Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
17-11-2011
Voor wat...
Gisterenavond betrapte ik mezelf op een zeer menselijk gedrag, waar eigenlijk mijn haar op mijn armen van ging rechtstaan. Ik kan het enigszins aanvaarden omdat ik uiteraard ook maar een mens ben, maar toch. Ik roep geregeld mijn stem naar de kloten dat ik het niet fijn vind dat mensen op die manier denken en handelen.
Is het leven echt geven en nemen? Als ik je een vinger geef, moet jij dan een vinger terugkrijgen? Is het ene lieve woord het andere waard? Is het turven geblazen wanneer we het hebben over geven en tellen geblazen wanneer we willen ontvangen? Ik ben steeds gegaan voor dat zeer mooie, idealistische beeld dat ik met graagte geef en vooral dat ik daar niets voor in de plaats moet hebben. Is dat nu echt zo?
Gisterenavond begon ik er echt wel voor te vrezen. Ik denk niet dat ik zo in elkaar zit en tegelijkertijd ben ik er redelijk van overtuigd dat weinigen dit zouden volhouden. Alleen maar geven en daar niets voor moeten terughebben Waarschijnlijk zal je automatisch wel ontvangen. Want ook zo zitten we in elkaar. Die beleefdheid en respect zit in de meeste van ons wel ingebouwd, net zoals elk vliegtuig tegenwoordig is uitgebouwd met een automatische piloot. Maar als we nu eerlijk zijn, verwachten we niet steeds iets terug van een ander? Zijn we er voor anderen omdat we dat echt oprecht willen, of omdat we tegelijkertijd ook willen dat zij er zijn? Zouden we even vaak klaarstaan, of toch die drang hebben, wanneer we zeker weten dat we niets moeten terug verwachten? Ik niet denk ik, als ik heel eerlijk mag zijn met mezelf maar dat maakt me dan net menselijk zeker? Hoop ik ergens
Liefde, ik blijf het toch een vreemd beestje vinden. Het is het schoonste beestje dat er is en het meest vervuilende in the mind. Het is iets heel kleins en iets heel groots tegelijkertijd. Te klein om echt te duiden, te groot om het soms te vatten. Heel aanwezig en heel veraf. Vreemd
Iedereen heeft het nodig, maakt niet uit in welke vorm, maar het is wel de drug der eeuwige verslaving op de één of de andere manier. Soms wil ik zo graag afkicken, gewoon omdat het me verstikt. Muren die op me afkomen, deuren die sluiten het word benauwd en mijn ademhaling gaat snel, veel te snel. Het enige wat ik dan denk is ga weg. Maar tegelijkertijd denk ik ook niet voor altijd, gewoon even maar. Toch vraag ik me af of liefde zo werkt. Kan je verlangen dat iemand je liefde geeft, heel graag ziet, je overlaadt met dat warmte dat liefde vaak kan zijn en tegelijkertijd eisen dat de ruimte er moet zijn om dat warme, koudweg en botweg te ontlopen? De benen te nemen wanneer het zich aandient?
Kan je liefde even op hold zetten, of is dat zo één van die beestjes dat zich niet laat dwingen en laat controleren. Soms denk ik van wel, want het overvalt je soms zo hard. Ik kan soms helemaal warm worden, overstromen van liefde, die ik wil delen met iedereen die ik tegen kom en dat zonder enige aanleiding. Maar wanneer ik helemaal warmloop en mijn omgeving even niet kan openstaan voor al die warme gloeden, wat gebeurt er dan? Is dat een parasiet in je relatie? Is liefde de ondermijner van de liefde? Moeten we daar alert voor zijn dan, wat naar mijn gevoel helemaal indruist tegenover wat liefde hoort te zijn?
