geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
31-01-2009
ijdelheid
Niet bepaald de torso die je zou verwachten van een gepensioneerde zevenvoudige Tourwinnaar, maar eerder van de "muscles from Brussels" of zo. Het is nochtans één van de vele foto's die Elisabeth Kreuz - een Amerikaanse fotojournaliste uit Texas, gespecialiseerd in sportfotografie- maakte van Lance Armstrong, andere sporters en sportgebeurtenissen. "Het klinkt raar, maar hij moet geen overtollig vet wegwerken, maar louter spieren.", aldus Johan Bruyneel. Bij de meeste ex-sporters zou het nochtans het eerste zijn. Zelfs bij heel wat nog actieve sporters is het een jaarlijkse routine om na hun winterslaap hun vetlaagje weg te werken. Geen sportieve doelen en de riem eraf. Niet bij hem dus. Dan gaat het verder dan alleen het obsessieve voor de sport, de obsessie om de beste te zijn en daar alles voor over hebben. Dat is pure ijdelheid en niets anders. Niet kunnen verdragen dat je lichaam er niet afgetraind uit ziet en vooral niet afgetraind aanvoelt. I know the feeling. Ook al is elke vergelijking met bovenstaande foto totaal onbestaande, voor alle duidelijkheid ;-) Vanity, I confess. Of het nu een slechte eigenschap is of niet, laat ik in het midden. Het doet in ieder geval wat met een mens elke dag opnieuw. Zelfs in periodes dat er geen grootste sportprestatie moeten geleverd worden zorgt het voor die paar extra sit-ups, die enkele kilometers extra, voor net niet dat koekje, voor net niet dat stukje chocolade, voor net niet dat glaasje wijn, voor net dat boterhammetje minder.... En dat scherp staan ook helpt om beter te zwemmen, te fietsen en te lopen, dat is dan mooi meegenomen.
Voor alle atleten - recreatief of professioneel - die denken dat ze met echt belangrijke dingen bezig zijn. Mochten ze het vergeten zijn: "Zelfspot is het begin van alle wijsheid". Te beginnen bij mezelf. En met dank aan Jan om me daaraan te herinneren.
Economische crisis of niet. Daar trekken mijn voeten zich natuurlijk niets van aan. Het was stilaan tijd geworden voor een nieuw paar loopschoenen. Zowat het enige voordeel van gekwetst geweest te zijn, zal dan zijn dat m'n vorige aankoop al dateerde van april vorig jaar. Maar ik vrees dat ik dat profijt al dubbel en dik kwijt gespeeld ben aan dokters- en andere kosten. Om nog maar te zwijgen van de geleden morele schade ;-) Vanavond ben ik dan ook maar even langs geweest bij Runners Service. Gelukkig wees hun looptest uit dat m'n looppatroon in orde was. Geen enkele reden om van schoentype te veranderen. Ik was dan ook een gelukkig man dat ik mezelf weeral 125 Euro armer kon maken. Nog een paar honderden loopkilometers en dan mag ik bovendien ook m'n beide paren inlegzooltjes vervangen. 2 maal 75 Euro ... kassa, kassa. Waar had ik ook weeral gelezen dat lopen een sport is je heel gemakkelijk kan inplannen, maar vooral ook een goedkope sport is? Als er dit jaar ook nog een wetsuit zal moeten afkunnen, en misschien volgend jaar mijn allereerste nieuwe koersfiets, dan zullen het vanaf nu boterhammen met konfituur worden ;-)
Gisteren heb ik m'n vijfde techniektraining in het Sinbad gehad. En weeral heel wat bijgeleerd, wat dacht je? Deze les stond in het steken van vormspanning. Voor zover ik het zelf goed kan inschatten is dat misschien wel m'n grootse handicap tijdens het zwemmen. Te veel doorzakken, waardoor ik te diep in het water lig, veel te veel weerstand krijg .... en niet vooruit geraak. Gedurende de les lukte het me toch min of meer om het te verbeteren door het opspannen van m'n buik- en rugspieren. Maar gemakkelijk is anders. Ik ben benieuwd hoe me de volgende trainingen zullen vergaan, als ik vooral hier op wil focussen en wil verbeteren. Ik moet eerlijk toegeven dat ik toch wel verrast ben dat ik nu net in het gebruik van m'n buik- en rugspieren één van m'n belangrijke zwakke punten ligt. Wetende dat ik al jaren consequent bezig ben om, naast het fietsen en het lopen, gemiddeld zo'n 2.000 verschillende soorten situps en 500 borst-, rug- en armspieroefeningen per week te doen. Dan kan het toch niet anders dan dat ik diezelfde buik- en rugspieren goed ga kunnnen gebruiken om m'n snelheid in het water de hoogte in te krijgen. Om tijdens m'n zwemtrainingen niet altijd ingehaald te worden, maar ook af en toe ook zelf eens iemand in te halen. Om in m'n wedstrijden deze zomer niet bij de allerlaatsten uit het water te moeten komen, zoals dat enkele jaren geleden wel het geval was.
Het is me toch wat met dat weer de laatste tijd. Tot mijn grote ergernis, slaag ik er nauwelijks nog in om buiten te gaan fietsen. Nog maar één fietstraining heb ik dit jaar kunnen doen. En daar moest ik dan nog serieuze vriestemperaturen voor trotseren. De vorige fietstraining buiten dateert al van kerstdag. In plaats van buiten te gaan fietsen, las ik ook af en toe wel een training op de spinningfiets in. Maar dat is natuurlijk niet hetzelfde. Als het over zwemmen, buiten fietsen of lopen gaat, komt het er altijd op aan om m'n teveel aan motivatie in te tomen. Een doel of niet. Dat heb ik niet nodig om me telkens weer op te laden om aan een training te beginnen. Maar met het spinning is dat toch net iets anders. Het is en blijft eentonig om in de garage een vol uur in je dooie eentje die trappers rond te krijgen en geen meter vooruit te komen. Een vol uur puur op souplesse rijden, komt er dan meestal ook nooit van. De juiste opzwepende muziek kiezen, helpt me immers om al trekkend, stampend en sleurend wat variatie in m'n trainingen te krijgen. En ook al is het dan wat saaier omdat ik helemaal alleen in de garage altijd op dezelfde muren en op dezelfde auto zit te kijken. Als het echt te zwaar wordt en ik het tempo van de muziek maar net kan volgen, is het misschien niet slecht dat er niemand in de buurt is om al die rare bekken en bewegingen gade te slaan. Ik kan me voorstellen dat het soms echt geen zicht is.
Rudi had me een tijd geleden gezegd dat het goed zou zijn dat ik bij m'n zwemtrainingen het gevoel zou krijgen dat het allemaal niet zo vlot (meer) gaat. Beter dan dat alles van zelf lijkt te gaan. Dat zou dan hopelijk een teken zijn dat ik m'n foute techniek hier en daar toch een beetje aan het verbeteren ben. Dat m'n foute automatische bewegingen van de voorbije maanden stilaan plaats maken voor nieuwe, minder foute bewegingen. Wel, als het stroef verlopen van m'n zwemtrainingen inderdaad een goed teken is, dan ben ik de laatste weken wel héél goed bezig. Want het gaat van geen kanten. Echt waar. Man, man, man. Ik begin nu stilaan ook meer en meer stukken zonder pull buoy te zwemmen. En dan is het sowieso miserie stroef. Eigenlijk begrijp ik het toch niet helemaal. Een maand of twee geleden zwom ik, weliswaar met pull buoy, al zonder problemen 1.500 m. En nu zwem ik, met pull buoy, maximum reeksen van 200 m en heb ik op het einde niet echt het gevoel dat ik dat zonder problemen 1.500 m zou kunnen volhouden. En zonder pull buoy, doe ik zelfs nog geen reeksen van 200m. Er valt dus nog heel wat te verbeteren tegen dat ik einde april in Oostende in m'n eerste wedstrijd op een deftige manier 800 m ga kunnen zwemmen zonder pull buoy, zonder wetsuit. Zo'n 100 dagen resten me nog om 800 m te leren wemmen zonder te verzuipen. En na 800 m, komt 1.000 m. En na 1.000 m, komt 1,5 km. En na 1,5 km, komt 1,9 km. Maar ja, "nog 100 dagen", dat klinkt nog redelijk goed. Beter dan "nog maar 30 trainingen" in ieder geval ;-)
En ik vind dat ik soms vroeg moet opstaan om te trainen om zo mijn sportieve ambities te kunnen waarmaken. Read this: "... the schedule is always the same here. 5AM - wake up, drink lots of coffee. 6AM - eat breakfast. 7AM - start the ride. Noon - finish " Het schema van ... jawel, de enige echte .... Lance Armstrong. Dat is andere koek. Maar zijn ambities zijn natuurlijk ook iets spectaculairder.
Als iemand me zou gezegd hebben dat ik ooit nog met de auto naar de Finse piste in Beveren zou rijden om daar een looptraining van amper 7 km te doen, zou ik vast en zeker beginnen lachen zijn. En toch was het daarnet van dat. Ik kon niet anders. Het was dat of niet gaan lopen. Als ik nu met de fiets zou gereden zijn, was ik waarschijnlijk geen 10 meter ver geraakt zonder op m'n bek te gaan. Eén keer was genoeg. Met de auto of niet. Tijdens lopen was het met momenten echt wel idyllisch: geen mens te bespeuren, alles wit rondom mij, niets te horen behalve de sneeuw die heerlijk onder m'n voeten kraakte. En op bepaalde stroken zonder verlichting kon ik toch goed zien waar ik liep, enkel door de weerkaatsing van de witte sneeuw. Maar wel (weeral) bevroren vingers tegen het einde. Het was nog maar geleden van zaterdagmiddag, toen na zo'n 50 kilometer de zon het plots voor bekeken hield en plaats maakte voor ijskoude mist. Gelukkig kwam ze er de laatste kilometers terug eventjes door en behoedde ze m'n vingers van verder afsterven;-). Het contrast met de 30° vanmorgend in het zwembad kon niet groter. Ik dacht nochtans dat ik even goed tegen de koude kon dan tegen de warmte. Maar ik denk dat ik m'n mening moet herzien. Hoe warmer hoe beter, dat wel. 30° of meer, laat maar komen. Na zo'n koude winter hebben we wel eens terug een bloedhete zomer verdient. Zo'n zomer met temperaturen waarbij ze op de radio aanraden om geen zware inspanningen te doen. Zo'n zomer dat ze terug kunnen beginnen lullen over de opwarming van de aarde. Want daar is het nu wel opvallend stil over.
Geen tijd om een balans op te maken van het voorbije jaar deze keer. Op beter gezegd: geen goesting om terug te blikken op 2008. Er valt immers niet veel te zeggen. Het jaar was nochtans redelijk goed beginnen met de Antwerp 10 miles binnen de 1u05. Maar daarmee is het belangrijkste op sportief gebied voor mezelf meteen verteld. Liever kijk ik vooruit naar 2009. Exact zeven maanden na vandaag, wil ik aan de start staan van m'n allereerste halve Ironman. Geen doel op zich, maar een belangrijke en noodzakelijke tussenstop voor m'n echte doel in 2010: een volledige Ironman. Heel 2009 zal dus in het teken van 2010 staan. En voor de rest wens ik ... - alle zwemmers, inclusief mezelf: veel kilometers, en vooral veel karakter om telkens weer s morgens vroeg te kunnen opstaan - alle fietsers/coureurs, inclusief mezelf: veel kilometers met veel tegenwind, maar vooral zonder valpartijen - alle lopers, inclusief mezelf: veel kilometers - snel of traag , dat maakt niet uit - maar vooral zonder blessures - alle niet-sportievelingen, inclusief alle voetballers: de moed om te beginnen sporten, en vooral om het vol te houden En ook wens ik ... - Sven Nys: een lelijke Belgische driekleur volgende week in Ruddervoorde en een mooie regenboogtrui in Hoogerheide - Luc Van Lierde: een mooi en waardig afscheid, na bijna 20 jaar triathlon op internationaal topniveau - Lance Armstrong: een mooie en knallende comeback, liefst met een achtste Tour de France overwinning En natuurlijk ook ... - Haile Gebreselassie: een nieuw maar niet zijn laatste - wereldrecord op de marathon - Wim: zijn eerste - maar niet zijn laatste marathon onder de 3 uur - Christel en Niko: finishen in hun eerste - maar niet hun laatste - 10 kilometerwedstrijd En niet te vergeten ... - Roeland: een mooie en knallende comeback, liefst met één of meer overwinningen in het-doet-er-niet-toe-welke-koers - Frank: een mooi en waardig afscheid, na ik-weet-niet-hoeveel-succesvolle-jaren-koersen En voor één keer ook ... - alle Nederlanders: na 12 jaar wachten, een nieuwe - maar niet de laatste Elfstedentocht En tenslotte ... - Rudi en Mieke: veel plezier in hun eigen sport(en) en in de begeleiding van hun atleten, maar vooral veel succes en veel geduld met mij
Niet bepaald de torso die je zou verwachten van een gepensioneerde zevenvoudige Tourwinnaar, maar eerder van de "muscles from Brussels" of zo. Het is nochtans één van de vele foto's die 
