geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
11-08-2013
Bolton Ironman in beeld
Uit het water, op weg naar de wisselzone. Uit de wisselzone, klaar om te fietsen. De mooiste foto. Mijn grootste supporter die helemaal alleen haar aanmoedigingen voor papa op het fietsparcours gekrijt heeft. Schitterend. Licht bergop, dat kan nog in tijdritpositie. Maar dikwijls ook niet. De eerste 10 km van de marathon. Ergens halfweg, op de kasseien in Bolton centrum. Yes. Nummer vijf. Number five.
Enkele weken nadat ik vorig jaar gefinisht was in de Ironman in Lanzarote, kwam voor het eerst de gedachte in om me op om eens twee Ironmans in hetzelfde seizoen te doen. Iets wat ik me vroeger ooit had voorgenomen nooit te doen. Een mens leert bij. Toen ik was ingeschreven voor Klagenfurt, ging ik op zoek welke mogelijkheden er nog waren. Toen enkele weken later de inschrijvingen voor Bolton openden - en uiteraard na kort gezinsoverleg en overleg met Rudi - was de inschrijving voor een tweede Ironman voor 2013 een feit. "Minstens vier weken recuperatie nodig tussen twee (volledige) Ironmans", had Rudi me verzekerd. 30 juni en 4 augustus. Het werden er vijf.
Dat de voorbereiding voor beide Ironmans zo abominabel zou verlopen, daar had ik natuurlijk nooit aan gedacht. Gelukkig maar. De voorbereiding op Bolton zou sowieso bijzonder geweest zijn. Vijf weken om te recupereren, terug op te bouwen en tijdig te beginnen taperen. Het lijkt gekkenwerk en is het misschien ook. Maar daar heb je dan net een coach voor, dacht (en denk) ik dan maar ;-)
Over de voorbereiding op Bolton, kan ik kort zijn. Het was op zich al een klein mirakel dat ik in Klagenfurt de marathon - weliswaar met heel wat 'incidenten' - had kunnen uitlopen. Het leek me nog een groter mirakel dat ik anderhalve week later mijn looptrainingen al kon hervatten. weliswaar met dezelfde last aan mijn scheenbeen vóór, tijdens en na de training. Ik hield me vast aan de gedachte dat het erger had gekund. Veel erger. Voor Klagenfurt had ik vier looptrainingen en in totaal 23 km kunnen doen. Slik. Voor Bolton werden dat er zeven, goed voor 55 km. Een volume dat je als normale triatleet in een normale Ironman voorbereiding gemiddeld in één week loopt. Compleet gaga als marathonvoorbereiding dus. Maar gezien de omstandigheden gebruikte ik die extra loopkilometers, in vergelijking met de voorbereiding voor Klagenfurt, toch om mezelf een extra mentale boost te geven. "If you don't like something, change it. If you can't change it, change your attitude. Don't complain." Goede quotes dienen niet alleen om straf, goed of knap te vinden, maar ook om ze toe te passen. De grootste uitdaging leek me van in het begin om na Klagenfurt mentaal terug klaar te geraken voor Bolton. En achteraf gezien, draait het ook vooral daar om.
Hoe erg ik ook had afgezien tijdens de marathon in Klagenfurt, is was mentaal klaar voor hetzelfde scenario in Bolton. Liefst niet erger ;-) Ik had er op één of andere manier vertrouwen in dat de problemen met mijn scheenbeen niet erger zouden opspelen dan in Klagenfurt en me niet zouden verhinderen om de marathon uit te doen. Wat me meer bezig hield waren de gevolgen van het gebrek aan deftige looptrainingen. Voor Klagenfurt was het bijna drie maanden geleden dat ik mijn laatste echte looptraining (20km) gedaan had. Voor Bolton stond de teller ondertussen op vier volledige maanden.
Gelukkig was er nog iets anders vervelend dat me parten speelde: het Engelse weer ;-) Toegekomen in regen, regen, regen. De drie dagen daarna gelukkig prachtig zomerweer. Maar de voorspellingen voor zondag waren duidelijk: regen, regen, regen. Niets abnormaals voor deze Noordelijke regio in Engeland. Je kiest natuurlijk ook niet om een Ironman in Engeland mee te doen voor het goede weer. Trouwens, als Engeland het klimaat zou hebben van Zuid-Frankrijk dan zou ik al lang niet meer wonen waar ik nu woon. Maar voor de rest geen slecht woord over Vlaanderen ;-)
De wedstrijddag dan. Een begin in mineur. Tijdens de rit met de shuttlebus van het Reebok stadium naar de zwemstart in Pennington Flash komt de regen met bakken naar beneden. Gelukkig houdt dat op als we arriveren. Een kletsnatte wisselzone, maar ik kan mijn wetsuit aantrekken in het droge. Dat is me op dat moment ook al veel waard. Ik had bewust de laatste shuttlebus naar de zwemstart genomen. Voldoende tijd om me rustig klaar te maken en afscheid te kunnen nemen van mijn trouwe supporters. Onvoldoende tijd om teveel na te denken en teveel wedstrijdstress te krijgen. Ik heb trouwens best wel wat vertrouwen in het zwemmen. Ik ben kost wat kost van plan om een slechte zwemstart zoals in Klagenfurt te vermijden. Meer dan anders leg ik me daarom bij de start opzij. Een tip van Rudi tijdens ons laatste gesprek zaterdag. Ook tijdens het zwemmen blijf ik de ganse tijd opzij zwemmen. Daardoor zwem ik waarschijnlijk wel wat extra meters meer dan de meeste andere atleten, maar ik kan wel de ganse tijd relatief rustig zwemmen en krijg minder stampen en slaag dan gewoonlijk. Voor een slechte zwemmer als mij een aanrader en zeker voor herhaling vatbaar.
Na de eerste lus, moeten we een kort stukje uit het water en ik zie op de wedstrijdklok dat ik nog geen 36 minuten aan het zwemmen ben. Perfect op schema om mijn zwemtijd van in Klagenfurt te evenaren of misschien zelfs lichtjes te verbeteren. Terug het water in voor de tweede lus. Dat verloopt niet zoals het hoort en kost me wel wat tijd. Maar voor de rest verloopt het vervolg van het zwemmen prima. Dat maakt dat ik uiteindelijk iets sneller uit het water kom dan in Klagenfurt. Ook het wisselen gaat iets vlotter en maakt dat het nog net geen 7u20 is als ik kan beginnen aan de 180 km fietsen.
Het fietsen baart me wel wat zorgen. Niet omdat het een lastig parcours is. Want dat heb ik eigenlijk zelfs graag, ook al zal achteraf blijken dat het merkelijk lastiger was dan ik had verwacht. Niet omdat ik enkele dagen eerder de belangrijkste lus uit het parcours met de fiets in de verkeerde richting had verkend. Tja. Niet omdat ik de ganse tijd links moet rijden. Ik was na enkele dagen en heel wat kilometers autorijden immers al een volleerde Engelse chauffeur geworden. Zelfs op de ronde punten ;-) De ongerustheid komt door de kletsnatte wegen in combinatie met de erbarmelijke staat van die wegen over nagenoeg het ganse parcours en in combinatie met (enkele technische) afdalingen. Schrik om plat te rijden. Schrik voor de afdalingen. Eens vertrokken, ben ik dan gelukkig wel met genoeg andere dingen bezig zodat het niet constant door mijn hoofd spookt. Uiteindelijk heb ik dan eigenlijk nog redelijk geluk. Tijdens het fietsen regent het niet meer en de banen drogen langzaam maar zeker op. Zelfs de zon komt af en toe mee supporteren.
Ik heb tijdens het fietsen nooit echt een goed gevoel. Toch niet volledig gerecupereerd van de Ironman in Klagenfurt, denk ik bij mezelf. Of misschien gewoon een mentale kwestie omdat het fietsparcours zwaarder uitvalt dan ik verwacht. Ik weet het niet. Achteraf zal blijken dat ik - niettegenstaande het mindere gevoel - toch best tevreden mag zijn van het fietsen. Ik was als 96ste van mijn age group uit het water gekomen en was, met een 15de fietstijd, na het fietsen opgerukt naar de 21ste plaats. Dat wist ik natuurlijk toen niet. Wat ik wel wist: mijn benen voelen niet goed. Niet goed genoeg om nog een iets of wat deftige marathon te lopen. In tegenstelling tot wat ik met Rudi besproken had, ga ik dan toch niet "voluit" in het fietsen. Ik kan te weinig relaxen en recupereren in de afdalingen. Daarenboven blaast de strakke wind ongelukkig in het voordeel als het bergaf gaat en blaast hij mij keer op keer ongenadig terug op de (minst steile) stukken bergop. Geen platte stukken, die zijn er niet. Het lijkt met momenten wel Lanzarote, alleen 10 of 15 graden te koud en te weinig zon. Op de officiële website beschrijft de organisatie een fietsparcours met 1.600 hoogtemeters. I don't think so guys. Mijn Garmin weet wel beter: bijna 2.000 hoogtemeters. En geen 180 km of een paar honderden meters minder, waar elke atleet op het einde van het fietsen stiekem op hoopt ;-). Maar 180 km en enkele honderden meters meer en klimmen en slecht wegdek tot aan de wisselzone. Die Engelse humor. I love it, maar op de ene moment wel meer dan op de andere ;-)
Slechte benen of niet. Het fietsen zit erop. Ik heb tot dan toe mijn scheenbeen nauwelijks of niet gevoeld. Niet te begrijpen. Het feest kan beginnen: marathon time. Normaal mijn favoriete en sterkste onderdeel van een Ironman. Dan was in Klagenfurt wel anders geweest. En dat zal nu ook niet anders zijn. Ik verwacht best wel een redelijk lastig loopparcours. Zo wordt het immers beschreven op de officiële website. En een Ierse atleet, waar ik enkele dagen eerder mee aan de praat geraakt was en die reeds voor de vierde keer meedoet in Bolton, had me dat bevestigd. Laat me duidelijk zijn: redelijk lastig is niet echt een juiste omschrijving. Voor een 10 km wedstrijd of een halve marathon, tot daar aan toe. Maar voor een marathon: heavy stuff. Afgezien van de enkele honderden meters rond de finish, geen meter plat. De eerste 10 km brengen me tot aan de lus in het centrum van Bolton. Een stukje van die 10 km gaat over grind en ligt bij momenten heel slecht. Het laatste stuk gaat door een bos. Best wel mijn ding, ook al loop je daar natuurlijk niet sneller door. Vooral niet als er op het einde van dat stuk in het bos een korte helling komt waar je je handen zou kunnen gebruiken om deftig boven te geraken. Man, man, man. Eens uit het bos krijg ik gewoon terug asfalt onder de voeten, maar niet zonder eerst nog eens een stevige helling - ik schat 5 à 6 % - over te moeten. Tempo houden? Forget it. Langzaam sterven en dan verrijzen. Telkens weer opnieuw. Dat wordt het verhaal van de rest van de marathon. Het grootste deel van de lus van iets meer dan 8 km door het centrum doe ik eerst bijna volledig en dan volgen er nog drie volledige lussen. Het eerste stuk van elk lus gaat bijna constant bergop. That hurts. Het stuk terug gaat vooral bergaf. That hurts even more. En dan het laatste stuk van de lus, net voor ik het echte hart van het centrum van Bolton binnenkom. Surprise, surprise: een helling, ik schat 10 %. That hurts like hell. Ik hoop dat ze daar geen foto's getrokken hebben, want dat zal geen zicht zijn ;-)
Trouwens, mijn scheenbeen doet het goed, heel goed. Dikke merci makker. Nog even volhouden en de beloofde rust komt eraan ;-) Maar de rest van mijn benen, of wat ik er nog van voel. Dit komt niet goed. Het parcours voelt loodzwaar aan. Ik slaag er op geen enkel moment in om een normaal tempo te lopen. Ik besef dat het gebrek aan trainingskilometers me volop parten speelt. Als ik normaal getraind zou zijn, zou dat bergop en bergaf waarschijnlijk veel beter meevallen. Daar ben ik natuurlijk nu geen flikker mee. So be it. Het feit is wel dat ik nog steeds aan het lopen ben, dat ik nog geen halve meter gewandeld heb, ook niet tijdens de bevoorrading. Het gaat dus beter dan in Klagenfurt. Toen begonnen er halverwege de marathon allerlei dingen fout te lopen. Van die incidenten blijf ik voorlopig gespaard. En dat ga ik gdvdm zo houden. De relatief kleine lussen in het loopparcours helpen me daar eigenlijk wel een beetje mee. Ik stel keer op keer nieuwe doelen tot waar ik wil blijven lopen. En ook mijn drie trouwe supporters krijg ik heel dikwijls te zien. Na iets meer dan vier uur toont mijn Garmin me dat de 42,195 km er op zitten en toch ben ik nog niet aan de finish. Achteraf zal ik merken dat ik toen nog een kleine kilometer te gaan had. Ach, dat kan er ook nog wel bij. Nu heb ik nog even tijd om me een beetje voor te bereiden op een knappe, waardige finish. Niet zoals de vorige Ironmans tussen enkele andere atleten. Nee, een moment voor mij alleen. Me, myself and I. Ik zie Christel, London en Vegas enkele meters voor de finish staan. Ik neem even de tijd om ze te knuffelen. Ik laat zelf een andere atleet passeren, die de spurt had ingezet en daardoor net voor de finish, net achter mij liep. Dat interesseert me nu totaal niet. Enkele seconden later loop ik dan zelf - in mijn dooie eentje, maar tussen een massa luidruchtige supporters - de finish over van mijn vijfde Ironman. Een moment enkel en alleen van mij, zoals het hoort. Compleet kapot, zoals het hoort. Maar overgelukkig, zoals het hoort.
Dit zal een seizoen zijn, dat ik me nog lang zal herinneren. Amper enkele weken geleden, zag het er nog heel anders uit. Starten in Klagenfurt was op een bepaald moment het enige doel. Twee Ironmans later, is het gelukkig niet moeilijk om die miserie snel te vergeten. Zo hoort het. Tijd om alles te laten rusten, te laten herstellen. Zo hoort het. Even niet bezig zijn met de voorbereiding van mijn volgende Ironman. Alleen in mijn hoofd. Zo hoort het.
En natuurlijk eindig ik mijn verslag niet zonder een aantal mensen te bedanken. Zo hoort het. En ik moet ze zelfs niet vermelden, want ze weten zelf goed genoeg wat ze - weeral eens - voor mij betekend hebben en hoe erg ik dat apprecieer. Zo hoort het.
Enkele weken nadat ik vorig jaar gefinisht was in de Ironman in Lanzarote, kwam voor het eerst de gedachte in om me op om eens twee Ironmans in hetzelfde seizoen te doen. Iets wat ik me vroeger ooit had voorgenomen nooit te doen. Een mens leert bij. Toen ik was ingeschreven voor Klagenfurt, ging ik op zoek welke mogelijkheden er nog waren. Toen enkele weken later de inschrijvingen voor Bolton openden - en uiteraard na kort gezinsoverleg en overleg met Rudi - was de inschrijving voor een tweede Ironman voor 2013 een feit. "Minstens vier weken recuperatie nodig tussen twee (volledige) Ironmans", had Rudi me verzekerd. 30 juni en 4 augustus. Het werden er vijf.
