Hey, ik ben Marieke! Mijn vriend en ik zijn allebei 28 jaar jong en zijn sinds 19 oktober '08 al 11 jaar samen. Da's een lange tijd, met de nodige ups en downs. We zijn een hevig koppeltje, maar wel een HEEL STERK! Nu is de tijd gekomen om die liefde te bezegelen met een nakomelingetje. Laat de kleine 'petertjes' nu maar eindelijk hun werk doen! En omdat zoiets speciaal is, schrijf ik graag neer hoe 'het' allemaal begon ... (21/11/2008) Ondertussen zijn we een jaartje verder en ouder én een levenservaring rijker en mogen we op dit moment van het mooiste wonder van het leven genieten, namelijk ons eerste zoontje Roan!!! Het is zààààààlig!!! (26/11/2009) Onze eerste telg wordt snel groot en binnenkort wordt hij al vergezeld van een klein broertje. Het gezinnetje breidt goed en wel uit. Onderstussen zitten we in volle blijdschap af te wachten naar de geboorte van de jonste spruit rond 7 juni (05/03/2011) Nu zijn we met vier!!! Ons gezinnetje is compleet ... (23/06/2011)
Zwangerschap van Roan
5W3D
8W6D
10W6D
12W3D
14W5D
16W3D
20W1D
22W
24W4D
28W
32W2D
36W4D
39W1D
Zwangerschap van Jensen
9W3D
12W3D
19W1D
23W3D
29W2D
34W4D
38W5D
40W1D
FOTOKES JENSEN
Ik ben zo in love op jou
03-02-2009
Depri
Zo voel ik mij de laatste dagen. Ik zit echt diep! Een vreselijk gevoel. Ik voel me ZOOOOOO slecht. Ongelooflijk! Ik ben erg moe en moet mezelf echt moed inspreken om 's morgens uit mijn bed te kruipen. Pfff! Ik zou ook zomaar steeds in tranen kunnen uitbarsten. Komt het door de hormonen, de winterblues, de verbouwingsstress, drukte op het werk? Het zal een mix van dit alles zijn zeker. Hopelijk komt er op 14/02/09 een lichtpuntje in mijn leven! Mijn collega's op het werk merken ook dat ik er niet bijloop zoals gewoonlijk. Ze zeggen me dat ik er moe uitzie. Ze vragen steeds hoe het met me gaat. Kijk, da's nu één van de redenen waarom ik het nu liever niet zou gezegd hebben op het werk. Klinkt raar, weet ik! Het is lief van mijn collega's dat ze zo bezorgd zijn om mij, maar op zulke momenten heb ik liever dat ze me met rust laten. Het is allemaal goed bedoeld en dat stel ik ook op prijs, maar toch wil ik alleen gelaten worden. Als het niet goed met me gaat, dan wil ik gewoon alleen zijn. Dan wil ik me gewoon opsluiten en me volledig afzonderen. Zo ben ik en het is niet anders! Da's nu eenmaal de manier waarop ik deze slechte periode verwerk. Hoe meer ze mij vragen hoe het met me gaat, hoe meer ik in huilen zal uitbarsten en hoe meer ik mij belachelijk zal maken én op de duur de stempel van labiel mens zal krijgen. Want hoe je het ook draait of keert, ze kunnen nooit begrijpen wat je doormaakt en ze zullen er snel hun mening over vormen. De mensen kunnen het een tijdje verdragen dat iemand zit te zeuren, verdrietig of depri is, maar daarna houdt het ook op en willen ze niet meegetrokken worden in al die negativiteit. Wat enerzijds begrijpelijk is! Ik hou ook liever van al wat positief is, maar zo is het nu eenmaal in het leven. Pas als een mens het zelf eens meemaakt, zal die de ander volledig begrijpen. Ik heb al op voorhand verwittigd dat ik regelmatig ups en downs zal hebben op het werk zolang dit 'spelletje' duurt, én dat ik er niet altijd even happy of er voor de volle 100% zal bijlopen. Ze zeggen dat ze me volledig begrijpen, maar toch is dat niet zo. Ik weet niet hoe lang ik dit nog zal volhouden. Ik ben niet gemaakt voor deze strijd. Daar ben ik veel te gevoelig voor. Na een tijdje zal het vast en zeker niet goed met me komen. Dat weet ik zeker! Ik ben erg gevoelig voor depressiviteit. Dat heb ik altijd al geweten. Ik ben nog nooit echt depressief geweest, dat niet, maar ik weet van mezelf dat ik makkelijk die grens zal overschrijden.
