geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
23-11-2009
carrosserie
Met de winter in aantocht wordt het moelijker en moeilijker om het aantal fietskilometers op een deftig niveau te houden. De spinningfiets binnen biedt een alternatief, maar eigenlijk maar een half alternatief. Het kan aan mij liggen, maar meer dan één uurtje op de spinningfiets lijkt te dikwijls een eeuwigheid in vergelijking met een paar uur buiten fietsen. Gelukkig heb ik dat probleem niet bij het zwemmen en het lopen. Als het wat meezit, lukt het elke maand opnieuw om een totaal van 20 zwemkilometers te halen. Een serieus verschil met vorig jaar, toen ik nog niet in de buurt kwam van zo'n totaal. Als ik het zou vergelijken met andere triatleten, zal waarschijnlijk daarin nog het grootste verschil zitten. Misschien in het aantal fietskilometers ook, maar vooral toch in mijn zwemtrainingen die in aantal, en vooral in duurtijd veel korter zullen zijn dan bij de gemiddelde triatleet. Niets aan te doen. Het was een beperking die ik mezelf opgelegd heb van bij het begin. En zolang er werk en gezin bestaat, zal dat zo blijven. Gewoon dus iets om te blijven onthouden tot ik met pensioen ga ;-) Wat het lopen betreft, denk ik dat ik qua trainingsvolume nog het hoogst zit. Mijn weken tellen zo'n 30 tot 40 km wat zorgt voor maandtotalen net onder de 150 km. En Rudi liet me onlangs weten dat het de bedoeling is dat volume, met het oog op de marathon van volgend jaar, langzaam maar zeker omhoog te krijgen. Dat zal deze maand in elk geval al lukken want ik schat op bijna 190 km uit te komen. Om eerlijk te zijn, zit dat soms wel wat in m'n hoofd. Omdat ik weet van de voorbije jaren dat het opvoeren van looptrainingen bij mij nooit zonder risico's is. Het grote verschil is nu wel dat nagenoeg al m'n looptrainingen extensief verlopen. En dan hoop ik maar dat het vooral die frequente, intensieve trainingen en wedstrijden waren die me de das omdeden, eerder dan het volume zelf. Daar hoop ik niet alleen op. Ik heb er echt wel vertrouwen in dat de coach weet wat hij doet met m'n carrosserie.
Waar houdt een triatleet zich zo al mee bezig acht maanden voor D-day? Heel eenvoudig eigenlijk. Trainen, plannen, trainen, herplannen, trainen, nog eens plannen, trainen, ... Maar vooral genieten van al die trainingen. In welke omstandigheden dan ook. Of het weer die verdomde zwemtraining 's morgens veel te vroeg is. Of het die looptraining in het donker is na een veel te zware werkdag. Dat maakt niet uit. Rond deze tijd van het jaar zijn het eigenlijk vooral de lange fietstrainingen waarvan ik erg geniet. Gewoon omdat ik weet dat het weer het, week na week, moeilijker maakt om zo'n trainingen nog te doen. Het alternatief is wel simpel, maar nog niet half zo aangenaam: binnen op de spinningfiets. Ook al zijn de weersomstandigheden de laatste tijd niet echt ok. Elke kans die ik zie om buiten te kunnen rijden, probeer ik gewoon met beide handen te nemen. En wat is daarvoor beter dan een feestdag (11 november) en een uitstap naar zee. Om tijdig in Nieuwpoort te arriveren, was ik verplicht om te vertrekken vooraleer het licht geworden was. Omdat het weerbericht niet veel goeds voorspelde, besloot ik - voor de eerste keer dit najaar trouwens - de mountainbike te nemen. Omdat het in dergelijke omstandigheden veiliger is, maar ook om de kans op lekrijden te verkleinen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in de (meer dan) 130 km tegenwind m'n tijdritstuur heel dikwijls gemist heb. Toch verbazend hoe erg ik er al op gesteld ben, nadat ik er amper een half jaar geleden mee ben beginnen rijden. Er was nog iets anders wat ik gemist heb. En dat lag wel volledig aan mezelf. Denken dat ik er met twee bananen en wat sportdrank wel gemakkelijk zou geraken, was iets te optimistisch gerekend. Dommerik. Langs de andere kant misschien weer eens goed dat ik er nog eens aan herinnerd wordt dat als het lang duurt het zonder eten (en drinken) niet gaat. Als ik dat nog één of twee keer mag tegenkomen op training volgend jaar, wordt dat alvast een beginnersfout die ik op 25 juli niet zal maken.
Zo, m'n wedstrijdplanning voor volgend jaar is klaar. Ze lijkt een beetje op de planning van dit jaar. Opnieuw (maar) vier wedstrijden. En de eerste twee wedstrijden zijn dezelfde: Oostende en Geel. Ik had wel liever twee andere wedstrijden gedaan. Maar zo vroeg in het seizoen is de keuze bijzonder klein. Een voordeel is dan weer wel dat ik m'n uitslag zal kunnen vergelijken met de uitslag van dit jaar. Of wordt dat een nadeel? Dit jaar stond alles in het teken van de halve afstand (in Antwerpen). Volgend jaar zal die halve afstand (in Leuven) niet meer dan een voorbereidingswedstrijd worden voor het serieuze werk in Zürich. Die uitspraak ga ik me nog beklagen in Leuven volgend jaar, zeker weten ;-)
Alsof het nog niet genoeg was dat ik van sommigen al eens een opmerking kreeg over m'n fiets "die toch niet meer zo paste bij m'n triathlonprestaties". En wees gerust dat zegt weinig over m'n sportieve prestaties, maar des te meer over de fiets. De laatste maanden begon het bij mezelf meer en meer door te dringen dat hij z'n beste tijd ondertussen wel heeft gehad. En dit weekend kreeg ik zowaar van m'n vehicel zelf het signaal dat het nu maar eens gedaan moest zijn. Ik kan er gelukkig mee lachen, omdat het goed is afgelopen. Maar het had anders kunnen zijn. Een strook van amper 200 meter kasseien, op het einde van een drie uur durende fietstraining, was er teveel aan. In het begin wist ik niet goed wat er gebeurd was. Ik voelde opeens dat ik niet meer goed kon sturen. Zo door elkaar geschud door de kasseien? Niets meer gewoon? Niet echt. Ik merkte al gauw dat m'n stuur niet meer goed vast stond. Toen ik maandag bij de fietsenmaker langs ging, wist hij meteen wat er aan de hand was: de voorvork (binnenin) gebroken. Toen ik vanavond m'n herstelde fiets ging halen, toonde hij me trots m'n oude voorvork ... om aan te tonen dat z'n diagnose juist was, denk ik. Met m'n nieuwe voorvork ziet m'n "nieuwe" fiets er niet echt beter uit. Maar dat is nu dan maar even niet belangrijk. Wel dat het bij dit accidentje is gebleven.
