Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
05-01-2012
Back @...
Pijnlijk ochtend. Geen dramas , maar toch pijnlijk na tien dagen thuis te zijn geweest, back at work. Doet me even denken aan the boys are back in town, dat gisterenavond onwaarschijnlijk leuk klonk in een zo goed als lege Roma voor een try-out. U weze gewaarschuwd en warm gemaakt voor de afgewerkte versie!
Kate back at work dus.
De Nieuwjaarskussen ben ik al beetje kunnen ontlopen, we zijn dan ook al de 5de januari, maar voor sommigen is het een gans jaar Nieuwjaar wat ergens wel klopt denk ik dan. Snoepers
Even een kleine update van mijn lange termijnplanning. Plan één is overdacht en uitgevoerd. Lijkt misschien een beetje een vreemd plan, maar it makes sense for me en dat is wat telt.
We hebben onszelf een kat aangeschaft. Een verloren zieltje dat een warme thuis zocht. Reden? Wel, mijn dochter wou een kat en na 3 jaar bewezen te hebben dat ze voor een hamster kan zorgen, mocht een iets groter exemplaar het rijk der Amber betreden. Andere reden mijn diepgeworteld gevoel van eenzaamheid (een gevoel dat trouwens niets te maken heeft met vriendschappen) te laten invullen door een donzig, ronkend beestje in plaats van door een man en ergens is het verschil niet zo groot. Ik denk dat sommigen ondertussen het gevoel beginnen te krijgen dat ik ergens een hopeloze feministe aan het worden ben. Ik kan bij deze met veel overtuiging zeggen, maak je geen zorgen, niets van dat, wel ergens enige zelfbescherming. Anyway, de rest van de planning staat nog niet op poten, dus meer daarover in een latere fase.
Eerste dag van het nieuwe jaar. Ik zit hier thuis, lichtelijk te bekomen van een fijn feestje, waar ik eerlijk gezegd totaal geen zin in had. Ik denk dat ik geboren ben met het ontbrekende nieuwjaarsfeestjes-gen. Niet de grootste fan van deze verplichte feestdag dus, maar goed, het is méér dan behoorlijk meegevallen, waarvoor dank!
En hier zit ik dan, achter mijn pc te denken en wat nu? Een behoorlijk beladen vraag toch wel, wetende dat dit mijn jaar wordt! (lees hopend). Het zou makkelijker zijn ze niet in mijn hoofd te hebben, want basic ben ik geen planner en een vraag als wat nu? vraagt eigenlijk om een plan.
Een vriend en zo noem ik hem nog steeds, want hoewel ik hem al lange tijd niet gezien heb en we er eigenlijk een basis sms-relatie op nahouden, is hij zo één van die mensen die ergens bepalend in je leven zijn.
Een vriend zei me dus ooit dat ik toch eens ergens een planning in mijn leven moest maken. Ik begreep het toen niet helemaal denk ik. Nu nog steeds niet volledig, maar ergens begint er een lichtje te branden, maar eerder een grote lampion met een te zwak lampje in.
Niet het plan van wat ik volgende week wil eten, of wanneer mijn grote liefde voor de deur moet staan, maar eerder een plan met eigen doelstellingen. Zo een langetermijnvisie. Onbewust en vaak net iets bewuster ben je daar wel steeds mee bezig, maar ik dan eerder in de zin van, voila, dit wil ik en graag zo snel mogelijk. Heef me al geregeld wat gebroken neuzen opgeleverd van de deuren die in je gezicht toeslaan.
Dus ja, een lange termijn planning. Welke doelen zet je daar dan in? Ik wil gelukkig zijn? Ja, waarschijnlijk is dat het plan van elke levende ziel op deze wereld. Wat maakt mij nu gelukkig? Wat wil ik bereikt hebben op het einde van mijn rit?
Ergens denk ik dat ik me de wat vragen niet meer hoef te stellen, want die ken ik.
De hoe vragen daarentegen. Hoe ga ik de juiste keuzes kunnen maken om mijn doelen te bereiken. Moet ik daar geduldiger voor zijn? Moet ik daar eerlijker voor zijn naar mezelf toe? Maar hoe bereik ik die oprechte eerlijkheid en wanneer weet ik nu of ik eerlijk ben? Moet ik de driehoeksverhouding hart, buik, verstand meer gaan respecteren of blijven gaan voor dat puur intuïtieve? Is het hoe plan dan het plan dat hij bedoelde? Waarschijnlijk hoor ik het wel via sms en ondertussen zet ik me alvast aan mijn planning.
De laatste dag van 2011. De laatste dag ook van een bezinningsweek en nog steeds geen spijt te bespeuren, maar miljaar wel een serieuze portie woede. Gedumpt worden niet lang voor de feestdagen...niet de perfecte timing, maar zoiets kan je niet timen veronderstel ik en hoop ik vooral.
Mijn ex zal nu wel zeggen, moest hij het lezen, wat ik dan weer ten stelligste betwijfel, dat ik het mezelf allemaal heb aangedaan. Ik vraag me dan af hoe je jezelf zoiets aandoet. Ik dacht altijd dat een relatie iets was van communicatie, liefde, warmte, elkaar graag zien, maar vooral iets waar je met twee inzit. Maar ergens sla ik de bal een beetje mis blijkbaar. Een relatie is meer dan dat, of minder, het is maar hoe je het bekijkt. Een relatie is blijkbaar een potje uiterlijk vertoon en dan liefs in een maatje 36, meningloos naast de zijde van je partner lopen. En als je het aandurft toch een mening te hebben, zeg ze dan vooral even tegen je beste vrienden, want een partner wil die niet horen. Toch niet zolang ze niet overeenstemt met de zijne. Dus, we zijn al aan sois belle et tais toi. Ah ja, wees asjeblief geen wereldverbeteraar, wees niet idealistisch en dat tikkeltje charmant naïef. Dat is niet goed voor jezelf, maar vooral niet voor je partner. Groeien in het leven mag enkel wanneer daar cash aan verbonden zit, anders is het compleet waardeloos. Niet te verzilveren dingen zijn je adem niet waard. Klinkt in het engels trouwens beter. Ik heb het mezelf aangedaan. Dat zijn de laatste woorden die ik van een 30 seconden lang gesprek te horen kreeg. Tja, anderhalf jaar afronden in een 30 seconden gesprek het zou genoeg moeten zeggen zeker. Het probleem is dat ik zo niet in elkaar zit. Achter je laten en verder gaan. Ik ga verder, maar ik moet het kunnen afsluiten. Dat lijkt me nog een klein verschil. Kilometers heb ik gereden voor hem, ik heb me in kleedjes gestopt die ik eigenlijk maar niks vond, gewoon omdat hij ze wel mooi vond. Ik heb mijn mening menigmaal ingeslikt, ik heb uren staan praten met mensen waarvan hij wist dat ik ze niet echt moest, ik heb zijn kids opgevangen, samen gestudeerd, terwijl hij zich moest ontspannen. Ik heb mijn hart en mijn ziel gegeven aan een man die mij niet verdient. En ik heb het inderdaad mezelf allemaal aangedaan. Hij heeft ergens gelijk.
De periode tussen Kerst en Nieuw. Ik blijf het steeds een vreemde periode vinden. Op de één of de andere manier aftellend naar weer een jaar vol gebeurtenissen waar je het gissen naar hebt. Hoewel, als mijn dochter dit zou lezen, kreeg ik gegarandeerd naar mijn voeten, want mama, je toekomst maak je zelf. Haar toekomst ligt al helemaal vast. Ik weet perfect waar ik aan toe ben de volgende 10 jaar. De enige voorspelling dat ik daarin kan doen is dat ik op zoek moet gaan naar een sponser, want Amber heeft plannen! Ik probeer het af en toe wat te temperen met de wijze woorden dat dromen moet, dat dromen noodzakelijk zijn, maar dat je in die dromen af en toe ook keuzes moet maken. De bal wordt echter snel teruggekaatst met "je kan al je dromen verwezenlijken, als je maar wil". Van haar enthousiasme wil ik zelfs niet winnen, want niets is mooier dan passie.
Ik maak geen voornemens. Waarschijnlijk ben ik het een beetje afgeleerd, vooral wegens zelfbedrog dan denk ik. Ik maak liever mijn voornemens op elke dag van het jaar wanneer ik het gevoel heb er klaar voor te zijn. Dus voila, voor bibie geen voornemens, maar toch is die periode een week van bezinning op de één of de andere manier. Het overlopen van een jaar waarin weer heel veel scenarios de revue zijn gepasseerd. En hoe klote het laatste scenario ook was, er is in deze periode voor mij geen enkel gevoel van spijt. Andere keuzes waren aan mij niet besteed, want elke keuze is er ééntje geweest dat naar mijn gevoel de juiste was. Had ik het anders kunnen doen, waarschijnlijk wel. Had ik betere keuzes kunnen maken, die kans zit er dik in. Had ik een beter mens kunnen zijn, volmondig ja! Maar wat voor mij het belangrijkste is ik ben mezelf gebleven. Mezelf, met een duiveltje dat op mijn linkerschouder roept je bent wie je bent, leg je erbij neer en een engeltje dat over mijn rechterschouder fluistert je bent wie je bent, maar blijf groeien en sta open voor alles en iedereen die je pad kruisen en het goed voorhebben met jou. Het duiveltje zet ik in 2012 wel af en toe op zijn plek, maar ik kan niet beloven dat er van tijd tot tijd geen politiek gevecht gaat zijn ergens in de buurt van mijn nek.
Plannen
Plannen, voornemens, het achtervolgt mij al mijn hele leven. Ik ben een planvrouw, wat niet wil zeggen een vrouw met een plan. Ik maak niet ieder jaar een plan, nee ik maak een plan elke dag.
Wanneer is dat plannen maken begonnen? Toen ik studeerde, denk ik. Het was een noodzaak want een tweede kans zat er niet in; dat had mijn vader zo gepland. Toen het diploma in mijn zak zat maakte ik plannen om zo vlug mogelijk het verstikkend ouderlijk nest te verlaten, en te gaan trouwen. Zonder boterbriefje was er in die tijd geen ontsnappen mogelijk.
Het toenmalige lief moest zijn legerdienst nog doen, maar met de steun van lieve schoonouders werd er toch al getrouwd, en dat had mijn moeder nog helemaal niet gepland...
Was het verstandig? Weet niet, maar zag hem graag, en het eerste jaar was er één van marsepein en boterkoek. En ik plande een kind, graag een zoon als eersteling. Wat ik niet plande was een ontrouwe papa die zijn hormonen niet de baas kon, en zijn leven een andere richting in plande.
Ik plande verder: een leven voor mij en mijn kind. Ergens onderweg kwam er een andere man en een tweede baby, een dochter. Het plaatje klopte, en mama plande verder: huisje, tuintje. Papa plande nog verder: groter huisje, mooier tuintje, nieuwe auto, grotere auto, geen gelukkiger leven.
De plannen namen een andere wending: oud worden met deze man: no way. Een uitweg met zicht op geluk werd gepland; uitkijken naar een nieuwe start.
Planning helemaal geslaagd en jaren verder.
Niet meer hoeven werken; wel blijven plannen: vkcanties, weekendjes, samen sporten, cavatjes drinken met de vriendinnen, shoppen met de dochter, hemden strijken van de zoon, koken met de kleindochter, naar het voetbal met de kleinzoon, met mijn moeder taartjes eten in t rusthuis, met mijn zus gaan ontbijten, de nieuwste boeken verslinden, luisteren naar Leonard Cohen op mijn Ipod, fotos van de kleikinderen maken, nieuwe meubels kiezen voor de slaapkamer, en nieuwe overgordijnen en een kleurtje voor de muren....
En de voornemens?
Die waren, zijn en zullen blijven: gelukkig zijn met al mijn dierbaren, en alles doen wat binnen mijn kunnen ligt om mijn dierbaren gelukkig te maken.
Een dag voor Kerst, kerstavond in dit geval, maar dat is voor mij hét kerstmoment. Ik zou me miserabel moeten voelen. Dat is het voorgeschreven scenario en proces dat je moet doorlopen bij op de klippen lopende relaties. Er moet een rouwmoment zijn, tranen moeten vloeien en het dekentje in de zetel roept mij om eronder te kruipen en triest te wezen.
Wel, vandaag niet! Ik voel me helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk dik ok. Moet ik me hiervoor schuldig voelen? Misschien, maar ik ga dat vandaag niet doen, misschien morgen wel. Ik voel me zelfs niet beladen, maar vederlicht, helemaal warm vanbinnen en graag gezien. Dat sociale vangnet, wat een uitvinding! Het is een net met gaten in, nooit helemaal gesloten, maar als je goed mikt en het net beweegt in de juiste richting, dan wordt je gevangen en bevangen daar warmte en genegenheid. Als dat niet een echt Kerstverhaal is! Ik denk dat dit een manische dag is van het authentieke wijf!
Vreemd, bevreemdend, raar, verwarrend, chaos, duidelijkheid, onduidelijkheid, verlossing, verdriet, pijn, lachen, huilen miljaar, het is moeilijk. Ik voel me momenteel een beetje manisch depressief. Een hoogtepunt wisselt nog sneller dan dat ik het woord kan uitspreken af met een onwaarschijnlijk dieptepunt. Ik voel me onzeker, maar toch heel sterk, ik voel me zwak, maar wel heel zeker. Ik voel me alleen, maar zo gesteund, ik voel me gesteund in mijn eenzaamheid. Wil je erover praten? Ja, met heel veel woorden, met heel veel zinnen en heel veel emotie, maar ga je me horen? Ga je me begrijpen, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen, dat weet je toch? Wil je erover praten? Nee, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen en je kan het onmogelijk begrijpen, dat snap je toch?
Mijn schouders achteruit en borst vooruit. Ik hou me recht, beter nog, ik hou me sterk. Kost me dit moeite nee niet echt, want ik voel weinig. Ik weet dat er morgen een andere dag is. Ik weet dat ik terug gelukkig ga worden en wie dat niet wil delen met mij, heeft pech. Jammer voor hem, want ik ben fantastisch de spijt komt nog wel. Je zult wel zien!
Het jammere is dat bij mij het gevoel heel snel mijn verstand opvreet. Het goede is dat mijn buik en hart me leiden door dit leven, met al zijn ups en downs en dat ik blij ben een beetje manisch depressief te zijn. Alleen mogen ze het wat mij betreft bestempelen als vol gevoel door het leven wandelen. Een authentiek wijf, zo heeft iemand me ooit genoemd en dat is het schoonste compliment dat ik ooit gekregen heb. Ik zal het bij deze even aanvullen tot een vol gevoel door het leven stappend authentiek wijf. Klinkt goe!
Ze zeggen dat de liefde het schoonste is wat een mens kan hebben in zijn leven. Ze zeggen dat liefde iets is wat je kan rechthouden in donkere dagen, wat je verder kan drijven, zelfs boven je eigen horizonten. Ze zeggen dat liefde het meest pure gevoel is wat je kunt beleven, gewoon omdat het heel eigen is, heel eigen aan wat een buikgevoel en een hart verteld, zonder dat hersenen zich moeien puur. Het is allemaal waar, ik heb het allemaal gevoeld, allemaal geproefd. Het heeft me zuurstof gegeven op momenten dat ik het gevoel had dat ik stikte, het heeft me getroost in onzekere tijden getroost dat ik de zekerheid van de liefde wel had, hoe onzeker zoiets eigenlijk ook is. Het heeft me verwarmd in koude winterdagen, met twee armen en vooral een hart dat gedeeltelijk slaat voor mij. Het heeft me doen lachen, glimlachen, bulderlachen.
Maar nu, van de ene op de andere dag bewandel je het pad waarop geen hart meer klopt voor jou, waar geen twee armen je meer zullen verwarmen en zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Je zou er geld voor geven er nooit meer van te moeten proeven. Je zou je hart er willen uitrukken om geen pijn meer te hoeven voelen. Hoe kan de grens toch zo dicht bij elkaar liggen? De grens tussen hartstocht en ondraaglijke pijn. Het is duidelijk dat verstand hier niet komt bij te kijken. Ik vroeg me gisteren zelfs af of ik geen manier zou kunnen vinden om enkel nog mijn verstand te laten spreken. Vanmorgen besefte ik jammer genoeg dat ik zo niet in elkaar zit en ook niet wil zitten. Mijn hart en buik leiden me nu eenmaal door het leven, waardoor ik ook al de schoonste dingen ben tegengekomen, die ik voor geen geld had willen missen.
Ik hoop dat ik ooit die liefde tegenkom die me niet meer pijn zal doen. Dat eeuwigdurende? Of is dat naïef?
Zijn we allemaal een beetje fucked up? Is de wereld fucked up? Ofben ik beland in dat stuk van mijn leven dat het allemaal maar zo lijkt? De jaren die het meest van je eisen? Ik vind het best wel eens fijn om erbij stil te staan, alleen niet te lang. En dat gewoon maar omdat ik van mening ben dat je bij de veronderstellingen van het leven gewoon niet te lang mag stilstaan, omdat je erover kan blijven nadenken. En dan op een dag besef je dat je fucked up bent.
Maar, anyway, de vrouw van 35, jaartje meer of minder, ik scheer het vandaag gewoon allemaal over één kam.
Mijn lief zei me ooit dat dit waarschijnlijk de moeilijkste jaren zouden worden. De boeiendste, maar ook de moeilijkste. Ik weet nog dat ik er toen, binnensmonds, toch wel even mee heb moeten lachen. Uiteraard heb ik om een woordje uitleg gevraagd. Beginnend met lieve schat begon hij zijn betoog mama zijn, opvoeden met andere woorden, carrière maken of willen maken, sociaal leven, liefde en liefdesperikelen, boordenvol energie en helemaal leeg, de fleur van je leven, op het toppunt wat vrouw zijn betreft Er ging, buiten die grinnik, weinig door mijn hoofd op dat moment. Enkel he? Dat is toch van alle leeftijden, de pensioensgerichte niet meegerekend.
Lieverd, ik geef je nu volmondig gelijk. Wij, en ik spreek wel in de wij-vorm, maar ik wil de woorden niet in anderen hun mond leggen uiteraard. Wij, vrouwen van bijna 35 hebben het zwaar. We willen alles, gewoon omdat we heel veel kunnen hebben op deze leeftijd. Maar ook omdat dit nu net de leeftijd is waarop heel veel samenkomt. Nog net niet te oud om kids op de wereld te zetten. Volwassen genoeg om verantwoordelijkheid op te nemen en een stapje hoger te mikken op dat werkniveau. Eindelijk al een beetje kunnen sparen om net dat ietsje meer van dat leven te genieten. De roze en de grauwe kant van de liefde al redelijk onder de knie. En last but not least vrouwen, we zitten op het toppunt van onze schoonheid. Enjoy it!!
We zijn niet fucked up, alleen vol van energie, waardoor de chaos soms compleet lijkt.
Het is wel ok.
Zijn dit inderdaad de moeilijkste jaren uit je leven? Achteraf beschouwd misschien wel; ook de boeiendste.
Er valt nog zoveel te doorgronden en begrijpen, vooral over jezelf, en dat is, eveneens achteraf beschouwd, de meest verrassende ontdekkingstocht die je kan maken als je de moed hebt om af en toe stil te staan, te reflecteren, en je inzichten bij te stellen in de plaats van de voorspelbare paden te blijven te volgen.
Je kan nog zoveel keuzes maken. Je leven kan nog alle kanten op, maar de mogelijkheid om keuzes te maken, het wikken en wegen maken je moe, onzeker en bang. Wil je nog kinderen, of wil je uberhaupt kinderen als je er nog geen op de wereld hebt gezet? Ga je dat aankunnen, en kan de wereld dat aan, nog eentje erbij?
Toen ik die keuze maakte, stelden wij, als twintigers in de early seventies, ons ook de vraag: kan je in eer en geweten een kind krijgen in tijden van dreigend atoomgeweld? De Koude Oorlog woedde in alle hevigheid, maar love, peace and understanding haalde de bovenhand; gelukkig maar...
En zie het is allemaal goed gekomen.
Ze opvoeden. Kan ik dat? Worden het boefjes, leeglopers, nietsnutten, softies, einzelgangertjes? Ga ik de dromen die ze elke dag onder mijn voeten spreiden niet stuk lopen? Ga ik er voorzichtig en zachtjes overheen wandelen? Ga ik ze mijn liefde kunnen geven op de momenten dat ze die eigenlijk niet verdienen?
Keuzes in verband met de relatie die niet snor zit.
Ja, ik heb ze gemaakt.
Ik heb er jaren over gebroed, maar uiteindelijk, net geen 40, de bijl in gezet. Ja, er was tegenstand van mijn pubers. Ook hun leventje werd wat moeilijker; mama in opstand, haar zinnetje gezet op een leven dat zij wél verdienden. Vluchtend naar een nieuwe toekomst, naar een nieuwe kans op een eigen ik. Ik leerde mijn kinderen loslaten, en ik leerde dat opvoeden maar één doel heeft; jezelf als ouder overbodig maken. Ik leerde de beslissingen en daden van mijn kinderen goedkeuren. Ik leerde er voor hen te zijn op momenten van crisis, en mij te verstoppen in het decor van hun leven op de momenten dat ze mij minder nodig hebben.
En zie, het komt allemaal goed.
Wat leer ik nu, going on 65?
Ik leer leven met mijn armen open, om op te vangen wat mijn weg passeert, en niet alles achterna te lopen; de alledaagse dingen omarmen en tevreden te zijn. Wat niet wil zeggen dat ik onderga; ik zoek het leven op, wil deelgenoot zijn van veel, maar niet hopeloos op zoek naar... Ik leer dat heel veel in je leven anders loopt dan jij het had gedroomd. Ik probeer vrede te nemen met mezelf en de mijnen, me niet meer in bochten te wringen om te pleasen.
Mijn doel is te kunnen terugkijken zonder spijt. Er is te veel spijt geweest in mijn leven, veel te veel.
