Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
24-02-2012
Het zinnige van gewoon
Liefde schoon he .Het zou een mooie openingszin zijn voor één of andere monoloog in een cultureel centrum. Ik zie het zo voor mij.Het is een monoloog van een vrouw, een knappe, grote blonde, pittige dame met een rode jas. Liefde schoon he je weet gewoon dat er heel veel sarcasme schuilt in die schoon he. Ik weet niet of je het beeld op je netvlies kan halen, maar probeer het gewoon even, die pittige blik, die grimmige, spottende lach schoon he
En dan denk ik, ja! En tegelijkertijd lijk ik te beseffen dat we over twee verschillende liefdes aan het praten zijn. Ik ken er nu maar één meer, maar besef dat de tweede ook nog ergens bestaat. Ze werd me al eens opgedrongen, ik heb er zelfs al van geproefd. Ik ben er al achteraangehold, omdat ik echt dacht dat dat het meest verstandige was. De deur was hard, de muur nog harder, wonden werden geheeld en tranen vulden de overvolle emmer. Het waren onzinnige ritjes op een molen die nergens toe leidde. Het waren ritjes die ik zelf betaalde. Ik betaalde mijn eigen ongeluk. Ik voedde en ondersteunde mezelf in de onzinnigheid van rationele liefde.
Heb ik er spijt van? Nee begot, ik ben blij dat ik ze heb ondergaan. Ik ben dankbaar dat ik niet beter wist, want ik had anders nooit geweten hoe gewoon doodgraag zien kan zijn.
Ik hou ervan, ik inhaleer het graag, het smaakt fantastisch en de geur is zoet. Ik kan best begrijpen dat het voor sommigen een bitterzoete smaak heeft. Ik begrijp ook dat anderen het liever uitproesten, ervan gaan lopen in de hoop dat het de achtervolging niet inzet. Het lijkt ook heel bedreigend, soms zelfs een onoverkomelijk iets, dat je leven binnensluipt als een stille parasiet, die je enkel kan weg krijgen door te ordenen, keer op keer op keer.
Maar de orde creëert een dode stilte in mijn hoofd. Kleuren worden minder fel een grauw. De verschillende lichtinvallen lijken te verdwijnen naar een zachte schemering en de muziek ebt stilletjes weg op de achtergrond. Het enige fijne dat ik kan ervaren is een zekere scherpte die volledig gefocused ligt op dat stukje wat mijn verstand geselecteerd heeft als prioriteit, dat stukje waarvan ik verondersteld word me bezig te houden.
Er zijn momenten dat ik het probeer, dat ik denk, dit is het juiste pad voor mijn gemoedsrust, maar de rust creëert de grootste onrust die ik me kan voorstellen. Ik wil felle kleuren, mooie melodieën, zoete intrigerende geuren en liefst zoveel mogelijk tegelijkertijd, want als je even stilstaat en het allemaal over jezelf laat komen kan je misschien zien dat chaos het meest geordende is dat er bestaat. Je moet alleen de durf en de nodige fantasie hebben om het te willen zien.
