|
Zij was 39, op naar de 40, en vond dat het echt welletjes geweest was, en tijd om het roer om te gooien.
Op een morgen, net voor het ging winteren, stond een verhuiswagen voor de deur, en met een paar helpende handen werden de spullen van haarzelf en de kinderen opgeladen, samen met enkele noodzakelijkheden die zij dacht nodig te hebben om in een nabije toekomst te kunnen starten op een eigen plekje.
Niet te veel, en geen te grote dingen, want voorlopig moest het gestockeerd tot er geld was om de waarborg voor een goedkoop appartementje bijeen te sparen.
Onderdak kreeg zij van een lieve en begripvolle schoonmoeder die, zonder veel woorden, begreep dat het zo niet verder kon.
De koude maanden die volgden waren een verschrikking.
2 pubers , boos op hun moeder om wat zij hen afnam: de luxe van een groot en warm huis, dicht bij school en vrienden.
Zij kapselde zich in, onderging alle ongemakken van deze situatie met een soort lethargie die haar verdoofde. Zij weerstond de smeekbeden om het opnieuw te proberen, had in haar hoofd reeds lang afscheid genomen van die man, en zou alle jaren die volgden nog nauwelijks aan hem denken.
Spijt van de beslissing had ze nooit; het was dit of het niet overleven. Zij wou rust in haar leven en liet de koude wintermaanden hun verdovende mantel over haar spreiden.
Opstaan in een ijskoud en ongezellig huis, ontbijt voor 2 nukkige kinderen, zelf kreeg ze geen hap door haar keel, een geleende auto in, richting school en werk, en s avonds weggedoken onder een dekentje starend naar het kleine scherm, nauwelijks bewust van wat en hoe.
Met hoop op de lente, en elke, toen nog Belgische, frank zorgvuldig opgespaard, begon zij voorzichtig uit te kijken naar een eigen plekje voor hun drietjes. Terug dichter bij school en werk, want de auto werd terug gevorderd wegens te weinig dankbaarheid en de bemoeienissen van de ex- schoonfamilie werden te beklemmend.
Na enkele afwijzingen van huisbazen ( een alleenstaande vrouw met kinderen, nee liever niet; een piano, nee te veel lawaai, storend) vond zij een uitgeleefd, maar betaalbaar appartement, vlakbij haar werk, en dicht genoeg bij de scholen.
De auto kon ingeleverd worden, er was zicht op onafhankelijkheid.
Zij begon plannen te maken: een likje verf zou de oude boel opfleuren en het vooruitzicht op de eigen spulletjes, aangevuld met 2de handjes hier en daar gaven haar een nieuwe boost.
Collega s leefden mee en deelden haar enthousiasme.
Op dat ogenblik kwam zijn vraag: Heb je geen hulp nodig? Ga jij dat in je eentje klaren?
Tuurlijk kon zij dat, geen hulp nodig.
Ok, zei hij, goed.
En diezelfde avond kwam hij een kijkje nemen, en had gereedschap en verfborstels mee.
Ook de volgende avond was hij er, en de volgende en de volgende.
Elke avond zoende hij haar vluchtig op de wang en liet haar in het ongewisse over de volgende avond.
Het weekend was voor zijn vrouw, en zij voelde een steekje.
Maar de volgende week was hij er weer, en toen hij op een ladder opklom en zich uitrekte om een lamp op te hangen, en zij de donzige blonde haartjes onder zijn navel zag kwam het verlangen naar meer.
De verhuisdag kwam er aan, en hij ging een week skieen met de mannen.
Zij was gelukkig dat ze eindelijk hun eigen stekje hadden, en probeerde het met de weinige spullen gezellig te maken.
Toen kwam zijn kaartje: bergen, sneeuw, zon, en van hem; je t embrasse.
Zij leefde op een wolk, voelde dingen die zij niet meer had willen voelen.
Toen hij, zongebruind en sexy, kwam kijken hoe het geworden was nu er meubels en gordijnen waren, sloeg de vonk over.
Het straalde van haar af, haar haren glansden, haar ogen verraadden haar.
Hij zocht haar op zoveel hij kon, en gauw was het voor vrienden en collegas duidelijk.
Toen hoorde zij dat hij al die jaren, ondertussen al 20, een boontje voor haar had gehad; dat hij haar toen de fillm Ten met Bo Derek uitkwam, net als in de film een cijfer had gegeven: 9,5, want iemand was hem voor geweest met een 10.
Zij stond versteld, had nooit iets gemerkt, had met hem gedold, hem geplaagd, veel gelachen, zijn vrouw prenatale oefeningen gegeven, haar erg sympathiek gevonden.
En nu?
Hij wilde thuis weg gaan, bij haar komen; hij was verscheurd; ging er toch voor gaan; voelde zich schuldig, zijn zoon was 17.
Zij voelde hem twijfelen, begreep het, maar wilde hem niet laten gaan.
Er werd gepraat, gehuild, gewikt, gewogen, getroost, geknuffeld, gewanhoopt, nagedacht,
op een rijtje gezet, tijd genomen, gemist, in de armen gevallen, vastgehouden, gesmeekt...
En toen stond hij daar, op een avond, met een grote bos witte bloemen, een paar grijze vuilniszakken met kleren, zijn stereo en 2 enorme lelijke boxen, zijn tenniszak, zijn skis en skibotten.
Hij leerde haar tennissen, skien, gaf haar rust, zag haar graag en haar kinderen en hun kleinkinderen, leerde haar genieten, leerde haar zichzelf graag te zien, ziet haar nog steeds graag.
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Ik heb echt een tweede leven gekregen...
La mama
keuzes
Het leven bestaat uit keuzes en goed dat we die hebben. Toch zou het soms fijn zijn ze niet te hebben, enkel en alleen maar om je niet verantwoordelijk of schuldig te moeten voelen voor de gevolgen dat onze keuzes teweegbrengen voor anderen.
Ik had ook een keuze toen. Bleef ik bij mijn held, die me verblinde met materiële onbenulligheden, of ging ik voor de vrouw die me 9 maanden gedragen heeft, me niet meer kon bieden dan onwaarschijnlijk veel liefde, maar overleven met 2 tieners als haar prioriteit bestempelde?
Het zou nu een eenvoudige keuze zijn, maar dat was het toen niet. Ik was 12, 13 jaar. Een imago telde op dat moment ergens wel, hoewel ik nooit echt een egotripper ben geweest, maar ik was een puber en wilde ergens bijhoren. Ik kon ook niet kiezen, want in de loop der jaren had hij zich tot selfmade held ontplooid en haar afgeschilderd als een noodzakelijk kwaad, dat aanwezig was, maar liefst niet al te vaak op de voorgrond. Hij was er goed in. Hij deed het met charme naar de buitenwereld toe, subtiel een kopje kleiner maken en met de harde hand binnen de vier muren van wat een veilig nest zou moeten zijn. De keuze van een tiener is proeven van wat haar op dat moment het beste uitkwam. En het waren inderdaad momentopnamen die verzilverd werden met een volgeladen sportzak om het groenere gras aan de overkant te bewonderen. Ook daar verdorde het gauw, keer op keer op keer.
Nee, je kunt niet inschatten wat keuzes teweegbrengen, maar je kan wel je gevoel volgen en hopen dat het allemaal goed komt, want uiteindelijk maak je keuzes om het leven net iets aangenamer te maken.
Zij heeft de juiste gemaakt en met ons is alles dik in orde!
Kate
|
