Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
15-03-2012
Voor altijd
Soms zijn er momenten dat je denkt, ongelukkiger kan ik niet worden. Ik zit aan de bodem en ben helemaal leeggezogen. Elke slag van mijn hart mag de laatste zijn wat mij betreft. Geen vogelgeluid, geen zonnestraal, geen lach, geen aanraking kan mijn ijskoude, droevige lijf weer opwarmen.
Tot de wereld echt stilstaatÂ…de tijd stopt of je zou willen dat hij terugdraait. Je lijf lijkt een hoop niets te zijn geworden en de lucht lijkt ijler dan ooit. Je maag keert zich om en je adem stokt in je keel. Elke hapje lucht dat je probeert te nemen , is een hapje dat je zou willen afgeven aan een kind dat ademloos verdwenen is. Elke zorg, elke ergernis, elke wroeging lijkt een minuscuul klein akkefietje te zijn geworden. Je staart in het oneindige en hoopt dat er een sprenkeltje hoop is aan het einde van wat nooit echt zal slijten. Je voelt je geamputeerd door verdriet. Verdriet dat niet het jouwe is, maar dat we toch allemaal lijken te delen. Het is niet meer haar of zijn kind, het zijn onze kinderen. Kleine wezentjes aan de start van een ongetwijfeld boeiend leven, die nu voor eeuwig 12 blijven...
