Het is nu bijna vier jaar geleden. Na jaren van zigeunerbestaan, en neem het niet te letterlijk want een woonwagen heb ik nooit gehad, hebben we ons nestje gekocht.

Hij stond me op te wachten, alleen, maar met een heel mooie welkomstserenade. De ochtenden die volgden was hij telkens weer op post. Goedgezind en nooit met een moment van minder gedrevenheid en inzet. Hij liet me welkom voelen in wat in eerste instantie toch weer een vreemde omgeving was. Een ochtendhumeur liet hij verdwijnen als sneeuw voor de zon, zelfs al was het 25 graden buiten. Hij wist wat hij moest zingen om mijn ogen open te krijgen en na de derde keer mijn wekker te verzetten toch de moed te vinden de juiste kant van het bed te kiezen en halfsoezend de douche in te springen.

Hij werd een deel van ons ochtendritueel, zonder dat hij het waarschijnlijk besefte en die kans is wel heel groot. Maanden passeerden, koude winters lieten mijn raam ’s nachts gesloten en de warme zomernachten lieten me gewend en bewust worden van elk geluid in mijn omgeving. Woelend op zoek naar enige koelte begon ik elk geluid dat mijn slaap enigszins kon verstoren te ervaren als irritant. Onbewust begon hij te verdwijnen en toch weet ik nu dat hij er altijd is gebleven.
Er moet alleen af en toe iemand zijn die je attent maakt op de mooie en kleine dingen in het leven. Hij was er nog steeds, alleen voor mij. Dat wil ik dan gewoon geloven. Hij heeft me opnieuw laten ontwaken met zijn mooie serenade van voordien. Van melodie is hij nooit veranderd, van gedrevenheid en enthousiasme ook niet.

Die tjilper daar buiten in de boom heeft mijn oor opnieuw gevonden en ik vind het heerlijk

13-02-2012 om 17:58 geschreven door Kate  

Veiligheid, geborgenheid, zekerheid, realiteit, relativeren…het zijn stuk voor stuk woorden die we ons eigen maken om op de één of de andere manier de onzekerheden in het leven aan te kunnen. Ze zijn belangrijk geworden en ons dagelijks leven is er van doorspekt.
Het is wel gek, want ergens zijn we ook met zen allen steeds op zoek naar die vluchtwegen, de ontsnapping van dat alles. De reis van ons leven, avontuur, ontstressen, relaxen, verstand op nul en eens lekker doen waar we zin in hebben.
En dan is die realiteit er weer terug, die ons met een onwaarschijnlijke kracht terugzuigt naar het moment dat die twee voeten de grond weer raken.
Want doe nu niet gek, je hebt kinderen, een job, verantwoordelijkheden en mensen die op je moeten kunnen rekenen.
Doe niet gek, wees verstandig en zweef nu niet. Dat werk is hetgeen waardoor je een leven hebt. Die kinderen hebben een voorbeeld nodig. De maatschappij eist dat je normaal doet! Abnormaliteit wordt niet aanvaard.

En dan denk ik. Ben ik abnormaal? Is dat nu het probleem met het meest eenvoudige antwoord? Heeft mijn dochter een rolmodel nodig dat de voorgekauwde woorden van veiligheid, geborgenheid en dergelijke er met de paplepel insteekt. Ik ben het ermee eens dat we die dingen nodig hebben, maar laat jezelf ook toe om af en toe te zweven. Leer je kinderen dat zweven echt wel mag en belangrijk is, want dat is vaak de weg van echte passie en verlangens. Het is niet slecht die weg te volgen. Het is vaak de meest intense, maar leer je kinderen dan ook dat dat de weg is van het meeste kwetsbare. Een pleister is geen overbodige luxe.

07-02-2012 om 11:22 geschreven door Kate  

Wat is er geworden van spreek en u zult gehoord worden? Ik weet niet goed hoe het komt, maar de spreuk spreken is zilver, zwijgen is goud, begint blijkbaar zeer verspreidt te geraken. Ik vind het eerder een epidemie dan een schone leuze die iets te betekenen zou hebben. Mensen zwijgen té veel, of schuilen zich veel te vaak achter woorden van hen die blijkbaar de rol van ons denken hebben overgenomen en het nog netjes kunnen neerpennen. Waarom is zelf spreken zo moeilijk geworden?
Waarom worden mensen gepakt op het uiten van eender welke emotie en lijkt een zwijgend iemand de juiste snaar te bespelen?

Ik begrijp er eerlijk gezegd geen fluit van. Wat is er nu duidelijker dan twee of meerdere mensen die communiceren met elkaar. Het ene woord brengt het andere voort en de ene mening scherpt of ontkracht de andere. Wat is er mooiere dan mensen die duidelijkheid scheppen onder elkaar en gewoon de vrijheid krijgen om hun mond en stem te gebruiken waarvoor het dient.
Moeten we dan echt allemaal omringd worden door het mysterie van zwijgen?
Moet er echt nog een gokspelletje bijkomen, maar dan met inzet van emotie en als jackpot de onduidelijkheid? Damn, ik snap het niet.
Leg het me uit, maar dan moet je wel spreken.

31-01-2012 om 11:01 geschreven door Kate  

Zij was 39, op naar de 40, en vond dat het echt welletjes geweest was, en tijd om het roer om te gooien.

Op een morgen, net voor het ging winteren, stond een verhuiswagen voor de deur, en met een paar helpende handen werden de spullen van haarzelf en de kinderen opgeladen, samen met enkele noodzakelijkheden die zij dacht nodig te hebben om in een nabije toekomst te kunnen starten op een eigen plekje.

Niet te veel, en geen te grote dingen, want voorlopig moest het gestockeerd tot er geld was om de waarborg voor een goedkoop appartementje bijeen te sparen.

Onderdak kreeg zij van een lieve en begripvolle schoonmoeder die, zonder veel woorden, begreep dat het zo niet verder kon.

De koude maanden die volgden waren een verschrikking.

2 pubers , boos op hun moeder om wat zij hen afnam: de luxe van een groot en warm huis, dicht bij school en vrienden.

Zij kapselde zich in, onderging alle ongemakken van deze situatie met een soort lethargie die haar verdoofde. Zij weerstond de smeekbeden om het opnieuw te proberen, had in haar hoofd reeds lang afscheid genomen van die man, en zou alle jaren die volgden nog nauwelijks aan hem denken.

Spijt van de beslissing had ze nooit; het was dit of het niet overleven. Zij wou rust in haar leven en liet de koude wintermaanden hun verdovende mantel over haar spreiden.

Opstaan in een ijskoud en ongezellig huis, ontbijt voor 2 nukkige kinderen, zelf kreeg ze geen hap door haar keel, een geleende auto in, richting school en werk, en ’s avonds weggedoken onder een dekentje starend naar het kleine scherm, nauwelijks bewust van wat en hoe.

Met hoop op de lente, en elke, toen nog Belgische, frank zorgvuldig opgespaard, begon zij voorzichtig uit te kijken naar een eigen plekje voor hun drietjes. Terug dichter bij school en werk, want de auto werd terug gevorderd wegens te weinig “dankbaarheid” en de bemoeienissen van de ex- schoonfamilie werden te beklemmend.

Na enkele afwijzingen van huisbazen ( een alleenstaande vrouw met kinderen, nee liever niet; een piano, nee te veel lawaai, storend) vond zij een uitgeleefd, maar betaalbaar appartement, vlakbij haar werk, en dicht genoeg bij de scholen.

De auto kon ingeleverd worden, er was zicht op onafhankelijkheid.

Zij begon plannen te maken: een likje verf zou de oude boel opfleuren en het vooruitzicht op de eigen spulletjes, aangevuld met 2^de handjes hier en daar gaven haar een nieuwe boost.

Collega’ s leefden mee en deelden haar enthousiasme.

Op dat ogenblik kwam zijn vraag: Heb je geen hulp nodig? Ga jij dat in je eentje klaren?

Tuurlijk kon zij dat, geen hulp nodig.

Ok, zei hij, goed.

En diezelfde avond kwam hij een kijkje nemen, en had gereedschap en verfborstels mee.

Ook de volgende avond was hij er, en de volgende en de volgende.

Elke avond zoende hij haar vluchtig op de wang en liet haar in het ongewisse over de volgende avond.

Het weekend was voor zijn vrouw, en zij voelde een steekje.

Maar de volgende week was hij er weer, en toen hij op een ladder opklom en zich uitrekte om een lamp op te hangen, en zij de donzige blonde haartjes onder zijn navel zag kwam het verlangen naar meer.

De verhuisdag kwam er aan, en hij ging een week skieen met “de mannen”.

Zij was gelukkig dat ze eindelijk hun eigen stekje hadden, en probeerde het met de weinige spullen gezellig te maken.

Toen kwam zijn kaartje: bergen, sneeuw, zon, en van hem; je t’ embrasse.

Zij leefde op een wolk, voelde dingen die zij niet meer had willen voelen.

Toen hij, zongebruind en sexy, kwam kijken hoe het geworden was nu er meubels en gordijnen waren, sloeg de vonk over.

Het straalde van haar af, haar haren glansden, haar ogen verraadden haar.

Hij zocht haar op zoveel hij kon, en gauw was het voor vrienden en collega’s duidelijk.

Toen hoorde zij dat hij al die jaren, ondertussen al 20, een boontje voor haar had gehad; dat hij haar toen de fillm “Ten” met Bo Derek uitkwam, net als in de film een cijfer had gegeven: 9,5, want iemand was hem voor geweest met een 10.

Zij stond versteld, had nooit iets gemerkt, had met hem gedold, hem geplaagd, veel gelachen, zijn vrouw prenatale oefeningen gegeven, haar erg sympathiek gevonden.

En nu?

Hij wilde thuis weg gaan, bij haar komen; hij was verscheurd; ging er toch voor gaan; voelde zich schuldig, zijn zoon was 17.

Zij voelde hem twijfelen, begreep het, maar wilde hem niet laten gaan.

Er werd gepraat, gehuild, gewikt, gewogen, getroost, geknuffeld, gewanhoopt, nagedacht,

op een rijtje gezet, tijd genomen, gemist, in de armen gevallen, vastgehouden, gesmeekt...

En toen stond hij daar, op een avond, met een grote bos witte bloemen, een paar grijze vuilniszakken met kleren, zijn stereo en 2 enorme lelijke boxen, zijn tenniszak, zijn ski’s en skibotten.

Hij leerde haar tennissen, skien, gaf haar rust, zag haar graag en haar kinderen en hun kleinkinderen, leerde haar genieten, leerde haar zichzelf graag te zien, ziet haar nog steeds graag.

Ik heb echt een tweede leven gekregen...

La mama


keuzes

26-01-2012 om 09:13 geschreven door Kate  

Zijn we gemaakt om het leven te bezingen met die ene partner, of is dat een voorgekauwd ideaalbeeld van onze maatschappij? Het is zo gek ook. Wie kauwt dat dan effectief voor, want onze maatschappij dat zijn wij toch allemaal samen, niet? Zijn we op een keerpunt gekomen en is dit de revolte der bedrog om uiteindelijk tot het besef te komen dat een monogame maatschappij helemaal niet meer is wat we willen? Nu, ik laat mijn eigen overtuiging even achterwege, want ik ben er zelf nog niet helemaal uit, maar het begint er sterk op te lijken, toch?

Het punt waarop velen lijken te staan, is het gevecht tussen wat we ergens graag zouden willen en wat we ergens anders ook graag zouden willen. We willen alles.

Het mooie gezinnetje, de veiligheid en nestwarmte, het thuiskomen en de trouw. Tegelijkertijd willen we de uitdaging, de spanning en de bevestiging dat ook anderen ons nog aantrekkelijk vinden. We willen boeiend en interessant gevonden worden door hen die geen deel uitmaken van dat dagelijkse leventje waarin we ons hebben genesteld.

Het lijkt er inderdaad op dat we op zoek zijn naar die spannende stabiliteit, maar er niet over communiceren uit angst te verliezen wat we zo graag willen vasthouden, alles dus.

Willen we nog wel dat traditionele gezinsleven, willen we nog wel die ene partner? Als ik rondom mij kijk zou ik nu volmondig NEE zeggen, want de wegwerpmaatschappij begint stilletjes aan ook op relationeel niveau door te dringen. We vechten niet meer voor elkaar. We geven het zo vaak snel op, ander en beter en dat groene sprietje aan de overkant zal me nét iets gelukkiger maken. Waarom zouden we moeite doen, het aanbod is toch groot genoeg. Zou deze revolte van bedrog kunnen evolueren naar die gulden middenweg van de spannende stabiliteit? Voor mij een vraag en nog geen antwoord…

23-01-2012 om 10:08 geschreven door Kate  

Ik weet niet hoe het komt, maar de laatste tijd sta ik altijd op met vragen. Niet altijd de grote levensvragen, maar ook die kleine, onbenullige dingen, die dan toch belangrijk genoeg zijn om je vragen bij te stellen. Ik heb me al eens afgevraagd of ik soms niet wat té veel nadenk, maar kijk, als de vraag ‘s morgens je hoofd binnenfladdert, op het moment dat zelfs mijn ogen nog toe kleven en ik aan het proberen ben mijn twee benen tegelijk uit bed te zwieren, wat zelden lukt, op dat moment ben ik nog niet klaar de vragen te blokken.

De vraag met vleugels van deze ochtend ging over mijn dochter. Ik heb een fantastische dochter, een mooie dochter, een klevere en zelfzekere meid. Ik ben haar mama he, dus ja ik zie het door een andere bril dan anderen. Maar toch, toch probeer ik ook voor haar af en toe van bril te veranderen, wat geen evidente zaak is en me af te vragen of ik soms niet te veel van haar verlang.

Ik heb het niet over prestatiegerichte zaken zoals school, want op dat gebied kan en wil ik niet meer verlangen. Ze doet het goed, soms zelfs té goed. Ik heb haar al een buis toegewenst op haar toetsen, enkel en alleen maar om haar te laten voelen dat zulke dingen ook gebeuren in het leven. Af en toe faal je en daar moet je dan ook mee kunnen omgaan. Het is me nog niet gelukt, want ze legt de lat bijzonder hoog voor zichzelf.

20-01-2012 om 09:18 geschreven door Kate  

Ik werd vannacht zwetend en buiten adem wakker. Je zou denken dat ik in mijn dromen eindelijk de marathon van New York had gelopen, maar mijn stiekeme droom was toch net iets korter op de Olympische Spelen in het jaar stillekes. Het was ook niet van opwinding, want mijn bed was leeg langs de andere kant.

Anyway, dat was het niet. Ik schrok wakker van een verhelderend moment. Eigenlijk zou je uit zoiets moeten ontwaken met een brede lach op je gezicht, maar dat was bij deze dus niet het geval. Het klinkt onwaarschijnlijk onbelangrijk, maar het feit dat het een zwetend evenement was in mijn bed, laat toch iets anders blijken.

Ik besefte plots dat ik steeds op de verkeerde mannen ben gevallen. Niet dat jullie mannen verkeerd zijn/waren. Hoewel, bij sommigen heb ik mijn twijfels.

Voila en dat is dan wat er verkeerd aan was voor mij. Twijfels!! Pas op he, ik heb ze ook, maar nooit wanneer het gaat over liefde. Dat kan ik beloven op het zieltje van mijn dochter, het graf van mijn grootouders en op de belofte dat ik nooit nog een sigaret zal aanraken. Twijfelaars..ze hebben me altijd aangetrokken. Waarom? Wel, ik weet het nu. Gewoon omdat het altijd een uitdaging bleef en ergens is dat een verslaving die erger is dan mijn rookverslaving. Het mysterieuze van niet wetende wat er komen gaat, niet wetende of de liefde er morgen nog gaat zijn. Het aantrek en afstootspelletje. It’s a sick game, maar ergens ben ik steeds mee spelverdeler en scheidsrechter geweest. Ik kon er evengoed telkens uitstappen, maar deed het niet. Ik dacht de twijfel te kunnen wegnemen, op termijn, alleen bleek de tijd me altijd een stap voor te zijn.

Dromen zijn bedrog? Ik denk het niet. Ze maken je soms duidelijk wat je al lang weet.

17-01-2012 om 09:28 geschreven door Kate  

Ik heb dé woorden al ontelbare keren horen weerklinken. Ik heb ze zelf al over mijn lippen laten rollen. Vaak zelfs. Het werd al in miljoenen liedjes bezongen, met telkens andere noten, andere woorden om net iets dichter bij ‘het juiste’ te komen Even vaak werd het verfilmd. Boeken zijn erover geschreven, het aantal wil ik zelfs niet weten. De woorden werden zelf in klei geboetseerd, met verf op een doek gekladderd. Postkaartjes staan ervan vol geschreven.

Het heeft zelfs een kleur gekregen, een symbool, een bloem die in het teken staat van dat ene, meest intense gevoel.

En toch, denk ik, toch schieten al die mooie dingen hun doel voorbij.

Ik kan het geen kleur geven, want geen enkele zal zacht, warm en fel genoeg zijn. Geen enkele bloem kan de zoete geur en schoonheid vertegenwoordigen. Geen enkel woord kan het beschrijven, gewoon omdat woorden nét daar te kort in schieten. Ik weet niet of ik het gevoel zou kunnen vergelijken met iets dat een beetje in de buurt komt van hoe het voelt.
Ik kan proberen mijn ogen toe te doen en beelden, kleuren en geluiden  op te roepen.

Ik zie een alpenwei vol boterbloemen, dansend tussen het malse gras, geel en groen, en toch is het meer een gloed, een mengeling van die kleuren. Ik hoor een kalme zee, afgewisseld met het geluid van een golf, een zachte bries langs mijn oren. Ik voel een warme zucht in mijn hals, een zucht die mijn huid doet tintelen. Mijn gezicht wordt verwarmd door de zon, warm en intens. Ik voel een traan opkomen, van verdriet en van geluk. Ik zie een lach, en twee mooie ogen die me vol vertrouwen aankijken en zonder woorden zeggen dat het helemaal ok is.
En dan…vraag ik me af of het dat nu is, in stilte...

16-01-2012 om 10:34 geschreven door Kate  

Ik heb totaal geen idee of het nu ergens een ontbrekende schakel of verbinding in mijn hoofd is, maar ergens denk ik van niet (hoop is misschien beter verwoord).

Heb je soms niet van die dagen dat je eens een dag in de huid van een ander wil kruipen. En ik heb het dan niet over de goed onderhouden of net doorzopen huid van één of andere ster, maar gewoon het lijf van iemand uit je omgeving. 24 uur de wandel en de gedachten van een ander ondergaan, maar achteraf wel beseffen wat je hebt meegemaakt.

Ik heb dat vandaag. Iemand dat hier geregeld voorbij mijn bureau passeert. De naam ken ik niet, ik weet enkel dat het een man is. Een knappe vent, vol zelfvertrouwen, met een redelijk grote, maar elegante stap. En dan wil ik alles weten. Niet zozeer uit interesse in die persoon, maar eerder hoe zo een type man, in dit geval toch, het leven nu beleefd. Vanwaar komt dat zelfvertrouwen. Is dat wel echt, of gewoon om die onzekerheid te verdoezelen? Heeft hij een partner en van welk geslacht dan. Kinderen? Welke job doet hij? Neemt hij de trap en is hij dan zo uitgeput als ik na vier verdiepingen, of lijdt hij niet aan die claustrofobische toestanden in de lift? Neemt hij een bad of een douche? Wat eet hij graag? Is hij gelukkig? Zou hij me raar vinden, wetende dat ik die kronkel in mijn hoofd heb?

Zou je kunnen concluderen dat we eigenlijk allemaal niet wezenlijk verschillen, of net wel? Zijn we nu echt allemaal zo uniek als we zelf willen denken? Ik weet het niet, het is misschien ergens een ijdele hoop. Dus ja, bij deze hoop ik toch stiekem dat ik effectief de enige ben met die ontbrekende schakel, maar ik betwijfel het sterk.

10-01-2012 om 13:24 geschreven door Kate  

Maandagochtend. Dochterlief net twee weken vakantie achter de rug en dat zijn meestal de zwaarste maandagen. Viel goed mee deze ochtend, goed gezind, maar onze Bobo zal er wel voor iets tussen zitten. Bobo, de alom aanwezige kat, die je ‘s morgens begroet en op twee seconden alert maakt van het feit dat je niet meer in je bed ligt, met zigzaggend door je benen te racen. Het lijkt me een goed plan voor de toekomst om eerst wakker te worden in de veilige omgeving van ons bed, alvorens de woonkamer te betreden, althans willen we de komende jaren zonder breuken het leven doorhuppelen.

Een maandag heeft toch iets he. Het lijkt telkens een nieuw begin. Een beetje het wekelijkse Nieuwjaar. In dit geval zullen we een nieuw woord in het groene boekje moeten krijgen, dus ik stel voor dat we met zijn allen Nieuwweek herhalen en herhalen en herhalen.

Het zou toch schoon zijn, niet? Elke week kindjes aan je deur met Nieuwweekske zoete…elke week een Nieuwweeksbrief en elke week het gezellig samenzijn van heel de familie. Eigenlijk zetten we op deze manier de traditie verder van het oma bezoek op heilige zondag. We steken het gewoon in een modern, nieuw kleedje.

Maar goed, ik ben een beetje aan het afwijken, alhoewel weet ik niet van wat dan exact . Ik heb eigenlijk helemaal niets te vertellen. Ah nee, want het is nog maar het begin van de nieuwe week en de oude week heb ik al helemaal verteld. Weet je, ik zet er voor vandaag gewoon een punt achter en ik ga de week in zoals ik elke dag instap, compleet onvoorbereid en vol spanning afwachtend op wat komen gaat. Gelukkige Nieuwweek!

09-01-2012 om 10:56 geschreven door Kate  

En toen was er stilte….muisstil, zelfs geen muziek op de achtergrond….heeeeerlijk. Kids, ze zijn fantastisch, echt waar, ik zie ze doodgraag, maar miljaar wat zijn ze vermoeiend! Vooral denk ik als ze niet allemaal van jou zijn. Een keuken die danst na het Belgische leger voorzien te hebben van cake, cake en nog eens cake. Energie zullen ze hebben, de conditie daarentegen zijn we hiermee niet aan het bevorderen.  Van cake naar laptop, naar auto’s, naar tekeningen, naar…buiten, effe een adempauze en zij gaan er heerlijk van slapen!

Mijn mama week loopt hiermee bijna op zijn einde. Het blijft een schizofreen bestaan, maar het is zoals het is. De ene week ben je mama en ergens probeer je daar je sociale rol van vriend nog in te verweven, afgewisseld met die van werknemer en collega, zus, dochter. De andere week heb je dan even de tijd voor jezelf, maar het afkicken van die moederrol, het vraagt toch elke keer wat tijd. Je kan je volop smijten in het sociale leven waar je dan wel naar verlangd en nood aan hebt.
Een aantal jaar geleden ging dit nog gepaard met een heel groot schuldgevoel, maar de periode van rouw beperkt zich nu vooral tot maandagavond. Ik voel me minder schuldig, gewoon omdat het toch geen zode aan de dijk brengt.
Ik stort me ergens in de vriendschap van zij die rond me vertoeven, verken nieuwe horizonten en doe alles waarvoor anderen zich moeten beroepen op goede zieltjes die de kroost opvangen.  Ik zou dankbaar moeten zijn voor de schizofrenie in mijn leven en toch ben ik het niet. Gek?

08-01-2012 om 16:06 geschreven door Kate  

We zijn toch al weer 6 dagen ver in het jaar dat de wereld naar het schijnt gaat vergaan, dus bij deze, mijn laatste 6^de januari, cheers!

De verder zetting van mijn lange termijnplanning.
Wel, een bochtje van 180 graden vrees ik. Een verrassing voor de ene en totaal geen voor zij die me misschien nét iets beter kennen…ik stop ermee.
Pas op, ik ben echt geen opgever in het leven, alleen wanneer ik het gevoel heb dat het nergens naar gaat leiden. Het is niets voor mij. Ik ben daar gewoon onwaarschijnlijk slecht in.

Ik heb mijn hoofd er al over zitten breken en dat alleen zegt al meer dan genoeg. Mijn verstand wordt gepijnigd en ik ben dat niet gewend, toch niet wat planning betreft. En nee, ik ga het niet beginnen trainen, gewoon omdat ik daar mijn energie niet in wil steken. Een buik en hart madam ga je niet moeten vragen om te beginnen nadenken over hoe ze haar doelen wil bereiken en welke keuzes te maken. Het gaat gewoon niet.

Uiteraard zijn er dingen die ik misschien best anders ga aanpakken in de toekomst, maar ik ga het toch op mijn manier doen. Een snuifje impulsiviteit, een grote dosis buik met een vleugje hart. Niet steeds het meest geslaagde recept, maar voor mij wel het meest lekkere. Et des goûts et des couleurs, on ne dispute, of is het discute pas? Voila, we zijn al vertrokken…

Als ik de grote dingen in mijn leven overloop, is dat steeds de manier geweest hoe ik ermee ben omgegaan. Zelfs mijn dochter heb ik zo op de wereld gezet. Ik wou een kind, want het voelde juist aan. Was ik daar klaar voor? Totaal niet. Was mijn relatie er klaar voor? Nog minder waarschijnlijk. Maar toch lag buik en hart op dat moment op dezelfde lijn en voelde het juist aan. Als ik rond mij kijk en vooral hoor hoe mensen beslissen wanneer en hoe een kind op de wereld te zetten. Hoe dat zo hard gepland wordt, dan kan ik daar niet zo goed bij, dat druist volledig in tegen hoe ik grote stappen in mijn leven zet. En het gaat hier niet over wat beter of minder goed is, het is gewoon hoe belangrijk een planning dan kan zijn...voor sommigen.  Bij mij staat dat ergens onderaan mijn prioriteitenlijstje te bengelen. En wie weet zegt mijn buik en hart ooit anders, maar voorlopig is het best ok.

06-01-2012 om 09:36 geschreven door Kate  

Pijnlijk ochtend. Geen drama’s , maar toch pijnlijk na tien dagen thuis te zijn geweest, back at work. Doet me even denken aan ‘the boys are back in town’, dat gisterenavond onwaarschijnlijk leuk klonk in een zo goed als lege Roma voor een try-out. U weze gewaarschuwd en warm gemaakt voor de afgewerkte versie!

Kate back at work dus.

De Nieuwjaarskussen ben ik al beetje kunnen ontlopen, we zijn dan ook al de 5^de januari, maar voor sommigen is het een gans jaar Nieuwjaar…wat ergens wel klopt denk ik dan. Snoepers

Even een kleine update van mijn lange termijnplanning. Plan één is overdacht en uitgevoerd. Lijkt misschien een beetje een vreemd plan, maar it makes sense for me en dat is wat telt.

We hebben onszelf een kat aangeschaft. Een verloren zieltje dat een warme thuis zocht. Reden? Wel, mijn dochter wou een kat en na 3 jaar bewezen te hebben dat ze voor een hamster kan zorgen, mocht een iets groter exemplaar het rijk der Amber betreden. Andere reden…mijn diepgeworteld gevoel van eenzaamheid (een gevoel dat trouwens niets te maken heeft met vriendschappen) te laten invullen door een donzig, ronkend beestje in plaats van door een man…en ergens is het verschil niet zo groot. Ik denk dat sommigen ondertussen het gevoel beginnen te krijgen dat ik ergens een hopeloze feministe aan het worden ben. Ik kan bij deze met veel overtuiging zeggen, maak je geen zorgen, niets van dat, wel ergens enige zelfbescherming.
Anyway, de rest van de planning staat nog niet op poten, dus meer daarover in een latere fase.

05-01-2012 om 09:29 geschreven door Kate  

Eerste dag van het nieuwe jaar. Ik zit hier thuis, lichtelijk te bekomen van een fijn feestje, waar ik eerlijk gezegd totaal geen zin in had. Ik denk dat ik geboren ben met het ontbrekende nieuwjaarsfeestjes-gen. Niet de grootste fan van deze verplichte feestdag dus, maar goed, het is méér dan behoorlijk meegevallen, waarvoor dank!

En hier zit ik dan, achter mijn pc te denken…en wat nu? Een behoorlijk beladen vraag toch wel, wetende dat dit mijn jaar wordt! (lees hopend). Het zou makkelijker zijn ze niet in mijn hoofd te hebben, want basic ben ik geen planner en een vraag als “wat nu?” vraagt eigenlijk om een plan.

Een vriend en zo noem ik hem nog steeds, want hoewel ik hem al lange tijd niet gezien heb en we er eigenlijk een basis sms-relatie op nahouden, is hij zo één van die mensen die ergens bepalend in je leven zijn.

Een vriend zei me dus ooit dat ik toch eens ergens een planning in mijn leven moest maken. Ik begreep het toen niet helemaal denk ik. Nu nog steeds niet volledig, maar ergens begint er een lichtje te branden, maar eerder een grote lampion met een te zwak lampje in.

Niet het plan van wat ik volgende week wil eten, of wanneer mijn grote liefde voor de deur moet staan, maar eerder een plan met eigen doelstellingen. Zo een langetermijnvisie. Onbewust en vaak net iets bewuster ben je daar wel steeds mee bezig, maar ik dan eerder in de zin van, voila, dit wil ik en graag zo snel mogelijk. Heef me al geregeld wat gebroken neuzen opgeleverd van de deuren die in je gezicht toeslaan.

Dus ja, een lange termijn planning. Welke doelen zet je daar dan in? Ik wil gelukkig zijn? Ja, waarschijnlijk is dat het plan van elke levende ziel op deze wereld. Wat maakt mij nu gelukkig? Wat wil ik bereikt hebben op het einde van mijn rit?

Ergens denk ik dat ik me de ‘wat vragen’ niet meer hoef te stellen, want die ken ik.

De ‘hoe vragen’ daarentegen. Hoe ga ik de juiste keuzes kunnen maken om mijn doelen te bereiken. Moet ik daar geduldiger voor zijn? Moet ik daar eerlijker voor zijn naar mezelf toe? Maar hoe bereik ik die oprechte eerlijkheid en wanneer weet ik nu of ik eerlijk ben? Moet ik de driehoeksverhouding hart, buik, verstand meer gaan respecteren of blijven gaan voor dat puur intuïtieve? Is het ‘hoe plan’ dan het plan dat hij bedoelde? Waarschijnlijk hoor ik het wel via sms en ondertussen zet ik me alvast aan mijn planning.

01-01-2012 om 20:06 geschreven door Kate  

De laatste dag van 2011. De laatste dag ook van een bezinningsweek en nog steeds geen spijt te bespeuren, maar miljaar wel een serieuze portie woede. Gedumpt worden niet lang voor de feestdagen...niet de perfecte timing, maar zoiets kan je niet timen veronderstel ik en hoop ik vooral.

Mijn ex zal nu wel zeggen, moest hij het lezen, wat ik dan weer ten stelligste betwijfel, dat ik het mezelf allemaal heb aangedaan. Ik vraag me dan af hoe je jezelf zoiets aandoet. Ik dacht altijd dat een relatie iets was van communicatie, liefde, warmte, elkaar graag zien, maar vooral iets waar je met twee inzit. Maar ergens sla ik de bal een beetje mis blijkbaar. Een relatie is meer dan dat, of minder, het is maar hoe je het bekijkt. Een relatie is blijkbaar een potje uiterlijk vertoon en dan liefs in een maatje 36, meningloos naast de zijde van je partner lopen. En als je het aandurft toch een mening te hebben, zeg ze dan vooral even tegen je beste vrienden, want een partner wil die niet horen. Toch niet zolang ze niet overeenstemt met de zijne. Dus, we zijn al aan sois belle et tais toi. Ah ja, wees asjeblief geen wereldverbeteraar, wees niet idealistisch en dat tikkeltje charmant naïef. Dat is niet goed voor jezelf, maar vooral niet voor je partner. Groeien in het leven mag enkel wanneer daar cash aan verbonden zit, anders is het compleet waardeloos. Niet te verzilveren dingen zijn je adem niet waard. Klinkt in het engels trouwens beter. Ik heb het mezelf aangedaan. Dat zijn de laatste woorden die ik van een 30 seconden lang gesprek te horen kreeg. Tja, anderhalf jaar afronden in een 30 seconden gesprek…het zou genoeg moeten zeggen zeker. Het probleem is dat ik zo niet in elkaar zit. Achter je laten en verder gaan. Ik ga verder, maar ik moet het kunnen afsluiten. Dat lijkt me nog een klein verschil. Kilometers heb ik gereden voor hem, ik heb me in kleedjes gestopt die ik eigenlijk maar niks vond, gewoon omdat hij ze wel mooi vond. Ik heb mijn mening menigmaal ingeslikt, ik heb uren staan praten met mensen waarvan hij wist dat ik ze niet echt moest, ik heb zijn kids opgevangen, samen gestudeerd, terwijl hij zich moest ontspannen. Ik heb mijn hart en mijn ziel gegeven aan een man die mij niet verdient. En ik heb het inderdaad mezelf allemaal aangedaan. Hij heeft ergens gelijk.

31-12-2011 om 11:51 geschreven door Kate  

De periode tussen Kerst en Nieuw. Ik blijf het steeds een vreemde periode vinden. Op de één of de andere manier aftellend naar weer een jaar vol gebeurtenissen waar je het gissen naar hebt. Hoewel, als mijn dochter dit zou lezen, kreeg ik gegarandeerd naar mijn voeten, want mama, je toekomst maak je zelf. Haar toekomst ligt al helemaal vast. Ik weet perfect waar ik aan toe ben de volgende 10 jaar. De enige voorspelling dat ik daarin kan doen is dat ik op zoek moet gaan naar een sponser, want Amber heeft plannen! Ik probeer het af en toe wat te temperen met de wijze woorden dat dromen moet, dat dromen noodzakelijk zijn, maar dat je in die dromen af en toe ook keuzes moet maken. De bal wordt echter snel teruggekaatst met "je kan al je dromen verwezenlijken, als je maar wil". Van haar enthousiasme wil ik zelfs niet winnen, want niets is mooier dan passie.

Ik maak geen voornemens. Waarschijnlijk ben ik het een beetje afgeleerd, vooral wegens zelfbedrog dan denk ik. Ik maak liever mijn voornemens op elke dag van het jaar wanneer ik het gevoel heb er klaar voor te zijn. Dus voila, voor bibie geen voornemens, maar toch is die periode een week van bezinning op de één of de andere manier. Het overlopen van een jaar waarin weer heel veel scenario’s de revue zijn gepasseerd. En hoe klote het laatste scenario ook was, er is in deze periode voor mij geen enkel gevoel van spijt. Andere keuzes waren aan mij niet besteed, want elke keuze is er ééntje geweest dat naar mijn gevoel de juiste was. Had ik het anders kunnen doen, waarschijnlijk wel. Had ik betere keuzes kunnen maken, die kans zit er dik in. Had ik een beter mens kunnen zijn, volmondig ja! Maar wat voor mij het belangrijkste is…ik ben mezelf gebleven. Mezelf, met een duiveltje dat op mijn linkerschouder roept…je bent wie je bent, leg je erbij neer en een engeltje dat over mijn rechterschouder fluistert…je bent wie je bent, maar blijf groeien en sta open voor alles en iedereen die je pad kruisen en het goed voorhebben met jou. Het duiveltje zet ik in 2012 wel af en toe op zijn plek, maar ik kan niet beloven dat er van tijd tot tijd geen politiek gevecht gaat zijn ergens in de buurt van mijn nek.

Plannen

Plannen, voornemens, het achtervolgt mij al mijn hele leven.
Ik ben een planvrouw, wat niet wil zeggen een vrouw met een plan.
Ik maak niet ieder jaar een plan, nee ik maak een plan elke dag.

Wanneer is dat plannen maken begonnen?
Toen ik studeerde, denk ik. Het was een noodzaak want een tweede kans zat er niet in; dat had mijn vader zo gepland.
Toen het diploma in mijn zak zat maakte ik plannen om zo vlug mogelijk het verstikkend ouderlijk nest te verlaten, en te gaan trouwen.
Zonder boterbriefje was er in die tijd geen ontsnappen mogelijk.

Het toenmalige lief moest zijn legerdienst nog doen, maar met de steun van lieve schoonouders werd er toch al getrouwd, en dat had mijn moeder nog helemaal niet gepland...

Was het verstandig?
Weet niet, maar zag hem graag, en het eerste jaar was er één van marsepein en boterkoek.
En ik plande een kind, graag een zoon als eersteling.
Wat ik niet plande was een ontrouwe papa die zijn hormonen niet de baas kon, en zijn leven een andere richting in plande.

Ik plande verder: een leven voor mij en mijn kind.
Ergens onderweg kwam er een andere man en een tweede baby, een dochter.
Het plaatje klopte, en mama plande verder: huisje, tuintje.
Papa plande nog verder: groter huisje, mooier tuintje, nieuwe auto, grotere auto, geen gelukkiger leven.

De plannen namen een andere wending: oud worden met deze man: no way.
Een uitweg met zicht op geluk werd gepland; uitkijken naar een nieuwe start.

Planning helemaal geslaagd en jaren verder.

Niet meer hoeven werken; wel blijven plannen: vkcanties, weekendjes, samen sporten, cava’tjes drinken met de vriendinnen, shoppen met de dochter, hemden strijken van de zoon, koken met de kleindochter, naar het voetbal met de kleinzoon, met mijn moeder taartjes eten in ’t rusthuis, met mijn zus gaan ontbijten, de nieuwste boeken verslinden, luisteren naar Leonard Cohen op mijn Ipod, foto’s van de kleikinderen maken, nieuwe meubels kiezen voor de slaapkamer, en nieuwe overgordijnen en een kleurtje voor de muren....

En de voornemens?

Die waren, zijn en zullen blijven: gelukkig zijn met al mijn dierbaren, en alles doen wat binnen mijn kunnen ligt om mijn dierbaren gelukkig te maken.

la mama

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Kate  

Een dag voor Kerst, kerstavond in dit geval, maar dat is voor mij hét kerstmoment. Ik zou me miserabel moeten voelen. Dat is het voorgeschreven scenario en proces dat je moet doorlopen bij op de klippen lopende relaties. Er moet een rouwmoment zijn, tranen moeten vloeien en het dekentje in de zetel roept mij om eronder te kruipen en triest te wezen.

Wel, vandaag niet! Ik voel me helemaal niet zo. Ik voel me eigenlijk dik ok. Moet ik me hiervoor schuldig voelen? Misschien, maar ik ga dat vandaag niet doen, misschien morgen wel. Ik voel me zelfs niet beladen, maar vederlicht, helemaal warm vanbinnen en graag gezien. Dat sociale vangnet, wat een uitvinding! Het is een net met gaten in, nooit helemaal gesloten, maar als je goed mikt en het net beweegt in de juiste richting, dan wordt je gevangen en bevangen daar warmte en genegenheid. Als dat niet een echt Kerstverhaal is! Ik denk dat dit een manische dag is van het authentieke wijf!

23-12-2011 om 09:21 geschreven door Kate  

Vreemd, bevreemdend, raar, verwarrend, chaos, duidelijkheid, onduidelijkheid, verlossing, verdriet, pijn, lachen, huilen…miljaar, het is moeilijk. Ik voel me momenteel een beetje manisch depressief. Een hoogtepunt wisselt nog sneller dan dat ik het woord kan uitspreken af met een onwaarschijnlijk dieptepunt. Ik voel me onzeker, maar toch heel sterk, ik voel me zwak, maar wel heel zeker. Ik voel me alleen, maar zo gesteund, ik voel me gesteund in mijn eenzaamheid.
Wil je erover praten? Ja, met heel veel woorden, met heel veel zinnen en heel veel emotie, maar ga je me horen? Ga je me begrijpen, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen, dat weet je toch? Wil je erover praten? Nee, want mijn gevoel is het ergste wat je kunt voelen en je kan het onmogelijk begrijpen, dat snap je toch?

Mijn schouders achteruit en borst vooruit. Ik hou me recht, beter nog, ik hou me sterk. Kost me dit moeite…nee niet echt, want ik voel weinig. Ik weet dat er morgen een andere dag is. Ik weet dat ik terug gelukkig ga worden en wie dat niet wil delen met mij, heeft pech. Jammer voor hem, want ik ben fantastisch…de spijt komt nog wel. Je zult wel zien!

Het jammere is dat bij mij het gevoel heel snel mijn verstand opvreet. Het goede is dat mijn buik en hart me leiden door dit leven, met al zijn ups en downs en dat ik blij ben een beetje manisch depressief te zijn. Alleen mogen ze het wat mij betreft bestempelen als “vol gevoel door het leven wandelen”. Een authentiek wijf, zo heeft iemand me ooit genoemd en dat is het schoonste compliment dat ik ooit gekregen heb. Ik zal het bij deze even aanvullen tot een vol gevoel door het leven stappend authentiek wijf. Klinkt goe!

22-12-2011 om 13:13 geschreven door Kate  

Ze zeggen dat de liefde het schoonste is wat een mens kan hebben in zijn leven. Ze zeggen dat liefde iets is wat je kan rechthouden in donkere dagen, wat je verder kan drijven, zelfs boven je eigen horizonten. Ze zeggen dat liefde het meest pure gevoel is wat je kunt beleven, gewoon omdat het heel eigen is, heel eigen aan wat een buikgevoel en een hart verteld, zonder dat hersenen zich moeien…puur. Het is allemaal waar, ik heb het allemaal gevoeld, allemaal geproefd. Het heeft me zuurstof gegeven op momenten dat ik het gevoel had dat ik stikte, het heeft me getroost in onzekere tijden…getroost dat ik de zekerheid van de liefde wel had, hoe onzeker zoiets eigenlijk ook is. Het heeft me verwarmd in koude winterdagen, met twee armen en vooral een hart dat gedeeltelijk slaat voor mij. Het heeft me doen lachen, glimlachen, bulderlachen.

Maar nu, van de ene op de andere dag bewandel je het pad waarop geen hart meer klopt voor jou, waar geen twee armen je meer zullen verwarmen en zeggen dat het allemaal wel goed zal komen. Je zou er geld voor geven er nooit meer van te moeten proeven. Je zou je hart er willen uitrukken om geen pijn meer te hoeven voelen. Hoe kan de grens toch zo dicht bij elkaar liggen? De grens tussen hartstocht en ondraaglijke pijn. Het is duidelijk dat verstand hier niet komt bij te kijken. Ik vroeg me gisteren zelfs af of ik geen manier zou kunnen vinden om enkel nog mijn verstand te laten spreken. Vanmorgen besefte ik jammer genoeg dat ik zo niet in elkaar zit en ook niet wil zitten. Mijn hart en buik leiden me nu eenmaal door het leven, waardoor ik ook al de schoonste dingen ben tegengekomen, die ik voor geen geld had willen missen.

Ik hoop dat ik ooit die liefde tegenkom die me niet meer pijn zal doen. Dat eeuwigdurende? Of is dat naïef?

21-12-2011 om 10:29 geschreven door Kate