Het was lang geleden. Maanden, misschien wel een jaar.

Vroeger zag ik hem vaker, soms dagelijks.

Altijd onverwacht en op plaatsen waar ik hem het minst verwachtte.

De tussenpozen werden langer, maar ik bleef hem ontmoeten.

En gisteren was hij er weer.

Ik liep op straat, en daar ging hij, een aantal meter voor me.

Hij was het, ik was zeker.

Mijn hart maakte een sprongetje; van vreugde, herkenning, van pijn, van opwinding.

Ik versnelde mijn pas, wou hem niet uit het oog verliezen.

Hij gebruikte een wandelstok; dat was nieuw, had ik hem nooit zien doen.

De gabardine regenjas herkende ik, en ook de hoed.

Af en toe hield hij even halt om naar adem te happen,

 en te kuchen.

Zijn rug leek mij nog iets meer gekromd dan de laatste keer dat

ik hem zag.

Hij was ook merkelijk magerder geworden; ik zag de knokige schouders door

zijn jas, en zijn broek fladderde rond zijn dunne benen.

Mijn ogen schoten vol, ik probeerde hardnekkig de tranen weg te slikken. Ik wilde hem aanraken, vastpakken.

Ik ging naast hem lopen, en keek voorzichtig opzij.

De hand waarin hij de wandelstok vasthield was knokig en toonde donkerblauwe vlekken van de bloeduitstortingen, gevolg van zijn medicatie.

Zijn wangen waren ingevallen, en zijn neus witter en scherper dan in mijn herinnering.

Ik hoorde de moeizame ademhaling, het gedempte piepen.

En toen stond hij stil en keek mij aan.

De bruin-groen gespikkelde ogen zochten de mijne door een blauwige schijn.

Ook deze ogen waren ziek, hadden het moeilijk om te onderscheiden.

Toen, het pijnlijke besef dat hij het niet was...

Vandaag is het 8 jaar geleden dat hij stierf, mijn vader