Zijn we allemaal een beetje fucked up? Is de wereld fucked up? Of  ben ik beland in dat stuk van mijn leven dat het allemaal maar zo lijkt? De jaren die het meest van je eisen? Ik vind het best wel eens fijn om erbij stil te staan, alleen niet te lang. En dat gewoon maar omdat ik van mening ben dat je bij de veronderstellingen van het leven gewoon niet te lang mag stilstaan, omdat je erover kan blijven nadenken. En dan op een dag besef je dat je fucked up bent.

Maar, anyway, de vrouw van 35, jaartje meer of minder, ik scheer het vandaag gewoon allemaal over één kam.

Mijn lief zei me ooit dat dit waarschijnlijk de moeilijkste jaren zouden worden. De boeiendste, maar ook de moeilijkste. Ik weet nog dat ik er toen, binnensmonds, toch wel even mee heb moeten lachen. Uiteraard heb ik om een woordje uitleg gevraagd. Beginnend met lieve schat begon hij zijn betoog…mama zijn, opvoeden met andere woorden, carrière maken of willen maken, sociaal leven, liefde en liefdesperikelen, boordenvol energie en helemaal leeg, de fleur van je leven, op het toppunt wat vrouw zijn betreft…Er ging, buiten die grinnik, weinig door mijn hoofd op dat moment. Enkel…he? Dat is toch van alle leeftijden, de pensioensgerichte niet meegerekend.

Lieverd, ik geef je nu volmondig gelijk. Wij, en ik spreek wel in de wij-vorm, maar ik wil de woorden niet in anderen hun mond leggen uiteraard. Wij, vrouwen van bijna 35 hebben het zwaar. We willen alles, gewoon omdat we heel veel kunnen hebben op deze leeftijd. Maar ook omdat dit nu net de leeftijd is waarop heel veel samenkomt. Nog net niet te oud om kids op de wereld te zetten. Volwassen genoeg om verantwoordelijkheid op te nemen en een stapje hoger te mikken op dat werkniveau. Eindelijk al een beetje kunnen sparen om net dat ietsje meer van dat leven te genieten. De roze en de grauwe kant van de liefde al redelijk onder de knie. En last but not least…vrouwen, we zitten op het toppunt van onze schoonheid. Enjoy it!!

We zijn niet fucked up, alleen vol van energie, waardoor de chaos soms compleet lijkt.

Het is wel ok.

Zijn dit inderdaad de moeilijkste jaren uit je leven?
Achteraf beschouwd misschien wel; ook de boeiendste.

Er valt nog zoveel te doorgronden en begrijpen, vooral over jezelf, en dat is, eveneens achteraf beschouwd, de meest verrassende ontdekkingstocht die je kan maken als je de moed hebt om af en toe stil te staan, te reflecteren, en je inzichten bij te stellen in de plaats van de voorspelbare paden te blijven te volgen.

Je kan nog zoveel keuzes maken.
Je leven kan nog alle kanten op, maar de mogelijkheid om keuzes te maken, het wikken en wegen maken je moe, onzeker en bang.
Wil je nog kinderen, of wil je uberhaupt kinderen als je er nog geen op de wereld hebt gezet?
Ga je dat aankunnen, en kan de wereld dat aan, nog eentje erbij?

Toen ik die keuze maakte, stelden wij, als twintigers in de early seventies, ons ook de vraag: kan je in eer en geweten een kind krijgen in tijden van dreigend atoomgeweld? De Koude Oorlog woedde in alle hevigheid, maar love, peace and understanding haalde de bovenhand; gelukkig maar...

En zie het is allemaal goed gekomen.

Ze opvoeden. Kan ik dat?
Worden het boefjes, leeglopers, nietsnutten, softies, einzelgangertjes?
Ga ik de dromen die ze elke dag onder mijn voeten spreiden niet stuk lopen?
Ga ik er voorzichtig en zachtjes overheen wandelen?
Ga ik ze mijn liefde kunnen geven op de momenten dat ze die eigenlijk niet verdienen?

Keuzes in verband met de relatie die niet snor zit.

Ja, ik heb ze gemaakt.

Ik heb er jaren over gebroed, maar uiteindelijk, net geen 40, de bijl in gezet.
Ja, er was tegenstand van mijn pubers. Ook hun leventje werd wat moeilijker; mama in opstand, haar zinnetje gezet op een leven dat zij wél verdienden.
Vluchtend naar een nieuwe toekomst, naar een nieuwe kans op een eigen ik.
Ik leerde mijn kinderen loslaten, en ik leerde dat opvoeden maar één doel heeft; jezelf als ouder overbodig maken.
Ik leerde de beslissingen en daden van mijn kinderen goedkeuren.
Ik leerde er voor hen te zijn op momenten van crisis, en mij te verstoppen in het decor van hun leven op de momenten dat ze mij minder nodig hebben.

En zie, het komt allemaal goed.

Wat leer ik nu, going on 65?

Ik leer leven met mijn armen open, om op te vangen wat mijn weg passeert, en niet alles achterna te lopen; de alledaagse dingen omarmen en tevreden te zijn.
Wat niet wil zeggen dat ik onderga; ik zoek het leven op, wil deelgenoot zijn van veel, maar niet hopeloos op zoek naar...
Ik leer dat heel veel in je leven anders loopt dan jij het had gedroomd.
Ik probeer vrede te nemen met mezelf en de mijnen, me niet meer in bochten te wringen om te pleasen.

Mijn doel is te kunnen terugkijken zonder spijt.
Er is te veel spijt geweest in mijn leven, veel te veel.

Maar het is wel ok...

la mama

15-12-2011 om 09:21 geschreven door Kate