Ik heb dé woorden al ontelbare keren horen weerklinken. Ik heb ze zelf al over mijn lippen laten rollen. Vaak zelfs. Het werd al in miljoenen liedjes bezongen, met telkens andere noten, andere woorden om net iets dichter bij ‘het juiste’ te komen Even vaak werd het verfilmd. Boeken zijn erover geschreven, het aantal wil ik zelfs niet weten. De woorden werden zelf in klei geboetseerd, met verf op een doek gekladderd. Postkaartjes staan ervan vol geschreven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het heeft zelfs een kleur gekregen, een symbool, een bloem die in het teken staat van dat ene, meest intense gevoel.

En toch, denk ik, toch schieten al die mooie dingen hun doel voorbij.

Ik kan het geen kleur geven, want geen enkele zal zacht, warm en fel genoeg zijn. Geen enkele bloem kan de zoete geur en schoonheid vertegenwoordigen. Geen enkel woord kan het beschrijven, gewoon omdat woorden nét daar te kort in schieten. Ik weet niet of ik het gevoel zou kunnen vergelijken met iets dat een beetje in de buurt komt van hoe het voelt.
Ik kan proberen mijn ogen toe te doen en beelden, kleuren en geluiden  op te roepen.

Ik zie een alpenwei vol boterbloemen, dansend tussen het malse gras, geel en groen, en toch is het meer een gloed, een mengeling van die kleuren. Ik hoor een kalme zee, afgewisseld met het geluid van een golf, een zachte bries langs mijn oren. Ik voel een warme zucht in mijn hals, een zucht die mijn huid doet tintelen. Mijn gezicht wordt verwarmd door de zon, warm en intens. Ik voel een traan opkomen, van verdriet en van geluk. Ik zie een lach, en twee mooie ogen die me vol vertrouwen aankijken en zonder woorden zeggen dat het helemaal ok is.
En dan…vraag ik me af of het dat nu is, in stilte...