geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
29-09-2009
losers
Over losers gesproken ... read this: "The Ford Ironman World Championship selects 200 athletes each year to participate through a lottery system. One hundred and fifty of the athletes will be selected from the United States applicants and fifty athletes will be selected from other countries. The Ford Ironman World Championship is one of the most in demand athletic events in the world. Qualifying gets more difficult each year, so the lottery is another option to enter the race. Athletes who are selected through the Ironman Lottery must have completed an event that is 70.3 (1.2 Mile, 56 Mile + 13.1 Mile) distance or greater within one year of the Ford Ironman World Championship to validate her/his lottery slot. Lottery Application $40.00 USD. Passport $50.00 USD-Additional Membership. Refunds will not be permitted." Ik kan me levendig voorstellen dat sommigen dit zielig vinden. En dat is het misschien ook. En toch. Who knows, als het me ooit teveel wordt, beproef ik m'n geluk wel eens op deze manier. Opportunity only knocks once.
Ik ben nog maar net bekomen van de aankondiging vorig week van de comeback van Hénin. Ik was vorig jaar nog zo gelukkig (voor haar) toen ze haar afscheid aankondigde. En vanmiddag was het opnieuw tijd voor onthutsend nieuws in sportland. Een loser die een winner wordt. Het kan dan toch. Daarom alleen al moet je respect hebben voor hem. En dat heb ik eigenlijk ook. Maar hij blijft de lelijkste coureur - op Mancebo na - in het profpeloton. Hij ziet er niet uit. Niet met fiets. Ook niet zonder fiets. Geen uitstraling, geen stijl, geen zinnig woord als hij geïnterviewd wordt. Maar dat laatste hebben er wel meer natuurlijk. Maar wel een doorzetter, dat wel. Een bijter. Dus is het hem gegund ... of eigenlijk toch niet ;-) En ook niet te vergeten, dat hij niet op z'n eentje gewonnen heeft. Neen, niet door z'n ploegmaats. En ook niet door Mark Coucke. Maar door en vooral op z'n Canyon. Dat nu net hij me geruststelt dat ik op punt sta een goeie aankoop te doen ;-) Life is full of surprises.
Bijna tien jaar geleden reed ik m'n eerste fietskilometers op een derdehands koersfiets. Een jaartje later ruilde ik die in voor een goede, degelijke tweedehands koersfiets. M'n allereerste kilometers daarmee deed ik in de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen in 2001. De jaren nadien volgden nog ettelijke tienduizenden kilometers en tal van pittige ritten. De allermooiste was ongetwijfeld de drievoudige beklimming van de Mont Ventoux in 2005. Maar ook andere ritten zoals de Sean Kelly Classic of Tilff-Bastogne-Tilff waren stuk voor stuk pareltjes. M'n metgezel in goede en kwade tijden. Eigenlijk alleen in goede tijden ;-). Maar het is genoeg geweest. Ik ga hem bedanken voor bewezen diensten. Het is tijd voor een "echte" koersfiets. Een tweetal jaar geleden heb ik al op het punt gestaan een nieuwe koersfiets te kopen. Maar omdat ik toen net het fietsen langzaam aan begon af te bouwen, ten voordele van het lopen, heb ik dat niet gedaan. Nu dus wel. Een "echte" koersfiets. Weliswaar eentje die past binnen een normaal, bescheiden budget. Een budget zoals het hoort in deze tijden van economische crisis ;-) En dat dat lukt is volledig te danken aan een tip van Roeland: een Canyon koersfiets. Nog eens bedankt Roeland, maar je gaat het je wel nog beklagen volgend jaar op de flanken van de Mont Ventoux ;-) Vandaag had ik een dagje verlof genomen om in Heerlen een testrit te kunnen maken. Ik had pas twee dagen geleden gereserveerd omdat ik zeker wou zijn dat ik die testrit in deftige, droge omstandigheden zou kunnen doen. Maar het was me (weeral eens) niet gegund. In heel België is het vandaag blijkbaar droog gebleven. Maar niet in Nederlands Limburg. Van begin tot einde: regen, regen en nog eens regen. Geen seconde zonder. Verzopen, dat wel. Maar dat kon de pret niet drukken. En bovenal: die testrit heeft me m'n mening echt wel doen herzien. Al jaren lang dacht en zei ik dat het er allemaal niet zo erg toe doet met wat voor fiets je rijdt. Het zijn de benen die het hem doen, niet? Mmm, toch niet helemaal, zo bleek vandaag. Op het vlakke, maar vooral als het bergop ging, was het gevoel volledig verschillend met wat ik gewoon ben. Totaal niet te vergelijken. Het laatste beetje twijfel was dan ook snel verdwenen. Volgend jaar zal ik met m'n Canyon, zoals het hoort, in alle discretie m'n triathlonwedstrijden kunnen afwerken ;-) Het zal nog wel eventjes duren eer ik van m'n nieuwe speelgoed ga kunnen genieten. De modellen van 2009 zijn immers allemaal uitverkocht en de nieuwe 2010 modelllen worden maar vanaf januari volgend jaar geleverd. Dus nog drie maanden braaf zijn en dan heb ik m'n late Sinterklaasgeschenk wel verdiend.
M'n laatste wedstrijd in Antwerpen ligt al een tijdje achter de rug. We zijn nu bijna twee maanden later. En vooral .... ook drie kilo's later. Niets nieuws onder de zon dat m'n gevecht tegen de kilo's een eeuwig durend gevecht zal blijven ;-( Ik had me voorgenomen om me na Antwerpen eens goed te laten gaan. Maar daar is dus niets van in huis gekomen. Dat komt er van als je teveel vooruit denkt. Alles wat er bij komt, moet er later toch terug af, denk ik dan. M'n lijstje met gastronomische uitspattingen sinds 2 augustus isdan ook niet echt indrukwekkend. Als je het al uitspattingen kunt noemen. Twee keer crème glace, één keer amper een paar frieten, twee bokes met choco, een chocomousse en een rijsttaartje. En niet te vergeten: al eens een glaasje cava (zo heet dat tegenwoordig ;-) en een glaasje wijn. Het aantal uren sport is nochtans op een deftig niveau gebleven. Alleen wat minder intensief dan in volle seizoen. En toch heb ik er drie kilo's cadeau voor gekregen. Het zij zo. Het enige wat ik er aan kan doen en aan gedaan heb - in vergelijking met pakweg twee jaar geleden - is dat ik m'n weegschaal nog zelden zie. Toen was dat een dagelijks ritueel. Nu was het het bijna twee maanden geleden. En dat is maar goed ook. Dat is dan maar één keer om de twee maanden dat m'n humeur even bergaf gaat. Gelukkig heel even maar, om dan terug m'n schema's van Rudi en Mieke erbij te nemen en elke week opnieuw te zien wat ik allemaal mag doen. Of moet doen om die kl*tekilo's eraf te krijgen.
Je ziet maar al te veel dat ouders hun kinderen dingen laten doen die ze zelf graag doen of hadden gedaan. In het beste geval vindt zoonlief of dochterlief het ook nog leuk. Het gaat te dikwijls over datgene wat je als ouder in je jeugd gemist hebt en waarvan je denkt dat je het dan, kost wat kost, aan je eigen vlees en bloed moet doorgeven. London is aan z'n tweede jaar turnen bezig. Nu ja, wat heet turnen voor een vier of vijfjarige? Maar hij amuseert zich kostelijk, elk weekend opnieuw. Het belangrijkste is dat je kind voldoende beweging heeft. Welke sport voor die beweging zorgt, doet er niet toe. Zolang het maar geen voetb... wordt ;-) Maar hem niet laten doen wat ik zelf graag doe of deed, werd de laatste maanden, en vooral de laatste weken, bijzonder moeilijk. Al die atleten tijdens de Ironman in Antwerpen zien, was er blijkbaar teveel aan. Bij het thuis komen de dag zelf, had hij er nog begrip voor dat papa geen fut meer had om met hem eens een toertje te gaan lopen. Maar na een nachtje slapen, werkte dat argument niet meer. En het aftellen naar zijn eerste loopwedstrijd was begonnen. Vanmiddag in Boom was het zover. Ietsje sneller dan zijn papa, die er meer dan 30 jaar over gedaan heeft om aan de start van zijn eerste loopwedstrijd te staan. Om kwart na twee stond nummertje 57 klaar om 1 km te lopen. Dat sport emotie is, bleek onmiddellijk na de start. Spijtig genoeg met een kleine anti climax. Want het enige wat hij had onthouden van de goede raad van papa, daar bleek hij absoluut niets mee te zijn. "Niet te snel starten, want het duurt wel eventjes om een kilometer te lopen." Niet dus. Als je een bende kinderen loslaat voor een loopwedstrijd, lijkt het alsof ze maar 100 meter moeten lopen. De longen uit hun kleine lijf spurten. Niet normaal. Wetende dat hij de allerkleinste aan de start was, zag hij alle anderen op een paar seconden tijd van zich weglopen. Voor de start maakte hij me nog duidelijk dat ik niet mocht meelopen. Nu bleek papa een welgekomen bondgenoot ;-) Na een minuutje waren de grootste emoties gelukkig achter de rug en kon hij beginnen genieten van de aanmoedigen van zijn talrijk opgekomen supporters. En als hij even later nog een paar "groteren" kon inhalen, kon het feest beginnen. En wees gerust. Hoe trots hij ook was, toen hij over de finish kwam. Dat was nog niet half zo trots dan mama en papa.
Ik ben geen fan van het vrouwentennis. Ik kan wel genieten van te kijken naar toptennis. Maar, op enkele uitzonderingen na, dus niet van vrouwentennis. Maar daarom ben ik onze Vlaamse meisjes niet minder dankbaar dat ze door hun succes op de US Open het gezever, dat de laatste twee weken mijn autoradio teisterde, hopelijk definitief, naar de achtergrond verwezen hebben. Wat was me dat? Ik heb mij lang kunnen inhouden, maar het moet me toch even van het hart. Waar een blog al niet goed voor is. Iedereen heeft wel een lijstje van ergernissen. Misschien is dat van mij wat langer dan dat van de gemiddelde mens. En vast en zeker staan er bij mij bovenaan dingen, die je niet bij de meeste anderen terug vindt. De voorbije twee weken was het meer dan bingo. Ik kon de radio niet opzetten of het ging erover. Vooral net na de aanslag, het accident - of hoe heet zoiets? - was het echt niet te harden. De halve wereld, ook al hadden ze niets met voetbal te maken, voelde zich plots geroepen om super diepgaande psychologische analyses maken over wat er fout was gegaan. Wie er schuld aan had. Wie er vooral geen schuld aan had. Wat de beste straffen of remedies tegen zoiets waren. En natuurlijk ook hoe het zo ver kan komen. Was voetbal dan plots geen feest meer en plots ontaard in een agressieve sport? Plots? Yeah right. Weet je, ze mogen hun fantastische analyses allemaal voor zichzelf houden. Omdat tijdens het lopen het grootste deel van m'n trainingsparcours zich afspeelt rond de trainingsvelden van SK Beveren, behoor ik, spijtig genoeg, tot diegenen die af en toe te horen krijgt wat ouders en de kleine wannabees zelf allemaal uit hun nek kletsen, roepen, schreeuwen. Je houdt het niet voor mogelijk. En daarom heb je, volgens mij, die super diepgaande psychologische analyses helemaal niet nodig om te weten waarom er van die dingen gebeuren - en nog zullen gebeuren - in voetballand. Ze doen maar ...
Ziezo. Als het in Zürich volgend jaar met dezelfde snelheid zal gaan, als diegene waarmee ik nu mijn boekingen voor volgend jaar heb kunnen wijzigen en bevestigd heb gekregen, dan moet ik misschien tegen begin oktober volgend jaar nog iets extra boeken. In een heel warm land, ver, ver weg van hier ;-) En zelfs mijn grootste supporters hebben hun reisplannen gewoon aangepast omdat onze Zwitserse vrienden het nodig vonden alles een weekje te vervroegen. Life can be simple. Life can be beautiful.
Dan is een mens er eens vroeg bij om alles te regelen en alles te boeken. Een leuk gevoel dat ik me daar alvast geen zorgen meer over moest maken. Tot het e-mailtje van gisteren.
"Due to several construction sites, the transfer of the Züri-Fäscht (Zurich feast) on the competition site Landiwiese Zurich and other unexpected difficulties in relation with the 1st of August (national holiday), the organizer had to reschedule the date of the competition of the 14th Ironman Switzerland, powered by ewz, to the 25th of July, 2010 (instead of August 1st, 2010)."
En ik kan van vooraf aan beginnen. Damned. Om nog maar te zwijgen van die week minder trainen ;-)
