geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
29-10-2008
tijdritstuur
Leren zwemmen is één ding. Leren fietsen een ander. Wachten op Sinterklaas zou niet veel opbrengen. Dus heb ik mezelf, deels geholpen door wat sponsoring, twee weken geleden een leuk verjaardaggeschenk cadeau gedaan: een opzetstuur of tijdritstuur. Na wat geknoei, heb ik ondertussen wel het gevoel dat ik het op de juiste manier geïnstalleerd heb. Het was in het begin een beetje zoeken en uiteindelijk heb ik het meer naar voor gemonteerd dan dat ik op voorhand had gedacht. Meer naar voor, betekent ook dat ik, eens ik met m'n onderarmen in de beugels lig, echt wel volledig horizontaal lig, want natuurlijk wel goed is qua aërodynamiek. Maar het vraagt daardoor ook nog wel wat gewenning. Die nieuwe fietshouding bevalt me uiteindelijk wel beter dan gedacht. Ook al verschilt het serieus van het fietsen in de klassieke houding. Op één of andere manier voelt het aan als een meer relaxe manier van fietsen, vooral door het feit dat m'n onderarmen - en m'n hele bovenlichaam - in die beugels kunnen rusten. Een ander groot verschil is natuurlijk de stuurvastheid of de stuurvaardigheid. Ik kan natuurlijk alleen in die tijdrithouding gaan liggen op voldoende lange, rustige stukken rechtdoor. Echte bochten pakken lukt niet en dat is ook niet de bedoeling, denk ik. Enkel flauwe bochten pakken, zonder uit de beugels te moeten komen, begint beter en beter te lukken. Wat me natuurlijk bezig hield (en houdt) is welk verschil dat nu eigenlijk maakt in vergelijking met de klassieke fietshouding. Ik heb er een paar keer op gelet wat er met m'n snelheid gebeurt als ik van houding verander. En tot mijn verbazing scheelt het soms toch wel tot twee km/h dat het sneller gaat. Ligt dat nu puur aan de aërodynamica? Dat kan ik me moeilijk voorstellen. Ik heb de indruk dat ik, door die andere houding, op de één of andere manier ook iets meer kracht kan zetten met dezelfde inspanning. Misschien dat dat na maanden trainen zelfs nog betert, who knows. Ook al is het nog vroeg, het geeft me toch het gevoel dat ik op die manier 90 km tegen een redelijk deftige snelheid moet kunnen afleggen zonder daarna volledig choco aan de halve marathon te moeten beginnen. Waar is die nu al mee bezig, zul je denken. Dat is potverdorie nog meer dan negen maanden. Tja, dat is wel waar. Maar dat zit gewoon in m'n aard. Ook al is 2 augustus 2009 nog meer dan negen maanden. It keeps me going ...
Van 0 naar 5 km in 9 weken. En van 5 naar 7 km in 3 weken. Het lijkt wel start2run, maar dat is het net niet. Het zijn gewoon mijn voorbije drie maanden lopen kort samengevat. Moraal van het verhaal: het gaat in stijgende lijn. Ik had me plechtig voorgenomen om heel rustig op te bouwen. En moet het nog gezegd, dat ik heb dan ook gedaan. De voorbije drie weken heb ik telkens twee keer per week zo'n 5 km gelopen. Dat was perfect volgens planning. Daarom dat ik mezelf zondagmorgen 2 km extra cadeau gedaan heb. Met de fiets naar de Finse piste om de volledige training op zachte ondergrond te doen. Dat is sinds vorige week trouwens meer dan ooit het geval, want ze hebben weer heel wat verse schors gestrooid. Dat loopt natuurlijk zwaarder, maar vermits het nu toch absoluut niet om de snelheid gaat, vind ik dat dieper wegzakken - maar meteen ook zachter neerkomen - best wel ok. Het was echt wel genieten gisterenmorgen om na het toertje van 5km er nog 10 minuten te mogen bij doen. Natuurlijk begint het dan meteen te kriebelen ... more, more, more. Maar niets van. Net zoals de voorbije weken ga ik me ook nu drie weken houden aan die 7 km en pas dan terug een stukje eraan breien. Dat zal dan zowat half november zijn. Als alles goed blijft evolueren zou ik tegen het einde van het jaar dan toch al terug trainingen van een (klein) uurtje kunnen doen. Nu het winteruur begonnen is, zal dat dikwijls in het donker zijn, in de kou, in de wind, in de regen, in de hagel, in de sneeuw, ...Wat heeft een mens nog meer nodig om naar uit te kijken?
De pull buoy: mijn steun en toeverlaat. Zoveel is nu wel duidelijk geworden na mijn laatste zwemtraining. Sinds ik hem gekocht heb, heb ik nooit meer zonder gezwommen, behalve de twee lengtes schoolslag die ik in het begin nog deed. Maar de laatste tijd doe ik geen schoolslag meer en begin ik dus direct crawl te zwemmen mét pull buoy. Ik dacht eerlijk gezegd dat het effect ervan nog al zou meevallen en dat het dus eigenlijk niet veel verschil zou maken. Tot gisteren. Toen ik de laatste 200 m eens zonder gezwommen heb, wist ik meteen hoe laat het was. Lastig, heel lastig. Ik voel gewoon dat m'n benen niet doen wat ze moeten doen en m'n snelheid - die al afschuwelijk laag ligt - nog verder naar beneden trekken. En ik maar denken dat met de techniek van m'n armbewegingen wat bij te schaven, ik al een heel einde zou opschieten. I don't think so. Eigenlijk wel grappig - en tegelijkertijg ook wel zielig - dat je als coureur en loper tijdens het zwemmen net het meeste problemen ondervindt met je benenwerk, eerder dan met je armen. Er is nog veel werk aan de winkel. Er valt nog veel te doen om van die loop- en fietsbenen deftige zwembenen te maken. En liefst zonder pull buoy, want dat is een trouwe supporter, die er volgend jaar in augustus al zeker niet zal bij zijn.
Het lijkt soms nog gisteren: mijn eerste zwemtraining in jaren, ondertussen meer dan twee maanden geleden. Amper 500 meter. Na elke 50 serieus op adem komen. En op één of twee lengtes na, alles in schoolslag. En - hoe kan het ook anders - meteen m'n tijd al eens gechronometreerd. Het begon met meer dan 3 minuten voor 100m. Jawel. Een mens vraagt zich dan misschien af waarom je je dan niet gewoon laat drijven? Mmm, het zal toch nog wel ietsje schelen in snelheid, denk ik ... hoop ik ;-) Niet dat ik echt met m'n snelheid bezig ben als ik aan het zwemmen ben. Maar ik vind het gewoon leuk om te weten hoe snel of hoe traag ik zwem. En vooral ook om, na verloop van tijd, te kunnen zien welke progressie ik gemaakt heb en hoeveel. Zoals in elke sport, heb je zo van die grenzen, die je dolgraag wilt doorbreken. Noem maar bijvoorbeeld 15 km/h of 4:00 per km bij het lopen. Als je dat op een 10 km kunt lopen, betekent dat toch al iets voor een recreant. Wel, ook al heb ik in het zwemmen absoluut nog geen ervaring om te weten wat nu een beetje een deftige snelheid is, ik had direct de grens van 2:00 per 100 m in gedachten. En jawel hoor. Vanmorgen ging ze er voor het eerst aan. Af en toe zwem ik in m'n training voor de fun de laatste 100 m eens echt door. En al een paar keer was het gelukt om in de buurt te komen van die 2:00 per 100m. In de buurt, maar nooit niet meer. En vanmorgen, plots, zonder enige aanleiding, ging ik er grandioos onder door. Letterlijk dan: 1:55 of zoiets. Echt een tof gevoel. En het begin van meer, zeker weten. Nu was het natuurlijk nog maar 100 m. Weliswaar nog met een pull buoy tussen m'n benen. Binnenkort ga ik eens een paar lengtes zonder zwemmen, om te zien welk verschil dat geeft. Maar in ieder geval, we spreken natuurlijk nog maar over amper 100m. Ik verwacht wel redelijk veel van de techniektrainingen om zo'n snelheid te kunnen volhouden op langere afstand, op dezelfde manier dan dat ik nu langere afstanden zwem aan ongeveer 2:20 per 100m. Om je een idee te geven. In Hawaï, twee weken geleden, zwommen de toppers zo'n 1:21 per 100m en dat 3,8 km in open water in de oceaan. Ook die mannen zullen wel ooit een grens in gedachten gehad hebben (en nog hebben). Een ook al ligt die mijlenver vandaan van die van mij. Iedereen is gewoon blij als je zo'n grens haalt. En dat betekent vanzelfsprekend dat het tijd wordt om nieuwe grenzen te gaan opzoeken. Anders zou het niet leuk meer blijven, natuurlijk ;-)
Voor zij die in mijn vorige bericht(en) tussen de regels konden lezen, zal het niet echt een verrassing zijn. Ik had vanavond een afspraak met mijn sportdokter. Negen weken geen kilometer gelopen. Drie weken met maar vijf trainingetjes van telkens 5km op de Finse piste. Nu heb ik mezelf wel plechtig voorgenomen om héél rustig terug op te bouwen en geen zotte dingen te doen. En daar heb ik me tot nu toe dan ook heel goed aan gehouden. Maar zo geduldig ben ik nu ook weer niet dat ik er mee kan leven dat ik na bijna drie maanden nog altijd niet 100 % het gevoel heb dat alles ok is. Dus zat er maar één ding op: "Go see the doctor." Ik wil hier niet alle details - waar, behalve mezelf, geen enkel zinnig mens nog in geïnteresseerd is - neerschrijven. Kort samengevat: neen, het ziet er niet slecht uit of slechter dan voorheen. Het risico om te hervallen blijft bestaan. Maar dat is niets nieuws en dat had ze me drie maanden geleden ook al verteld. Het belangrijkste is dat ik mag blijven lopen en stilaan mag/moet opbouwen. Het heeft geen zin om nog weken of maanden twee keer per week 5 km te blijven lopen. Neen, het mag/moet stilaan een beetje meer zijn. Anders ga ik nooit weten of ik volledig hersteld ben. Man, man. Wat doet dat deugd om dat te schrijven. I can keep on running ...
Ik ben de laatste dagen aan het twijfelen of ik de komende maanden nog wel ga blijven bloggen. Om de ene week na de andere week te blijven schrijven (lees: zagen) dat het met het lopen niet vlot en, in het slechtste geval, te moeten vertellen dat het de verkeerde richting uitgaat, daar heb ik, eerlijk gezegd, niet veel zin in. Mocht het werken als therapie, zou ik nog zeggen. Maar ik heb niet het gevoel dat dat het geval is. Ik zal wel zien. Niet dat ik de moed opgeef, integendeel. In m'n vorig bericht, kon ik al niet goed wegsteken dat het koppeke niet echt meer goed zit. Gewoon het gevoel dat ik niet de kans krijg om te doen wat ik wil, zit me enorm dwars. Meer dan ooit. Raar misschien, want ik had verwacht dat na de Eindhoven marathon net dat klotegevoel wel achter de rug zou zijn. Maar het is precies omgekeerd. En dat is niet omdat ik op andere blogs lees dat de recuperatie vanzelf loopt. Ook al begin ik mezelf dan wel te beklagen en weet ik dat ik dat eigenlijk niet hoef te doen. Al is het maar omdat het me geen sikkepit verder helpt. Gelukkig weet ik dat ik zo in mekaar steek, dat ik - wat er ook gebeurd - zal blijven sporten. Want dat sporten heb ik gewoon nodig. Soit, dan maar even over het zwemmen. Voorlopig doe ik twee zwemtrainingen per week. Deze week waren dat voor het eerst twee trainingen van elk anderhalve kilometer. Normaal doe ik die trainigen steeds in de week 's morgensvroeg vóór dat ik naar het werk vertrek. Dat is praktisch gezien veruit het meest interessante. Qua drukte in het zwembad is dat bovendien ook een meevaller. Niet dat er om zeven uur 's morgens geen volk is. Maar het scheelt toch wel wat met de drukte in het weekend en op weekavonden. En af en toe is het dan 's morgensvroeg toch ook eens echt rustig, zoals vanmorgen. Dan lijkt het of er zich heel wat hebben overslapen en heb ik een baantje helemaal voor mezelf. Zalig. Zalig zijn trouwens ook steeds weer de eerste minuten in het zwembad. Omdat ik meestal de eerste ben die aan z'n baantjes begint en dan heel eventjes het ganse zwembad voor mij alleen heb Ondertussen doe ik m'n zwemtrainingen in drie gelijke blokken, nu dus in blokken van 500m of 20 lengtes. De snelheid is natuurlijk nog alles behalve. Dat kan ook niet anders. Ik zwem maar tegen ongeveer 2:20 per 100m. Maar ik heb sinds kort wel het gevoel dat ik kilometers zou kunnen blijven zwemmen zonder enig probleem en zonder me daar echt zwaar voor te moeten inspannen. Een soort souplesse, zoals je dat tijdens het fietsen en het lopen ook kunt hebben. Dus toch wel een goede basis om verder op te bouwen en uiteindelijk tot een aanvaardbare snelheid en uithouding te komen. Things can change. Twee maanden geldeen dacht deze baksteen om gewoon wat te beginnen zwemmen. Zwemmen zonder ook maar enige vorm van ambitie. Maar ondertussen is er, langzaam maar zeker, toch wat meer ambitie komen boven drijven. Ambitie om iets minder baksteen te blijven en toch iets meer vis te worden ...
Een paar weken geleden zou ik alles gegeven hebben om gewoon nog maar te mogen lopen. Nu ik effectief een kleine twee weken verder ben, heb ik voorlopig geen enkele reden om niet tevreden te zijn. En toch. Ik heb ondertussen vier korte trainingen van telkens 5 km achter de rug. Dat dat eigenlijk niet veel voorstelt, daar lig ik niet wakker van. Hetgeen me nu het meest bezig houdt, is de vraag of ik nu eigenlijk iets voel of niet. Ik wist op voorhand dat ik daar veel te veel op gefocused ging zijn. En het is van dat. Het enige dat ik zou willen is dat ik niets, maar dan ook totaal niets, zou voelen, zodat ik m'n wekelijks loopvolume langzaam aan kan beginnen opbouwen. Niets voelen. Kan dat wel als je constant iets "probeert" te voelen in de hoop dat dat dan niet lukt? Alleen maar om zogezegd zeker te zijn dat je niets voelt. Volgt er nog iemand? Waarschijnlijk niet ;-) Anyway, het had natuurlijk heel anders kunnen uitdraaien. Dat ik van de eerste training terug last zou hebben gehad. Dat was en is dus absoluut niet het geval. Dus daar moet ik het dan maar mee doen en tevreden mee zijn. En voor de rest zal dat denken en tobben nog wel een tijdje duren. Twijfel. Onzekerheid. Het enige goede eraan is dat het me enorm alert houdt en m'n enthousiasme om meer te trainen voldoende tempert. Dan maar beter wat teveel denken en tobben en daardoor geen domme dingen doen. Eerder dan te snel op te bouwen en raad, die ikzelf als eerste aan anderen zou geven, in de wind te slaan.
First things first. Dus eerst even niet over Hawaï. Of toch, als ik even mag. Pure heroïek, niet te doen. Ook al liep het voor onze landgenoten, met uitzondering van Rutger Beke, slecht af. Het was toch de moeite om het te volgen. Ik ben er spijtig genoeg niet in geslaagd om wakker te blijven tot aan het einde. Mocht Luc Van Lierde in de kop van de wedstrijd gezeten hebben, had dat misschien wel gelukt. Maar dat was dus niet het geval. Het jaar teveel voor hem. Heel spijtig, maar dat is nu toch wel overduidelijk gebleken. Ook al heeft hij uiteindelijk opgegeven, want ik op zich niet echt ok vind. Mijn respect voor hem is alleen nog maar toegenomen. Als je ziet hoe hij reageert, direct na zo'n tegenslag. Zo down to earth, zo eerlijk. Dat is alleen de allergrootsten gegeven. En ook al is Rutger Beke nooit echt mijn favoriet geweest. Ook zijn reactie na de aankomst vond ik groots. Als je - theoretisch gerekend zonder de 4 minuten straftijd die hij gekregen heeft - zo dicht bij de overwinning stond, en je kan nog zo eerlijk reageren "dat je op z'n minst voor de overwinning had kunnen strijden, maar ze daarom nog zeker niet binnen had". Respect. Hij had het echt wel verdiend. Maar zijn beurt in Hawaï komt nog wel denk ik. Je moet het maar kunnen om zo te pieken naar één wedstrijd. Je hele jaar erop afstemmen. Als het dan goed afloopt, dan kan je geluk niet op. Maar het tegenovergestelde is evengoed waar. En alleen echte toppers komen dan keer op keer die tegenslag te boven. Het is nog niet straf genoeg dat ze tijdens de wedstrijd fysiek zo zwaar afzien, het mentale afzien is op zijn minst even bewonderenswaardig. En dan dichter bij huis: Eindhoven. Gelukkig bleek dat alleen maar fysiek afzien, en mentaal genieten vooral achteraf. Kijk maar even op Wim zijn site. Hij was opnieuw op de afspraak bij zijn nu al vierde marathon. Drie jaar geleden begonnen om de 42,195 km binnen de vier uur te voltooien. En sindsdien keer op keer zijn pr met reuzestappen verbeterd. Faut le fair! Dikke proficiat makker. Dat smaakt vast en zeker naar meer. De drie uur grens komt nu toch wel gevaarlijk dichtbij. Maar daar hoef je nu nog even je hoofd niet over te breken. Neem nu maar voldoende tijd om van je knappe prestatie te genieten.
Het wordt mooi weer dit weekend, vooral zaterdag redelijk warm voor de tijd van het jaar. Een doodgewoon weekend? Voor mij wel. Maar voor twee andere sporters, die me nauw genegen zijn, niet echt. Zowel zaterdag als zondag zal ik hevig supporteren, weliswaar twee keer vanop afstand. Zaterdagavond zal ik nauwgezet op het internet de prestatie van Luc Van Lierde volgen in Hawaï. Vorig jaar is hij achtste en tweede Belg geëindigd. Dit jaar hoop ik voor hem op het allerhoogste. Het zal niet gemakkelijk zijn. Dat staat vast. Maar een knalprestatie in een Ironman is nog nooit gemakkelijk geweest en zal het ook nooit worden. Ook al heeft hij het niet meer nodig. Het zou fantastisch zijn om zo een reeds fantastische carrière te kunnen afsluiten. En zondag is het iets dichter bij huis te doen. Maar ook dan, zal ik het vanop afstand moeten volgen. En dat zal wat moeilijker zijn. Misschien een smsje tussendoor van zijn supporter ter plaatse. En in ieder geval na de wedstrijd zal ik te horen krijgen hoe het gegaan is. Met hoeveel Wim zijn knappe tijd van vorig jaar in Eindhoven zondag zal verbeteren. Want hij is er klaar voor. Zoveel is zeker.
Die polemiek rond het startgeld van Sven Nys en Lars Boom. Wat een gezever, wat een geleuter. Ooit al gehoord van de wet van vraag en aanbod? Sommigen blijbaar niet. Jaloezie doet heel wat mensen serieuze onzin uitkramen, dat staat vast. Van Kasteren, Ben Berden, ... ze mogen allemaal in dezelfde rij gaan staan. Als organisatoren 8.000 Euro willen betalen om Sven Nys aan de start van hun wedstrijd te krijgen, wat is dan in godsnaam het probleem? Als hij teveel vraagt, dan zal hij er zelf wel de gevolgen van ondervinden. Als dat niet zo is, dan is het hem gegund en, zeker wat Nys betreft, een mooie beloning voor de ongelooflijke beroepsernst waarmee hij als atleet zijn sport beoefent. Trouwens al diegenen die een probleem hebben met die zogenaamde exeburante bedragen die het veldrijden kapot maken. Dat ze eens rondkijken in hun eigen familie-, vrienden- of kenissenkring. Ik durf wedden dat ze zeker één of meerdere "sporters" kennen die week na week hun (zwarte) Euros opstrijken na twee keer drie kwartiertjes voetballen in één of andere Provinciale competitie. Het zijn misschien net diegenen die het hoogste woord voeren in de discussie rond het startgeld in het veldrijden, wie weet. En geef nu toe. Iedereen vindt toch dat die al die voetballers wat beter betaald zouden mogen worden voor hun pure klasse, hun beroepsernst, hun ongeloofelijke atletische inspanningen en - niet te vergeten - het ongeloofelijke spektakel dat ze wekelijks brengen. Ik hoop dat Sven Nys en Lars Boom nog heel veel startgeld mogen opstrijken en evenveel winstpremies. Als zij aan de start staan dan zijn we immers verzekerd van een mooie wedstrijd. En daar draait het tenslotte allemaal om als sportliefhebber.
Een (sport)dokter die je pijn probeert te doen, maar daar niet in lukt. En wees gerust, ze heeft haar best gedaan ;-) Ha! Zalig toch? Vanavond ben ik op consultatie gegaan. En over de ganse lijn bleek de evaluatie positief. Dat wilt niet zeggen dat alles achter de rug is. Maar het is gewoon het best mogelijke dat ik nu kan verwachten. Het feit dat ik denk af en toe wel eens iets te voelen is normaal. Belangrijker is dat er van de mogelijke signalen die zij beschreef, helemaal geen sprake was. Vandaar de positieve diagnose. En dat de schrik er nog steeds stevig inzit, dat is ook heel normaal. En positief bekeken dan maar: helemaal niet zo slecht. Want dat houdt me zeker en vast alert en met m'n beide voetjes op de grond. De komende weken houd ik het bij twee hele korte trainingen per week, niet meer dan een half uur en de volledige training op de Finse piste. Ik heb bewust m'n volgende doel ver genoeg gelegd zodat er absoluut geen haast bij is. Het enige wat nu telt is kunnen blijven lopen. De biopunctuur sessies zijn achter de rug en ik heb dus geen nieuwe afspraak bij m'n sportdokter meer moeten maken. Dat is potverdorie al een tijdje geleden. Yihaa!
Een propvol weekend dat alle gestelde verwachtingen heeft ingelost. Wat kan een mens nog meer wensen? Ik had mijn eerste looptraining sinds meer dan twee maand bewust uitgesteld tot zondag. Het ging zaterdag immers droog blijven en zondag regenen. Bovendien viel het juist in de planning in te passen dat ik zaterdag nog wat kilometertjes kon gaan bollen. De eerste helft stoempend tegen de krachtige zuidwestenwind in. De tweede helft in vliegende vaart naar huis, met de wind schuin in de rug. Net op tijd terug voor een avondje muzikaal genieten. En dat genieten bleek eigenlijk nog een understatement. Coldplay gaf ons alles wat een concert moet hebben. En vooral wat je normaal in het Sportpaleis niet hebt: goeie akoestiek. Raar maar waar. Het was deze keer dik in orde. Lag het aan waar we zaten? Hebben ze toch het één en 't ander veranderd? I don't know, maar het was in orde. Naast een goed gekozen setlist, een ongeloofelijke ambiance, draaide Chris Martin bovendien het ganse Sportpaleis moeiteloos rond z'n vinger. Spontaan, sympathiek, eenvoudig, dankbaar, humoristisch. Dat kan blijkbaar toch allemaal samengaan met beroemd zijn. Daar kunnen heel wat anderen in ieder geval nog iets van leren. En vandaag was het zover. Ik wou eigenlijk eerst direct na het opstaan, vóór m'n ontbijt, gaan lopen. Maar dat heb ik uiteindelijk niet gedaan. Kwestie van het 'verlangen naar' nog wat uit te stellen. Dat gelukzalig gevoel kon ofwel als een ballon uiteen knappen of juist nog zaligmakender worden. Uiteindelijk ben ik dan 's namiddags toch vertrokken. Deze keer ben ik eerst met de fiets naar de Finse piste gereden om daar de volledige 5 km op zachte ondergrond te kunnen lopen. Eén doel: geen last, pijn of hinder ondervinden. Zonder flauw te gaan doen. Het was een heel raar gevoel en ik werd er tijdens de eerste honderden meters zowaar even emotioneel van. Verdomme man, wat heb ik dit ongeloofelijk gemist. En tegelijkertijd had ik ook gewoon het gevoel alsof ik een rustige training aan het doen was in m'n laatste weekend voor een marathonwedstrijd. Heb ik echt negen weken niet gelopen? Anyway, het belangrijkste was natuurlijk dat ik niets gevoeld heb en dat ik met de grootst mogelijke smile op m'n gezicht terug thuis arriveerde. Het enige wat dit gevoel nu niet compleet maakt, is de schrik die blijft. En daar zal ik nog wel eventjes mee moeten leren leven. Voel ik nu iets? Of voel ik nu niets? Nee natuurlijk niet. Of toch? Het is potverdorie niet gemakkelijk om het uit m'n hoofd te krijgen. Het is met momenten sterker dan mezelf. Ik ben een tevreden man, maar evenzeer een voorzichtig man. It's all in the mind ...
Ooit al van gehoord? Zij die in muziek geïnteresseerd zijn, misschien wel al. Wel, vandaag was het zover. Een paar dagen eerder dan gepland. Volgende week maandag 6 oktober geeft Depeche Mode in Berlijn immers een persconferentie waarop ze hun nieuwe concert tour voor volgend jaar bekend gaan maken. Om een lang verhaal kort te maken. We waren te weten gekomen dat je vandaag vanaf acht uur 's avonds, bij de officiële Duitse ticketverdeler Eventim, al ticketten in voorverkoop kon bestellen. Dat hebben we dan ook zonet gedaan. Ook al zijn het (spijtig genoeg) enkel concerten in grote stadia, en in geen enkele (grote) concertzaal. Dat maakt de manie van die ticketverkoop, in het bijzonder in Duitsland, er niet minder om. Soit, het is gelukt om zowel voor Düsseldorf als voor Frankfurt ticketten te bestellen. Heel verleidelijk om ook nog andere Duitse steden aan te doen, maar dat doen we niet meer. Dat is nu praktisch niet meer organiseerbaar. De vreugde en het plezier om toch nog een paar concerten te kunnen doen, is er niet minder om. De stress voor de Duitse concerten is dus alvast achter de rug. Dat scheelt al heel wat. De rest volgt nog. Klein detail. De juiste concert data zijn nog niet bekend. Ticketten bestellen zonder te weten wanneer het concert juist gaat plaats vinden. Yep. We hadden wel al 't één en 't ander gevonden op het internet, maar dat kan evengoed totaal niet kloppen. Dat zou de eerste keer niet zijn. Ge moet maar mensen vinden die zot genoeg zijn om nu al te bestellen. Maar wees gerust, we zijn niet alleen. Spijtig genoeg, want anders zouden we de beste plaatsen hebben. En dat is nu, zoals altijd, afwachten en hope for the better. En ondertussen is het bijna weekend. En dat wilt zeggen ... juist ;-)
Het einde van de maand betekent dat ik de tellers op m'n blog aanpas. En voor de eerste keer kan ik voor m'n derde, nieuwe teller iets schrijven dat toch ergens op begint te lijken. Geen 0,0 km, maar bijna 19 km gezwommen. Niet slecht voor een beginneling, al zeg ik het zelf. De teller met loopkilometers heeft nu twee maanden stil gestaan. Dat is lang genoeg geweest. Want dit weekend is het D-day: zaterdag of zondag, dat weet ik nog niet. Met héél veel goesting, maar ook met een héél klein hartje, ga ik terug proberen te lopen. Gewoon lopen en natuurlijk geen zotte dingen doen. Absoluut niet. Ik ga voor m'n training zelfs niet vertrekken van thuis, maar met de fiets naar de Finse piste rijden. Dan kan ik, i.p.v. 2 km heen en 2 km terug op het voet- en fietspad, de volledige training op zachte ondergrond doen. Of het nog wat deftig zal gaan, dat intereseert me nu eigenlijk geen flikker. Ik weet niet wat het effect gaat zijn door negen weken niet gelopen te hebben. Dat zal voor een rustige, korte training misschien nog geen eens veel verschil maken. Maar dan nog. Die conditie komt heus wel terug. Het is nu ook niet dat ik negen weken heb stil gezeten. Ik ben natuurlijk wel reuzebenieuwd naar het gevoel in m'n linkse scheenbeen. En het zal gemakkelijk zijn om dat te beoordelen. Ik wil gewoon niets voelen. Ik wil een teken dat hopelijk alles miserie achter de rug is. Ik wil maandagavond aan m'n sportdokter kunnen zeggen dat die negen weken rust en die talrijke biopunctuur sessies hun effect niet gemist hebben. Zodat ik eindelijk terug rustig m'n looptrainingen kan opbouwen. Zodat ik volgende maand alle drie die tellers op m'n blog een beetje kan verhogen. Zodat ik me eindelijk een héél klein beetje triathleet kan beginnen voelen.
