Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
15-03-2012
Voor altijd
Soms zijn er momenten dat je denkt, ongelukkiger kan ik niet worden. Ik zit aan de bodem en ben helemaal leeggezogen. Elke slag van mijn hart mag de laatste zijn wat mij betreft. Geen vogelgeluid, geen zonnestraal, geen lach, geen aanraking kan mijn ijskoude, droevige lijf weer opwarmen.
Tot de wereld echt stilstaat de tijd stopt of je zou willen dat hij terugdraait. Je lijf lijkt een hoop niets te zijn geworden en de lucht lijkt ijler dan ooit. Je maag keert zich om en je adem stokt in je keel. Elke hapje lucht dat je probeert te nemen , is een hapje dat je zou willen afgeven aan een kind dat ademloos verdwenen is. Elke zorg, elke ergernis, elke wroeging lijkt een minuscuul klein akkefietje te zijn geworden. Je staart in het oneindige en hoopt dat er een sprenkeltje hoop is aan het einde van wat nooit echt zal slijten. Je voelt je geamputeerd door verdriet. Verdriet dat niet het jouwe is, maar dat we toch allemaal lijken te delen. Het is niet meer haar of zijn kind, het zijn onze kinderen. Kleine wezentjes aan de start van een ongetwijfeld boeiend leven, die nu voor eeuwig 12 blijven...
Het is zover... De kaap van 35... De dag dat mijn blog zijn einde bereikt? Dat zou toch moeten als ik mijn eigen gecreëerde titel bekijk... Een titel is daarentegen snel gewijzigd... Een gewoonte en een honger, want dat is het ondertussen voor mezelf wel geworden, niet echt...
De zin om door te lullen, van me af te schrijven blijft heel sterk aanwezig ik denk er nog even over na
Tja, ik kan me bij sommige woorden, mits de nodige verbeelding wel iets voorstellen, maar ik denk dat ik me lekker voor schut zou zetten, moest ik ze effectief gaan gebruiken in een conversatie met de jeugd van tegenwoordig. Ik merk het al bij mijn eigen dochter. Zinnen, die veel weg hebben van het algemeen Nederlands, maar die gespekt en gesausd worden met woorden die de weg naar het groene boekje nog niet hebben gevonden. En weet je wat? Ik zou me kunnen ergeren, mijn kind kunnen wijzen op het feit dat het gebruik van juiste woorden echt wel nuttig is en belangrijk voor haar toekomst. Maar ik doe het niet, want eigenlijk vind ik het vetcool ja dat woordje begrijp ik nog, zelfs zonder enige fantasie.
Het is fantastisch dat ze zelf woorden beginnen uit te vinden en er in slagen ze redelijk globaal te verspreiden. Een geheimtaal is toch iets van alle tijden. Vroeger spraken onze ouders een andere taal wanneer ze het over ons hadden, of even wilden bespreken wat papa Sinterklaas zou brengen die nacht. Nu worden we op speelse wijze de loef afgestoken door onze kinderen en zie je hen genieten wanneer je gezicht de mimiek van ik wil dit wel heel graag begrijpen niet langer kan verstoppen. En daar komt vaak de ergernis naar boven. Wat we niet meer verstaan, wordt een lastig gegeven. En als we onze kinderen niet meer verstaan wordt het vaak wantrouwen. Wij gingen ons vroeger verstoppen in de velden achter ons huis, staken de greppel in brand en aten de ajuinen van een kleine boer zijn veld op. Waren we beter? Avontuurlijker? Ik denk het niet, we waren anders, net zoals onze ouders anders waren en ons ook niet helemaal begrepen. Af en toe moet je leren loslaten en niet alles willen begrijpen. Een kind heeft zijn geheimen af en toe heel hard nodig.
Slaapkop, nog vermoeide benen vraag me niet van wat, waarschijnlijk van het kronkelen in mijn bed- een gevoel van wallen, krakende botten. Swat, het was weer zo een ochtend en dat zijn bij mij dé ochtenden die de rest van mijn dag gegarandeerd bepalen. Het wordt er zo ééntje van alles à laise heerlijk woord trouwens. Jammer dat het misbruikt wordt bij de aanbeveling van de beste Ardeense salami, die dus blijkbaar à laise is bereiden als gevolg ook à laise moet verorberd worden. Ik blijf me verbazen over de creativiteit van menig reclamemaker.
Anyway, een fantastisch woord vind ik het enkel het uitspreken ervan, brengt al een onwaarschijnlijke rust over mijn vermoeide spieren en botten, waarbij ik me spontaan begin af te vragen of ik deze nacht toch niet stiekem mijn loopschoen heb aangetrokken. Het zou in ieder geval veel verklaren!
Maar goed, zeg nu eerlijk, à laise, het klinkt toch veel beter dan op het gemak. Of is het te wijten aan mijn gebrek aan een uitgebreide woordenschat vocabulaire heeft trouwens ook een meer sexy bijklank, maar dat even tussendoor- dat ik het enkel kan vertalen naar een woord dat mijn grootouders gebruikten als synoniem voor het toilet?
Trouwens mijn à laise moment werd niet hartelijk ontvangen op de baan. Ik moet toegeven dat wanneer ze in mijn kont plakken met hun bumper, ik als enige reactie het indrukken van mijn rem kan bedenken. En eigenlijk is dat een puur automatische reactie, waarbij mijn lijf niet anders kan dan rebellerend uit de hoek te komen waarbij mijn wagen snelheden bereikt die je hoogstwaarschijnlijk een boete opleveren voor belemmering van het verkeer. Maar goed, deze ochtend gewoon netjes aan de snelheid gehouden, niet sneller, niet trager.
Toch, als je dat wil doen, dan ben je een zondagsrijder, een hopeloze chauffeur die beter zijn rijbewijs inlevert en al tijdig een plaatsje in het rusthuis reserveert. En ik geef toe, ik heb er drie minuten langer over gedaan, ik ben twee minuten langer aan het slenteren geweest op weg van mijn wagen naar mijn bureau. Heb ik nu effectief vijf minuten van mijn leven verspeeld?
Ik voel het zo niet aan. Ik heb toch maar heerlijk genoten van mijn à laise moment, hoewel de maatschappij me leek uit te spuwen .
Zeg nu niet meteen ja, want ik ga je ofwel niet geloven, een tikkeltje jaloers worden, ofwel mijn ochtendhumeur zijn werk laten doen. Ik ben er nog niet helemaal uit wat nu het minst fijne is voor jou. Dat zal waarschijnlijk afhangen van hoe wakker ik nu ben
Ben jij altijd even alert voor alles wat er rondom jou gebeurt? Altijd even attent en altijd de natte droom van elke schoonmoeder? Hou die volmondige ja echt voor jezelf ik ga me onder controle houden, hoewel het vreselijk begint te kriebelen ergens achteraan in mijn keel woorden die eruit willen komen, maar voila, ik houd ze met alle macht tegen.
Word je soms overvallen door gebeurtenissen die je leven binnenwandelen alsof het een dagelijks ritueel lijkt te zijn, maar waarvan je denkt wat moet ik hier nu mee aanvangen?
Heb je soms niet van die momenten waarop de chaos heerst en resulteert in een compleet ongeordende massa? En je zal denken daar is ze weer met haar chaos, maar ik blijf het echt een schoon ding vinden vanaf het moment je merkt welke moois eruit kan ontstaan.
Heb je soms niet van die momenten dat je verlangt naar dat beetje controle, al is het maar gewoon om het gevoel te krijgen dat je het in de hand hebt? Dat er echt wel dingen zijn die je zelf kan bepalen, hoewel heel veel zaken eigenlijk gewoon een samenloop van heel veel factoren is die je niet in de hand hebt?
Ik wil maar zeggen dat het aantrekken van twee verschillende sokken iedereen wel eens overkomt, een onbewuste handeling die je voeten wel beschermd. Toch zijn niet alle vreemde handelingen en gebeurtenissen in het leven daarom negatief beladen laat het gebeuren en pluk er de vruchten van. Al is het met een rode en een groene voet
Liefde schoon he .Het zou een mooie openingszin zijn voor één of andere monoloog in een cultureel centrum. Ik zie het zo voor mij.Het is een monoloog van een vrouw, een knappe, grote blonde, pittige dame met een rode jas. Liefde schoon he je weet gewoon dat er heel veel sarcasme schuilt in die schoon he. Ik weet niet of je het beeld op je netvlies kan halen, maar probeer het gewoon even, die pittige blik, die grimmige, spottende lach schoon he
En dan denk ik, ja! En tegelijkertijd lijk ik te beseffen dat we over twee verschillende liefdes aan het praten zijn. Ik ken er nu maar één meer, maar besef dat de tweede ook nog ergens bestaat. Ze werd me al eens opgedrongen, ik heb er zelfs al van geproefd. Ik ben er al achteraangehold, omdat ik echt dacht dat dat het meest verstandige was. De deur was hard, de muur nog harder, wonden werden geheeld en tranen vulden de overvolle emmer. Het waren onzinnige ritjes op een molen die nergens toe leidde. Het waren ritjes die ik zelf betaalde. Ik betaalde mijn eigen ongeluk. Ik voedde en ondersteunde mezelf in de onzinnigheid van rationele liefde.
Heb ik er spijt van? Nee begot, ik ben blij dat ik ze heb ondergaan. Ik ben dankbaar dat ik niet beter wist, want ik had anders nooit geweten hoe gewoon doodgraag zien kan zijn.
Ik hou ervan, ik inhaleer het graag, het smaakt fantastisch en de geur is zoet. Ik kan best begrijpen dat het voor sommigen een bitterzoete smaak heeft. Ik begrijp ook dat anderen het liever uitproesten, ervan gaan lopen in de hoop dat het de achtervolging niet inzet. Het lijkt ook heel bedreigend, soms zelfs een onoverkomelijk iets, dat je leven binnensluipt als een stille parasiet, die je enkel kan weg krijgen door te ordenen, keer op keer op keer.
Maar de orde creëert een dode stilte in mijn hoofd. Kleuren worden minder fel een grauw. De verschillende lichtinvallen lijken te verdwijnen naar een zachte schemering en de muziek ebt stilletjes weg op de achtergrond. Het enige fijne dat ik kan ervaren is een zekere scherpte die volledig gefocused ligt op dat stukje wat mijn verstand geselecteerd heeft als prioriteit, dat stukje waarvan ik verondersteld word me bezig te houden.
Er zijn momenten dat ik het probeer, dat ik denk, dit is het juiste pad voor mijn gemoedsrust, maar de rust creëert de grootste onrust die ik me kan voorstellen. Ik wil felle kleuren, mooie melodieën, zoete intrigerende geuren en liefst zoveel mogelijk tegelijkertijd, want als je even stilstaat en het allemaal over jezelf laat komen kan je misschien zien dat chaos het meest geordende is dat er bestaat. Je moet alleen de durf en de nodige fantasie hebben om het te willen zien.
Hij tjilpt nog steeds hetzelfde, al was het in stilde de afgelopen jaren
Het is nu bijna vier jaar geleden. Na jaren van zigeunerbestaan, en neem het niet te letterlijk want een woonwagen heb ik nooit gehad, hebben we ons nestje gekocht.
Hij stond me op te wachten, alleen, maar met een heel mooie welkomstserenade. De ochtenden die volgden was hij telkens weer op post. Goedgezind en nooit met een moment van minder gedrevenheid en inzet. Hij liet me welkom voelen in wat in eerste instantie toch weer een vreemde omgeving was. Een ochtendhumeur liet hij verdwijnen als sneeuw voor de zon, zelfs al was het 25 graden buiten. Hij wist wat hij moest zingen om mijn ogen open te krijgen en na de derde keer mijn wekker te verzetten toch de moed te vinden de juiste kant van het bed te kiezen en halfsoezend de douche in te springen.
Hij werd een deel van ons ochtendritueel, zonder dat hij het waarschijnlijk besefte en die kans is wel heel groot. Maanden passeerden, koude winters lieten mijn raam s nachts gesloten en de warme zomernachten lieten me gewend en bewust worden van elk geluid in mijn omgeving. Woelend op zoek naar enige koelte begon ik elk geluid dat mijn slaap enigszins kon verstoren te ervaren als irritant. Onbewust begon hij te verdwijnen en toch weet ik nu dat hij er altijd is gebleven. Er moet alleen af en toe iemand zijn die je attent maakt op de mooie en kleine dingen in het leven. Hij was er nog steeds, alleen voor mij. Dat wil ik dan gewoon geloven. Hij heeft me opnieuw laten ontwaken met zijn mooie serenade van voordien. Van melodie is hij nooit veranderd, van gedrevenheid en enthousiasme ook niet.
Die tjilper daar buiten in de boom heeft mijn oor opnieuw gevonden en ik vind het heerlijk
Veiligheid, geborgenheid, zekerheid, realiteit, relativeren het zijn stuk voor stuk woorden die we ons eigen maken om op de één of de andere manier de onzekerheden in het leven aan te kunnen. Ze zijn belangrijk geworden en ons dagelijks leven is er van doorspekt. Het is wel gek, want ergens zijn we ook met zen allen steeds op zoek naar die vluchtwegen, de ontsnapping van dat alles. De reis van ons leven, avontuur, ontstressen, relaxen, verstand op nul en eens lekker doen waar we zin in hebben. En dan is die realiteit er weer terug, die ons met een onwaarschijnlijke kracht terugzuigt naar het moment dat die twee voeten de grond weer raken. Want doe nu niet gek, je hebt kinderen, een job, verantwoordelijkheden en mensen die op je moeten kunnen rekenen. Doe niet gek, wees verstandig en zweef nu niet. Dat werk is hetgeen waardoor je een leven hebt. Die kinderen hebben een voorbeeld nodig. De maatschappij eist dat je normaal doet! Abnormaliteit wordt niet aanvaard.
En dan denk ik. Ben ik abnormaal? Is dat nu het probleem met het meest eenvoudige antwoord? Heeft mijn dochter een rolmodel nodig dat de voorgekauwde woorden van veiligheid, geborgenheid en dergelijke er met de paplepel insteekt. Ik ben het ermee eens dat we die dingen nodig hebben, maar laat jezelf ook toe om af en toe te zweven. Leer je kinderen dat zweven echt wel mag en belangrijk is, want dat is vaak de weg van echte passie en verlangens. Het is niet slecht die weg te volgen. Het is vaak de meest intense, maar leer je kinderen dan ook dat dat de weg is van het meeste kwetsbare. Een pleister is geen overbodige luxe.
Wat is er geworden van spreek en u zult gehoord worden? Ik weet niet goed hoe het komt, maar de spreuk spreken is zilver, zwijgen is goud, begint blijkbaar zeer verspreidt te geraken. Ik vind het eerder een epidemie dan een schone leuze die iets te betekenen zou hebben. Mensen zwijgen té veel, of schuilen zich veel te vaak achter woorden van hen die blijkbaar de rol van ons denken hebben overgenomen en het nog netjes kunnen neerpennen. Waarom is zelf spreken zo moeilijk geworden? Waarom worden mensen gepakt op het uiten van eender welke emotie en lijkt een zwijgend iemand de juiste snaar te bespelen?
Ik begrijp er eerlijk gezegd geen fluit van. Wat is er nu duidelijker dan twee of meerdere mensen die communiceren met elkaar. Het ene woord brengt het andere voort en de ene mening scherpt of ontkracht de andere. Wat is er mooiere dan mensen die duidelijkheid scheppen onder elkaar en gewoon de vrijheid krijgen om hun mond en stem te gebruiken waarvoor het dient. Moeten we dan echt allemaal omringd worden door het mysterie van zwijgen? Moet er echt nog een gokspelletje bijkomen, maar dan met inzet van emotie en als jackpot de onduidelijkheid? Damn, ik snap het niet. Leg het me uit, maar dan moet je wel spreken.
Zij was 39, op naar de 40, en vond dat het echt welletjes geweest was, en tijd om het roer om te gooien.
Op een morgen, net voor het ging winteren, stond een verhuiswagen voor de deur, en met een paar helpende handen werden de spullen van haarzelf en de kinderen opgeladen, samen met enkele noodzakelijkheden die zij dacht nodig te hebben om in een nabije toekomst te kunnen starten op een eigen plekje.
Niet te veel, en geen te grote dingen, want voorlopig moest het gestockeerd tot er geld was om de waarborg voor een goedkoop appartementje bijeen te sparen.
Onderdak kreeg zij van een lieve en begripvolle schoonmoeder die, zonder veel woorden, begreep dat het zo niet verder kon.
De koude maanden die volgden waren een verschrikking.
2 pubers , boos op hun moeder om wat zij hen afnam: de luxe van een groot en warm huis, dicht bij school en vrienden.
Zij kapselde zich in, onderging alle ongemakken van deze situatie met een soort lethargie die haar verdoofde. Zij weerstond de smeekbeden om het opnieuw te proberen, had in haar hoofd reeds lang afscheid genomen van die man, en zou alle jaren die volgden nog nauwelijks aan hem denken.
Spijt van de beslissing had ze nooit; het was dit of het niet overleven. Zij wou rust in haar leven en liet de koude wintermaanden hun verdovende mantel over haar spreiden.
Opstaan in een ijskoud en ongezellig huis, ontbijt voor 2 nukkige kinderen, zelf kreeg ze geen hap door haar keel, een geleende auto in, richting school en werk, en s avonds weggedoken onder een dekentje starend naar het kleine scherm, nauwelijks bewust van wat en hoe.
Met hoop op de lente, en elke, toen nog Belgische, frank zorgvuldig opgespaard, begon zij voorzichtig uit te kijken naar een eigen plekje voor hun drietjes. Terug dichter bij school en werk, want de auto werd terug gevorderd wegens te weinig dankbaarheid en de bemoeienissen van de ex- schoonfamilie werden te beklemmend.
Na enkele afwijzingen van huisbazen ( een alleenstaande vrouw met kinderen, nee liever niet; een piano, nee te veel lawaai, storend) vond zij een uitgeleefd, maar betaalbaar appartement, vlakbij haar werk, en dicht genoeg bij de scholen.
De auto kon ingeleverd worden, er was zicht op onafhankelijkheid.
Zij begon plannen te maken: een likje verf zou de oude boel opfleuren en het vooruitzicht op de eigen spulletjes, aangevuld met 2de handjes hier en daar gaven haar een nieuwe boost.
Collega s leefden mee en deelden haar enthousiasme.
Op dat ogenblik kwam zijn vraag: Heb je geen hulp nodig? Ga jij dat in je eentje klaren?
Tuurlijk kon zij dat, geen hulp nodig.
Ok, zei hij, goed.
En diezelfde avond kwam hij een kijkje nemen, en had gereedschap en verfborstels mee.
Ook de volgende avond was hij er, en de volgende en de volgende.
Elke avond zoende hij haar vluchtig op de wang en liet haar in het ongewisse over de volgende avond.
Het weekend was voor zijn vrouw, en zij voelde een steekje.
Maar de volgende week was hij er weer, en toen hij op een ladder opklom en zich uitrekte om een lamp op te hangen, en zij de donzige blonde haartjes onder zijn navel zag kwam het verlangen naar meer.
De verhuisdag kwam er aan, en hij ging een week skieen met de mannen.
Zij was gelukkig dat ze eindelijk hun eigen stekje hadden, en probeerde het met de weinige spullen gezellig te maken.
Toen kwam zijn kaartje: bergen, sneeuw, zon, en van hem; je t embrasse.
Zij leefde op een wolk, voelde dingen die zij niet meer had willen voelen.
Toen hij, zongebruind en sexy, kwam kijken hoe het geworden was nu er meubels en gordijnen waren, sloeg de vonk over.
Het straalde van haar af, haar haren glansden, haar ogen verraadden haar.
Hij zocht haar op zoveel hij kon, en gauw was het voor vrienden en collegas duidelijk.
Toen hoorde zij dat hij al die jaren, ondertussen al 20, een boontje voor haar had gehad; dat hij haar toen de fillm Ten met Bo Derek uitkwam, net als in de film een cijfer had gegeven: 9,5, want iemand was hem voor geweest met een 10.
Zij stond versteld, had nooit iets gemerkt, had met hem gedold, hem geplaagd, veel gelachen, zijn vrouw prenatale oefeningen gegeven, haar erg sympathiek gevonden.
En nu?
Hij wilde thuis weg gaan, bij haar komen; hij was verscheurd; ging er toch voor gaan; voelde zich schuldig, zijn zoon was 17.
Zij voelde hem twijfelen, begreep het, maar wilde hem niet laten gaan.
Er werd gepraat, gehuild, gewikt, gewogen, getroost, geknuffeld, gewanhoopt, nagedacht,
op een rijtje gezet, tijd genomen, gemist, in de armen gevallen, vastgehouden, gesmeekt...
En toen stond hij daar, op een avond, met een grote bos witte bloemen, een paar grijze vuilniszakken met kleren, zijn stereo en 2 enorme lelijke boxen, zijn tenniszak, zijn skis en skibotten.
Hij leerde haar tennissen, skien, gaf haar rust, zag haar graag en haar kinderen en hun kleinkinderen, leerde haar genieten, leerde haar zichzelf graag te zien, ziet haar nog steeds graag.
Ik heb echt een tweede leven gekregen...
La mama
keuzes
Het leven bestaat uit keuzes en goed dat we die hebben. Toch zou het soms fijn zijn ze niet te hebben, enkel en alleen maar om je niet verantwoordelijk of schuldig te moeten voelen voor de gevolgen dat onze keuzes teweegbrengen voor anderen.
Ik had ook een keuze toen. Bleef ik bij mijn held, die me verblinde met materiële onbenulligheden, of ging ik voor de vrouw die me 9 maanden gedragen heeft, me niet meer kon bieden dan onwaarschijnlijk veel liefde, maar overleven met 2 tieners als haar prioriteit bestempelde?
Het zou nu een eenvoudige keuze zijn, maar dat was het toen niet. Ik was 12, 13 jaar. Een imago telde op dat moment ergens wel, hoewel ik nooit echt een egotripper ben geweest, maar ik was een puber en wilde ergens bijhoren. Ik kon ook niet kiezen, want in de loop der jaren had hij zich tot selfmade held ontplooid en haar afgeschilderd als een noodzakelijk kwaad, dat aanwezig was, maar liefst niet al te vaak op de voorgrond. Hij was er goed in. Hij deed het met charme naar de buitenwereld toe, subtiel een kopje kleiner maken en met de harde hand binnen de vier muren van wat een veilig nest zou moeten zijn. De keuze van een tiener is proeven van wat haar op dat moment het beste uitkwam. En het waren inderdaad momentopnamen die verzilverd werden met een volgeladen sportzak om het groenere gras aan de overkant te bewonderen. Ook daar verdorde het gauw, keer op keer op keer.
Nee, je kunt niet inschatten wat keuzes teweegbrengen, maar je kan wel je gevoel volgen en hopen dat het allemaal goed komt, want uiteindelijk maak je keuzes om het leven net iets aangenamer te maken.
Zij heeft de juiste gemaakt en met ons is alles dik in orde!
Zijn we gemaakt om het leven te bezingen met die ene partner, of is dat een voorgekauwd ideaalbeeld van onze maatschappij? Het is zo gek ook. Wie kauwt dat dan effectief voor, want onze maatschappij dat zijn wij toch allemaal samen, niet? Zijn we op een keerpunt gekomen en is dit de revolte der bedrog om uiteindelijk tot het besef te komen dat een monogame maatschappij helemaal niet meer is wat we willen? Nu, ik laat mijn eigen overtuiging even achterwege, want ik ben er zelf nog niet helemaal uit, maar het begint er sterk op te lijken, toch?
Het punt waarop velen lijken te staan, is het gevecht tussen wat we ergens graag zouden willen en wat we ergens anders ook graag zouden willen. We willen alles.
Het mooie gezinnetje, de veiligheid en nestwarmte, het thuiskomen en de trouw. Tegelijkertijd willen we de uitdaging, de spanning en de bevestiging dat ook anderen ons nog aantrekkelijk vinden. We willen boeiend en interessant gevonden worden door hen die geen deel uitmaken van dat dagelijkse leventje waarin we ons hebben genesteld.
Het lijkt er inderdaad op dat we op zoek zijn naar die spannende stabiliteit, maar er niet over communiceren uit angst te verliezen wat we zo graag willen vasthouden, alles dus.
Willen we nog wel dat traditionele gezinsleven, willen we nog wel die ene partner? Als ik rondom mij kijk zou ik nu volmondig NEE zeggen, want de wegwerpmaatschappij begint stilletjes aan ook op relationeel niveau door te dringen. We vechten niet meer voor elkaar. We geven het zo vaak snel op, ander en beter en dat groene sprietje aan de overkant zal me nét iets gelukkiger maken. Waarom zouden we moeite doen, het aanbod is toch groot genoeg. Zou deze revolte van bedrog kunnen evolueren naar die gulden middenweg van de spannende stabiliteit? Voor mij een vraag en nog geen antwoord
Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd sta ik altijd op met vragen. Niet altijd de grote levensvragen, maar ook die kleine, onbenullige dingen, die dan toch belangrijk genoeg zijn om je vragen bij te stellen. Ik heb me al eens afgevraagd of ik soms niet wat té veel nadenk, maar kijk, als de vraag s morgens je hoofd binnenfladdert, op het moment dat zelfs mijn ogen nog toe kleven en ik aan het proberen ben mijn twee benen tegelijk uit bed te zwieren, wat zelden lukt, op dat moment ben ik nog niet klaar de vragen te blokken.
De vraag met vleugels van deze ochtend ging over mijn dochter. Ik heb een fantastische dochter, een mooie dochter, een klevere en zelfzekere meid. Ik ben haar mama he, dus ja ik zie het door een andere bril dan anderen. Maar toch, toch probeer ik ook voor haar af en toe van bril te veranderen, wat geen evidente zaak is en me af te vragen of ik soms niet te veel van haar verlang.
Ik heb het niet over prestatiegerichte zaken zoals school, want op dat gebied kan en wil ik niet meer verlangen. Ze doet het goed, soms zelfs té goed. Ik heb haar al een buis toegewenst op haar toetsen, enkel en alleen maar om haar te laten voelen dat zulke dingen ook gebeuren in het leven. Af en toe faal je en daar moet je dan ook mee kunnen omgaan. Het is me nog niet gelukt, want ze legt de lat bijzonder hoog voor zichzelf.
Maar wat ik wel verlang van haar en eigenlijk wens ik haar dat net niet toe, is dat ze omgaat met het turbulente leven van haar mama. Ik neem haar mee in elk avontuur van mijn leven. Ik dompel haar onder in mijn liefdesleven, mijn zigeunerbestaan. Nu, de laatste 4 jaar is dit zigeunerbestaan geëvolueerd naar het nét iets stabielere eigenaarbestaan, de woonwagen heeft bakstenen gekregen. Ze ondergaat de grillen van haar mama met zoveel liefde en toewijding. Maar verlang ik nu niet te veel van haar? Verlang ik niet dat ze ergens zo flexibel door het leven walst, dat ze ergens haar eigen identiteit gaat kwijtspelen? Of geef ik haar de kans om in die flexibiliteit heel hard zichzelf te kunnen zijn. Vragen, maar zelden antwoorden
Ik werd vannacht zwetend en buiten adem wakker. Je zou denken dat ik in mijn dromen eindelijk de marathon van New York had gelopen, maar mijn stiekeme droom was toch net iets korter op de Olympische Spelen in het jaar stillekes. Het was ook niet van opwinding, want mijn bed was leeg langs de andere kant.
Anyway, dat was het niet. Ik schrok wakker van een verhelderend moment. Eigenlijk zou je uit zoiets moeten ontwaken met een brede lach op je gezicht, maar dat was bij deze dus niet het geval. Het klinkt onwaarschijnlijk onbelangrijk, maar het feit dat het een zwetend evenement was in mijn bed, laat toch iets anders blijken.
Ik besefte plots dat ik steeds op de verkeerde mannen ben gevallen. Niet dat jullie mannen verkeerd zijn/waren. Hoewel, bij sommigen heb ik mijn twijfels.
Voila en dat is dan wat er verkeerd aan was voor mij. Twijfels!! Pas op he, ik heb ze ook, maar nooit wanneer het gaat over liefde. Dat kan ik beloven op het zieltje van mijn dochter, het graf van mijn grootouders en op de belofte dat ik nooit nog een sigaret zal aanraken. Twijfelaars..ze hebben me altijd aangetrokken. Waarom? Wel, ik weet het nu. Gewoon omdat het altijd een uitdaging bleef en ergens is dat een verslaving die erger is dan mijn rookverslaving. Het mysterieuze van niet wetende wat er komen gaat, niet wetende of de liefde er morgen nog gaat zijn. Het aantrek en afstootspelletje. Its a sick game, maar ergens ben ik steeds mee spelverdeler en scheidsrechter geweest. Ik kon er evengoed telkens uitstappen, maar deed het niet. Ik dacht de twijfel te kunnen wegnemen, op termijn, alleen bleek de tijd me altijd een stap voor te zijn.
Dromen zijn bedrog? Ik denk het niet. Ze maken je soms duidelijk wat je al lang weet.
Ik heb dé woorden al ontelbare keren horen weerklinken. Ik heb ze zelf al over mijn lippen laten rollen. Vaak zelfs. Het werd al in miljoenen liedjes bezongen, met telkens andere noten, andere woorden om net iets dichter bij het juiste te komen Even vaak werd het verfilmd. Boeken zijn erover geschreven, het aantal wil ik zelfs niet weten. De woorden werden zelf in klei geboetseerd, met verf op een doek gekladderd. Postkaartjes staan ervan vol geschreven.
Het heeft zelfs een kleur gekregen, een symbool, een bloem die in het teken staat van dat ene, meest intense gevoel.
En toch, denk ik, toch schieten al die mooie dingen hun doel voorbij.
Ik kan het geen kleur geven, want geen enkele zal zacht, warm en fel genoeg zijn. Geen enkele bloem kan de zoete geur en schoonheid vertegenwoordigen. Geen enkel woord kan het beschrijven, gewoon omdat woorden nét daar te kort in schieten. Ik weet niet of ik het gevoel zou kunnen vergelijken met iets dat een beetje in de buurt komt van hoe het voelt. Ik kan proberen mijn ogen toe te doen en beelden, kleuren en geluidenop te roepen.
Ik zie een alpenwei vol boterbloemen, dansend tussen het malse gras, geel en groen, en toch is het meer een gloed, een mengeling van die kleuren. Ik hoor een kalme zee, afgewisseld met het geluid van een golf, een zachte bries langs mijn oren. Ik voel een warme zucht in mijn hals, een zucht die mijn huid doet tintelen. Mijn gezicht wordt verwarmd door de zon, warm en intens. Ik voel een traan opkomen, van verdriet en van geluk. Ik zie een lach, en twee mooie ogen die me vol vertrouwen aankijken en zonder woorden zeggen dat het helemaal ok is. En dan vraag ik me af of het dat nu is, in stilte...
