/h gemiddeld zou rijden. Het fietsen is zoals steeds een onwaarschijnlijke inhaalrace. Spijtig genoeg zegt dat - zeker deze keer - meer over mijn zwemprestatie, die me serieus achteraan in de wedstrijd bij het fietsen geeft doen starten. En toch, krijg ik stilaan het gevoel dat mijn snelheid tijdens het fietsen wel eens hoger zou kunnen liggen dan verwacht. Als ik de eerste keer aan de Alte Brücke passeer, merk ik dat ik ongeveer 10 minuten voorsprong heb op mijn schema. Het geeft me een mentale boost, die ik goed kan gebruiken. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik de tweede ronde aan nagenoeg dezelfde snelheid ga kunnen rijden. Ik heb immers voldoende op reserve gereden om nog een redelijk deftige marathon uit mijn benen te kunnen schudden. Dat ik de tweede ronde ook effectief even snel rijd, merk ik op de stukken bergop omdat ik (met bijna dezelfde inspanning) op hetzelfde verzet kan blijven fietsen als in de eerste ronde. Het eten en drinken onderweg verloopt ook goed. Buiten het akkefietje dat ik ,na nog geen 15 km, mijn drinkbus uit mijn handen laat glippen en met één drinkbus verder moet. No panic, aid stations genoeg onderweg. Die staan trouwens ook op mijn briefje, wat goed helpt bij het plannen van het eten en drinken. Het is ondertussen serieus warm geworden. Dat was eigenlijk vannacht al het geval toen we vertrokken en ook op het moment toen ik aan het fietsen begon. Maar nu heb ik het gevoel dat de voorspelde temperatuur van 31 à 32 graden stilaan bereikt is. In vergelijking met al mijn andere Ironmans heb ik evenveel gegeten, maar minder gedronken. Het is een bewuste keuze omdat twee tot drie keer moeten stoppen tijdens het fietsen om te plassen toch iets te veel is naar mijn zin. Dat gaat nu voorlopig beter. Geen plaspauzes. Achteraf zal blijken dat ik 36 km/h gemiddeld haal. Op mijn eentje, 180 km lang, met weliswaar maar 1.000 hoogtemeters. Maar daar ben ik toch wel tevreden mee en zelfs best wel trots op. Dat zal wel aan mijn tijdrithelm en mijn nieuwe triathlonfietsschoenen liggen ;-). Nu nog eens met betere wielen rijden en wat moois staat er me nog allemaal te wachten ;-)

Iets vóór half twee 's middags kom ik opnieuw aan de Alte Brücke toe. Mijn schoenen aan mijn klikpedalen laten en van de fiets springen verloopt prima. Ook mijn wissel in T2 verloopt vlot. Ik neem even de tijd voor een plaspauze en dat stelt me gerust omdat ik weet dat ik toch voldoende gedronken zal hebben. Time to run. Ik heb ondertussen natuurlijk wel een beetje liggen rekenen. Wat doet een mens zoal anders tijdens een 5u durend fietstochtje? ;-) Als ik mijn marathon binnen de 3u30 kan lopen, zou ik toch heel erg in de buurt van de 10u grens komen. Onwaarschijnlijk na zo'n abominabele zwemprestatie. Tijdens de tweede ronde op de fiets had ik beslist om geen zotte dingen te gaan doen om, kost wat kost, onder die 10u grens te geraken. Blijven fietsen aan hetzelfde tempo om met net voldoende reserve aan de marathon te kunnen beginnen. Dat is het doel. En dan de marathon beginnen aan een snelheid die het juiste gevoel geeft en hopen dat dat ook de gewenste snelheid is. Zo gezegd, zo gedaan. En daar loopt het dan spijtig genoeg niet zoals gewild. Vanaf de eerste meters heb ik een verschrikkelijk gevoel in mijn voeten. Niet in mijn benen, maar in mijn voeten. Mijn beide voeten, mijn voetzolen, doen verschrikkelijk pijn. Dit nog 42 km lang? Hallelujah. Of het effect heeft op de snelheid die ik dan loop, weet ik niet. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar het probleem is dat ik, op het gevoel, maar net onder de 5:00 per km loop. Rekening houdend met wat verval in de laatste ronde, is net iets sneller dan 12 km/h te traag om binnen de 3u30 en dus binnen de 10u te finishen. Damnit. Ik besluit even af te wachten en te zien of mijn snelheid de volgende kilometers verbetert. Maar dat is niet het geval. Toch wel een mentale tik. Neen, ik had op voorhand nooit gedacht dat ik in Frankfurt binnen de 10u zou kunnen finishen. En na het zwemmen was dat zeker geen gedachte meer die bij me opkwam. Maar tijdens het fietsen was die 10u grens toch voor het eerst een realistisch doel geworden. Met een vergelijkbare marathontijd als in Lanzarote twee jaar geleden, zou ik zelfs nog een paar minuten speling hebben. En toch heb ik er uiteindelijk geen slecht gevoel aan overgehouden. Eerlijk is eerlijk. De voorbereiding nu en die voor Lanzarote qua lopen zijn niet te vergelijken. Nu pas in december terug begonnen met heel voorzichtig op te bouwen en mijn eerste lange duurtrainingen pas kunnen beginnen doen einde april. Die sub 3u30 marathon, die houd ik gewoon nog te goed ;-)

Uiteindelijk is het dan ongeveer vijf uur 's namiddags als ik voor de laatste keer de Main oversteek. Ja, twee keer per ronde. Dat is acht keer een brug op en af. In elke marathon zitten wel stukken die je er liever niet in hebt natuurlijk. Bergop en bergaf, dat doet de laatste keer bijzonder veel zeer. En zo hoort het ook. De laatste ronde zit er bijna op en dan ga ik richting finish. Het is een geweldige finishstrook tussen een enorme mensenmassa. Net voor de finish zie ik voor de laatste keer in de wedstrijd mijn supporters terug. Kippenvelmoment. Vegas, London, Christel en Marcella, jullie waren geweldig. De dagen voor de wedstrijd en tijdens de wedstrijd. Een hele dikke merci om er weeral eens te zijn bij geweest. Zonder jullie zou het niet hetzelfde geweest zijn. Zonder jullie zou het niet gelukt zijn. Net voor de finish heb ik nog een kleine verrassing voor mijn twee kleinste kampioenen. Ze hadden met loomy bandjes voor mij een paar klavertjes vier gemaakt. Ik had er stiekem eentje onder de borstband van mijn hartslagmeter gestoken toen ik me klaar maakte voor de wedstrijd. En de hele wedstrijd, tijdens het zwemmen, het fietsen en het lopen is het daar mooi blijven zitten. Tot ik het er enkele honderden meters voor de finish uit haalde en mee omhoog stak. Samen over de finish. Samen op de foto. Want het was onze zesde Ironman. Wat hebben we dat weer goed gedaan.

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Hank