En toen was er stilte….muisstil, zelfs geen muziek op de achtergrond….heeeeerlijk. Kids, ze zijn fantastisch, echt waar, ik zie ze doodgraag, maar miljaar wat zijn ze vermoeiend! Vooral denk ik als ze niet allemaal van jou zijn. Een keuken die danst na het Belgische leger voorzien te hebben van cake, cake en nog eens cake. Energie zullen ze hebben, de conditie daarentegen zijn we hiermee niet aan het bevorderen.  Van cake naar laptop, naar auto’s, naar tekeningen, naar…buiten, effe een adempauze en zij gaan er heerlijk van slapen! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mijn mama week loopt hiermee bijna op zijn einde. Het blijft een schizofreen bestaan, maar het is zoals het is. De ene week ben je mama en ergens probeer je daar je sociale rol van vriend nog in te verweven, afgewisseld met die van werknemer en collega, zus, dochter. De andere week heb je dan even de tijd voor jezelf, maar het afkicken van die moederrol, het vraagt toch elke keer wat tijd. Je kan je volop smijten in het sociale leven waar je dan wel naar verlangd en nood aan hebt.
Een aantal jaar geleden ging dit nog gepaard met een heel groot schuldgevoel, maar de periode van rouw beperkt zich nu vooral tot maandagavond. Ik voel me minder schuldig, gewoon omdat het toch geen zode aan de dijk brengt.
Ik stort me ergens in de vriendschap van zij die rond me vertoeven, verken nieuwe horizonten en doe alles waarvoor anderen zich moeten beroepen op goede zieltjes die de kroost opvangen.  Ik zou dankbaar moeten zijn voor de schizofrenie in mijn leven en toch ben ik het niet. Gek?