|
Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd sta ik altijd op met vragen. Niet altijd de grote levensvragen, maar ook die kleine, onbenullige dingen, die dan toch belangrijk genoeg zijn om je vragen bij te stellen. Ik heb me al eens afgevraagd of ik soms niet wat té veel nadenk, maar kijk, als de vraag s morgens je hoofd binnenfladdert, op het moment dat zelfs mijn ogen nog toe kleven en ik aan het proberen ben mijn twee benen tegelijk uit bed te zwieren, wat zelden lukt, op dat moment ben ik nog niet klaar de vragen te blokken.
De vraag met vleugels van deze ochtend ging over mijn dochter. Ik heb een fantastische dochter, een mooie dochter, een klevere en zelfzekere meid. Ik ben haar mama he, dus ja ik zie het door een andere bril dan anderen. Maar toch, toch probeer ik ook voor haar af en toe van bril te veranderen, wat geen evidente zaak is en me af te vragen of ik soms niet te veel van haar verlang.
Ik heb het niet over prestatiegerichte zaken zoals school, want op dat gebied kan en wil ik niet meer verlangen. Ze doet het goed, soms zelfs té goed. Ik heb haar al een buis toegewenst op haar toetsen, enkel en alleen maar om haar te laten voelen dat zulke dingen ook gebeuren in het leven. Af en toe faal je en daar moet je dan ook mee kunnen omgaan. Het is me nog niet gelukt, want ze legt de lat bijzonder hoog voor zichzelf.
Maar wat ik wel verlang van haar en eigenlijk wens ik haar dat net niet toe, is dat ze omgaat met het turbulente leven van haar mama. Ik neem haar mee in elk avontuur van mijn leven. Ik dompel haar onder in mijn liefdesleven, mijn zigeunerbestaan. Nu, de laatste 4 jaar is dit zigeunerbestaan geëvolueerd naar het nét iets stabielere eigenaarbestaan, de woonwagen heeft bakstenen gekregen. Ze ondergaat de grillen van haar mama met zoveel liefde en toewijding. Maar verlang ik nu niet te veel van haar? Verlang ik niet dat ze ergens zo flexibel door het leven walst, dat ze ergens haar eigen identiteit gaat kwijtspelen? Of geef ik haar de kans om in die flexibiliteit heel hard zichzelf te kunnen zijn. Vragen, maar zelden antwoorden
|
