Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
20-09-2012
De stilte van het gemis
Ik was deze ochtend op weg naar het werk en zoals zo velen stond ook ik deze keer in file. Even een ergernis over mijn lippen, en hele kleine, onverstaanbare vloek, maar dan het amusement van file rijden.
Naast mij een wagen met 3 kinderen in. Eentje de leeftijd van mijn dochter, voor zover ik kon zien uiteraard. Met muziek in de oren, terwijl de rest van de wagen redelijk op stelten werd gezet door de rest van de bende. Afgesloten van de wereld, ging haar hoofd op en neer. Op het ritme van de muziek veronderstel ik.
Wat zou er in dat hoofdje omgaan? Zit ook zij wat in de knoop met zichzelf? Is ook zij een gevecht aan het leveren met de hormonen?
Ze keek me aan en ik gaf haar een glimlach. Ik kreeg weinig terug. Ach, misschien een ochtendhumeur ging er door mijn hoofd. En tegelijkertijd besefte ik dat ik zo een reactie van mijn eigen dochter steevast zou afschuiven op het beginnend puberen.
In elk kind van ongeveer 10 herken ik mijn eigen dochter. Is het omdat ik misschien op zoek ben naar iets herkenbaars? Ben ik onbewust op zoek naar gelijkenissen om bepaalde puberale gedragingen makkelijker te kunnen omarmen? Zoek ik naar de gedragingen van andere ouders om te analyseren en te stelen met mijn ogen? Zoek ik naar reacties die ik kan becommentariëren om mijn eigen reactie een pluim te geven?
Of mis ik mijn dochter gewoon, nu ze bij haar papa is?
Een goede week is het nu. We zijn eraan begonnen en wanneer en hoe het gaat eindigen is een groot vraagteken.
Wit is nog niet volledig zwart, maar begint een grijs tintje te krijgen. Zinnetjes worden niet afgemaakt, maar wel doorgedreven. De deur heeft het al eens moeten bekopen, maar dat was dan de wind die met gesloten ramen zijn werk doet.
Het is spannend, uitdagend, confronterend, maar ook best angstaanjagend.
Ga ik van tijd tot tijd eens niet over de rooie gaan? Waarschijnlijk meer dan ik me nu voorneem.
Ga ik mijn telling tot 10 kunnen doen, dan slikken en gewoon op een heel rustige manier de conversatie aangaan? Ik vrees er nu al voor.
Ga ik haar begrijpen en gaat zij willen dat ik haar begrijp? Gaat ze me afstoten om dan weer aan te trekken en uit te spuwen?
Ga ik echt zo een moeder worden zoals tienerdochters hun moeder vaak bekijken? Je begrijpt me wel, zo een echte moeder van jij bent mijn moeder. Kan je dat toontje horen? Niet dat hoge happy toontje maar op het einde van de zin gaan we wat omlaag en een glimlach komt er niet bij kijken.
Zou ik geheimen mogen weten, verliefdheden, stiekeme dingen die je maar toevertrouwd aan een paar enkelingen? Mag ik de tranen opvangen die gepaard gaan met het zoeken naar jezelf? Mag ik de lach delen die een traan afwisselt wanneer ik haar troost, als ik mag troosten?
