Ik kan niet zonder, toch niet in de zin van volledig te zijn. Soms wil ik zonder, want miljaar wat is het moeilijk. Een relatie is al af en toe geven en nemen. Water bij die wijn doen om zich dan tot een mooi rosé kleurtje te laten mengen. Ik stel me soms de vraag of het nog mogelijk is een relatie op te bouwen de dag van vandaag. Een evenwichtige relatie, die de tijd genomen heeft te groeien, te botsen, te verzoenen, lief te hebben. Krijgen we die tijd nog om al die stappen te doorlopen? Willen we überhaupt die tijd nog nemen?

Ik heb het al eens gehad over onze jachtige, vlugge maatschappij. Ergens was het heel fel verweven in mijn leven, maar tegelijkertijd stond het heel ver van me af. Dat dacht ik toch. Nu merk ik dat de jachtigheid en de vluchtigheid helemaal is doorgedrongen tot in onze relaties, waarvan we dachten dat ze alles aankonden. Elke dag worden we geconfronteerd met alle verleiding rondom ons. Dagelijks moeten we opboksen tegen alles en iedereen dat een stukje wil meepikken van je eigen geluk. We lijken soms kersenbomen die voor de eigenlijke pluk worden leeggeroofd door kerslustige vogels. Moeten we echt een net gaan spannen over ons eigen geluk om zo ons meest dierbare “bezit” te beschermen? Moeten we ons gaan gedragen als kluizenaars der liefde, die het daglicht schuwen gewoon voor de angst van de zon? Ik ga mezelf niet uitroepen tot heilige, want dat ben ik zeker niet. Maar ik voel me wel geroepen de kar te trekken van zij die geloven in de waarde van oprechte liefde. Wat die liefde inhoudt, dat maakt iedereen voor zichzelf uit. Maar als je denkt het tegen te komen, moei je er niet mee. Kijk er naar en streef het zelf na, want iedereen verdient dat schoonste stukje in het leven.

01-12-2011 om 09:18 geschreven door Kate