Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
20-10-2011
zoet of zuur?
Men zegt vaak, ook ik droom er eens van, dromen en hopen, hopen en dromen. In je droom kom ik naar je toe, in je droom zal je zien hoe het voelt. Zonder dromen sta je nergens. Je moet kunnen en durven dromen om het ooit tot realiteit te maken. Je mag de hoop niet verliezen, anders verdwijnen je dromen en wat dan?
Wel nee, ik wil voelen hoe het voelt, ik wil het kunnen aanraken. Ik wil het aaien en ruiken. Ik vraag me soms af of dromen echt wel zo goed is. Blijven we op de één of de andere manier niet vaak te lang hangen in die dromen? Gaat die droom op een bepaald moment geen eigen leven leiden, maar dan wel eentje naast de realiteit? Als ik mensen hoor spreken over hun dromen, hoor ik onwaarschijnlijk mooie verhalen. De passie druipt er vaak af, ik krijg beelden op mijn netvlies, die ondersteund worden door prachtige, volle en overtuigende zinnen. Zinnen die me echt goesting doen krijgen in elke droom die voorgeschoteld wordt. En elke keer opnieuw worden deze prachtige taferelen afgesloten met, maar ja En dan denk ik wat maar ja.?? Ik ben het helemaal eens dat we moeten blijven dromen en hopen, maar tegelijkertijd ben ik er nog meer van overtuigd dat we die dromen niet enkel in onze dromen mogen beleven, maar af en toe de ballen aan ons lijf moeten hebben om eens een stukje van die droom naar onze realiteit te brengen. Blijf dromen zou ik zeggen, maar leef die droom eens van tijd tot tijd.
Gisterenavond een fijne discussie gehad. De geslachten aan tafel waren netjes verdeeld, de leeftijd min of meer. In ieder geval, het was best even pittig. De stelling was dat vrouwen in tijden van oorlog steeds terug de onderdanige rol zouden aannemen. Ik ben nu geen feministe, maar ik mag me op zijn minst verdedigen zoals een. We hebben, ik niet persoonlijk maar toch, zo hard moeten vechten om ongeveer op gelijke hoogte te staan, dan laat ik me niet zomaar opnieuw onderdrukken, ook al is het geen oorlog.
Het is waar, mannen zijn over het algemeen fysiek sterker dan vrouwen. Dus wanneer je onderdrukking puur fysiek gaat aanschouwen, zal het inderdaad wel kloppen. Wat ik me dan vooral afvraag is of de vrouw van vandaag dat nog zal toelaten? Zouden mannen er in slagen vrouwen opnieuw aan die haard te krijgen, vrouwen opnieuw in die puur zorgende, voor mij eerder slaafse rol kunnen drukken? Ik kan het me nauwelijks voorstellen eigenlijk. Gaat de fysieke kracht het winnen van de toch wel intelligente en onafhankelijke groei die de vrouw heeft doorgemaakt doorheen de jaren? Is het opnieuw mogelijk dat vrouwen die geboren zijn in een maatschappij waarin van beide geslachten eigenlijk hetzelfde verwacht wordt, waarin vrouwen dezelfde rechten en plichten hebben, dat deze vrouwen zich laten verdrukken in een rol die hen mentaal en emotioneel niet meer stimuleert. En geloof me, ik heb niets tegen vrouwen die oprecht kiezen om die zorgende rol dagdagelijks op hen te nemen, maar het feit dat je een keuze hebt, maakt het verschil tussen vrijheid en onderdrukking. Zouden vrouwen de volgende oorlog overleven? Ik hoop het nooit te weten eigenlijk...
