Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
26-09-2012
passie
Discussies, ik hou er wel van moet ik zeggen. Liefst tussen pot en pint in een bruine kroeg. Gezelschap niet te groot, zodat je het overzicht bewaard en elke mening kan doordringen tot in je vezels. De scherpte van een discussie is zo fantastisch. De argumentatie die doorspekt is met vaak een hoop vooroordelen, onjuistheden, waarheden, die dan opnieuw weerlegd worden met een resem andere in het vet gesopte argumenten. Fantastisch!
Nu, gisteren niet tussen pot en pint, ook niet in een bruine kroeg, maar wel scherp en behoorlijk geargumenteerd in de wagen.
Ik heb een paardenliefhebber op de wereld gezet, waardoor we gemiddeld twee tot drie keer per week op de manège zitten. Op zich helemaal prima. Ofwel vervoegd van een lekkere koffie of goed glas wijn, al dan niet in fijn gezelschap van mens of boeken. Het is wel ok mama te zijn van haar.
Een passie hebben in het leven is een must vind ik. Maakt niet uit welke passie, zolang je maar iets hebt wat je met hart en ziel doet, waar je jezelf even helemaal in kan verliezen. Mijn dochter weet ook hoe belangrijk ik dat vind en dat wordt dan even tot op de spits gedreven. Aan school tegen 16 uur 30, thuis tegen 17 uur, manège om 19 uur, half uurtje rijden. Planning! Ik ben er niet fantastisch in, maar ik leer bij!. Dat wil zeggen dat mijn lieverd welgeteld anderhalf uur heeft om haar huiswerk te maken, om te kleden en al iets kleins te eten. Zou moeten lukken. Zij denkt er net iets anders over. Maar op zich is dat niet erg, want als het niet af is is het niet af. Een passie mama, een hobby, het is belangrijk! Je hebt ontspanning nodig na een ganse dag van concentratie en hard werken. En zonder passie mama kan je niet leven. Moet ik haar nu ongelijk geven? Nee, maar we moeten ons prioriteitenlijstje nog eens samen overlopen denk ik.
Ik denk dat het in het derde leerjaar was dat ik haar de woorden zei die ik me gisteren even beklaagde, heel even maar.
Ze kwam toen thuis met een rapport waar elk ouder pluimen in overvloed voor zou uitdelen. Niets op aan te merken, buiten het startende getetter in de klas, maar he, wie wil nu niet een sociaal kind. Zij dacht er anders over de 9 was geen 10 en dan sta je daar. Nee, dat is waar, want als het allemaal tienen zouden zijn, zou het perfect zijn. Dat woord alleen al doet mijn haar recht staan. Ik heb een hekel aan perfectie. Gewoon al omdat dat één van de woorden is die ik totaal niet kan omschrijven en nog minder van inhoud kan voorzien. Perfectie is een leeg vat dat toch nog vol van lucht zit. Ambitie, gedrevenheid, doorzettingsvermogen, dat zijn fantastische woorden waar je iets mee aan kan.
De enige reactie die ik toen kon uitbrengen was om voor die heerlijke nul te gaan. Af en toe eens falen, af en toe eens met je neus tegen de muur lopen en goed de mist ingaan, moet kunnen vind ik. Dat is het leven, ook daar moet je een stukje van geproefd hebben. Mijn dochter nam het op als de grootste belediging die een moeder kan uiten naar haar kind. Ze verstond het nog niet
Gisteren dus, ze verstaat het 2 jaar later wel de eerste nul is binnen. Voor Frans. Damn, miljaar, binnensmonds uiteraard. Kalmte bewaren, laten uitleggen, interesse tonen. De uitleg die volgde was ambitieus, gedreven en vooral in eerste instantie ongeloofwaardig. Eén enkele fout was een nul. Mijn eigen smoezenpallet spookte door mijn hoofd, waardoor ik mijn lach nauwelijks kon inhouden. Ik ben ook een puber geweest!
Maar geen enkele puber is dezelfde, want zij sprak de waarheid. Je suis fière de ma grande fille!
