|
Ik heb totaal geen idee of het nu ergens een ontbrekende schakel of verbinding in mijn hoofd is, maar ergens denk ik van niet (hoop is misschien beter verwoord).
Heb je soms niet van die dagen dat je eens een dag in de huid van een ander wil kruipen. En ik heb het dan niet over de goed onderhouden of net doorzopen huid van één of andere ster, maar gewoon het lijf van iemand uit je omgeving. 24 uur de wandel en de gedachten van een ander ondergaan, maar achteraf wel beseffen wat je hebt meegemaakt.
Ik heb dat vandaag. Iemand dat hier geregeld voorbij mijn bureau passeert. De naam ken ik niet, ik weet enkel dat het een man is. Een knappe vent, vol zelfvertrouwen, met een redelijk grote, maar elegante stap. En dan wil ik alles weten. Niet zozeer uit interesse in die persoon, maar eerder hoe zo een type man, in dit geval toch, het leven nu beleefd. Vanwaar komt dat zelfvertrouwen. Is dat wel echt, of gewoon om die onzekerheid te verdoezelen? Heeft hij een partner en van welk geslacht dan. Kinderen? Welke job doet hij? Neemt hij de trap en is hij dan zo uitgeput als ik na vier verdiepingen, of lijdt hij niet aan die claustrofobische toestanden in de lift? Neemt hij een bad of een douche? Wat eet hij graag? Is hij gelukkig? Zou hij me raar vinden, wetende dat ik die kronkel in mijn hoofd heb?
Zou je kunnen concluderen dat we eigenlijk allemaal niet wezenlijk verschillen, of net wel? Zijn we nu echt allemaal zo uniek als we zelf willen denken? Ik weet het niet, het is misschien ergens een ijdele hoop. Dus ja, bij deze hoop ik toch stiekem dat ik effectief de enige ben met die ontbrekende schakel, maar ik betwijfel het sterk.
|
